No 648

Al Pierce

Πάντως τον βρήκα να τις έχει όλες έτοιμες απάνω στο χορτάρι, και να μάχεται με τον αγέρα να μην του τις σκορπίσει. Πρώτη φορά μου έβλεπα τέτοια συμπλέγματα. Ήταν πολύ βρόμικος ο κόσμος. Εκείνος όμως τον έβρισκε ωραίο, μου έδειχνε λεπτομέρειες και γελούσε. Όλα είχαν το όνομά τους και το ήξερε. Δεν ξέρω όμως τι θα 'λεγε τώρα, γιατί βέβαια όλα θα τα είχε δοκιμάσει. Καθώς φεύγαμε, έδωσε μια με το πόδι του και σκόρπισαν πάλι τα κομματάκια.
Την άλλη μέρα, που έλεγα να τα μαζέψω, δε βρήκαμε ίχνος. Κάποιος άλλος θα τα είχε πάρει. Γι' αυτό μπήκαμε μέσα στην εκκλησία και κοιτάζαμε, ξαπλωμένοι ανάσκελα στις καρέκλες, την Ανάληψη στο ψηφιδωτό του τρούλου. Δύο άγγελοι πετώντας πλαγιαστά κρατάνε το Χριστό μέσα στη δοξαστική σφαίρα, που μου φάνηκε σαν ένα τεράστιο αυγό. Έβλεπα τους αγγέλους και θυμόμουν εμάς την προηγούμενη μέρα. Όχι πως θεωρούσα, έστω και τότε, τον εαυτό μου για άγγελο, αλλά για το φίλο μου το πίστευα αυτό. Είχε πολλά στοιχεία. Κομματάκι κομματάκι είναι καμωμένο κι αυτό, μου είπε στο τέλος. Ήταν φανερό πως σκεφτόταν τις φωτογραφίες. Κι εγώ για το ίδιο λυπόμουν, αλλά δεν ήθελα να το πω. Και όχι μονάχα τότε∙ ποτέ μου δεν τις ξέχασα. Πολλές οργιαστικές διηγήσεις μου μάλιστα, σ' αυτές κυρίως τις έχω στηρίξει, κι ας έχω δει πλήθος άλλες εν τω μεταξύ.
Από καιρό σε καιρό σκέφτομαι: αυτός που τις ξέσκισε μέσα στον αυλόγυρο της εκκλησίας δεν μπορεί να έκανε από το φόβο της έρευνας την πράξη. Ήταν προχωρημένη Κατοχή τότε, και από κάθε τι άλλο μπορούσες να κινδυνέψεις, αν το 'βρισκαν απάνω σου, όχι όμως και από άσεμνες φωτογραφίες. Η λογική μού λέει, πως θα τις χάλασε μάλλον από φόβο μήπως τις βρει καμιά μάνα του στις τσέπες του ή από θρησκευτική κρίση. Εγώ πάντως θέλω να πιστεύω πως από μετάνοια έγιναν όλα.

Γιώργος Ιωάννου: Για ένα φιλότιμο (Κέδρος)

No 647

Διαμαντής Διαμαντόπουλος

'Ενα πρωί, μόλις είχα γίνει καλά, ακούσαμε στο δρόμο ζωηρές φωνές. Μια γειτονοπούλα με την εφημερίδα στα χέρια φώναζε δυνατά: "Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο". 'Ηταν μια τόση δα ειδησούλα στην τελευταία σελίδα. Την έβλεπες και δεν μπορούσες να το πιστέψεις. Σε λίγο, όμως, άρχισαν αλλεπάλληλα παραρτήματα και το πιστέψαμε για καλά. Συνεργεία τοιχοκολλούσαν με μεγάλη βιασύνη τη διαταγή επιστρατεύσεως. Οι νέοι άντρες κατηφόριζαν παρέες παρέες για το πενήντα σύνταγμα να ντυθούνε. Ο πατέρας μου, που λόγω της δουλειάς του φαντάρος δεν πήγαινε, πήρε ένα μπουκάλι κονιάκ και μας πότιζε όλους με το ζόρι. Είχε ανοίξει τα παράθυρα και κερνούσε τους περαστικούς. Λόγια μεγάλα δεν ακούγονταν, είναι αλήθεια, όμως κανένας δεν έβαζε με το νου του πως μπορούσαν οι Ιταλοί να βρεθούν μια μέρα μπροστά μας.
Μετά το μεσημέρι άρχισαν να περνούν απ' την Αγίου Δημητρίου οι φάλαγγες των επιστρατευμένων. Μόλις ακούγαμε τραγούδια, τρέχαμε στη γωνιά για να χειροκροτήσουμε. Γυναίκες και παιδιά πέφταν μέσα στη γραμμή και τους φιλούσαν.
'Οταν όμως πήρε να νυχτώνει μας έπιασε απελπισία. Τα φώτα του δήμου δεν άναψαν και στο σπίτι δεν μπορούσαμε ν' ανάψουμε φως, αν δεν βάζαμε στα παράθυρα κουβέρτες. Που να ξέραμε πως οι Ιταλοί δεν ήταν σε θέση να βομβαρδίσουνε τη νύχτα. Αργότερα θέλαμε μόνο συννεφιά ή σκοτάδι.

Γιώργος Ιωάννου: Η Σαρκοφάγος (Ερμής)

No 646

Benoît Prévot

Ο Ζενέ, απ’ το βάθος της υποταγής του, παίρνει την εκδίκησή του: στόχος των χαδιών του είναι η μαλθακοποίηση του αρσενικού. Κι όταν, επιτέλους, ο τελευταίος αυτός, εξαντλημένος, καταρρέει και γίνεται απαλός, μέσα στον δήθεν σκλάβο του ξαναγεννιέται ένα αίσθημα που το νόμιζε πεθαμένο μαζί με την παιδική του ηλικία: η τρυφερότητα. Η τρυφερότητα, άμεση αντίδραση του αγαπώντα στην αφαρρενοποίηση του αγαπημένου. Άδειο, ζαρωμένο, ένα βρεγμένο κουρέλι, το ανδρικό μόριο δεν είναι πια τρομερό. Πριν ήταν κανόνι, πύργος, όργανο μαρτυρίου’ τώρα είναι από σάρκα, μπορείς να το χαϊδέψεις χωρίς να τιναχτεί όρθιο. Όπως έχουμε πει ήδη, η σκληρότητα του πέους του Νταβατζή και η συμπαγής και τρομερή του δύναμη είναι ένα και το αυτό. Η συρρίκνωση του πρώτου συμβολίζει την εξαφάνιση της δεύτερης. Δίνοντας τον εαυτό του στους σκληρούς, ο Ζενέ τούς στήνει παγίδα: μπερδεύονται μες στα μολυσμένα έλη του κι ο ανδρισμός τους τους εγκαταλείπει. Σε τελευταία ανάλυση, η πεολειχία είναι ευνουχισμός. Η πρωκτική συνουσία είναι ο συστηματικά επιδιωκόμενος θάνατος του αγαπημένου. Υποταγμένος, νικημένος φαινομενικά, ο Ζενέ, κατά τη στιγμή της ψεύτικης ηδονής του, νιώθει ότι η δήθεν κατάκτησή του απ’ τον αγαπημένο κάνει μια απότομη στροφή και μετά καταρρέει. Μπροστά στον ευνουχισμένο αρσενικό, που γλιστράει ανάσκελα δίπλα του, απαλλάσσοντάς τον απ’ το βάρος του, η συνείδηση του Ζενέ παραμένει μόνη και καθάρια και, χάρη στην προμελετημένη αντιστροφή, είναι το πέος του παθητικού ομοφυλόφιλου – το μόνο που είναι ακόμη επειδή αρνήθηκε την ηδονή- που αποδεικνύει την επαγρύπνησή του.

Jean-Paul Sartre: Άγιος Ζενέ. Κωμωδός και μάρτυρας (Εξάντας)

No 645

Player(ΗΠΑ)

Κατέφθασε, με το καπέλο του βαλμένο άταχτα, όπως όταν δεν είχε χάσει τον καιρό του. Μ’ έσυρε μέσα στο σωμάτιό του, και καθισμένος στη γωνιά του κρεβατιού του, μου έκανε την εξιστόρηση.
Αυτό που είχε συμβεί εκείνο το βράδυ ήταν πως, απαντώντας σ’ ένα μήνυμα, ο Αλμπέρ τού είχε γνωστοποιήσει πως μπορούσε να πάει: ια έβλεπε αυτό για το οποίο του είχε μιλήσει.
-Αγαπητή μου Σελέστ, αυτό που είδα απόψε δεν το χωράει η φαντασία. Έρχομαι από του Λε Κυζιά, όπως ξέρετε. Με είχε ειδοποιήσει πως υπήρχε ένα άνθρωπος που πηγαίνει στο σπίτι του για να βάλει να τον μαστιγώσουν. Παρακολούθησα ολόκληρη τη σκηνή, από ένα άλλο δωμάτιο, από ένα παραθυράκι στον τοίχο. Είναι απίστευτο, σας λέω! Αμφέβαλλα γι’ αυτό’ ήθελα επαλήθευση’ την έχω. Πρόκειται για έναν μεγαλοβιομήχανο που ταξιδεύει ειδικά για τον σκοπό αυτό, από τα βόρεια της Γαλλίας. Φανταστείτε πως είναι εκεί, μέσα σ’ ένα δωμάτιο, δεμένος σ’ ένα τοίχο με αλυσίδες που έχουν λουκέτα, και πως ένα βρωμερό υποκείμενο, που το μάζεψαν δεν ξέρω από πού και το πληρώνουν γι’ αυτό, τον χτυπάει με το μαστίγιο, ώσπου το αίμα ν’ αναβρύσει από παντού. Και τότε μονάχα ο δυστυχής απολαμβάνει όλες του τις ηδονές…
Ήμουνα τόσο εξουθενωμένη από φρίκη, που του είπα:
- Κύριε, δεν είναι δυνατόν, αυτό δεν μπορεί να υπάρχει!
- Και όμως, Σελέστ, δεν το ‘χω επινοήσει
- Μα, Κύριε, πώς μπορέσατε να το κοιτάξετε αυτό;
- Ακριβώς επειδή δεν μπορεί κανείς να το επινοήσει, Σελέστ.

Σελέστ Αλμπαρέ: Ο κύριος Προυστ (Ολκός)

Νο 644

Αλμαλιώτης Στέφανος
.

(…) τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, ονειρεύομαι τον μυστικό ψαλμό των Αράβων μεταξύ τους, σύντροφοι, σε βρίσκω και σε πιάνω απ’ το μπράτσο, θέλω τόσο πολύ ένα δωμάτιο και είμαι μούσκεμα, μάμα, μάμα, μάμα, μη λες τίποτα, μην κουνιέσαι, σε κοιτάζω, σ’ αγαπώ, φίλε, εγώ φίλε αναζητούσα κάποιον να είναι κάτι σαν άγγελος, μέσα σ’ αυτό το μπορντέλο, και είσαι εδώ, σ’ αγαπώ, και τα ρέστα, μπύρα, μπύρα, και εξακολουθώ πάντα να μην ξέρω πώς να το πω, τι πολτός, σκέτο μπορντέλο, φίλε, κι έπειτα συνέχεια αυτή η βροχή, η βροχή, η βροχή, η βροχή»

B-M Koltés: Η νύχτα μόλις πριν από τα δάση (Άγρα)

No 643

- Είσαι ένας ευνούχος τραγουδιστής, είπε.
- Ο Θεός το αποφάσισε έτσι.
- Το σκέφτεσαι συχνά αυτό;
- Ποιο; Το ότι είμαι ευνούχος;
- Το ότι δεν είσαι εντελώς όπως οι άλλοι.
- Δον Ραϊμούντο, αν δεν το σκεφτόμουν ο ίδιος, θα αναλάμβαναν οι άνθρωποι να με κάνουν να το σκεφτώ! Δεν υπάρχει άλλο θέμα για συζήτηση στα σαλόνια. Άλλοι μας χτυπούν, άλλοι μας υπερασπίζονται. Κανένας δεν νιώθει άβολα μιλώντας έτσι μπροστά μου.
- Μη μου πεις ότι δεν υπέφερες ποτέ συγκρίνοντας τον εαυτό σου με τους άλλους νεαρούς της ηλικίας σου.
- Στην αρχή, ναι. Τώρα…
- Στην αρχή;
- Ναι. Μου συνέβη να κλάψω τη νύχτα μπροστά στο παράθυρο της κάμαράς μου. Ο φοίνικας που σάλευε τα κλαδιά του στην αυλή είχε τόσο μελαγχολική όψη.
- Έκλαιγες!
- Άκουγα τα’ αγόρια που φώναζαν στο δρόμο, τα παράθυρα που έτριζαν, τα μουρμουρητά που ανέβαιναν στα μπαλκόνια. Ήμουν δεκαπέντε χρονών.

Dominique Fernandez: Πορπορίνο ή Τα μυστήρια της Νάπολης (Εξάντας)

No 642

Ο επίσκοπος κλείδωσε την πόρτα του προθάλαμου. Πήρε τον εσταυρωμένο από το μάρμαρο και τον έβαλε στο τραπέζι, φίλησε το κεντημένο σταυρό στο μικρό μωβ πετραχήλι που είχε φέρει μαζί του και το έβαλε στους ώμους του. Γονάτισε με τους αγκώνες στην άκρη του τραπεζιού με το αριστερό μάγουλο προς τον σταυρό και την ράχη στον μετανοούντα. Ο Τζωρτζ γονάτισε στο πάτωμα δίπλα απ’ το τραπέζι μπροστά στον εσταυρωμένο, έκανε το σημείο του σταυρού και άρχισε:
«Ευλόγησέ με, Πάτερ, γιατί αμάρτησα (…) έχω διαβάσει απαγορευμένα βιβλία και περιοδικά – τον 19ο Αιώνα και βιβλία παληά και σύχγρονα με συγκεκριμένο περιεχόμενο. Ήξερα πολύ καλά σε ποιες περιοχές πειρασμού τριγυρνούσα. Κατά κανόνα δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα πάνω μου, εκτός απ’ το αίσθημα της απέχθειας για τους συγγραφείς που γράφουν χυδαία μόνο για να γράφουν χυδαία, σαν τον Στράτωνα ή τον Ποντάνο. Ομολογώ, ότι δυο ή τρεις φορές στη ζωή μου απόλαυσα βρώμικες σκέψεις, που μου ενέπνευσαν κάποιες γραμμές στον Οράτιο του Κικέρωνα για τον Μ. Κέλιο και, ίσως πέντε-έξι φορές από ένα στίχο του Τζων Άντιγκτον Σύμοντς στο Artist. (…)»

Φρέντερικ Ρολφ: Ανδριανός ο Έβδομος (Μέδουσα)

No 641

- Εν δε τω ξβ’ εις δεκαπέντε χρόνους κανονίζει τους αρσενοκοίτας ο αυτός Βασίλειος, ως και τους μοιχούς.
- Ο δε Νύσσης εν τω δ’ εις δεκαοκτώ, λέγων ότι αυτή είναι αδικία εις το αλλότριον, και παρά φύσιν.
- Ο δε Νηστευτής εν τω ιη’ αυτού Κανόνι τρία έτη εμποδίζει τον αρσενοκοίτην από την κοινωνίαν μετά νηστείας, ξηροφαγίας και μετανοιών. Εν τω ιθ’ λέγει ότι αν παιδίον φθαρή από τινος, Ιερεύς ου γίνεται, έξω μόνον αν εις μόνους τους μοιρούς την ροήν εδέξατο.
- Ο δε Θεός προστάζει εις το Λευϊτικόν να θανατώνωνται οι αρσενοκοίται.
«Και ος αν κοιμηθή μετά άρρενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα εποίησαν αμφότεροι, θανάτω θανατούσθωσαν, ένοχοι εισιν».
Τόσον δε φοβερόν πράγμα είναι η αρσενοκοιτία, καθώς στοχάζεται ένας διδάσκαλος, ώστε οπού ο ίδιος Θεός ηθέλησε να καταβή προσωπικώς δια να ιδή αν τη αληθεία ενεργήται τοιαύτη αμαρτία, ωσάν να μη επίστευε καλά, αν ήτο δυνατόν να ευρεθή επάνω εις την γην τοιαύτη τερατώδης καία. Ούτω γαρ έλεγε δια τους αρσενοκοίτας Σοδομίτας: «Καταβάς ουν όψομαι, ει κατά την κραυγήν αυτών την ερχομένην προς με συντελούνται, ειδέ μη ίνα γνω» (Γένεσις ιγ’ 13)
- Και ο μεν Ιουστινιανό, κατά τον Ζωναράν (βιβλ. Γ’), και ο μέγας Θεοδόσιος πρότερον εγύμνωναν τους αθέους αρσενοκοίτας από όλα των τα υπάρχοντα, έπειτα τους επόμπευον, και ούτω τους έδιδαν πικρόν θάνατον.
- Ο δε Ουαλεντιανός ενώπιον πάντων κατέκαιε τους αρσενοκοίτας.
- Και Λέων δε και Κωνσταντίνος οι Βασιλείς εν τη εκλογή των νόμων (τιτλ. Κη’ σε. 128 της βιβλ. Γιορ. Γρασικορ.) λέγουσι θανατώνωνται με ξίφη οι ασελγείς, και ο ποιών και ο υπομένων. Εάν δε ο υπομένων είναι παρακάτω από τους ιβ’ χρόνους, να συγχωρείται δια το ανήλικον.
- Ο Νύσσης Γρηγόριος αναφέρων τα λόγια οπού είπεν ο Θεός περί των Σοδόμων το κραυγή Σοδόμων, κτλ. λέγει:

«Φρίξωμεν ουν, αδελφοί, και τρόμω περισχεθώμεν’ ου γαρ μικρός ο κίνδυνος, ότι η αμαρτία αυτή, λέγει ο Θεός, μεγάλη σφόδρα».

Πηδάλιον. Περί Μαλακίας, Αρσενοκοιτίας, Μοιχείας, Αιμομιξίας και Πορνείας (Περίπλους)