Carl Gustaf Pilo (Σουηδία)Ο Άβελ
Ο αδελφός μου ο Κάιν ο πληγωμένος, αγαπούσε να κάθεται
Χαϊδεύοντας τον ώμο μου κοντά στον καθρέφτη του νερού
Της ζωής ή του θανάτου, σε κινηματογράφυς μισοφωτισμένους
Από ειρηνικές σκηνές που τελειώναν πάντα με φόνους.
Του άρεσε να μου μιλάει. Η άπληστη φωνή του
Μουρμούριζε το αίνιγμα της ματωμένης δίψας του,
'Η με παρακαλούσε να μην κάνω την οριστική εκλογή μου
Πριν τα πούμε πρώτα οι δυο μας.
Και στο τέλος διάλεξε τον ύστατο για μένα πόνο.
Δεν κατηγορώ το φυσικό του: είναι ο αδελφός μου'
Ούτε αυτό που λένε καιρούς: η αγάπη μας ήταν ελεύθερη,
Θα 'ταν η ίδια σε κάθε εποχή' μα πιο πολύ
Την άχρονη διφορούμενη έννοια των πραγμάτων
Που κάνει τη ζωή μας θάνατο, την αγάπη μας μίσος.
Το αίμα μου που πλημμυράει στην κρεββατοκάμαρα τραγουδάει:
"Είμαι ο αδελφός μου ανοίγοντας τη θύρα."
Δημ. Καπετανάκη: Μυθολογία του ωραίου (Χάρβεϋ)
3 σχόλια:
Καπετανάκης Δημήτριος (1912-1944)
Λογοτέχνης και αισθητικός, γεννηθείς εις την Σμύρνην, υιος του ιατρού Αποστόλου Καπετανάκη εκ Ζαγοράς Πηλίου. Μετά την καταστροφήν της Σμύρνης, το 1922, ήλθεν εις Αθήνας, όπου έλαβε πτυχίον πολιτικών και οικονομικών επιστημών. Το 1934 εφοίτησεν εις το Πανεπιστήμιον Χαιδελεμβέργης, του οποίου ανηγορεύθη διδάκτωρ της φιλοσοφικής σχολής, με την μελέτην « Liebe und Zeit». Το 1936 επέστρεψεν εις Αθήνας και εδίδαξεν εις τον φιλοφλογικόν σύλλογον «Ασκραίος» θέματα αισθητικής και υποστασιακής φιλοσοφίας. Αι κυριώτεραι μελέται του είναι: «Από τον αγώνα του ψυχικώς μόνου», «Η μυθολογία του ωραίου», «Έρως και Χρόνος». Πέθανε σε ηλικία 32 ετών από λευχαιμία στο Λονδίνο, στις 9 Μαρτίου 1944.
Αστυνομική ιστορία
Από το σπίτι έφυγε ο ξένος τις μικρές ώρες
Κι ο γείτονας, πάνω που άλλαζε όνειρο, άκουσε τα βήματά του
Το σώμα το βρήκαν στολισμένο με λουλούδια
Περνούσαν τα βράδια τους φαίνεται με πάθος μεγάλο.
Συνηθίζαν να μένουν πολλή ώρα μαζί συντροφιά
Ο φίλος ήταν ντυμένος στα μαύρα με ωραίο παράστημα,
Είπε ο θυρωρός κι η γυναίκα του έλεγε πάντα
Πως ήσαν καλοί καλοί άνθρωποι και τους ενδιέφερε το μαγείρεμα.
Κι ίσως αυτό να' ταν αλήθεια. Το προηγούμενο βράδι
Είχαν κάνει μια σούπα που είχε πετύχει πολύ
Ήπιαν και λίγη μπύρα κι όλα πήγαν καλά,
Τα φιλιά, η κουβέρτα και στο τέλος το σκάκι.
Περνούσαν, λέγαν, μια χαρά η αγάπη τους όμως
Ελόγχιζε τα στήθη τους σαν το πύο που μάχεται να βγει.
Ο θυρωρός βρήκε το όπλο και το γάντι,
Αλλά μόνο η απελπισία μας μπορεί να βρει το δόγμα.
Δημ. Καπετανάκη: Μυθολογία του ωραίου (Χάρβεϋ)
Μετ. Νάνου Βαλαωρίτη, Μανόλη Μαρκάκη
Επιστροφή
Ο ταξιδιώτης γύρισε με άδεια τα μάτια.
«Δεν είσαι συ!» έκλαψε ο εγκαταλελειμμένος φίλος.
«Μου έταξες τη φωτιά που δεν σώνεται,
Κι αυτό που μου φέρνεις δεν μπορεί παρά να ‘ναι το τέλος».
Ο ταξιδιώτης κοίταξε τα άδεια του χέρια
Και είπε: «Σου δίνω πράματα που δεν μπορείς να δεις˙
Τους θησαυρούς της γης πέρα από κάθε γη,
Τα μυστικά της θάλασσας πέρα από κάθε θάλασσα.
Οι ψυχές μας έχουν σύνορα κι η αγάπη μας αναπόφευκτα
Θα προσαράξει εκεί που όλα αρχίζουν. Η σιωπηλή άκρη
Είναι γεμάτη ναυάγια. Την ψυχή μου την γύρισαν πνιγμένη
Μιας και τ’ όνειρό της αψήφησε τον ανθρώπινο νόμο.
Με βλέπεις εδώ, αλλά δεν έχω επιστρέψει.
Οσα δεν υπάρχουν είναι προορισμένα να ανατρέπουν
Τα όσα υπάρχουν, τα πλούτη που αποκτήσαμε.
Oταν θα ‘ναι πια όλα χαμένα θα βρούμε το Απειρο».
Δημήτριος Καπετανάκης: Μυθολογία του ωραίου, δοκίμια και ποιήματα (εκδ. Χάρβεϋ, 1988)
μτφρ.: Νάνος Βαλαωρίτης, Μανόλης Μαρκάκης
Δημοσίευση σχολίου