Károly Ferenczy (Ουγγαρία)ΓΕΦΥΡΑ ΕΛΙΣΑΒΕΤ
Μαζί κρυώναμε στη γέφυρα της Ελισάβετ,
όταν αγκαλιαστήκαμε για πρώτη φορά,
εγώ κρατούσα το κράνος του μπέιζμπολ,
για να μην το πάρει στον Δούναβη ο αέρας,
εσύ χαμογελούσες αμήχανα,
που δυο άντρες, να έτσι, και μόνο εδώ,
φιλιούνται ανάμεσα σε αυτοκίνητα και σε λεωφορεία.
Εσύ μένεις στην Πέστη, εγώ στη Βούδα,
δε μας ενώνει όμως η γέφυρα,
γιατί το δικό μου σώμα είναι ο Δούναβης,
το δικό σου σώμα η πόλη -
θα ήθελα να ρέω επάνω σου:
εις τους αιώνες των αιώνων μέσα σου, πάντα σε κίνηση,
να καθρεφτίζω θέλω τα φώτα σου που αναβοσβήνουν ασταμάτητα
Αντράς Γκέρεβιτς /Ουγγαρία
Ρούλα Κακλαμανάκη (επιμ.): Η κοινή μας φούγκα. Ανθολογία νέων Ούγγρων ποιητών (Γαβριηλίδης)
Μετάφραση: Vangi Szabó – Ρούλα Κακλαμανάκη
2 σχόλια:
Ο Άντρας Γκέρεβιτς (András Gerevich) γεννήθηκε το 1976 στη Βουδαπέστη. Σπούδασε αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Eötvös Loránd, δημιουργική γραφή στις ΗΠΑ και συγγραφή σεναρίου στην Αγγλία. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές, καθώς και άλλα βιβλία, μεταξύ των οποίων και ποιήματα στην αγγλική. Εργάζεται ως σεναριογράφος, υπεύθυνος ποιητικών σειρών σε εκδοτικούς οίκους και μεταφραστής από την αγγλική. Το έργο του έχει τιμηθεί με διάφορα λογοτεχνικά βραβεία.
Απόσπασμα από το εισαγωγικό σημείωμα που φέρει τίτλο:
Από τα Καρπάθια στα πρόθυρα της Βιέννης
Η νέα Ουγγρική ποίηση γύρω και μετά το 1989
[….] Στον Άνταμ Νάντασντυ (Nádasdy) και στη Ζούζα Ρακόβσκυ (Rakovszky), λόγου χάριν, είχε ήδη περάσει το θέμα της ταυτότητας του φύλου. Στον νεότερο όμως Άντρας Γκέρεβιτς (Gerevich) και στο ποίημά του «Γέφυρα Ελισάβετ», η αποφυγή των υπαινιγμών και η εξομολογητική διαύγεια δεν αφήνει σκιερές περιοχές στην ευαισθησία: «Μαζί κρυώναμε στη γέφυρα της Ελισάβετ,/ όταν αγκαλιαστήκαμε για πρώτη φορά,/ εγώ κρατούσα το κράνος του μπέιζμπολ,/ για να μην το πάρει στον Δούναβη ο αέρας,/ εσύ χαμογελούσες αμήχανα, που δυο άντρες, να έτσι, μόνο εδώ,/ φιλιούνται ανάμεσα σε αυτοκίνητα και σε λεωφορεία». Η ερωτική διαθεσιμότητα, όσο και αν δεν είναι αυτό που καθιστά ένα ποίημα αξιόλογο και ολοκληρωμένο, παραμένει, όπως και να το κάνουμε,ένα νεύμα υπαρξιακής επικοινωνίας, κι αυτό το νεύμα συγκαταλεγόταν στον index της προηγούμενης επίσημης καθεστωτικής ηθικής. Το ίδιο και ο επιθετικός τόνος που χαρακτηρίζει την ποίηση της Ορσόγια Κάραφιατ (Karafiáth) ή εκείνη της Γιούντιτ Άγκνες Κις (Kiss). Η διαλυτική, επιθετική ειρωνεία της τελευταίας, με την οποία στην «Μπαλάντα για τη διπλή ηθική» πλήττει κυριολεκτώντας τα ουγγρικά κοινωνικά στερεότυπα, είναι σίγουρο ότι σε άλλες εποχές θα ήταν αναγκασμένη να λειάνει κατά πολύ τις αιχμές της: … … …
[Μάιος Ιούνιος 2010]
Αλέξης Ζήρας
******
Σημ. η έκδοση έγινε με την υποστήριξη του Ουγγρικού Ιδρύματος Βιβλίου
Δημοσίευση σχολίου