No 470

Brian Mehieu

.

ΕΝΤΙ: Θέλει να ‘ρθει με μένα.
ΚΑΘΥ: Άφησέ τον ν’ αποφασίσει μονάχος του.
ΕΝΤΙ: Έχει προβλήματα. Χρειάζεται αντρικό χέρι στον ώμο του.
ΚΑΘΥ: Φοβάμαι ότι τον επηρεάζεις απρεπώς.
(…)
ΚΑΘΥ: Ενώ εσύ τι θα του χαρίσεις;
ΕΝΤΙ:Τον κόσμο ολόκληρο.
ΚΑΘΥ: (πάει στη βαλίτσα). Ορίστε χάλια. Κύριε Σλόαν, παιδί μου, εσείς ούτε βαλίτσα δεν είστε σε θέση να φτιάξετε. Βλέπεις πόσο μ’ έχει ανάγκη και στα παραμικρότερα; Δεν τα βγάζει πέρα δίχως γυναίκα.
ΕΝΤΙ: Άφησέ τον να δοκιμάσει.
ΚΑΘΥ: Οι γυναίκες είναι απαραίτητες.
ΕΝΤΙ: Το παραδέχομαι.
ΚΑΘΥ: Τότε, πού έχεις αντίρρηση;
ΕΝΤΙ: Αλλά σε πολύ μικρές δόσεις.
ΚΑΘΥ: Είσαι ανόητος, Έντι, ανόητος.
ΕΝΤΙ: Άφησέ τον να διαλέξει. Μίλα ξεκάθαρα, νεαρέ.
ΣΛΟΑΝ: Θα πάω με τον Έντι.

Τζο Όρτον: Τα γούστα του κυρίου Σλόαν (Αστέρι)

No 469

José Luis Nievas

.

-Με τους άντρες; Σου αρέσουν;
Ήταν ειλικρινής και ωμή. Αυτός κούνησε το κεφάλι του σοβαρός.
- Ναι.
- Από πότε;
- Δεν ξέρω. Τι σημασία έχει;
Εκείνη τον αγκάλιασε κι αυτός άρχισε να μιλάει σαν να ήταν μόνος. Η κοπέλα άρχισε τώρα να τρίβει το χασίσι μέσα σε μια πίπα, πολύ λεπτή, πολύ μακριά, από καλάμι, με στρογγυλό κύπελλο όπου το ναρκωτικό καιγόταν και τσιτσίριζε.
Ήταν σαν αρρώστια, έβγαινε τη νύχτα, σαν αλήτης, να αναζητήσει την ταπείνωση και την ηδονή.
- Βαριέμαι, είπε ο Μπέμπης. Εσύ δεν βαριέσαι; Μου αρέσουν οι άντρες, με πιάνει τρέλα πότε πότε, όταν έχω πολύ καιρό να βγω αρχίζω να βαριέμαι. Είμαι παντρεμένος, η γυναίκα μου είναι δασκάλα, ζούμε στο Λινιές, έχω δυο παιδιά.
Το ψέμα τον βοηθούσε να μιλάει και έβλεπε το πρόσωπο της κοπέλας φωτισμένο από το ναρκωτικό και μετά ένιωθε τη χλιαρότητα της πίπας στο χέρι του και τον καπνό που κατέβαινε μέσα από τα πνευμόνια του και ένιωθε αρκετά ευτυχισμένος.
- Αλλά δε με ενδιαφέρει η οικογενειακή ζωή. Η γυναίκα μου είναι μια αγία, τα παιδιά μου είναι αληθινά κουκλάκια. Μόνο με τον αδερφό μου συνεννοούμαι, έχω ένα δίδυμο αδερφό. Σου μίλησα γι’ αυτόν; Τον φωνάζουν Γκάουτσο, γιατί έζησε πολύ καιρό στην ύπαιθρο, Ντολόρες… έχει νευρολογικά προβλήματα, είναι πολύ σιωπηλός και ακούει φωνές που του μιλάνε. Εγώ τον φροντίζω και τον αγαπώ περισσότερο απ’ τη γυναίκα και τα παιδιά μου. Έχει τίποτα κακό αυτό;

Ρικάρντο Πίλια: Καμένα λεφτά (Καστανιώτης)

No 468

Gonzalo Bénard (Ισπανία)

.

Σ’ αυτό το ναό των ομοφυλόφιλων με είχε σύρει η Γερτρούδη. Μια από τις φίλες της την είχε συμβουλέψει να ποντάρει σ’ αυτή τη διφορούμενη κατάσταση για να μεγιστοποιήσει τις ευκαιρίες της. Τα μέρη αυτά στην πραγματικότητα ήταν γεμάτα από κορίτσια που είχαν έρθει για να διασκεδάσουν χωρίς να νοιάζονται ποιον θα διπλαρώσουν. Εκεί αισθάνονταν απόλυτα ήρεμες, δε διακινδύνευαν τίποτα, και υπήρχαν στιγμές που ήταν χρήσιμο να υψώνει κανείς λευκή σημαία.
Ήταν όμορφα τα κορίτσια για τους πούστηδες. Κι επειδή ήταν όμορφα, οι πούστηδες τα λάτρευαν, τελικά όλοι έβρισκαν εκεί αυτό που ζητούσαν
(…)γύρισα να κοιτάξω τον Ζιλιέν. Και τότε δεν κατάλαβα καλά. Είδα το Ζιλιέν να γυρίζει το κεφάλι την ίδια στιγμή προς το μέρος μου. Χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλο και εντελώς αυθόρμητα ενώσαμε τα χείλη μας. Και συνεχίσαμε να τα κρατάμε ενωμένα και ν΄ανταλλάσσουμε βαθιά φιλιά, μέχρι που αισθάνθηκα να πνίγομαι.
(…) Δεν μπορούσα να συνέλθω απ’ αυτή τη συνάντηση που θα ταίριαζε γάντι στα όνειρά μου. Μόνο που το πράγμα στράβωσε, και μάλιστα πολύ γρήγορα.

Pascale Clark: Όλος ο κόσμος ερωτεύεται (Λιβάνης)

No 467

Bob Carlos Clarke (Ιρλανδία)

.
Αγαπώ τα γυναικεία αιδοία. Αγαπώ και τις γυναίκες. δεν τα ξεχωρίζω. Οι γυναίκες με πληρώνουν, για να τις εξουσιάζω, να τις ερεθίζω, να τις κάνω να τελειώνουν. Βέβαια δεν ξεκίνησα την καριέρα μου με αυτό τον τρόπο. Αντίθετα, ξεκίνησα την επαγγελματική μου σταδιοδρομία ως δικηγόρος, αλλά όταν κόντευα 40, με έπιασε μια εμμονή να κάνω τις γυναίκες ευτυχισμένες. Υπήρχαν πολλές ανικανοποίητες, οι οποίες δεν ήξεραν τον δρόμο προς τη σεξουαλική ευχαρίστηση.
Όλα ξεκίνησαν από μια μάλλον τυχαία αποστολή, με την οποία αργότερα ασχολήθηκα συστηματικά και πάνω στην οποία βελτιώθηκα και στη συνέχεια αρίστευσα. Έγινε η τέχνη μου κι άρχισα να πληρώνομαι γι’ αυτό. Ένιωσα, σα να βρήκα τον προορισμό μου στη ζωή και μετά απ’ αυτό, το φορολογικό δίκαιο με το οποίο ασχολιόμουν, έμοιαζε τελείως βαρετό κι ασήμαντο.
Στη δουλειά μου φοράω εξωφρενικά ρούχα την ώρα που εξουσιάζω τις γυναίκες (δαντέλα, μετάξι και δέρμα) και χρησιμοποιώ διάφορα σύνεργα, όπως μαστίγια, χειροπέδες, σχοινιά, δονητές, όλα αντικείμενα που δεν …περιλαμβάνονται στο φορολογικό δίκαιο. Δεν υπήρχαν σεξουαλικά βοηθήματα, δεν υπήρχε διέγερση κι αντιπαθούσα τα μπλε κουστούμια των ανώτερων στελεχών, αν και τώρα τα φοράω που και που στην καινούργια μου δουλειά, όπου μου χρησιμεύουν αφάνταστα. Τα συνοδευτικά είναι το παν στην υπόθεση. Δεν υπήρχαν σεξουαλικά βοηθήματα και στολές στο φορολογικό δίκαιο. Δεν υπήρχαν υγρά. Δεν υπήρχαν σκοτεινά και μυστηριώδη προκαταρκτικά, ούτε ορθωμένες θηλές. Δεν υπήρχαν λαχταριστά χείλη και κυρίως δεν υπήρχαν βογκητά. Τουλάχιστον, όχι το είδος που προτιμώ. Αυτό ήταν και το κλειδί της υπόθεσης, τώρα το καταλαβαίνω’ τα βογκητά ήταν αυτό που τελικά με σαγήνευσε και μ’ έκανε να θέλω σαν τρελή να δίνω χαρά στις γυναίκες.

.
Ηβ Ένσλερ: Αιδοίων μονόλογοι (Νίκη)

No 466

Tara Hutton (ΗΠΑ)

.
«Η Ντολόρες μ’ εγκατέλειψε», της είπα.
«Άσε με να μαντέψω», μου είπε με ύφος βαθυστόχαστο. ¨Σε πλήγωσε πολύ βαθιά και το μόνο που χρειάζεσαι τώρα, είναι κάποιον να σε πάει σπίτι και να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα».
«Δεν είπα τίποτα τέτοιο».
«Δεν χρειαζόταν να το πεις». Χτυπούσε παλαμάκια με τα χέρια της, παίζοντας με το χιόνι. «Είμαι γλυκιά και χαριτωμένη και αρκετές γυναίκες μού έχουν πει ότι μόνο αυτό έχουν ανάγκη, και τώρα πια ξέρω σίγουρα ότι μόνο αυτό χρειάζονται όλες από μένα». (…) «Θέλεις να σου πω τη γνώμη μου;»
«Μα και βέβαια». Η φωνή μου ακούστηκε σαν ταγγισμένο βούτυρο.
«Ωραία, λοιπόν’ αυτή είναι η φιλοσοφία της Πρισίλα Πρίσλεϊ για τον λεσβιακό έρωτα: πρώτον, οι γκόμενες είναι μια χαρά, αλλά μετά από λίγο καιρό παραγνωριζόμαστε και υπάρχει φόβος να συγκαούμε. Τότε, κάποια από τις δυο μας περισσεύει. Δεύτερον, όταν χωρίζεις με κάποια που έχεις δεσμό, πρέπει να την ξεγράψεις για πάντα. Τρίτον, ο καθένας μας χρειάζεται κάποιο χρονικό διάστημα ερωτικής αποχής ανάμεσα στους ερωτικούς δεσμούς του, για να ξαναβρεί τον εαυτό του. Α;ν θέλεις η ζωή σου μπορεί να είναι εύκολη και ωραία».

Sarah Schulman: Χωρίς την Ντολόρες (Aquarius)

No 465

Ανέκαθεν η εξουσία επέτρεπε την αναπαραγωγική σεξουαλική δραστηριότητα με σκοπό τη διαιώνιση του είδους. Όταν δεν καταστέλλει τις αποκλίνουσες σεξουαλικές συμπεριφορές, τις ανέχεται και τις ρυθμίζει – αλλά δεν τις εγκρίνει ηθικά, δηλαδή κοινωνικά. Η ιστορία των σπουδών δεν γνωρίζει μια αλλά πολλές και αντιφατικές βιογραφίες της Σαπφώς. Αυτό συνέβη επειδή η ίδια η ιστορία γνώρισε πολυάριθμες ταυτότητες της Σαπφώς. Ταυτότητες σεξουαλικές, που κατά καιρούς περιόρισαν την ερμηνεία του έργου μέσα σε έναν κύκλο κλειστό ανάμεσα σε βιογραφία και ποιητική παραγωγή. Στη Σαπφώ αποδόθηκε ταυτότητα ομοφυλοφιλική, κατόπιν ετεροφυλοφιλική ή αμφιφυλοφιλική – αλλά και η συγκρότηση αυτών των ταυτοτήτων πρέπει να ιδωθεί σε διαχρονική βάση. Η εικόνα της ομοφυλόφιλης Σαπφώς εξομαλύνεται με κατεύθυνση ετεροφυλοφιλική μέσα στο περιβάλλον της κωμωδίας – τον 5ο – 40 αιώνα π.Χ. – όταν την παρουσιάζουν σύγχρονη άλλων ποιητών και της αποδίδουν συχνά ερωτικές σχέσεις μαζί τους, και όταν εισάγονται η μορφή του Φάωνα και το μοτίβο της αυτοκτονίας στη Λευκάδα (Δίφιλος, αποσπ. 71Κ.-Α. Μένανδρος, αποσπ. 258 Κ.-Τ.). η ιστορία των βιογραφιών της Σαπφώς είναι ακριβώς η ιστορία μιας ταλάντωσης ανάμεσα στην ομοφυλοφιλική εικόνα – εικόνα πάντοτε και σε κάθε περίπτωση σκανδαλώδη – και την απόπειρα να διορθωθεί στρεφόμενη προς την ετεροφυλοφιλική κατεύθυνση η παράδοση για μια κλασική συγγραφέα που την έχουν διαβάσει και εκτιμήσει. Αλλά οι δυνατότητες βιογραφικών ανασυνθέσεων – που είναι τόσο ποικίλες και βασανιστικές – συνδέονταν, ακριβώς, με την πρόσληψη του ποιητικού έργου, που ποικίλει στις διάφορες εποχές.

Annalisa Paradiso: Σαπφώ, η ποιήτρια στο Nicole Loraux (επιμ.): Αρχαία Ελλάδα γένους θηλυκού (Μεταίχμιο)

No 464

Τι να συμπεράνει, λοιπόν κανείς για μια κουλτούρα, οι νόμοι της οποίας εξέφραζαν μια βαθιά ριζωμένη ανησυχία για την παιδεραστία, ενώ δεν την απαγόρευαν ξεκάθαρα; Μια κουλτούρα στην οποία οι διαθέσεις και οι αξίες γύρω από την παιδεραστία κυμαίνονταν από τους διάφορους βαθμούς επιδοκιμασίας, όπως, για παράδειγμα, στο Συμπόσιον του Πλάτωνα, έως το στυγνό ρεαλισμό του Αριστοφάνη και την άποψη του Αριστοτέλη ότι το να νιώθει ένας άνδρας ηδονή σ’ έναν παθητικό σεξουαλικό ρόλο είναι μια παθολογική, νοσηρή κατάσταση η οποία αποκτάται με τη συνήθεια και συγκρίνεται με το να μασάει κανείς τα νυχια του ή να τρώει χώμα ή στάχτες; Μια κουλτούρα δεν είναι μια ομοιογενής ενότητα’ δεν υπήρχε μια και μοναδική στάση των Αθηναίων απέναντι στην ομοφυλοφιλία. Η μεγάλη ποικιλία των διαθέσεων και τα αλληλοσυγκρουόμενα πρότυπα και πρακτικές που διαπιστώσαμε, αντιπροσωπεύουν τις διαφωνίες, τις αντιφάσεις και τις ανησυχίες οι οποίες συνιστούν το εύτακτο χάος ενός σύνθετου πολιτισμού. Δε θα έπρεπε να τις αποφεύγουμε με ορθολογικές εξηγήσεις. Εάν τις μετατρέπαμε σε ένα τακτοποιημένο, συνεκτικό και με εσωτερική συνέπεια σύστημα, θα μειώναμε απλώς το βαθμό κατανόησης της ποικίλης φύσης της αθηναϊκής ομοφυλοφιλίας.

David Cohen: Νόμος, Σεξουαλικότητα και Κοινωνία. Η επιβολή της ηθικής στην κλασική Αθήνα. (ΙΣΤΟΡΗΤΗΣ/κάτοπτρο)

No 463

Ο Τίμαρχος, ένας πολιτικός που κατηγόρησε ο Αισχίνης το 346 π.Χ. σε ένα λόγο που έμεινε ονομαστός, μπαίνει το ίδιο πρόωρα με τον Αλκιβιάδη το νεότερο στη σκηνή. Περίεργη προσωπικότητα, που έγινε συνώνυμη του εκδιδόμενου της χειρότερης υποστάθμης, καλού τόσο όσο να περάσει τη ζωή του σε έναν οίκο ανοχής. (…)
Η σταδιοδρομία του Τίμαρχου ξεκινά στο σπίτι ενός γιατρού, μέρος που στην Ελλάδα ευνοεί την ανδρική πορνεία, όπως η παλαίστρα ή τα λουτρά. Τα ιατρεία έχουν, δίκαι ή άδικα, αποκτήσει για τα καλά τη φήμη της ακολασίας. Τα πήγαιν’- έλα με διάφορες προφάσεις, για παράδειγμα τις ιατρικές σπουδές, η παρουσία «ασθενών» λίγο πολύ ξεγυμνωμένων, τι πιο ευνοϊκό για συναντήσεις, «εμπορικές» συναλλαγές, διακανονισμούς συνευρέσεων ή πρελούδια σχέσεων μεγαλύτερης διάρκειας; Επιπλέον το σπίτι του Ευθύδικου που βρίσκεται στον Πειραιά αποτελεί ένα επιλεγμένο μέρος για να συναντήσει κανείς τους ξένους εμπόρους που αποβιβάζονται στο λιμάνι και αναζητούν περίεργες περιπέτειες.
Ό,τι καταδικάζουν ο Αισχίνης και οι συμπατριώτες του στη συμπεριφορά του Τίμαρχου, Αθηναίου πολίτη, είναι ότι ανταλλάσσει με χρήμα την ομορφιά του όπως οι πόρνες που τριγυρνούν στους δρόμους του Κεραμεικού ή του Πειραιά, αντί να παραμένει στις σχέσεις ανάμεσα σε εραστές και ερωμένους που είναι πλήρως αποδεκτές απ’ όλους. Όμως ο Τίμαρχος που έχει ήδη καταληφθεί απ’ τη μανία των απολαύσεων θέλει να αποσπάσει από την ομορφιά του κάθε πιθανή ωφέλεια και μετά από κάποιες εφήμερες περιπέτειες αφήνεται στον πειρασμό μιας πιο στέρεης σχέσης με έναν Αθηναίο, το Μισγόλα, περίπου είκοσι χρονών.

Catherine Slles: Η άλλη όψη της Αρχαιότητας. Ο υπόκοσμος. (Παπαδήμας)

No 462

Ο μόνος αληθινός έρωτας ήταν ο έρωτας προς τα αγόρια. Ο έρωτας αυτός ήταν εκείνη η μοναδική σεξουαλική σχέση, για την οποία ήταν απολύτως αναγκαίος ο πνευματικός και ψυχικός δεσμός, ενώ η σεξουαλική επαφή παρέμενε δευτερεύουσα και κατά τις περιστάσεις περιοριζόταν σε πολύ λεπτές εκδηλώσεις αισθησιακής επιθυμίας και ερωτικής προσέγγισης. (…) ο Αθηναίος μπορούσε να είναι ερώμενος, μόνον κατά τη διάρκεια ενός χρονικού διαστήματος των ετών κατά τα οποία ήταν «παις» δηλαδή κατά την εφηβεία του, όταν ακόμη από την παιδική ηλικία βρισκόταν στο κατώφλι προς την ωριμότητα. Σε ηλικία 12 ετών ένα αγόρι είλκυε ήδη το ενδιαφέρον των ενηλίκων ανδρών, που αυξανόταν διαρκώς μέχρις ότου γίνει 18 ετών, οπότε δεν ήταν πλέον παις. (…) Η ουσιαστική έννοια και η αξία της παιδεραστίας βρισκόταν προφανώς στην παιδαγωγική της λειτουργία. Η ερωτική έλξη του άνδρα από το αγόρι ήταν στην περίπτωση αυτή η κύρια κινητήρια δύναμη, ο «παιδαγωγικός έρωτας», ενώ η σεξουαλική επαφή, στη καλύτερη περίπτωση, ήταν συμπληρωματική επίδρασή του. (…) Το ότι η σεξουαλικότητα μέσα στη παιδεραστία έπαιζε αποφασιστικό ρόλο και δεν πηγάζει από την κολασμένη φαντασία μερικών επιστημόνων, αυτό γίνεται σαφές για κάθε απροκάλυπτο παρατηρητή, όταν βλέπει τις εικόνες των αρχαϊκών αγγείων, στις οποίες ένας άνδρας, ο εραστής, πιάνει τα γεννητικά όργανα του νεαρού, του ερωμένου. (…) Το ότι γινόταν γενετήσια επικοινωνία μέσα στην παιδεραστία κάθε εποχής, αυτό προκύπτει με σαφήνεια από τη γραμματεία. (…) Ο προβληματισμός της παιδεραστικής σεξουαλικής ζωής προέρχεται από μια διπλή κοινωνική ηθική, η οποία για τον έναν ερωτικό σύντροφο παρεξηγούσε ό,τι αποδεχόταν για τον άλλον. (…) Το ότι η παιδεραστία ήταν μια ακροβασία μεταξύ νόμιμο και παράνομου έρωτα και όπως θεμελιώθηκε ανάλογα η τάση ήταν να μη καταλήξει σε δυσφήμηση για πορνεία, αυτό το δείχνει η δίκη εναντίον του Τιμάρχου, τον οποίον η μομφή της πορνείας τον καταβαράθρωσε.

Carola Reinsberg: Γάμος, Εταίρες και Παιδεραστία στην αρχαία Ελλάδα (Παπαδήμας)

No 461

(…) ο έρωτας είναι μια φυσική ενέργεια που ρέει από τους ανθρώπους προς κάθε αντικείμενο, είτε αυτό είναι ομόφυλος ερωμένος, παιδί συγγενής ή κτήνος, όπως αποδεικνύεται και από αποδεικνύεται από τους πολλούς ελληνικούς μύθους που αναφέρονται σε αιμομιξία και σε κτηνοβασία. Ποιοτικώς δεν υπάρχουν ξεχωριστές κατηγορίες για «ομοφυλόφιλους» ή « ετεροφυλόφιλους», αφού ο έρωτας εξ ορισμού δεν κάνει διακρίσεις. Έτσι ένας Έλληνας δεν θα χαρακτήριζε «ομοφυλόφιλο» έναν άνδρα που είχε σοδομήσει κάποιον άλλον. Οι οποιοιδήποτε περιορισμοί του έρωτα δεν εγείρονται από την εγγενή φύση της ερωτικής δραστηριότητας η οποία αυτοκαυευθύνεται προς τον ένα ή προς το άλλο αντικείμενο, αλλά από κυριολεκτικά αφύσικους κώδικες, νόμους, συνήθειες και θεσμούς της κοινωνίας οι οποίοι καθορίζουν τα κατάλληλα και ακατάλληλα αντικείμενα και περιπτώσεις σεξουαλικής δραστηριότητας. (…) Η αμφισημία και η πολυπλοκότητα της στάσης των αρχαίων Ελλήνων απέναντι στην ομοφυλοφιλία μπορεί να θεωρηθεί αρχική μέσα από τις διάφορες εικασίες για την προέλευσή της, η οποία ταλαντεύεται μεταξύ των δυο πόλων του πολιτισμού και της φύσης. (…) Στα τέλη του 4ου π.Χ. αιώνα, η διαμάχη πολιτισμού και φύσης που παρέχει το πλαίσιο των εικασιών για την προέλευση της ομοφυλοφιλίας οδήγησε σε μια φιλοσοφία «επιστροφής στη φύση», η οποία συνηγορούσε υπέρ της απόρριψης των τεχνητών κοινωνικών συμβάσεων. (…)

Bruce S. Thornton: Έρως. Ο μύθος της σεξουαλικότητας στην αρχαία Ελλάδα (Οξύ Ιστάρ)

No 460

Jack Vettriano

Μπλέ

Θυμάμαι τις τρελές αγάπες μου
όλες πνιγμένες μέσα στο κόκκινο κρασί.
Θυμάμαι τη βρώμα τους στα πεζοδρόμια,
μέσα σε ομηγύρεις, σε σταθμούς,
θυμάμαι τις τρελές αγάπες μου
που δεν υπήρξαν.
Κάποτε τις έβρισκα σε ακρογιαλιές
κάποτε τις περίμενα σε εγωιστικές σελίδες
κάποτε, που δεν τις γύρευα
και πίστευα πως ήσαν αλλού,
μες στην καταστροφή κάποιου
που πριν χαθεί τις αποδοκίμαζε.
Κι αν έκλαιγα γι’ αυτές
ποιος θα με πίστευε;
Α οι τρελλές αγάπες μου
που πνίγηκαν στην έρημο
μέσα στην άμμο της μηδαμινότητας
πάνω στην έρημο του κόκκινου κρασιού.
Δεν ήμουν εγώ που σκότωσαν αυτές,
μες στη καταστροφή κάποιου άλλου
δεν ήμουν εγώ που ευχήθηκα να υπάρξουν.

Χάρης Μεγαλυνός: Το μήλον της έριδος (Οδός Πανός)

No 459

Γιάννης Τσαρούχης
.
ΔΕΝ Θ’ ΑΝΤΑΜΩΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ

Η ομορφιά σου είναι μέσα μου
Γι’ αυτό όταν σε βλέπω παθαίνω μεταλλάξεις
Όμως σε λίγο αλίμονό σου
Μέσα μου είναι και ο μαθητής
Που αναζητάει τον δάσκαλο
Μα τι να με διδάξεις
Μαθητευόμενε μάγε
Ωραίε σαν άγαλμα ελληνικό

Γι’ αυτό όταν κατεβάζεις το φερμουάρ
Για να γδυθείς την αριστοτεχνική σου σάρκα
Δεν μένει τίποτα
Όταν γδύνεσαι την πέτρα που σμιλεύτηκες
Δεν είσαι τίποτα
Γι’ αυτό δεν θ’ ανταμώσουμε ποτέ
Άγαλμα νέο-ελληνικό μου
Τίποτα

Δημήτρης Ποταμίτης: Ποιήματα 1964-2003 (Καστανιώτης)