Μονάχα, ύστερα’ από κάμποσην ώρα, σαν άρχεψε όξου ο ουρανός να γαλατώνει, βρόμικα ασπρουλιάρικα νησάκια σ’ ένα πέλαγο μελάνη μακριά, πέρα απ’ το τζάμι του παραθύρου, κι άρχεψε ο λεκές στο ταβάνι σιγά σιγά να χλομαίνει, μονάχα τότες αναστέναξε βαριά η Θελιξινόη, κι ύστερα γύρισε και τ’ αγκάλιασε εκείνο το τρελό, τη Λέλα.
Σίμωσε το στόμα της στ’ αυτί του, σα για να της πει κάποιο μεγάλο μυστικό, όμως μυστικό που βάσταξεν ώρα, γιατί άρχεψε να τις φέρνει η τρεμούλα και τις δυο. Και των δυονών τα κατακλείδια τρίζανερ, και μπερδεμένα σκόνταψαν τα γόνατά τους, το ‘να πάνου στ’ άλλο.
…Και σμίξανε τα τσίτσιδα τα κρέατα, κουβάρι και τα δυο κορμιά, αλλού κεφάλια, κι αλλού τα πόδια, και τα χέρια αλλού, άμα σωριάστηκαν οι ζωντανές οι σάρκες, μες στα ποθοπλαντάσματα, και στις βαριές ανάσες, που όλο ανέβαιναν κι ακόμα ανέβαιναν απ’ του κρεβατιού το λάκκο σα για να φτάξουν στο ταβάνι, στο λεκέ…
μα μες’ απ’ τον παραδαρμό, κι από τον ίδρο μέσα, νοσταλγικό φτερούγισμα προς μιαν άγνωστη κι ανείπωτην αγάπη, οι κολασμένες οι ψυχές, αλαφροϊσκιωτες, ανέβαιναν στριφογυρίζοντας κι αυτές στην αντηλιά της λιγοθυμισμένης φλόγας που ξεψυχούσε μπρος στα εικονίσματα… Κι η Παναγιά μεγαλόχαρη με το θεϊκό παιδί στην αγκαλιά της, όλο χαμογελούσε.
Πέτρος Πικρός: Σα θα γίνουμε άνθρωποι (Άγρα)
2 σχόλια:
Στα διηγήματα "Σα θα γίνουμε άνθρωποι" του Πέτρου Πικρού (α΄ έκδοση: 1924) εντυπωσιάζει η έντονη παρουσία των απόκληρων ή ψυχικά διαταραγμένων τύπων, ακόμα και η τολμηρή ανάδειξη όψεων μιας αποκλίνουσας σεξουαλικότητας. Κεντρική θέση στο βιβλίο κατέχει η ομώνυμη νουβέλα με την ιστορία μιας πόρνης που επιχειρεί μάταια να ξεφύγει από τη μοίρα της, δραπετεύοντας από το Καφέ Αμάν "Ο Υπόγειος Παράδεισος". Οι ήρωες του Πικρού κινούνται στο περιθώριο της πόλης, στα μέρη που συστήνουν το κρυφό πρόσωπό της: πορνεία, φυλακές, στρατώνες, κακόφημα στέκια, χώροι ασφυκτικοί, χαμηλά φωτισμένοι, που εντείνουν το κλίμα του ψυχολογικού αδιεξόδου και του κοινωνικού αποκλεισμού τους.
Παρά την απόσταση που μας χωρίζει από την πρώτη του έκδοση, το βιβλίο προσελκύει τον σημερινό αναγνώστη, όχι μόνο γιατί είναι γραμμένο σε μια γλώσσα που ακούγεται ακόμα ολοζώντανη, αλλά και επειδή διαθέτει μια αφηγηματική τεχνική που καθόλου δεν μυρίζει λογοτεχνική ναφθαλίνη.
Το "Σα θα γίνουμε άνθρωποι" είναι το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Πέτρου Πικρού "Χαμένα Κορμιά", που συμπληρώνεται με την ομώνυμη συλλογή διηγημάτων και το μυθιστόρημα "Τουμπεκί".
Στην παρούσα έκδοση περιλαμβάνεται ανθολόγιο κριτικών που επιμελήθηκε η Χριστίνα Ντουνιά, η οποία έγραψε επίσης την Εισαγωγή και το Χρονολόγιο βιογραφίας και εργογραφίας του Πικρού.
(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Πέτρος Πικρός (περ.1895/1896-1956).
Ο Πέτρος Πικρός (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Πέτρου Γεναρόπουλου) γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Έζησε στην Ελβετία και τη Γαλλία και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στη Γερμανία, όπου και σπούδασε Ιατρική με ειδίκευση στη Βιοχημεία. Παρακολούθησε επίσης μαθήματα φιλοσοφίας και κοινωνιολογίας σε πανεπιστήμια του Παρισιού και της Λειψίας. Το 1924 δημοσίευσε άρθρα κοινωνικοπολιτικού προβληματισμού στο μαρξιστικού προσανατολισμού περιοδικό Βωμοί. Το 1927 επιτέθηκε εναντίον του Κώστα Βάρναλη από τις σελίδες του περιοδικού του Αντρέα Ζεβγά (=Αιμίλιος Χουρμούζιος) Λογοτεχνική Επιθεώρηση, κατηγορώντας τον για προσποιητή επαναστατικότητα και υπονόμευση του μαρξιστικού κινήματος. Μετά το κλείσιμο του περιοδικού ο Πικρός συνέχισε τη συνεργασία του με τον Ζεβγά, αυτή τη φορά από τη Νέα Επιθεώρηση, περιοδικό που παρουσιάστηκε ως συνέχεια την Λογοτεχνικής Επιθεώρησης και τάθηκε εναντίον του Δημήτρη Γληνού στην υπόθεση της δίκης για το θέμα της επίσκεψης του Παναΐτ Ιστράτι στην Ελλάδα. Το 1930 κυκλοφόρησε το περιοδικό Πρωτοπόροι (πάλι σε συνεργασία με τον Ζεβγά), ευαγγελιζόμενος μια διαλλακτικότερη μαρξιστική προοπτική και αναθεωρώντας στην πράξη τις επιθέσεις του εναντίον των Βάρναλη και Γληνού. Μετά από την κυκλοφορία τριών τευχών οι Πρωτοπόροι διέκοψαν και επανεμφανίστηκαν το Φεβρουάριο του 1931 με αρχισυντάκτρια τη Γαλάτεια Καζαντζάκη, φιλολογική διεύθυνση του Πικρού και αποχώρηση του Ζεβγά. Μετά από δέκα τεύχη ο Πικρός απομακρύνθηκε λόγω ανεξιχνίαστων οικονομικών ατασθαλιών και το περιοδικό επανακυκλοφόρησε με τον τίτλο Νέοι Πρωτοπόροι το Δεκέμβρη του 1931 και με τη δημοσίευση λιβέλου κατά του Πικρού. Παρά την απομάκρυνσή του ο Πικρός παρέμεινε αδιάλλακτα στρατευμένος στη σταλινική παράταξη. Το 1937 εξέδωσε τη ιστορική και κοινωνιολογική μελέτη Ισραήλ, αποτέλεσμα λογοκλοπής από ανάλογα λήμματα της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας του Πυρσού. Για λογοκλοπή κατηγορήθηκε και για το μυθιστόρημά του Τουμπεκί. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής διώχτηκε και φυλακίστηκε, ενώ μετά τη λήξη του εμφυλίου και τη Συμφωνία της Βάρκιζας κυκλοφόρησε το περιοδικό Νέα Ζωή με τη συνεργασία πολλών αριστερών λογοτεχνών και διανοουμένων (Έλλη Αλεξίου, Ρόζα Ιμβριώτη, Ασημάκης Πανσέληνος, Μενέλαος Λουντέμης, Μέλπω Αξιώτη κ.α.), το οποίο όμως έκλεισε όταν ο Πικρός κυκλοφόρησε το βιβλίο του για τον Ιωσήφ Στάλιν, έργο για το οποίο κατηγορήθηκε ως προβοκάτορας από το Νίκο Ζαχαριάδη. Γενικότερα η δραστηριότητα του Πικρού στο χώρο του κομμουνιστικού τύπου και η σχέση του με το Κ.Κ.Ε. παρουσιάζει πολλά σκοτεινά σημεία. Την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία πραγματοποίησε το 1922 με την έκδοση της συλλογής διηγημάτων Χαμένα κορμιά. Ο Πέτρος Πικρός ανήκει στους έλληνες πεζογράφους της γενιάς του μεσοπολέμου, ειδικότερα στην ομάδα που επηρεάστηκε από το ρεύμα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Η τριλογία που αποτελούν τα έργα του Χαμένα κορμιά, Σα θα γίνουμε άνθρωποι και Τουμπεκί κινείται στα όρια ανάμεσα στον κοινωνικό ρεαλισμό και το νατουραλισμό, με βασικά χαρακτηριστικά την τολμηρή για την εποχή του περιγραφή της ζωής ανθρώπων του υποκόσμου σε όλες της τις εκφάνσεις και την υιοθέτηση της argot στο χώρο της γλωσσικής έκφρασης. Ακολούθησαν απόπειρες στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας και της παιδικής λογοτεχνίας και στο τελευταίο του μυθιστόρημα Λαμπηδόνα του βυθού, που αφιέρωσε στα ογδόντα χρόνια του Karl Jung, ασχολήθηκε με την καθημερινή ζωή και την ψυχολογία των ψαράδων της Καλύμνου. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Πέτρου Πικρού βλ. Γιαλουράκης Μανώλης, «Πικρός Πέτρος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 11. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. , Θ.Κ. (επιμ.), «Εργο-Βιογραφικό Χρονολόγιο Πέτρου Πικρού (Γιάννη Γεναρόπουλου», Επιθεώρηση Παιδικής Λογοτεχνίας Α΄, αρ.1, 1986, σ.16-18 και Αργυρίου Αλεξ., «Πέτρος Πικρός», Η μεσοπολεμική πεζογραφία · από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939) Ζ΄, σ.206-233. Αθήνα, Σοκόλης, 1993. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
perizitito.gr
Δημοσίευση σχολίου