Ανδρέας Κάραγιαν (Κύπρος).
Έχει απασχολήσει κατά καιρούς πολλούς το θέμα της παράδοσης αλλά έχει αντιμετωπισθεί με τρόπο πολύ συμβατικό και, θα έλεγα, αρκετά μετριοπαθή, σχεδόν εθελοτυφλώντας απέναντι σε κάτι το οποίο δεν τολμούμε να κοιτάξουμε κατά πρόσωπο – και δεν είναι το μόνο πράγμα που δεν το κοιτάζουμε κατά πρόσωπο, και καταλαβαίνεις τι συνέπειες έχει αυτό. Πρόκειται λοιπόν για έναν τρόπο σύμφωνα με τον οποίο η παράδοση εκλαμβάνεται ως κάτι που συνεχίζεται αυτονόητα και αυτόκλητα, χωρίς να γίνεται αντιληπτό κανένα πρόβλημα συνέχειας ή ανανέωσής της. Κι όμως η παράδοση δεν είναι κάτι το οποίο συντίθεται μόνον από τη συνέχεια’ η παράδοση έχει να κάνει και με την ρήξη. Η παράδοση δεν έχει μόνον στοιχεία οργανικής γραμμικής πορείας’ εμπεριέχει ως δημιουργικό παράγοντα την ασυνέχειά της, την διακοπή της, ακόμη και την αναίρεσή της. Δεν θέλουμε, διστάζουμε, δεν τολμούμε να αποδεχθούμε την παράδοση και ως κάτι το οποίο μπορεί όχι μόνον να σταματήσει, να παρουσιάσει εμπλοκή και να βυθιστεί στο αδιέξοδο και στο χάος, αλλά και να μην έχει καμία σχέση με τη προηγούμενη πορεία του.
Δημήτρης Δημητριάδης: Το πέρασμα στην άλλη όχθη (Άγρα)
Έχει απασχολήσει κατά καιρούς πολλούς το θέμα της παράδοσης αλλά έχει αντιμετωπισθεί με τρόπο πολύ συμβατικό και, θα έλεγα, αρκετά μετριοπαθή, σχεδόν εθελοτυφλώντας απέναντι σε κάτι το οποίο δεν τολμούμε να κοιτάξουμε κατά πρόσωπο – και δεν είναι το μόνο πράγμα που δεν το κοιτάζουμε κατά πρόσωπο, και καταλαβαίνεις τι συνέπειες έχει αυτό. Πρόκειται λοιπόν για έναν τρόπο σύμφωνα με τον οποίο η παράδοση εκλαμβάνεται ως κάτι που συνεχίζεται αυτονόητα και αυτόκλητα, χωρίς να γίνεται αντιληπτό κανένα πρόβλημα συνέχειας ή ανανέωσής της. Κι όμως η παράδοση δεν είναι κάτι το οποίο συντίθεται μόνον από τη συνέχεια’ η παράδοση έχει να κάνει και με την ρήξη. Η παράδοση δεν έχει μόνον στοιχεία οργανικής γραμμικής πορείας’ εμπεριέχει ως δημιουργικό παράγοντα την ασυνέχειά της, την διακοπή της, ακόμη και την αναίρεσή της. Δεν θέλουμε, διστάζουμε, δεν τολμούμε να αποδεχθούμε την παράδοση και ως κάτι το οποίο μπορεί όχι μόνον να σταματήσει, να παρουσιάσει εμπλοκή και να βυθιστεί στο αδιέξοδο και στο χάος, αλλά και να μην έχει καμία σχέση με τη προηγούμενη πορεία του.
Δημήτρης Δημητριάδης: Το πέρασμα στην άλλη όχθη (Άγρα)
2 σχόλια:
συνέχεια:
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Δημήτρης Δημητριάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε θέατρο και κινηματογράφο στις Βρυξέλλες από το 1963 μέχρι το 1968. Εκεί έγραψε, το 1965-66, το πρώτο θεατρικό του έργο, Η τιμή της ανταρσίας στη μαύρη αγορά, το οποίο ανέβασε ο γάλλος σκηνοθέτης Patrice Chereau, το 1968, στο Theatre de la Commune d ' Aubevilliers.
Το 1978 εκδόθηκε το “Πεθαίνω σαν χώρα”, το πρώτο του πεζογράφημα, το 1980 η ποιητική ενότητα Κατάλογοι 1-4 και το 1983 το θεατρικό του έργο “Η Νέα Εκκλησία του Αίματος”.
Ακολούθησαν : Η Ανάθεση, Η ανθρωπωδία, Προοίμιο σε μια χιλιετία (πεζογράφημα, 1986), Κατάλογοι 5-8 (ποιητική ενότητα, 1986), Το Ύψωμα (θεατρικό έργο, 1990), Η Άγνωστη Αρμονία του Άλλου Αιώνα (θεατρικό έργο, 1992), Κατάλογοι 9, Οι Ορισμοί (ποιητική ενότητα, 1994), Η Αρχή της Ζωής (1995, θεατρικό έργο που ανέβηκε την ίδια χρονιά από τον Σ. Λαζαρίδη στο Θέατρο του Νότου), Λήθη και άλλοι τέσσερις μονόλογοι (2000, ο μονόλογος Λήθη ανέβηκε το 1998 στο Παρίσι, στο Petit Odeon από τον J.- C. Bailly, το 2001 στο Theatre de Bobigny από την A. Dimitriadis και το 2002 στο θέατρο Άττις από τον Θ. Τερζόπουλο), Η ζάλη των ζώων πριν την σφαγή (2000, θεατρικό έργο που ανέβηκε στο Θέατρο του Νότου από τον Γ. Χουβαρδά και κυκλοφόρησε το 2002 σε γαλλική μετάφραση από τις εκδόσεις Les Solitaires Intempestifs ), Κατάλογοι 10-12 (ποιητική ενότητα, 2002), Ανθρωπωδία Ι και Ανθρωπωδία 7 (2002 - Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2003), Διαδικασίες Διακανονισμού Διαφορών (2003, θεατρικό έργο που ανέβηκε στον Εξώστη του Θεάτρου του Νότου, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Λάνθιμου). Το 2003 παρουσιάστηκε στο Theatre du Rond - Point , στο Παρίσι, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κόκκου, το Πεθαίνω σαν χώρα , και στη Φλωρεντία, από το Teatro di Limonaia , το Πεθαίνω σαν χώρα και Η ζάλη των ζώων πριν την σφαγή.
Μετέφρασε έργα των J. Genet, M. Blanchot, G. Bataille, Gerard de Nerval, Honore de Balzac, W. Gombrowicz, B.-M. Koltes, T. Williams, Moliere, Shakespeare, M. Duras, M. Maeterlinck, Ευρυπίδη και Αισχύλου.
H παρουσίαστη του βιβλίου από τον ιστoχώρο των εκδόσεων ΑΓΡΑ:
Δημήτρης Δημητριάδης - Το πέρασμα στην άλλη όχθη
(Συζητήσεις με τον Γιώργο Καλιεντζίδη)
Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζεται η μακρά συνομιλία που είχε ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης με τον δημοσιογράφο Γιώργο Καλιεντζίδη και η οποία μεταδόθηκε στο ραδιόφωνο από τη συχνότητα του 9,58 FM κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών του 2000, μεταξύ Μαιου και Σεπτεμβρίου.
«Ό,τι και αν λέγεται σε αυτήν την συνομιλία» , υπενθυμίζει ο Δ. Δημητριάδης στο επιλογικό του σημείωμα, «σημαντικό ή ασήμαντο, ενδιαφέρον ή αδιάφορο, παραδεκτό ή απαράδεκτο, προέρχεται από μία διάθεση που δεν ήταν αποφασισμένη να ενδώσει σε καμία συγκάλυψη και σε καμία παραχάραξη των βαθύτερων πεποιθήσεων του ομιλούντος, διάθεση η οποία υποβλήθηκε από την αρχή μέχρι το τέλος από τον συνομιλητή του, η στάση του οποίου επέτρεψε στη συζήτηση αυτή να περιέχει εκείνο που κάνει μία τέτοια συζήτηση άξια λόγου, το στοιχείο της εκμαίευσης υλικών που ανήκουν σε απόκρυφες και εν πολλοίς απρόσιτες περιοχές της πνευματικής προσωπικότητας του καλεσμένου του.»
Το βιβλίο κυκλοφορεί συνοδευμένο από ένθετο αυτοτελές φυλλάδιο που περιέχει το κείμενο του συγγραφέα «Εμείς και οι Έλληνες», που διαβάστηκε τον Ιανουάριο του 2000 στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών και πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 20.5.2000.
Απόσπασμα
« Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος, ούτε από Ανατολή ούτε από Δύση. Αυτά είναι τραγικές ιδεοληψίες οι οποίες καλλιεργήθηκαν επί χρόνια και επιβλήθηκαν μόνο και μόνο για να δώσουν παράταση ζωής σε ήδη νεκρές ιδεολογίες που εκ γενετής τις χαρακτήριζε η στασιμότητα ακολοθούμενη κατά πόδας από τον σκοταδισμό. Τίποτε δεν μας απειλεί, μόνον ο εαυτός μας. Μόνον ο εαυτός μας και κανείς άλλος. [ … ]
» Πρέπει ένας άνθρωπος να έχει την τόλμη, ως προδιάθεση τουλάχιστον, να κοιτάξει και να αναλάβει τον ίδιο τον εαυτό του και να τον οδηγήσει, διά της συμφιλιώσεως με τα φαντάσματά του και τους δαίμονές του, στην φωταψία. Δηλαδή με μία έξοδο η οποία είναι, πάντα στην περίπτωση της ανάληψης αυτής που περιέγραψα, μία έξοδος στο φως (συμβατική η εικόνα αλλά νομίζω ότι ισχύει, αν φυσικά δεν ταυτίζουμε το φως με έναν παραδείσιο εφησυχασμό αλλά με μία καταυγασμένη συνείδηση). Με την έννοια αυτή θα μπορούσε κανείς να πει ότι βρισκόμαστε σε ένα σκοτάδι το οποίο εμφανίζουν ως μη σκοτάδι διάφορες παραπλανητικές πηγές εκτυφλωτικού φωτός πλαστής φύσεως. Χρειαζόμαστε την έξοδο στην καταυγασμένη συνείδηση. Η δημιουργική διαδικασία ενός ανθρώπου και συγκεκριμένα η διαδικασία της γραφής, εκεί αποσκοπεί, στην σταδιακή μετουσίωση του σκότους, του ζόφου που έχει κανείς μέσα του ως συσκοτισμένη συνείδηση. Στον μετασχηματισμό του ζόφου αυτού σε έργο. [ … ]
» Η μοναξιά και η σιωπή είναι δύο “ πράγματα ” που ζητούν την επαναξιολόγησή τους. [ … ]
» Το ερώτημα είναι αν ζητάει κάτι η κοινωνία από την λογοτεχνία, έστω και χωρίς να το διατυπώνει ρητώς, διότι αυτό το άρρητο ο καλλιτέχνης το συλλαμβάνει και το εκφράζει, τί γίνεται όμως όταν ο καλλιτέχνης δεν δέχεται κανένα αίτημα, ούτε καν άρρητο, από την κοινωνία μέσα στην οποία ζει σήμερα ; [ … ]
» Η Ελλάδα είναι ένας δημόσιος οργανισμός προσωπικού ολέθρου.»
Δημοσίευση σχολίου