Τετάρτη, Ιουλίου 31, 2013

No 827



Λος Μποστέρος’ οι χωρικοί έτσι ονόμαζαν τους ανθρώπους της Λα Μπόκα. Η Λους, που ξεκίνησε την καριέρα της ως τραβεστί κάνοντας πίπες στους νταλικέρηδες του Χουνίν, δεν ένιωσε καθόλου αποξενωμένη ξεμπαρκάροντας στη γειτονιά. Η Λους, πρώην Ορλάντο, είχε ξεφύγει απ’ τη μοίρα του βενζινάδικου στη Ρούτα 7 και απ’ τον μοναδικό γνωστό της, έναν ξάδελφο που την πέταξε έξω ανακαλύπτοντας τα γυναικεία ρούχα μες στη βαλίτσα της. Ο νεαρός τραβεστί τότε άρχισε να τριγυρνάει σε μπαρ και μπουάτ αναζητώντας έναν άντρα που θα την ήθελε έστι όπως ήταν, πριν πέσει στην Πάουλα.
Αν οι περισσότεροι απ’ τους τραβεστί βλέπουν τους ομοίους τους στην καλύτερη περίπτωση ως εραστές, και στη χειρότερη ως αντίζηλους, Πάουλα είχε καρδιά και για τα δύο. Η καλή Σαμαρείτισσα βρισκόταν στην κατάλληλη θέση για να προβλέψει πώς θα κατέληγε η ιστορία. Πλημμυρισμένη απ’ την ανάγκη  να ντύνεται γυναίκα, η Λους είχε χάσει τα πάντα –οικογενειακούς δεσμούς, δουλειά φίλους. Μαρά τις πρώτες πίπες γύρω από πλατείες και σταυροδρόμια, που ήταν περισσότερο θέμα φαντασίωσης παρά βιοπορισμού, η πορνεία κατέληξε γρήγορα να γίνει η σανίδα σωτηρίας της. Θα πέθαινε από φθορά, θα κατέληγε με γυμνά ούλα: θα πέθαινε ή θα τον έβρισκαν σε κάποιο χαντάκι. Χαμένη στο Μπουένος Άιρες, η Πάουλα της πρότεινε να συνεργαστούν στα ντόκια της Λα Μπόκα: θα αλληλοπροστεύονταν, περιμένοντας καλύτερες μέρες, και η Πάουλα θα της μάθαινε το επάγγελμα…

Caryl Ferey: Μαπούτσε (Άγρα)

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Στο σύγχρονο Μπουένος Άιρες, το πτώμα μιας τραβεστί ονόματι Λους εντοπίζεται γυμνό, ευνουχισμένο, με τα γεννητικά όργανα στον πισινό, και μια νεαρή γυναίκα εξαφανίζεται. Η Ζανά, μια πεισματάρα καλλιτέχνις με καταγωγή από τη φυλή των Μαπούτσε, και ο Ρουμπέν, ένας οργισμένος ντετέκτιβ, ερευνούν από μία υπόθεση ο καθένας τους. Η συνάντησή τους τους οδηγεί στα φαντάσματα της δικτατορίας.
Η Ζανά είναι Μαπούτσε, κόρη ενός λαού Ινδιάνων που όταν οι άλλοι τους έβλεπαν στην αργεντίνικη πάμπα τους πυροβολούσαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Αφού επιβίωσε από την οικονομική κρίση του 2001-2002, έγινε γλύπτρια και έκτοτε μένει μόνη της στο Μπουένος Άιρες. Τώρα, στα 28 της χρόνια, υπολογίζει πως δεν χρωστά πλέον τίποτε και σε κανέναν. Ο Ρουμπέν Καλδερόν είναι κι αυτός από τους επιβιώσαντες - ένας από τους ελάχιστους "υπονομευτές" που βγήκαν ζωντανοί από τις λαθραίες φυλακές, όπου χάθηκαν ο πατέρας του και η μικρή αδελφή του. Τριάντα χρόνια πέρασαν μέχρι να ξανάρθει η δημοκρατία. Ιδιωτικός ερευνητής στην υπηρεσία των Γιαγιάδων της Πλατείας του Μάη, ο Ρουμπέν αναζητά ακατάπαυστα τα παιδιά των εξαφανισθέντων που δόθηκαν για υιοθεσία επί δικτατορίας Βιντέλα, καθώς και τους εκτελεστές τους... Τίποτε δεν προμηνύει τη συνάντηση της Ζανά και του Ρουμπέν, που τόσα τους χωρίζουν. Ένα πτώμα όμως ανασύρεται από τα νερά του λιμανιού της Λα Μπόκα: είναι η "Λους", μια τραβεστί που έκανε πιάτσα στην προκυμαία με την "Πάουλα", τη μοναδική φίλη της γλύπτριας. Ο Ρουμπέν, από τη μεριά του, ερευνά την εξαφάνιση μιας φωτογράφου, της Μαρία Βικτόρια Καμπάλλο, κόρης ενός από τους σημαντικότερους επιχειρηματίες στη χώρα. Μολονότι η πολιτική των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εφαρμόζεται εδώ και δέκα χρόνια, τα φαντάσματα των καταπιεστών πλανιώνται ακόμα στην Αργεντινή - και μαζί τους ρίχνουν τη σκιά τους οι καραμπινιέροι, που έδιωξαν την κοινότητα της Ζανά από τα πατρογονικά εδάφη...
"Για τα βιβλία μου, επιλέγω χώρες που η ιστορία τους τις βαραίνει. Ο καθείς και οι εμμονές του, και οι δικές μου εμμονές είναι ο καθημερινός φασισμός και η σχέση του με τον νεοφιλελευθερισμό. [...] Οι ίδιοι δεν αυτοαποκαλούνται ποτέ Ινδιάνοι, δεν σημαίνει τίποτε για κείνους αυτή η λέξη. Σφαγιάστηκαν κατά τον 19ο αιώνα. [...] Στην Αργεντινή, είναι σα να μην υπήρξαν ποτέ. Μαπού, σημαίνει γη. Τσέ, σημαίνει άνθρωποι".
Το "Μαπούτσε" έχει βραβευτεί με το Βραβείο Landerneau Polar 2012, το Βραβείο του καλύτερου αστυνομικού της χρονιάς 2012 της σύνταξης του περιοδικού Lire, το Βραβείο των αναγνωστών Goutte de sang d'encre, Βιέννη 2012.

Ανώνυμος είπε...

- Άδικα ανησυχείς, είπε η Ζάνα. Είμαι σίγουρη ότι η Λους πήρε κάποιον τύπο σπίτι της.
- Όχι, απάντησε η Πάουλα. Κανόνας νούμερο έν: Πάντα πηδιέσαι στο σπίτι των άλλων, ποτέ στο δικό σου. Αν ο τύπος είναι τρελός και θέλει να σε καθαρίσει, θα πρέπει να ξεφορτωθεί το πτώμα, ενώ στο σπίτι σου δεν έχει παρά να κλείσει πίσω του την πόρτα φεύγοντας… Όχι, επανέλαβε ο πυγμαλίων για να πειστεί κι ο ίδιος, η Λους δεν θα έκανε παρόμοια απερισκεψία.

Caryl Ferey: Μαπούτσε (Άγρα, 2013)