Fero (Τουρκία)Έτσι, το βραδάκι, ενώ οι δυο φίλοι ντύνονταν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου κάνοντας εξάσκηση στα τουρκικα τους από την τηλεόραση, χτυπάει η πόρτα και εμφανίζεται ο Τζεμάλ. Είχε έρθει να πάρει το δώρο του και να τους συνοδέψει έξω. Ο Χρήστος μόλις είχε βγει από το μπάνιο και ήταν η σειρά του Διονύση να αποκαθαρθεί. Μπαίνοντας στο μικρό λουτρό, ο Διονύσης αντιλήφθηκε ότι έπρεπε να καθυστερήσει, καθώς –παρά την κλειστή πόρτα- ακούγονταν ποδοβολητά στο δωμάτιο. Ο Διονύσης τράβηξε τη νάιλον κουρτίνα και περίμενε στωικά. Τρεις φορές τρίφτηκε αίροντας τις αμαρτίες των άλλων.
Κι ενώ δεν ακουγόταν τίποτε πια απ’ έξω, ανοίγει η πόρτα του μπάνιου και αισθάνεται δίπλα στη νάιλον κουρτίνα τη χρυσή βροχή του παλαιστή. Κράτησε την ανάσα του περιμένοντας να τελειώσει και ξαφνικά ο Τζεμάλ τραβάει την κουρτίνα και να τος ολόγυμνος, ολόγιομος.
«Τι κρύβεσαι στο μπάνιο;»
Είχε χαλαρώσει, αλλά ακόμα κι έτσι ήταν θεαματικός. Γελούσε και αποχώρησε θριαμβευτικά.
Με κομμένη την ανάσα, ο Διονύσης ρώτησε «Μπορώ να βγω;»
Θεόδωρος Γρηγοριάδης: Ο παλαιστής και ο δερβίσης (Πατάκης)
3 σχόλια:
Τι κρύβουν οι παράγραφοι στο βιβλίο «Ο παλαιστής και ο δερβίσης»;
Ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης εξηγεί.
Στο κέντρο της ιστορίας του «Ο παλαιστής και ο δερβίσης» (εκδ. Πατάκη) βρίσκονται δύο Έλληνες(μια γυναίκα κι ένας άνδρας) ερωτευμένοι με έναν Τούρκο παλαιστή. Δίπλα τους μια γυναίκα που αναζητά τον εξαφανισμένο σύζυγό της (μπλεγμένος με μυστικιστική ομάδα;) κι ένας φέρελπης συγγραφέας – μεταπράτης της ζωής σε βιβλία. Η στερεοτυπική (ίσως, στο μυαλό κάποιων αναγνωστών) έχθρα των δύο λαών αποβάλλεται μαζί με τα ρούχα των εραστών που πέφτουν πριν το σεξ στο πάτωμα. Τι μένει, τελικά; Η επιθυμία να ενωθεί η απολλώνια με τη διονυσιακή πλευρά, χωρίς σύνορα, ερωτικές και φυλετικές ταυτότητες. Όλα αυτά σε ρεαλιστικό φόντο χωρίς ίχνος οριενταλισμού.
«Ο ήλιος έκαιγε κάθετα. Τα ταμπούρλα χτυπούσαν επιθετικά, ρυθμικά, μεθυστικά. Τα ζευγάρια των παλαιστών είχαν σταθεί ο ένας απέναντι στον άλλο…». Μια οικεία σκηνή από τους αγώνες πάλης στα πανηγύρια της Μακεδονίας. Η πάλη αρχίζει το απόγευμα και τελειώνει βράδυ με τους προβολείς αναμμένους. Τα ταμπούρλα και οι ζουρνάδες δεν σταματάνε ούτε στιγμή. Συχνάζω εκεί, στα χωριά, τα καλοκαίρια. Είναι ένα μεθυστικό διαχρονικό θέαμα.
«Ένα δημοσίευμα στη Θεσσαλονίκη μιλούσε για μια γιάφκα Ελλήνων μουσουλμάνων που αλλαξοπίστησαν και μαζί με ομοϊδεάτες από τα Βαλκάνια παρατάνε τις γυναίκες τους και μαστουρώνουν χορεύοντας, μπορεί και να κάνουν αλλαξοκωλιές, κλειδώνονται σαράντα μέρες σε ένα κελί για να μυηθούν, όπως έκανε ο δάσκαλος Ρουμί με τον Σαμς, τον αρχιδάσκαλό του». Η μεγαλύτερη διαστρέβλωση της πραγματικότητας προέρχεται από αφελή δημοσιεύματα. Εδώ το κείμενο είναι φανταστικό και κρύβει κάθε είδους φοβία απέναντι στον ξένο, τον αλλόθρησκο, το διαφορετικό.
«Όταν ήρθε η ώρα να γνωρίσει επιτέλους τον παλαιστή και να σφίξει την παλάμη του, ένιωσε να καταπίνει το χέρι του η μάζα του άλλου και να το απομυζά, μέσα σε ένα τρισχιλιοστό μιας μετρήσιμης μονάδας που θα αποκαλείται στο εξής “επιθυμιδίνη”». Οι ερωτικές εμμονές, η σαρκική επιθυμία κυριαρχούν στις σχέσεις των ηρώων του μυθιστορήματος. Δεν σαγηνεύονται από ηλιοβασιλέματα και ρο-ζ-μαντισμούς. Αποκαλύπτουν μια καλυμμένη διάσταση των ανθρώπων: να συνευρίσκονται παθιασμένα, επιτόπου. Μετά ας προκύψει η αγάπη και ο αλληλοσεβασμός…
«Διάβαζε… λογοτεχνία της χαράς και της απόκρυψης, συγγραφείς που έκαναν cruising από σελίδα σε σελίδα…». Η σύγχρονη gay γραφή δεν εκφράζει ωστόσο τον Διονύση (σ.σ. ήρωας του βιβλίου). Γενικότερα η στάση του δείχνει άνθρωπο που προσφεύγει στη μεσογειακή και ανατολίτικη νοοτροπία του ομοερωτισμού, όπως αναπλάθεται από τον Καβάφη, τον Ζενέ, τον Παζολίνι, τον Ιωάννου, τον Χριστιανόπουλο. Πάντως στα δέκα –μέχρι στιγμής– βιβλία μου εκπροσωπούνται όλες οι ερωτικές διαθέσεις και διαφοροποιήσεις και των δύο φύλων. Ζούμε σε μια κοινωνία γεμάτη ρευστές ταυτότητες κι αλίμονο στις κλειστές κατηγοριοποιήσεις της λογοτεχνίας.
«Μόλις διάβασε το βιβλίο η Μιρέλλα, έβαλε λέει τα κλάματα. Αναγνώρισε τον εαυτό της· διάβασε το βιβλίο μια δεύτερη φορά και πείστηκε για τα δικά της λάθη». Οι ήρωές μου στηρίζονται στη δημιουργική φαντασία και στην ακατάπαυστη παρατηρητικότητα. Ο μυθιστοριογράφος έχει υλικό τη ζωή, τους ανθρώπους και τις υποψίες του. Μερικές φορές φέρνω σε δύσκολη θέση κάποιους γνωστούς και φίλους, αλλά ποτέ δεν έχω μετανιώσει για όσα έγραψα.
«Όλα αυτά με τους παλαιστές και τους δερβίσηδες με προκαλούν. Είναι δύο κατηγορίες αντρών που εκλείπουν από τη σύγχρονη ζωή. Σώμα και πνεύμα. Πάλη και χορός». Όποιος έχει δει άντρες να παλεύουν ή να χορεύουν θα αντιληφθεί την ομορφιά και την αρμονία. Σ’ αυτό πιστεύω ότι θα συμφωνούσαν και οι περισσότερες Ελληνίδες, που σίγουρα βαρέθηκαν τους φλώρους και τους νάρκισσους με ημερομηνία λήξεως.
Θεόδωρος Γρηγοριάδης: Ο παλαιστής και ο δερβίσης, (εκδ. Πατάκης, 2010)
Δημήτρης Μαστρογιαννίτης, [athensvoice.gr]
Ευριπίδης Γαραντούδης, ΝΕΑ, βιβλιοδρόμιο:
«…Ο παλαιστής και ο δερβίσης είναι ένα στοχαστικό, πολυεπίπεδο και σύνθετο, για τα δεδομένα της σύγχρονης πεζογραφικής παραγωγής μας, μυθιστόρημα. Το μεγάλο χρονικό άνυσμα της ιστορίας- μια σχεδόν δεκαετία- και ο μεγάλος αριθμός των προσώπων που εμπλέκονται σε αυτήν, πυκνοϋφασμένα σε μια πλοκή που διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον της ανάγνωσης, επιτρέπουν να χαρακτηρίσουμε το μυθιστόρημα χρονικό μιας γενιάς που μεγάλωσε, όπως χαρακτηρίζει ο Διονύσης το δικό του βιβλίο. Έτσι στο μυθιστόρημα του Γρηγοριάδη αποτυπώνονται οι έρωτες και τα συναισθηματικά αδιέξοδα αυτής της γενιάς, διασταυρωμένα με τον ιστορικό χρόνο της περασμένης δεκαετίας στον τόπο μας….»
Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία:
«…Η Αδριανούπολη, η Κωνσταντινούπολη, η δυτική Θράκη και η Αθήνα είναι το αναπεπταμένο σκηνικό επί του οποίου κινούνται οι ήρωες του καινούριου μυθιστορήματος του Θεόδωρου Γρηγοριάδη «Ο παλαιστής και ο δερβίσης» (εκδόσεις Πατάκη), που συνοψίζει στις σελίδες του ολόκληρη την ποιητική της πεζογραφίας του.
Η μοιραία διαπλοκή εθνοτήτων, φυλών και πολιτισμών, απλωμένη σ' ένα ασύνορο πεδίο, που υπερβαίνει τις ιστορικές συγκρούσεις και τους ιδεολογικούς του διαχωρισμούς, για να συνενώσει τους ανθρώπους γύρω από τις πηγές του ιερού και του μυστηριακού, προσφέροντας στην ψυχή τους μιαν εσώτερη λύτρωση, αλλά βάζοντάς τους σε πολλούς και συχνά εξαιρετικά υψηλούς κινδύνους.
Ο Γρηγοριάδης χτίζει με γερά υλικά τις προσωπικότητες των πρωταγωνιστών του και κατορθώνει να αποσπάσει από τη συμπεριφορά τους τα χαρακτηριστικά που ταιριάζουν στον προβληματισμό του: Η αρρενωπότητα, ο άγριος και συνάμα βαθιά τρυφερός ερωτισμός, η λαγνεία του έκδοτου θηλυκού και η ανάγκη του μοναχικού αρσενικού για περισυλλογή και αυτοσυγκέντρωση βγαίνουν με πηγαίο τρόπο από τις στάσεις και τις κινήσεις τους, χωρίς να τους βαραίνουν με το παραμικρό εγκεφαλικό στοιχείο..»
Δημοσίευση σχολίου