Γιάννης ΤσαρούχηςΟι κίναιδοι έχουν την ιδιαίτερη γλώσσα τους, όπως ακριβώς οι μάγκες έχουν τα κουτσαβάκικα. Το ιδίωμα των κιναίδων ονομάζεται καλιαρντή, ή καλιάρντω, ή καλιαρντά, ή λουμπινίστικα, ή φραγκολουμπινίστικα, ή τζιναβωτά, η λατινικά, η βαθιά λατινικά, ή ετρούσκα, ή λιάρντω, ή ντούρα λιάρντω.
Η καλιαρντή, αν και είναι κάτι σαν τεχνητή γλώσσα, δεν εποιήθη σε μια στιγμή. Πρόκειται σχεδόν για μια διάλεκτο, που μετατρέπει την τάξη των κιναίδων σε ερμητική κάστα. Και πρόκειται για έναν απολύτως αμυντικό κλοιόν εκφράσεως’ με δικό του λεξιλόγιο, ιδιάζουσαν ορθοφωνία και ταχύτηταν ομιλίαν. Σήμερα η καλιαρντή δεν έχει μιαν ενιαίαν όψη, αλλά εμφανίζεται σαν ένα σύνολον σε δυο επίπεδα: την απλή καλιαρντή και την λιάρντω (ή ντούρα λιάρντα).
Η πρώτη ομιλείται, λίγο πολύ, απ’ όλους τους κίναιδους. Η δεύτερη είναι η οιονεί καθαρεύουσα και την χειρίζονται οι πολύ μπσαμένοι, οι ελάχιστη. Τούτο οφείλεται στην διαρκή υποχωρητική τάση των λέξεων της καλιαρντής σε νέες απόκρυφες μορφές εννοιών (…) η καλιαρντή είναι μια συνθηματική διάλεκτος, διεπομένη από τους ειδικούς κανόνες όλων των συνθηματικών διαλέκτων. Φυσικά, η καλιαρντή ακολουθεί την γραμματική και το συντακτικό της νεοελληνικής. Αυτό διόλου δεν εμποδίζει την καλιαρντή από το να είναι μια αδιακόπως έξυπνη και ιδιαίτερα πλαστική γλώσσα. Η καλιαρντή έχει ένα χαρακτηριστικό θέλγητρο’ είναι μια γλώσσα που σε κάνει να χαμογελάς άθελά σου. Κι αυτός είναι ο στόχος των κιναίδων: επιζητούν να αφοπλίσουν τον συνομιλητή, γυρίζοντας την κουβέντα στο ευτράπελο. (…) Η ανίχνευση της ετυμολογίας των λέξεων της καλιαρντής είναι εξαιρετικώς δύσκολη, και, κάποτε-κάποτε, αδύνατη. Η καλιαρντή ομιλείται τάχιστα – ουσιαστικώς αν δεν είσαι κίναιδος αδυνατείς να προφέρεις σωστά τις λέξεις της καλιαρντής, που, πάντα, συνοδεύονται από κατάλληλες εύγλωττες χειρονομίες και μορφασμούς και καμώματα και ακκισμούς και γυναικωτές στάσεις του κορμιού. Είναι τόσο δύσκολο να προφέρεις ορθά τα καλιαρντά, ώστε στο σύνηθες ερώτημα «μπενάβεις τα λιαρντά;» όσοι τα ομιλούν απαντούν με κομπασμό: «και τα τζινάβω και τα μπενάβω».
Ηλίας Πετρόπουλος: Καλιαρντά (Νεφέλη)
1 σχόλιο:
Τα καλιαρντά είναι μια ιδιωματική διάλεκτος των ομοφυλοφίλων. Πρωτοεμφανίστηκαν στη δεκαετία του 1940 και δημιουργήθηκαν από την ανάγκη των ομοφυλόφιλων για έναν κώδικα επικοινωνίας μεταξύ τους, χωρίς να τους αντιλαμβάνεται το εχθρικό περιβάλλον που τότε επικρατούσε. (από την wikipedia).
Το βιβλίο "Καλιαρντά" είναι «Ερμηνευτικόν και, εν πολλοίς, ετυμολογικόν λεξικόν, συγγραφέν προς χρήσιν παρά των φιλολόγων, αστυνομικών, λαογράφων, ψυχιάτρων, ευζώνων, γλωσσολόγων, πυροσβεστών, λογοτεχνών, φιλανθρώπων, κοινωνιολόγων, σνομπάκηδων, θεολόγων, ναυτών, αργοσχόλων, πληροφοριοδοτών, ακαδημαϊκών, περιέργων, και γενικώτερον, αλλοκότων ανθρώπων.» Συγγραφέας του, ο ασυμβίβαστος και αιρετικός, πολυγραφότατος Ηλίας Πετρόπουλος (1928-2004, νομικές σπουδές), διακεκριμένος στο χώρο της λαογραφικής έρευνας, αλλά και με ποιητικό έργο. Τα Καλιαρντά κυκλοφόρησαν το 1971 [από άλλον εκδοτικό οίκο, πιθανότατα το Δίδαγμα, χωρίς να διατηρώ βεβαιότητα], εν μέση χούντα, και ο Η.Π. "εισέπραξε" γι αυτό το "τολμηρό" έργο του, άλλη μία καταδίκη, όπως συνέβη και με άλλα του βιβλία.
Δημοσίευση σχολίου