John Blaker (Ην. Βασίλειο)ΣΤΗΝ ΚΟΨΗ ΤΩΝ ΣΑΡΑΝΤΑ
.
Μέχρι πότε θα µπορώ να επιθυµώ πολλούς χωρίς να παραδίνοµαι σε κανένα;
Πόσες µέρες αυθόρµητης αοριστίας µού αποµένουν;
Με περιµένει εκείνος κι έχει τα χαρακτηριστικά µου.
Σαράντα χρονών, αδελφέ.
Τον προτιµώ απ’ όλους: ευγενικά πρόσωπα που αντικατόπτρισαν το ευµετάβολο δικό µου,
ψυχές παρόµοιες που συµπλήρωσαν την κατακερµατισµένη δική µου.
Μετά από τόση περιπλάνηση σε τόσα κορµιά, συναντώ το δικό µου.
Επιτέλους ένας ενδιαφέρων άνδρας. Αυτός είµαι.
Δεν ήµουν εγώ που κυβερνούσα ένα ατελές πλοίο σάρκας
τόσο ρωµαλέας και κατηγορηµατικής στην αχάριστη νεότητά της.
Λάβετε, φάγετε γιατί εγώ είµαι το σώµα µου.
Εγώ ήθελα να ήµουν εσείς, φίλοι της ψυχής,
και στον καθένα σας έµαθα να µε επιθυµώ.
Αλλά είµαι καλύτερα βολεµένος στον εαυτό µου
απ’ ό,τι στην ακόρεστη εξωτερική αναζήτηση της ευφυΐας και οµορφιάς.
Σαράντα, αδελφέ.
Ξέχνα τον παράδεισο της παιδικής ηλικίας, που πολλοί αµφισβητούν:
υπήρξαν τόσο όµορφες εκείνες οι εκκρεµείς ηµέρεςτων απέραντων οριζόντων,
όπως και οι τωρινές, οι άκεφες και χωρίς προοπτική.
Κι ούτε κουβέντα για τον έρωτα
γιατί όλα τα στοιχήµατα χάθηκαν στην ίδια πλάνη.
Αλλά επί τέλους µε έχω.
Δεν µε ψάχνω πια στον καθρέφτη. Είµαι αυτός που είµαι.
.
Leopoldo Alas / Ισπανία
Η έλξη των ομωνύμων. Ανθολογία ομο-ερωτικών ποιημάτων (Οδυσσέας)
Μετάφραση: Ρήγας Κούπα
Η έλξη των ομωνύμων. Ανθολογία ομο-ερωτικών ποιημάτων (Οδυσσέας)
Μετάφραση: Ρήγας Κούπα
1 σχόλιο:
To σύντομο βιογραφικό σημείωμα είναι από την "Έλξη των Ομωνύμων"
Leopoldo Alas*
Iσπανός ποιητής, γεννημένος το 1962. Με πλούσια λογοτεχνική και δημοσιογραφική δραστηριότητα, ζει μόνιμα στη Μαδρίτη. Παρουσιαστής του πρώτου gay προγράμματος του ισπανικού ραδιοφώνου.
* Ωστόσο, τρία χρόνια μετά την έκδοση αυτής της ομοερωτικής ανθολογίας (στην οποία περιλαμβάνονται τρία ποιήματά του), ο Leopoldo Alas δεν ζει πια στη Μαδρίτη, αλλά στους ουρανούς, όπως μάθαμε από το Απέναντι Πεζοδρόμιο.
~~~~~~~~~~~~
Η κριτική της "Έλξης των Ομωνύμων" από το ΔΙΑΒΑΖΩ - τ.459, Ιανουάριος 2006:
Γράφει ο Δημήτρης Μαστρογιαννίτης
Η επανάσταση του έρωτα
"Υπερασπίζομαι αυτό που είμαι
και δεν είμαι τόσο παράξενος.
Απεχθάνομαι την αδικία
και δεν εμπιστεύομαι όλη αυτή τη δημοκρατία.
Τι θα κάνετε με μας, σύντροφε;..."
Διακήρυξη, Pedro Lemembel, Χιλή
Φαίνεται πως η τιμιότητα του προσδιορισμού της ανθολογίας, δημιουργεί ενστάσεις σε κάποιους μελλοντικούς αναγνώστες, αλλά και σε ανθρώπους που παρουσιάζουν βιβλία. Οι μη ομοφυλόφιλοι αναγνώστες σκέφτονται πως μπορεί να μη τους αφορά και οι δεύτεροι αρνούνται την κατηγοριοποίηση της ποίησης βάσει του σεξουαλικού προσανατολισμού. Αφήνοντας τους πρώτους στην άκρη (αφού η θέση εύκολα μπορεί να αντιστραφεί, με αντικείμενο αυτή τη φορά την ετεροφυλοφιλικής θεματικής ποίηση), ας δούμε το θέμα της ένστασης για την κατηγοριοποίηση.
Οι περισσότεροι από τους 83 ισπανόφωνους, πορτογαλόφωνους, αγγλόφωνους, γερμανόφωνους και έλληνες ποιητές και ποιήτριες –“δανειστές” των 128 ποιημάτων της συλλογής- έζησαν (ή ζουν) αγαπώντας άτομα του ιδίου φύλου και με την τέχνη τους ύμνησαν την αλήθεια τους. Αυτός ο κοινός βιογραφικός άξονας δίνει την πρώτη θέση... υπεράσπισης. Επιπλέον, εξαιτίας του συγκειμενικού πλαισίου της ανθολογίας, μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε πιο εύκολα την κρυπτική γλώσσα που συχνά χρησιμοποιούν κάποιοι ποιητές προκειμένου να αποφύγουν την λογοκρισία ή γιατί δεν θέλουν να εκτεθούν.
Εδώ βέβαια, έρχεται η “πολιτική αγωγή” και αγορεύει πως αυτό δεν είναι καθόλου αναγκαίο ή θετικό, γιατί έτσι ακρωτηριάζεται η ευαισθησία του αναγνώστη και υπάρχει ένα είδος καθοδήγησης. Λίγο μονόπλευρο σαν επιχείρημα, όταν ανακαλύπτουμε στη συλλογή ποιητές (π.χ. τον Whitman, τον Auden, τον Ginsberg), οι οποίοι, αν και έχουν πολυμεταφραστεί στα ελληνικά, συστηματικά αποφεύγεται η μετάφραση του ομοερωτικού τμήματος του έργου τους ή όταν κάποια ποιήματα (τυχαία άραγε;) έχουν μεταφραστεί στο παρελθόν εσφαλμένα, μέσα από τυπικά νόμιμες μεταφραστικές επιλογές, αλλά στην ουσία άσχετες από τις προθέσεις των ποιητών (π.χ. Cernuda, Brines). Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι ακόμη και σήμερα επισήμως τον Καβάφη τον “προτιμάμε” ως έναν ασεξουαλικό άνδρα παρά ως ομοφυλόφιλο, όπως και οι πορτογάλοι τον Pessoa, ενώ κανείς δεν θέλει να σχολιάσει πώς το όνομα του Γιάννη Ρίτσου συμπεριλαμβάνεται στην εγκυκλοπαίδεια του Alberto Mira, Para Entendernos, εκδόσεις La Tempestad, για τους συγγραφείς με ομοερωτικό έργο.
Κοινώς έχουμε μια “φαρισαϊκή” στάση, που δυστυχώς πολλάκις εκπορεύεται και από τον επονομαζόμενο “προοδευτικό” χώρο.
Γι’ αυτό πιστεύω ότι η συγκεκριμένη ανθολογία ξεφεύγει από τo πλαίσιo μιας “ερωτικής ανθολογίας” και μετατρέπεται σε “πολιτική”. Κι ας ομαδοποιούνται ευφυώς τα ποιήματα σε πέντε κεφάλαια,[*] προκειμένου το αποτέλεσμα να μοιάζει μ’ ένα μυθιστορηματοποιημένο ποίημα για τη ζωή ενός ομοφυλόφιλου / μιας λεσβίας στον κόσμο του 20ου αιώνα.
~~~~~~~~~~~~
[σημείωση σχολιαστή:
Tα κεφάλαια, που σύμφωνα με τον κριτικό ομαδοποιούνται ευφυώς τα ποιήματα της ανθολογίας είναι τα εξής:
- Αν ο έρωτας μπορούσε να πει το όνομά του
- Η μύηση
- Η αναζήτηση του έρωτα
- Το ζευγάρι
- Οι αναμνήσεις
- H ώρα του απολογισμού - Η μοναξιά]
Δημοσίευση σχολίου