No 492

Georgie Jessup

.

Δεν μπορώ να διακρίνω πού βρισκόμαστε. Το σπίτι του μοιάζει με μεγάλο τροχόσπιτο φυτεμένο στη μέση του πουθενά. Όταν με σφίγγει μέσα στην αγκαλιά του, όταν παραδέρνουμε πάνω στο τεράστιο νερόστρωμά του, νιώθω την απόλαυση να πλημμυρίζει κάθε γωνιά του σώματός μου. Με χαϊδεύει τρυφερά, η αποπλάνησή του έχει γλύκα. Η διαφορά με τον Τζον και την αποτελεσματική του σκληρότητα είναι αβυσσαλέα. Τα κορμιά μας δονούνται στον ίδιο ρυθμό, παίζουν τις ίδιες νότες.
Το πρωί με ξυπνάει η μυρωδιά του καφέ.
«Μέχρι να κάνεις ένα ντους, θα έχω σερβίρει το πρωινό» μου λέει περνώντς βιαστικά από την πόρτα.
Μετά από λίγο μου φέρνει μια κούπα καυτό καφέ. Με φροντίζει ακριβώς όπως θα έκανε ένας άντρας σε μια γυναίκα. Είναι πολύ τρυφερός. Με εκπλήσσει, εγώ νόμιζα ότι η ιστορία μας θα τελείωνε με την ανατολή της ημέρας, με ένα ταξί που θα έπαιρνα βιαστικά για να γυρίσω πίσω. Στο Ντάλλας, μπροστά από το ξενοδοχείο μου, ανταλλάσσουμε τα στοιχεία μας και φιλιόμαστε αρκετή ώρα.
Δεν έχω ακόμα καλά καλά πατήσει το πόδι μου στη Νέα Υόρκη, όταν το τηλέφωνο χτυπάει. Αυτός είναι. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει δυνατά.
«Θέλω να σε ξαναδώ. Είμαι ερωτευμένος μαζί σου».
Δαγκώνω τα χείλη μου. Παρότι με δυσκολία καταλαβαίνω την τεξανή προφορά του, δε χρειάζεται αυτή τη φορά να πει τη φράση του δυο φορές.
«Κι εγώ».
Τόσο απλή είναι λοιπόν η αγάπη;

Τζιν Σινγκ: Το τανγκό της Σαγκάης (Εμπειρία Εκδοτική)