Dawn RosendahlΤρείς ή τέσσερις ημέρες αφότου έφτασε στη Λουάντα, ένα μεσημέρι, καθισμένος σε ένα τραπέζι στο παλιό Καφέ Παρί, έριχνε μια ματιά σε μια παλιά εφημερίδα της Λιασαβόνας, όταν αντιλήφθηκε στο δρόμο, απέναντι, πολλούς ημίγυμνους ιθαγενείς να κατεβάζουν ένα μεγάλο καλάθι γεμάτο μπάλες κάποιου γεωργικού προϊόντος –ίσως να ήταν βαμβάκι. Ένας από αυτούς, ο νεότερος, ήταν πολύ όμορφος. Είχε ψιλόλιγνο και αθλητικό σώμα, με μύες που διακρίνονταν στην πλάτη, στα πόδια και τα χέρια, από την προσπάθεια που έκανε. Το σκούρο δέρμα του, κάπως γαλαζωπό, έλαμπε από τον ιδρώτα. Με τις κινήσεις που έκανε καθώς μετέφερε το φορτίο από το βαγόνι στην αποθήκη, το ελαφρύ κομμάτι ύφασμα που είχε τυλιγμένο γύρω από τα ισχία του άνοιγε και άφηνε να φανεί το φύλο του, κοκκινωπό και κρεμασμένο, και μεγαλύτερο από το κανονικό. Ο Ρότζερ αισθάνθηκε ένα ζεστό κύμα και μια πιεστική επιθυμία να φωτογραφίσει τον όμορφο φορτωτή. Είχε να του συμβεί μήνες. Μια ενθαρρυντική σκέψη πέρασε από το μυαλό του: «Ξαναβρίσκω τον εαυτό μου». Στο μικρό ημερολόγιο, που είχε πάντα μαζί του, σημείωσε: «Πολύ όμορφο και τεράστιο. Τον ακολούθησα και τον έπεισα. Φιληθήκαμε κρυμμένοι πίσω από τις τεράστιες φτέρες ενός ξέφωτου. Έγινε δικός μου, έγινα δικός του. Ούρλιαξα». Ανάσανε βαθιά, φλεγόμενος.
Μάριο Βάργκας Λιόσα: Το όνειρο του Κέλτη (Καστανιώτης)
2 σχόλια:
Πόσο ντράπηκε μετά. Όλη την υπόλοιπη ημέρα ήταν ζαλισμένος, χαμένος σε τύψεις που ανακατεύονταν με σπίθες χαράς, με την επίγνωση ότι είχε περάσει τα όρια μιας φυλακής και είχε φτάσει σε μια ελευθερία που πάντοτε επιθυμούσε, μυστικά, χωρίς ποτέ να τολμήσει να αναζητήσει. Είχε τύψεις, σκόπευε να διορθωθεί; Ναι, ναι. Είχε. Υποσχέθηκε στον εαυτό του, στην τιμή του, στη μνήμη της μητέρας του, στην πίστη του, ότι αυτό δε θα επαναλαμβανόταν, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι έλεγε ψέματα, ότι τώρα που είχε δοκιμάσει τον απαγορευμένο καρπό, που είχε νιώσει πώς όλο του το είναι μετατρεπόταν σε ίλιγγο και δάδα, δεν μπορούσε να αποφύγει την επανάληψη. Αυτή ήταν η μόνη ή, σε κάθε περίπτωση, μια από τις ελάχιστες φορές που η απόλαυση δεν του είχε κοστίσει χρήματα. Ήταν το γεγονός ότι πλήρωνε τους φευγαλέους εραστές του, των λίγων λεπτών ή ωρών, που τον είχε απελευθερώσει πολύ γρήγορα από τις ενοχές που στην αρχή τον κυνηγούσαν μετά από αυτές τις περιπέτειες; Ίσως. Σαν να, αφού είχαν μετατραπεί σε εμπορική συναλλαγή –δώσε μου το στόμα και το πέος σου και εγώ σου δίνω τη γλώσσα μου, τον κώλο μου και μερικές λίρες-, αυτές οι γρήγορες συνευρέσεις, σε πάρκα, σκοτεινές γωνίες, δημόσιες τουαλέτες, σταθμούς, βρωμερά ξενοδοχεία ή στο δρόμο -«σαν τα σκυλιά», σκέφθηκε- με άντρες με τους οποίους συχνά μπορούσε να συνεννοηθεί μόνο με νοήματα, γιατί δε μιλούσαν τη γλώσσα του, να απάλλασσε από κάθε έννοια ηθικής τις πράξεις αυτές και να τις έκανε μια απλή συναλλαγή, τόσο ουδέτερη σαν να αγοράζεις ένα παγωτό ή ένα πακέτο τσιγάρα. Ήταν απόλαυση, όχι έρωτας.είχε μάθει να απολαμβάνει, αλλά όχι να αγαπά ή να αγαπιέται. (…) Πολλοί περιστασιακοί εραστές –δεκάδες, ίσως εκατοντάδες- και ούτε μία σχέση αγάπης. Μόνο σεξ, βιαστικό και ζωώδες.
Μάριο Βάργκας Λιόσα: Το όνειρο του Κέλτη (Καστανιώτης, 2010)
Το όνειρο του Κέλτη
Η ιστορία ξεκινά στο Κογκό το 1903 και καταλήγει σε μια φυλακή του Λονδίνου, ένα πρωινό του 1916. Πρόκειται για την περιπέτεια της ζωής ενός θρύλου: του Ιρλανδού Ρότζερ Κέιζμεντ. Ήρωας και προδότης, ηθικός και ανήθικος, o Κέιζμεντ ήταν ένας από τους πρώτους Ευρωπαίους που κατήγγειλαν τη φρίκη της αποικιοκρατίας. Όσα είδε στα δύο ταξίδια του, στο Βελγικό Κογκό και στην Αμαζονία της Νότιας Αμερικής, σημάδεψαν τον Κέιζμεντ για πάντα, ωθώντας τον να αλλάξει πλεύση, στην περίπτωση αυτή πνευματική και πολιτική, με καταστροφικά αποτελέσματα. Έτσι, ήρθε αντιμέτωπος με την Αγγλία που θαύμαζε και στρατεύτηκε ενεργά στην υπόθεση του ιρλανδικού εθνικισμού. Όμως και στην προσωπική του ζωή ο Κέιζμεντ ήταν μια σύνθετη προσωπικότητα: η δημοσίευση αποσπασμάτων από ημερολόγια αμφίβολης γνησιότητας έφεραν στο φως σκανδαλώδεις σεξουαλικές περιπέτειες, οι οποίες προκάλεσαν την περιφρόνηση πολλών συμπατριωτών του. Ένα μείζον μυθιστόρημα του Μάριο Βάργκας Λιόσα, το πρώτο που έγραψε ο συγγραφέας μετά τη βράβευσή του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, περιγράφει μια υπαρξιακή περιπέτεια, στην οποία το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής εμφανίζεται στην πιο καθαρή και, κατά συνέπεια, στην πιο βρόμικη μορφή του.
Μάριο Βάργκας Λιόσα
Ο Μάριο Βάργκας Λιόσα γεννήθηκε το 1936 στην Αρεκίπα του Περού. Ήδη με το πρώτο του μυθιστόρημα Η πόλη και τα σκυλιά (μτφρ. Αγγελική Αλεξοπούλου, Εκδ. Καστανιώτη, 1999) έγινε γνωστός σε όλο τον κόσμο. Το 2010 κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. Από τις Εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα Μια ιστορία για τον Μάυτα (μτφρ. Αγγελική Αλεξοπούλου, 1997), Τα τετράδια του δον Ριγοβέρτο (μτφρ. Βιβή Φωτοπούλου, 2001), Η γιορτή του Τράγου (μτφρ. Αγγελική Αλεξοπούλου, 2002), Το Πράσινο Σπίτι (μτφρ. Κατερίνα Τζωρίδου, 2005), Ο Παράδεισος στην άλλη γωνία (μτφρ. Κώστας Αθανασίου, 2006), Το παλιοκόριτσο (μτφρ. Μαργαρίτα Μπονάτσου, 2007), Ο άνθρωπος που έλεγε ιστορίες (μτφρ. Τατιάνα Ραπακούλια, 2010). Κυκλοφορούν επίσης η αυτοβιογραφία του Το ψάρι στο νερό (μτφρ. Λήδα Παλλαντίου, 1999), καθώς και το δοκίμιό του Επιστολές σ' ένα νέο συγγραφέα (μτφρ. Μαργαρίτα Μπονάτσου, 2001). Το Όνειρο του Κέλτη είναι το πρώτο μυθιστόρημα που έγραψε μετά τη βράβευσή του με το Νόμπελ.
Δημοσίευση σχολίου