Παρασκευή, Δεκεμβρίου 21, 2007

No 500

Image Hosted by ImageShack.usIrene Hardwicke Olivieri

Η Πρωτοχρονιά παραπαίει προς το τελείωμα. Το πάρτι αδειάζει, τα άτομα γύρω μου με παρακινούν να φύγουμε. Κλάμπ, ρέιβ, ολόκληρος ο κόσμος περιμένει. Το πάρτι είναι γεμάτο φαντάσματα, όλα αναγνωρίσιμα, πρόσωπα από τα σύνορα του δικού μου κόσμου. (…)
Καθόμαστε και παρακολουθούμε τον κόσμο, εκείνη καπνίζει. Η γκόμενα της χορεύει με κάποια άγνωστη. Παρακολουθώ το βλέμμα της Χάνα. Είναι γεμάτο θυμό και ζήλια, παρακολουθεί τις γυναίκες να στροβιλίζονται. Αφήνει το χέρι μου.
- Τσαντίστηκες με την Τίνα;
- Όχι, βέβαια. Μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, δεν είμαστε παντρεμένες.
Μακάρι να μπορούσα να πω αυτό που πίστευα ότι έπρεπε να ειπωθεί. Που είναι κάτι σε στυλ, όχι δεν είστε παντρεμένες και ούτε θέλετε κάτι τέτοιο. Αλλά την αγαπάς και είναι εδώ, σε ένα πάρτι, με κάποια άλλη που την πηδάει, κι αυτό σε καίει πολύ.
Όταν η Χάνα έφυγε απ’ το σπίτι της, είπε στον πατέρα της ότι ήταν λεσβία κι εκείνος την έκανε μαύρη στο ξύλο, στις κλοτσιές. Την επισκέφθηκα στο νοσοκομείο και το πρόσωπό της ήταν τυλιγμένο με επιδέσμους. Η Τίνα ήταν δίπλα της, της κρατούσε το χέρι.

Χρήστος Τσιόλκας: Ο άνθρωπος του Ιησού
(οξύ)

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 20, 2007

No 499

Image Hosted by ImageShack.usShela Nye

Το γκέι πιόνι αντιμετώπιζε τη Λευκή Βασίλισσα. Η υπόθεση «Βασίλισσα εναντίον Τιούρινγκ και Μάρεϊ» εκδικάσθηκε στις 31 Μαρτίου 1952 στην πόλη Νατσφορντ του Τσεσάιρ. Δικαστής ήταν ο κύριος Τζ. Φρέιζερ Χάρισον. Συνήγορος του Άλαν ήταν ο κύριος Τζ. Λιντ-Σμιθ, και του Άρνολντ ο κύριος Έμλιν Χούζον. Ως πολιτική αγωγή εναντίον και των δυο παρίστατο ο κύριος Ρόμπιν Ντέιβιντ. Οι κατηγορίες τώρα είχαν ανέλθει σε δώδεκα τον αριθμό. Το κατηγορητήριο άρχιζε ως εξής:
Ο Άλαν Μάθισον Τιούρινγκ
1. Την 17ην ημέραν του Δεκεμβρίου 1951, εν Ουίλμσλοου, άρρην ων, διέπραξε ασέλγειαν μετά του Άρνολντ ΜάρεΪ, άρρενος όντος.
2. Την 17ην ημέραν του Δεκεμβρίου 1951, εν Ουίλμσλοου, άρρην ων, ,ετέσχε εις διάπραξιν ασέλγειας μετά του Άρνολντ ΜάρεΪ, άρρενος όντος.
και ούτω καθεξής, για καθεμία από τις άλλες δύο νύχτες. Στη συνέχεια, εφόσον επρόκειτο για συμμετρικά εγκλήματα – κατοπτρική συμμετρία! – απαγγέλθηκε κατά του Άρνολντ το ίδιο ακριβώς κατηγορητήριο, που κατέληγε ως εξής:
12. Την 2αν ημέραν του Φεβρουαρίου, 1952, εν Ουίλμσλοου, άρρην ων, μετέσχεν εις διάπραξιν ασέλγειας μετά του Άλαν Μάθισον Τιούρινγκ, αρρενος όντος.
Και οι δυο δήλωσαν «ένοχοι» για όλες τις κατηγορίες, αν και ο Άλαν ήταν ένοχος για κάτι για το οποίο δεν έδειχνε καμία ενοχή. Ο δημόσιος κατήγορος στην αγόρευσή του επισήμανε τις παρατηρήσεις του Άλαν, που μαρτυρούσαν παντελή έλλειψη μεταμέλειας.

Andrew Hodges: Άλαν Τιούρινγκ. Το αίνιγμα (Τραυλός)

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 19, 2007

No 498

Image Hosted by ImageShack.us

Ο Ρομπέρ Ντρέυφους αναγνωρίζει ότι ο (σχετικός) εξοστρακισμός του Μαρσέλ από την τάξη οφειλόταν κατά μεγάλο μέρος στην ομοφυλοφιλία του, η οποία έκανε τους συμμαθητές του να αισθάνονται άβολα. Σπρωξιές, σαρκασμοί και καραντίνα είναι το αντιστάθμισμα του πραγματικού θαυμασμού γι’ αυτό το τόσο διαφορετικό αγόρι, του οποίου ωστόσο αναγνωρίζουν τις ιδιαίτερες ικανότητες.
«Εκεί που στεκόμαστε στο προαύλιο του σχολείου», θα γράψει αργότερα ο Ντανιέλ Αλεβύ στο Pays parisiens, «τρία τέσσερα εύρωστα αγόρια, ο Ζακ Μπιζέ, ο Φερνάν Γκρεγκ, ο Ρομπέρ ντα Φλερ, μαντεύουμε ξαφνικά μια παρουσία, αισθανόμαστε κοντά μας μια ανάσα, ένα ελαφρό άγγιγμα στον ώμο. Ήταν ο Μαρσέλ Προυστ, που είχε πλησιάσει αθόρυβα, σαν φάντασμα’ αυτός με τα μάτια της Ανατολίτισσας, το μεγάλο λευκό κολάρο και τη φαρδιά γραβάτα. Υπήρχε κάτι πάνω του που δεν μας άρσες και του απαντούσαμε απότομα ή κάναμε πως θα τον απωθήσουμε. Δεν το κάναμε όμως ποτέ: ήταν αδύνατο να σπρώξεις τον Προυστ, αλλά τελοσπάντων καμωνόμασταν κι αυτό έφτανε για να τον πληγώσει. Οπωσδήποτε, ήταν ελάχιστα αγόρι για εμάς, και τις καλοσύνες, τις τρυφερές φροντίδες και τα χάδια του […] τα χαρακτηρίζαμε συχνά νάζια και πόζες, και κάποιες φορές του το λέγαμε κατάμουτρα: τότε τα μάτια του γίνονταν πιο θλιμμένα. Τίποτε, ωστόσο, δεν τον αποθάρρυνε από τα είναι ευγενικός».

Εβελύν Μπλοχ-Ντανό: Η κυρία Προυστ (Εστία)

Τρίτη, Δεκεμβρίου 11, 2007

No 497

Image Hosted by ImageShack.us

Φαίνεται ότι ο Αλή εκδήλωσε ερωτικές διαθέσεις προς τον πανέμορφο νεαρό λόρδο, όπως διαπίστωσε και ο Χομπχάους. Το ίδιο συνέβη και με τον γιο του–τον Βελή πασά– όταν τον επισκέφτηκε ο Ποιητής, τον επόμενο χρόνο, στην Τριπολιτσά. Είχαν ίσως πληροφορηθεί τις αμφισεξουαλικές επιδόσεις του Μπάυρον.
Άλλωστε ούτε ο ίδιος τις έκρυβε. Το αντίθετο μάλιστα. Η πρώτη του ομοφυλοφιλική σχέση ανάγεται στην εποχή του Καίμπριτζ, όταν ερωτεύτηκε παράφορα ένα αγόρι της χορωδίας, τον Τζων Έντλεστον, «το μόνο ανθρώπινο πλάσμα που με αγάπησε τόσο αληθινά και ολοκληρωτικά», όπως έγραψε αργότερα –το 1812– στον Φράνσις Χόντζον. Eκεί στο φημισμένο κολλέγιο της αγγλικής αριστοκρατίας είχε ερωτικές σχέσεις και με άλλους βλαστούς ευγενικής καταγωγής, που αργότερα εξελίχτηκαν σε επιφανείς προσωπικότητες της βρετανικής κοινωνίας: τους κατοπινούς 4ο δούκα του Nτόρσετ (4th Duke of Dorset), 5oλόρδο Nτελαγουάρ (5th Earl Delawarr) και 2ο κόμη Kλαιρ (2nd Earl of Clare). Ακολούθησαν ο Ρόμπερτ Ράστον, ένας μικρός χωρικός που τον εγκατέστησε στο Νιούστεντ και τον πήρε μαζί του το 1809 φεύγοντας για την Ελλάδα, αλλά από το Γιβραλτάρ τον έστειλε πίσω, «για να μηνπέσει το όμορφο αγόρι στα χέρια των Τούρκων...» και ο Τζων Κάουαλ(John Cowell), ένα όμορφο αγόρι 14 ετών που έμοιαζε καταπληκτικά με τον Έλντεστον.
Αλλά και στην Ελλάδα, το 1810, συνδέθηκε με τον Ευστράτιο Γεωργίου, «την αγαπημένη ψυχή με τις αμβρόσιες μπούκλες, που έπεφταν στη λατρεμένη του πλάτη», όπως τον περιγράφει σε επιστολή του προς τον Χομπχάους (29. 7.1810). Στην Αθήνα αγάπησετον Νικόλα Ζιρώ (Nicoló Giraud), τον μικρό αδελφό της γυναίκας του αρχικατεδαφιστή του Παρθενώνα, ζωγράφου και αρχιτέκτονα Λουζιέρι (Gio­vanni Batista Lusieri) και τον υπηρέτη του Δημήτριο Zωγράφο, τον οποίο και πήρε μαζί του γυρνώντας στην Aγγλία. Το 1811 δημιούργησε έναν ακόμα δεσμό με τον Γουίλλιαμ Χάρνες (Revd WilliamHarness), παλιό συμμαθητή του στο Χάρροου, ενώ το 1823, στην Κεφαλλονιά, ερωτεύτηκε τον δεκαπεντάχρονο Έλληνα Λουκά Χαλανδριτσάνο (1809-1832).
.
Αναστάσιος Ι. Παπασταύρου: Λόρδος Μπάυρον. Από τα Γιάννενα στην Αθανασία (Οδυσσέας)

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 06, 2007

No 496

Image Hosted by ImageShack.us

Ψηλός, κομψός, με μονόκλ, μαύρα μαλλιά με χωρίστρα από τη μια πλευρά, ο αγγλόφιλος Άλβαρο ντε Κάμπος, πτυχιούχος στη Γλασκώβη και απράγμων δανδής στη Λισσαβώνα, είναι, μεταξύ των επινοημένων προσώπων του Πεσσόα, εκείνος που είχε την πιο αληθινή ζωή. (…)
Τοέργο του είναι ταυτόχρονα και μια βιογραφία, και για να κατανοήσει κανείς το πρόσωπο είναι αναπόφευκτο να το μελετήσει και από τη βιογραφική του σκοπιά. Ακόμα και η «παρουσία» του όμως έχει την πυκνότητα αληθινής ζωής’ στις ψυχολογικές του αιτιάσεις το πλάσμα Κάμπος μάς εκπλήσσει και μας αποπροσανατολίζει γιατί είναι εκείνος, ανάμεσα σε όλους τους ετερώνυμους, που περισσότερο διασταύρωσε τη φτιαχτή ζωή του με την αληθινή ζωή του δημιουργού του, και μερικές φορές επιβλήθηκε σε αυτήν, υφαίνοντας έναν καμβά γεμάτο παραπομπές, υποκαταστάσεις, εναλλαγές ρόλων. Για παράδειγμα, μάθαμε πρόσφατα από την ιδιωτική αλληλογραφία του Πεσσόα ότι ο Κάμπος παρενέβη δραστικά στη σχέση ανάμεσα στον Πεσσόα και την Οφέλια Κεϊρός’ κι ότι, ακόμα και αν δεν υπήρξε η αιτία, υπήρξε κατά κάποιον τρόπο το όργανο που συνέβαλε στη διάλυση του αρραβώνα: ήταν αυτός που, έπειτα από επαναλαμβανόμενες «οχλήσεις», ανέλαβε την ευθύνη να γράψει στην Οφέλια και να την πείσει, έστω με όχι σοβαρά επιχειρήματα, να πάψει να σκέφτεται πλέον τον Φερνάντο (επιστολή της 25.9.1929).
Αν στη συνέχεια βγάλουμε τα απαραίτητα συμπεράσματα από την (πειστικότατη) υπόθεση που έχει διατυπώσει ο Ζόρζε ντε Σένα, ότι δηλαδή ο Κάμπος επιλέχτηκε από τον Πεσσόα ως οχληρό στοιχείο ακριβώς επειδή ήταν ομοφυλόφιλος, τότε ο ρόλος του στην ερωτική ιστορία γίνεται ακόμα πιο ασυνήθιστος, αφού έρχεται να συγκροτήσει, έστω και με ασυνήθιστο τρόπο, την Τρίτη πλευρά του κλασσικού τριγώνου.

Antonio Tabucchi: Η νοσταλγία του πιθανού. Γραπτά για τον Φερνάντο Πεσσόα (Άγρα)

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 03, 2007

No 495

Image Hosted by ImageShack.usΓιάννης Τσαρούχης

Η αρχαιότης βοά
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ομοφυλόφιλη τέχνη. Υπάρχουν καλά ή κακά ποιήματα. Καλά ή κακά έργα. Αυτό που κομίζουν οι καλλιτέχνες είναι το αντικείμενο τους, το έργο τους, και όχι οι σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Ο Καβάφης πρωτίστως είναι μεγάλος ποιητής. Όταν κάποτε ρώτησαν τον Τσαρούχη αν είναι ομοφυλόφιλος απάντησε: «όχι περισσότερο από τους άλλους Έλληνες». Και μόνο ότι είσαι Έλλην, είσαι ελεύθερος να είσαι ό,τι θέλεις. Τα αντίθετα δεν έχουν νόημα. Η αρχαιότης βοά. Κανενός είδους σεξουαλικότητα δεν σε κάνει καλύτερο. Ίσως κυκλοφορεί ο μύθος ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι περισσότερο ευαίσθητα άτομα. Αυτό ισχύει για όλους. Η Σαπφώ όταν έγραψε τα ποιήματά για τις φίλες της έκανε όπως αισθανόταν. Δεν απολογούνταν. Αλλιώς, θα της είχαν στήσει δικαστήριο οι εξουσίες της εποχής. Ούτε ο Καβάφης απολογείται. Άλλωστε και ο Καβάφης και ο Χριστιανόπουλος και ο Ασλάνογλου, όπως και τα ποιήματά μου, διαβάζονται περισσότερο από γυναίκες, μανάδες.
Τώρα, αν κάποιοι βρίζουν, αυτό δεν είναι παράξενο. Όπως βρίζουν και τους χοντρούς και τους κοντούς και αυτούς που έχουν λάδια στο πουκάμισό τους. Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι κατηγορούν αυτό που στην πραγματικότητα θέλουν να κάνουν οι ίδιοι.

Γιώργος Χρονάς: Τα κοκόρια της οδού Αισχύλου (Οδός Πανός)