Παρασκευή, Ιουνίου 17, 2005

No 90

Μα στο ‘λεγα εγώ πως δεν είσαι για τέτοια. Είχες αριστοκρατικές αντιλήψεις,κάποια, βρε αδερφέ, μεγαλύτερη ιδέα για τον εαυτό σου. Και ξέπεσες στο πάρκο. Βέβαια, έχεις το ελαφρυντικό πως τη συνήθεια άλλοι σου την κόλλησαν και τώρα τη γυροφέρνεις και την εκμεταλλεύεσαι αδιάντροπα κ’ επικίνδυνα. Πίστεψες στην αρχή ότι θα κατόρθωνες ν’ αποτραβήξεις από τούτη τη ζωή κάποιον τελοσπάντων που, πάνω από χρόνο, ήταν δίπλα σου, σ’ αγαπούσα μ’ επαρχιώτικη, έστω νοοτροπία, και τώρα ανήκει ολοκληρωτικά στο παρελθόν. Όμως ήταν – ομολόγησέ το – γλυκιά η συνήθεια κ’ εύκολος τρόπος της αναζήτησης και τέλος η εξεύρεση συντροφιάς από το πάρκο. Έπεσες με τα μούτρα κι άντε να δούμε τώρα αν και πότε – αν ποτέ – θα σηκωθείς…

Γιάννης Παλαμιώτης : Το πάρκο (Εξάντας)

1 σχόλιο:

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Mε την ευκαιρία της έκδοσης της "Μητροκτονίας" (το 1996) ο Γιάννης Παλαμιώτης δίνει συνέντευξη στο θεσσαλονικιώτικο φανζίν "ο πόθος" και, με αφορμή την ερώτηση για το βιβλίο της παρούσας καταχώρησης του ReyCorazón, αναφέρεται σε προσωπικές του εμπειρίες και προτείνει στους έλληνες δημάρχους ένα ...ορθολογιστικό "ωρολόγιο πρόγραμμα" για την χρήση των πάρκων.

Μεγάλη – και δυσάρεστη - εντύπωση μού προκαλεί, ωστόσο, το επιχείρημά του ότι την αναγκαιότητα της ακώλυτης και ασφαλούς χρήσης των πάρκων από τους ομοφυλόφιλους πρέπει να την αντιληφθούν και να την υποστηρίξουν «οι πάσης φύσεως αρχές» γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο θα «γνωρίζουν ακριβώς τα στέκια των γκέι» και θα «είναι πιο διευκολυντικό να τους συλλάβουν για έλεγxο σε ενδεxόμενες δολοφονίες, κακοποιήσεις, κλοπές, κλπ.» (!!!)

Eλεύθερη και ασφαλή χρήση προτείνει ο συγγραφέας του "Πάρκου" ή μάντρωμα και έλεγχο για συμμετοχή τους σε ενδεχόμενα κακουργήματα;;; Και πώς δεν αντιλαμβάνεται ότι μ' αυτό το "επιχείρημα" και την ενοχοποίηση των νυχτερινών gay επισκεπτών των πάρκων, οπλίζει “πολιτικώς” την ομοφυλοφοβική εξουσία;

- το σχετικό απόσπασμα της συνέντευξης:

Π: Τo πρώτο σας βιβλίο είχε τίτλο «Το πάρκο» κι από τότε που εκδόθηκε πέρασαν δεκαέξι χρόνια. Τι έχει αλλάξει στο μεταξύ σ’ αυτούς τους χώρους;

Γ.Π.: Oι ίδιοι οι χώροι. Στη Θεσσαλονίκη ειδικά, μόνο κατ’ ευφημισμόν μπορούμε να μιλάμε για πάρκα. Τα έκαναν διάφανα οι δήμαρχοι για να προστατέψουν από προσβολές τη δημόσια αιδώ. Σ’ όλες τις μεγάλες πόλεις προνοούν να υπάρχουν τόποι για κάθε χρήση: το πρωί να πηγαίνουν οι μαμάδες τα παιδάκια τους, νωρίς το βράδυ να βρίσκονται εκεί τα ζευγαράκια και αργά το βράδυ ως τα ξημερώματα να ψωνίζονται οι ομοφυλόφιλοι. Εδώ κοντεύω να συμπονέσω τα ετεροφυλόφιλα ζευγαράκια που δεν έχουν τόπο να χαμουρευτούν και λέω μέσα μου, κομμάτια να γίνει ο παλιός ζωολογικός κήπος που τον κατάντησαν έτσι, αφού βρίσκουν μια όαση εκεί τα σχολιαρόπαιδα και οι άστεγοι ρομαντικοί.

Π: Και οι γκέι δεν σε απασχολούν;

Γ.Π.: Aπό τους γκέι που συχνάζουν στα πάρκα και τα πάρκινγκ θα περίμενα κάτι πιο εξτρεμιστικό, μια διαμαρτυρία οργανωμένη, να περιφέρονται, λόγου χάρη, κατά ομάδες, μια φορά την εβδομάδα, έστω, και μόλις βλέπουν αστυνομία να ζητάει στοιχεία, να μαζεύονται όλοι γύρω απ’ τα περιπολικά, να δημιουργούν τότε επεισόδια, και όχι να το βάζουν στα πόδια, αφήνοντας πίσω κάποιους φουκαράδες που παρακαλάν ν’ ανοίξει η γη και να τους καταπιεί. Αλλά οι γκέι – όπως κι όλοι – είναι ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο δικός μας κώλος. Άλλοτε πάλι μού θυμίζουν τις συμμορίες των παλιών τσολιών, μόνο που δεν επιτίθενται, αλλά κράζουν και εμποδίζουν τη μοναχικότητα. Και η μοναχικότητα είνα ένας τρόπος για να οσμίζεσαι καλύτερα τον άλλον στην ερωτική προσέγγιση. Αυτές οι αδελφές κάνουν ό,τι μπορούν για να χαλάσουν την ψευδαίσθηση του περιστασιακού και του τυχαίου.

Π.: Αυτή η μανία πάντως με τα πάρκα να ανοίγονται τόσο πολύ, οι θάμνοι να καταστρέφονται εδώ στη Θεσσαλονίκη, ενώ αντίθετα στην Αθήνα πηγαίνεις στο Ζάππειο, στο Πεδίον του Άρεως και χαίρεσαι αυτά τα πάρκα, που όντας θαμνώδη, προσφέρονται για όλους τους ανθρώπους. Δε νομίζω ότι το πάρκο, εκεί που ήταν παλιότερα ο ζωολογικός κήπος, να έγινε καλύτερο. Το να ξηλώνουμε τη φύση δεν βελτιώνει την ποιότητα ζωής.

Γ.Π.: Αυτό δείxνει ότι εδώ στη Θεσσαλονίκη (αλλά και στην Αθήνα, τελευταία, τά 'καναν μαντάρα), είμαστε στο έλεος απολίτιστων ανθρώπων που μόνο καλλωπιστικά και κραμπολάχανα ξέρουν να σπέρνουν παντού. Τα δέντρα και οι θάμνοι, από τότε που ψυλλιάστηκαν οι υπηρεσίες του Δήμου τι μπορεί να κρύβουν, τέθηκαν υπό παρακολούθηση ή ξεριζώθηκαν. Αλλά, οι χοντροκέφαλοι, λίγο πιο πονηροί να ήταν θα τους έκοφτε ότι, όταν οι πάσης φύσεως αρxές γνωρίζουν ακριβώς τα στέκια των γκέι, είναι πιο διευκολυντικό να τους συλλάβουν για έλεγxο σε ενδεxόμενες δολοφονίες, κακοποιήσεις, κλοπές, κλπ. Τώρα το "κακό" διασπείρεται σ’ ολόκληρη την πόλη.

Π.: Οι μπάτσοι δηλαδή μαζεύουν τους ομοφυλόφιλους από τα πάρκα κάθε φορά για φόνους;

Γ.Π: Όχι βέβαια. Θέλω όμως να πω πως στην ακραία περίπτωση που συμβεί ένας φόνος, το πάρκο – όταν είναι κανονικό πάρκο και όχι σι θρου – αποτελεί τον ενδεδειγμένο χώρο για να επέμβει η αστυνομία και να μαζέψει υπόπτους. Κι εδώ θυμάμαι μια εποχή που είχα στείλει γράμμα στον Ανδρέα Παπανδρέου καταγγέλοντας τα υπαίθρια πογκρόμ της αστυνομίας εναντίον μας και μου απάντησε, ο Λιβάνης νομίζω,ότι στάλθηκε στην ασφάλεια Θεσσαλονίκης έγγραφο να ερευνήσουν την καταγγελία. Ένα πρωί, λοιπόν, μου τηλεφωνούν από τη Βαλαωρίτου να περάσω για υπόθεσή μου. Με δέχτηκε στο γραφείο του ο διοικητής κι ευγενικά μου λέει: «Κύριε Παλαμιώτη, αντί να στέλνετε γράμματα στον πρωθυπουργό γιατί δεν έρχεστε εδώ να κουβεντιάσουμε το θέμα;». Κι ανοίγει συγχρόνως ένα φάκελο, όπου ήταν καταγραμμένες λεπτομερώς οι ημερομηνίες και τα σημεία που, κατά καιρούς, μου είχαν ζητήσει οι μπάτσοι τα στοιχεία μου. Συνέχισε να λέει κάτι για το AIDS κι ότι τα όργανα μάς προστατεύουν, αλλά τον έβαλα στη θέση του. Αργότερα, με αφορμή το κάψιμο των φακέλων των αριστερών, ο Βότσης δημοσίευσε στην «Ελευθεροτυπία» επιστολή μου, με την οποία ζητούσα να καούν και οι φάκελοι των ομοφυλοφίλων.
[...]

Π.: Νιώθεις καμμιά φορά αυτή τη νοσταλγία, τη λύπη ή τον εκνευρισμό που νιώθουν μερικοί για όσα έζησαν κάποτε;

Γ.Π.: Για τις πιάτσες που χάθηκαν, για τα τεκνά που έκαναν σαν τρελλά να γαμήσουν αδελφές... Γοητευτικές ιστορίες και εποχές, όπως τότε στην παλιά "Στάσα" - όχι την αρχική στη Σταυρούπολη, την ενδιάμεση με το γεφυράκι – που φλέρταρα ένα φανταράκι στο απέναντι τραπέζι και κάποια στιγμή με φώναξε στην παρέα του κι εγώ πήγα, όμως δεν κάθησα στην καρέκλα αλλά δίπλα του σχεδόν γονατιστός, και σκύβει ξαφνικά αυτός και μου δίνει ένα φιλί ατέλειωτο μπροστά στ’ άλλα φαντάρια. Μου κόπηκε η ανάσα, ντράπηκα να φανταστείς, πιο πολύ εγώ – συναρπαστική αίσθηση. Μετράει που για μένα γινονται έτσι τα πράγματα. Πάντως, αλήθεια, δε νιώθω σπουδαία νοσταλγία για κείνες τις εποχές. Προσαρμόστηκα εύκολα, μ’ αρέσει το σώμα του ομοφυλόφιλου γιατί είναι πολυπρισματικό,κι επιπλέον δεν απαιτεί ταπεινωτικές διαδικασίες μέχρι να το τουμπάρεις. Αρκετοί γκέι, ιδίως κάποιας ηλικίας, ακόμα δε συμβιβάστηκαν με την ιδέα να κάνουν έρωτα με γκέι, ψάχνουν το καθαρόαιμο αρσενικό, και δεν είναι πάντα πολύ κακό αυτό, αρκεί να καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για αυταπάτη όταν δήθεν το ανακαλύπτουν.

~~~~~~~~~~~~

Άλλες καταχωρήσεις για βιβλία του Γιάννη Παλαμιώτη:

- No. 4
και
- No. 33