Tom Jones«Γαμώτο, πόσο έχυνες εκείνη την εποχή, πιστεύω πως δεν χύνεις πια έτσι, σήμερα».
Χαχάνισε, έκανε σαν νεαρός γερομαλάκας, σαν ξεμωραμένος μαλάκας. Είχε, όμως, αρκετή επίγνωση ώστε δεν σου άφηνε περιθώριο να τον κρίνεις. Λιγάκι ίσως. Φευγαλέα.
«Αυτό που ήταν χαρούμενο, δεν ήταν μόνο η μουσική, η house nation, η ντίσκο πρωτύτερα ή το γαμήσι. Ήταν η φιλία, η φιλοσοφία, τα ρούχα, τα τριχωτά σώματα, η τροφή, τα χρώματα. Γαμώτο, όλα ήταν χαρούμενα . και επιπλέον, το λέγαμε φανερά, αυτό ήταν πολιτική. Είχαμε παρατήσει τα κόμματα, τον Τρότσκι, τις συζητήσεις και τους “εργάτες”. Ήταν σέξι, το πιάνεις; Γαμούσαμε, κι αυτό ήταν πολιτική. Φιλούσες έναν άντρα, έκανες την Οκτωβριανή σου Επανάσταση. Ήταν προσωπικό, ιδιωτικό – καθώς ήμασταν πούστηδες, το ιδιωτικό γινόταν δημόσιο. Ακόμα, δεν ήταν ανάγκη να σκυλοβαριόμαστε κάνοντας διαδηλώσεις, να συζητάμε για στρατηγικές όπως στα συνδικάτα. Χωνόμασταν κάπου, αγαπιόμασταν, μάλιστα, ήταν πιο πολιτικό από μια συνέλευση. Φυσικά, αυτό θα κατέληγε σε οικονομικό φιλελευθερισμό, όλα ιδιωτικοποιήθηκαν, εξατομικεύτηκαν. Αλλά εκείνη την εποχή… Γαμώτο, ακούγομαι σαν παλαίμαχος».
Χαμογέλασε.
Tristan Garcia: Η καλύτερη πλευρά των ανθρώπων (Πόλις)
Χαχάνισε, έκανε σαν νεαρός γερομαλάκας, σαν ξεμωραμένος μαλάκας. Είχε, όμως, αρκετή επίγνωση ώστε δεν σου άφηνε περιθώριο να τον κρίνεις. Λιγάκι ίσως. Φευγαλέα.
«Αυτό που ήταν χαρούμενο, δεν ήταν μόνο η μουσική, η house nation, η ντίσκο πρωτύτερα ή το γαμήσι. Ήταν η φιλία, η φιλοσοφία, τα ρούχα, τα τριχωτά σώματα, η τροφή, τα χρώματα. Γαμώτο, όλα ήταν χαρούμενα . και επιπλέον, το λέγαμε φανερά, αυτό ήταν πολιτική. Είχαμε παρατήσει τα κόμματα, τον Τρότσκι, τις συζητήσεις και τους “εργάτες”. Ήταν σέξι, το πιάνεις; Γαμούσαμε, κι αυτό ήταν πολιτική. Φιλούσες έναν άντρα, έκανες την Οκτωβριανή σου Επανάσταση. Ήταν προσωπικό, ιδιωτικό – καθώς ήμασταν πούστηδες, το ιδιωτικό γινόταν δημόσιο. Ακόμα, δεν ήταν ανάγκη να σκυλοβαριόμαστε κάνοντας διαδηλώσεις, να συζητάμε για στρατηγικές όπως στα συνδικάτα. Χωνόμασταν κάπου, αγαπιόμασταν, μάλιστα, ήταν πιο πολιτικό από μια συνέλευση. Φυσικά, αυτό θα κατέληγε σε οικονομικό φιλελευθερισμό, όλα ιδιωτικοποιήθηκαν, εξατομικεύτηκαν. Αλλά εκείνη την εποχή… Γαμώτο, ακούγομαι σαν παλαίμαχος».
Χαμογέλασε.
Tristan Garcia: Η καλύτερη πλευρά των ανθρώπων (Πόλις)
1 σχόλιο:
Ο Ντομινίκ Ρόσι, πρώην ακτιβιστής της άκρας αριστεράς, είναι ο πρωτεργάτης, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, του πρώτου μεγάλου κινήματος για τον αγώνα και τη χειραφέτηση των ομοφυλοφίλων στη Γαλλία. Ο Ουίλι είναι ένας νεαρός που τα ’χει χαμένα, συγγραφέας σκανδαλοθηρικών κειμένων, στο πρόσωπο του οποίου κάποιοι βλέπουν μια μεγαλοφυΐα. Στην αρχή ερωτεύονται ο ένας τον άλλο, ύστερα η αγάπη τους μετατρέπεται σε μίσος, και αλληλοεξοντώνονται μπροστά στα μάτια της αφηγήτριας και του εραστή της, ενός μιντιακού διανοούμενου, δύο ανθρώπων που βαδίζουν, κατά το μάλλον ή ήττον συνειδητά, παράπλευρα με την εποχή τους. Μαζί τους, παρευρισκόμαστε στο θέαμα ενός ριζικού και απόλυτου μίσους μεταξύ δύο προσώπων, αλλά επίσης στην χαρούμενη αρχικά γέννηση, που θα καταλήξει όμως νοσούσα, μιας περιόδου κρίσιμης για την Ιστορία της σεξουαλικότητας και της πολιτικής στον Δυτικό κόσμο.
Αυτός ο μύθος περί ηθικής δεν είναι αυτοαφήγηση. Είναι η ιστορία, την οποία δεν έζησα προσωπικά, μιας κοινότητας και μιας γενιάς που κατασπαράχτηκαν απ’ το Έιτζ, σε γειτονιές όπου ποτέ δεν κατοίκησα.
Είναι η πιστή αφήγηση της πλειονότητας των προδοσιών που μπορεί να αντέξει η ύπαρξή μας, το πορτρέτο της χειρότερης πλευράς των ανθρώπων – και στο αρνητικό φιλμ της φωτογραφίας – της καλύτερης.
Ο Tristan Garcia γεννήθηκε το 1981 στην Τουλούζη. Η καλύτερη πλευρά των ανθρώπων είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.
Δημοσίευση σχολίου