David FeBlandΤη μάνα του μέχρι που πέθανε εγώ την έραβα. Ντερέκι. Ομαδάρχισσα στις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης. Σκληρή γυναίκα η Γενοβέφα. Καλύμνια. Φασαριόζα και μπεσαλού. Αλλά πλήρωνε προκαταβολικά. Ο Μπάμπης ένα φεγγάρι ήταν ζευγαρωτός με τη Σαλώμη Βοναπάρτη. Τη γουστάριζε. Η Γενοβέφα λέει πως τάχα ξεγελάστηκε το παιδί της. Ήταν σκοτάδι και δε φαινόταν το εξάρτημα. Άνοιξε την πόρτα του καμπινέ η Βέφα και την είδε που κατουρούσε όρθια. Κλείδωσε τον καμπινέ, έσυρε γκαζιέρα και πέρασε λάστιχο στην κλειδαρότρυπα. Άνοιξε τέρμα το υγραέριο η Γενοβέφα. Παλαιά γερμανική μέθοδος. Σπάει το τζάμο του φωταγωγού η Σαλώμη, πηδάει κάτω. Πέντε όροφοι. Δεν έπαθε γρατζουνιά. Η σιλικόνη την έσωσε.
Μιχάλης Γεννάρης: Πρίγκιπες και δολοφόνοι (Ίνδικτος)
4 σχόλια:
«Ως τα δεκάξι ήμουν η σκλάβα της μητρός μου. Ότι λεφτά κέρδιζα τα έκλεβε. Τετράδιο είχε η Αδαμαντία Δραγάτση και σημείωνε στο τεφτέρι πόσες δραχμές εισπράττω και τα κατέθετε στο Ταμιευτήριο για να είναι υπό την εγγύηση του Ελληνικού Κράτους.
Ψέματα. Λούσα δικά της. Ολοκαίνουργια φορέματα και χρυσαφικά, τα δικά μου χρήματα, και διασκεδάσεις στις μπουζουκοταβέρνες του Πειραιώς παρέα με τον Τασούλη. Ελευθέρων ηθών η μάνα που μου έλαχε».
Ένα ταξίδι στο Ξυλόκαστρο. Κτέλ Κηφισού. Μια γυναίκα και τρία αγόρια. Οι Πρίγκιπες. Τελευταία απόπειρα τιθάσευσης της χαμένης αθωότητας. Στο βάθος οι περιούσιου γάμοι και ο βασιλιάς έρωτας. Παρελθόν πνιγηρό και ματωμένο. Εξομολογήσεις και βασανισμοί. Ήχοι χαμένων δεκαετιών.
Αναιρέσεις και υφέσεις μιας ζωής εν κινδύνω. Ψυχοστασίες.
Ο Μιχάλης Γεννάρης γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα. Το "Πρίγκιπες και δολοφόνοι" είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.
Το μυθιστόρημα το ονομάζω queer, από την ίδια του την κατασκευαστική φύση. Βέβαια, αυτό που ήθελα να πετύχω ήταν μια επαναδιήγηση της Ιλιάδας. Όλο το βιβλίο έχει γραφτεί με μοτίβα από την Ιλιάδα και προσπαθώ οι σχέσεις των ηρώων να ανταποκρίνονται σε αυτό το πρότυπο. Χρησιμοποιώ τον επικό τρόπο αφήγησης. Ο επικός ποιητής δίνει ορισμένα στάνταρ ονόματα που επαναλαμβάνονται συνεχώς –«ο ξανθός Αχιλλέας», για παράδειγμα. Δημιουργείται έτσι ένα είδος μικροσυμφωνίας μέσα στο έργο, κι αν το δεις στο βάθος του, υπάρχουν έντονες αντιθέσεις: χριστιανισμός και ειδωλολατρία, η Ιλιάδα συν την αγία τριάδα. Τα τρία αγόρια που είναι οι ήρωες, ουσιαστικά είναι μία αλληγορία τριαδική και η πλοκή του βιβλίου εστιάζεται στην τριάδα: την ελληνική και την αρχαία ελληνική. Οι νεοπλατωνικοί πίστευαν σε νου, ψυχή και σώμα, όπως και στο χριστιανισμό υπάρχει Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Τα τρία αγόρια είναι σύμβολα της τριάδας με την οποία υποστασιοποιείται ο κόσμος. Αν διαρρηχθεί αυτή η ενότητα, διαλύεται το σύμπαν. Στο βιβλίο εξολοθρεύονται αυτά τα αγόρια και στο τέλος μένει μόνο ένα, αλλά δεν χάνεται η ελπίδα. Μένουν ένα τραβεστί, ένας έμπορος ναρκωτικών κι ένα κωφάλαλο αγόρι. Κι οι τελευταίες λέξεις είναι «μόνο εμείς θα παραμείνουμε ψηλά και θα φιλιόμαστε με πάθος στο στόμα».
Το έργο είναι σαν μια μουσική συμφωνία, ήθελα να πετύχω μια «κόντα» σε μικρογραφία. Όπως σε ένα μουσικό έργο, θέματα από το αλεγκρέτο του πρώτου μέρους και το αντάτζιο του δεύτερου επανέρχονται στο κλείσιμο και δημιουργούν μια νέα σύνθεση. Αν δεις το βιβλίο είναι ανισομερές. Το πρώτο κεφάλαιο -που είναι τα 2/3 του βιβλίου- είναι ο μονόλογος μιας γυναίκας, η οποία μιλάει μια διάλεκτο καθαρευουσιάνικη με λαϊκά στοιχεία. Ήξερα από πριν τι θα κάνω, είχα στο νου μου το υπόστρωμα. Λειτουργώ κάπως με εικόνες και παλέτες χρωμάτων, σαν να έχω ένα ψηφιδωτό ρωμαϊκό ή βυζαντινό και έχουν έρθει οι Οθωμανοί, το έχουν σοβατίσει κι εσύ μετά το αναστηλώνεις. Βγάζεις κομμάτια του. Θέλω δίπλα στη χρυσή ψηφίδα να έχει μείνει και ο σοβάς, για να πετύχω ένα ενδιαφέρον αισθητικό αποτέλεσμα. Την αντιπαράθεση στο ίδιο κάδρο. Καθαρό και βρώμικο. Άσπρο και μαύρο. Το πρώτο μέρος είναι μονοφωνικό, μετά αλλάζει το βιβλίο και αλλάζουν και οι ρυθμοί, γίνεται πολυφωνία.
Μιχάλης Γεννάρης (iefimerida.gr, 26-5-2011)
Αρχικά ελληνότροπο και μονοφωνικό το μονολόγισμα, μετεξελίχθη σε ευφραντική πολυφωνία που αποτυπώθηκε σε 1.000 πολύτιμα ελαιώδη τεμάχια Ινδίκτου, με μια μαρτυρική μουστακάτη Φρίντα Κάλο επίκουρη στο εξώφυλλο κι ένα σκεπτικό πιθηκάκι στ’ αριστερά, για την ασύδοτη ματαιότητα των πραγμάτων. Οι «Πρίγκιπες» είναι προσκυνηματική διακονία στην Ιλιάδα. Καθαρόαιμο ελληνώδες queer μυθιστόρημα (saint Μπάροουζ, Ζενέ, Καμίλο Χοσέ Θέλα και daddy Φόκνερ στο μπλέντερ με ματσάκια δυόσμο Αϊζενστάιν, φούντα Παζολίνι, κάρδαμο Βέρνερ Σρέτερ και μπόλικο αψέντι Τσαρούχη, μαυροδάφνη Μάτεσι, ούζο Ταχτσή, τεκίλα Διονυσίου Σολωμού, μπράντι Χρονά, κονιάκ Δημουλά, αλίπαστο Δημητριάδη, εκλεκτό Ζατελικό λιβάνι, μοβ καραμέλες Καραπάνου, ουίσκι Καρούζου, θυμίαμα Κοροβίνη, ροδόνερο Καβάφη, αλάτι Χριστιανόπουλου, φρέσκο αγιορείτικο αγιασμό Πεντζίκη), βιβλίο ιδιώνυμου ριζοσπαστισμού, πιστό στα σωτηριώδη δόγματα της Ορθοδόξου Παραδόσεως των Πατέρων ημών Μειζόνων Συγγραφέων.
Μιχάλης Γεννάρης (AthensVoice, 25-5-2011)
Πολλοί με παρεξηγούν γιατί φαίνομαι λίγο αλαζονικός. Δεν είναι αλαζονεία. Για να γράψω εκτίθεμαι. Κι ο δικός μου ο χαρακτήρας είναι λίγο δύσκολος, εύκολα μπορώ να δω κάτι ως γελοιοποίηση. Αυτό θέλω να αποφύγω. Το χειρότερο είναι να μην μπορείς να ανταποκριθείς στα αιτήματα της τέχνης σου.
Το βραβείο του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα μπορεί να μην σημαίνει πολλά για το μεγάλο κοινό, αλλά είναι σαν να σου λέει κάποιος ότι κάτι κάνεις καλά, γι' αυτό συνέχισε. Είναι αποδοχή αλλά και ευθύνη.
Την ώρα που ανέβηκα για την απονομή του βραβείου είπα «ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη που δείξατε στη λογοτεχνική μου επάρκεια». Τώρα που το ξαναείδα στο YouTube μου ακούστηκε λίγο επαρμένο. Ήταν σαν να ειρωνεύτηκα. Δεν το έκανα όμως από ειρωνεία. Στο blog μου αναμιγνύω αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά για πλάκα, όταν όμως γράφω στα ελληνικά πρέπει να σεβαστώ το γεγονός ότι στην ίδια γλώσσα έχει γράψει και ένας Όμηρος, ένας Πλάτωνας, ένας Σολωμός, ένας Καβάφης, ένας Μάτεσις, μια Ζατέλη. Ανοίγεις βιβλία νέων συγγραφέων και είναι σαν να διαβάζεις κακομεταφρασμένα αγγλικά. Για μένα αυτό είναι σοδομισμός της γλώσσας.
Μιχάλης Γεννάρης (iefimerida.gr, 26-5-2011)
Δημοσίευση σχολίου