Καντέρμπουρι
680 π.Χ.
.
«Θεόδωρε!»
Ήταν ο Ανδριανός. Μπαίνοντας άφησε την πόρτα ανοιχτή, επιτρέποντας στο λαμπερό φως της αυλής να πλημμυρίσει το δωμάτιο. Ανασηκώθηκα τρίβοντας τα μάτια μου.
«Είσαι ξύπνιος;» ρώτησε. Τα λόγια του Ανδριανού ή ίσως ο τόνος του μου θύμισαν τον καιρό που κοιμηθήκαμε πρώτη φορά μαζί, σχεδόν τριάντα χρόνια πριν, με την πρόφαση, όχι εντελώς ανυπόστατη, ότι μελετούσαμε το Συμπόσιο του Πλάτωνα.«Φυσικά και είμαι ξύπνιος», είπα. «Μπορεί να είμαι γέρος. Αλλά δεν κοιμάμαι όλη μέρα. Σκεπτόμουν».
«Στο σκοτάδι; Με τα μάτια κλειστά;» Στεκόταν λίγο πιο μέσα από το άνοιγμα της πόρτας.
«Νομίζω πως βοηθάει».
Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου κι έκανα μερικά προσεκτικά βήματα προς το μέρος του. Πέρα από το άνοιγμα της πόρτας έβλεπα το ραγισμένο λιθόστρωτο, με κηλίδες από ξερά βρύα και λειχήνες. Ο απογευματινός ήλιος έριχνε βαριές σκιές ανάμεσα στους κίονες που πλαισίωναν την άδεια αυλή. Κάπου αλλού, σε δροσερά δωμάτια, άλλοι δίδασκαν και άλλοι διάβαζαν ή αντέγραφαν βιβλία. Ίσως μερικοί από τους μοναχούς, όπως εγώ, να κοιμόνταν ήρεμα ανάμεσα σε προσευχές. Όμως, θα ξυπνούσαν και η δουλειά ια γινόταν. Δεν υπήρχε λόγος για σκληρή πειθαρχία ή αυτοταπείνωση. Αρκετή βαρβαρότητα υπήρχε έξω. Το μοναστήρι ήταν ένας μικρός, περίκλειστος χώρος, τον οποίο ο Ανδριανός είχε κάνει πολιτισμένο, δίνοντάς μας ένα καταφύγιο από το οποίο αυτός μπορούσε να διαδώσει τη μάθηση κι εγώ να κυβερνήσω την Εκκλησία. Ήταν επί δεκαπέντε χρόνια το σπίτι μας.
Christopher Harris: Το Χειρόγραφο του Αιρετικού (Ενάλιος)
1 σχόλιο:
Βρισκόμαστε σε μια εποχή που η βυζαντινή αυτοκρατορία είναι ακόμη γεμάτη παγανιστές που πασχίζουν να διατηρήσουν την αρχαία τους πίστη, μια εποχή που οι εμφύλιες συρράξεις είναι συχνές και οι θρησκευτικές αιρέσεις ανθούν και πολλαπλασιάζονται σαν τα μανιτάρια.
Ο Θεόδωρος από την Ταρσό, ο Έλληνας αιρετικός μοναχός, πιστός στη φιλία του με τον νεαρό Αδριανό, θα ταξιδέψει στην γηραιά Αλβιόνα, στην χώρα όπου έμελλε να γίνει Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι το σωτήριον έτος 668...
Το χειρόγραφό του, ένας κώδικας γραμμένος στα ελληνικά -που υπάρχει μέχρι σήμερα και αποτελεί αντικείμενο έρευνας- αποκαλύπτει όλη του την πορεία από την ταπεινότητα και την αμφισβήτηση προς την δόξα, έχοντας πάντα ως οδηγό τον βαθύ και αφοσιωμένο έρωτα...
*****
Ο Κρίστοφερ Χάρις γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1951. Σπούδασε Τέχνη κι αφού έκανε διάφορες δουλειές, ξαναγύρισε στο πανεπιστήμιο για να πάρει πτυχίο Βιολογίας και να διδάξει επιστήμες. Ζει στο Μπέρμιγχαμ με τη σύζυγό του, η οποία είναι πανεπιστημιακός, και πλέον έχει αφιερώσει τη ζωή του στη συγγραφή.
Δημοσίευση σχολίου