No 236

Nebojsa Zdravkovic (Σερβία)

Οι σελίδες με τις προσωπικές υπηρεσίες έμοιαζαν να έχουν αυξηθεί, τόσο σε αριθμό όσο και σε ειλικρίνεια, μέσα στον τελευταίο χρόνο που είχε να τις χρησιμοποιήσει, και οι πιο πολλοί διαφημιζόμενοι είχαν πλέον εντελώς γυμνές φωτογραφίες, αν και κάποιες φορές το πρόσωπο ήταν μουτζουρωμένο. Άλλοι είχαν φωτογραφίες μόνο προσώπου, και αυτές ήταν που προτιμούσε. Ακόμα καλύτερες ήταν όσες είχαν μόνο κείμενο. Του άρεσαν όσες είχαν τους δυνατότερους υπαινιγμούς σε συνδυασμό με κάποια έκπληξη, σαν το καλύτερο δυνατό ραντεβού στα τυφλά. Αν τα πράγματα πήγαιναν καλά μπορεί και να τους ξαναέβλεπε, αλλά το πιο ωραίο ήταν η άφιξη κάποιου εντελώς άγνωστου άντρα. Φυσικά, ο Τζάστιν ήταν ένας πανέμορφος, νεαρός άντρας τριανταπέντε χρονών, και γι’ αυτό το λόγο οι άγνωστοι ένιωθαν συνήθως ανακούφιση και διέγερση. Συχνά τον ρωτούσαν γιατί δεν πήγαινε απλώς σε ένα μπαράκι να διαλέξει.
Ίσως και να υπήρχαν υπερβολικά πολλά αγόρια που ψωνίζονταν τώρα πια. Ο Τζάστιν αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει στυλό για να σημειώσει τις πιθανές περιπτώσεις. Σκέφθηκε πως θα ‘πρεπε να υπάρχει μια πιο αυστηρή διαβάθμιση σχετικά με τα υπερθετικά του όρου "προικισμένος". Κανείς δεν παραδεχόταν ότι ήταν κάτι λιγότερο από πολύ προικισμένος, πολλοί ήταν πολύ-πολύ ή τεράστια προικισμένοι, που μάλλον δεν ήταν σωστό, θα έπρεπε να είναι σε τεράστιο βαθμό προικισμένοι.

Alan Hollinghurst : Η έλξη (σέλας)

No 235

Tom of Finland (Φιλανδία)

.

Από τη στιγμή που πέρασα τη βαριά, ηχομονωμένη πόρτα με το μικρό παραθυράκι, βρέθηκα σ’ ένα μέρος τόσο οικείο (…) επικρατούσε η ίδια τρελή ψεύτικη αίγλη, η ίδια κακογουστιά, το ίδιο φθηνό πνεύμα, τα ίδια ,μελαγχολικά, ξεφωνημένα αδελφίστικα φερσίματα και, κάτω απ’ όλα αυτά, η ίδια βιασύνη και προκλητικότητα. Κανένας μας δε χρειαζόταν παλάτι – μας άρεσε αυτή η όλο ζωντάνια σκατότρυπα με τους ατροφικούς κανόνες και τύπους της, τα ξωτικά της και τις μασκότ της.
Όχι, δηλαδή, ότι κατάφερα να νιώσω απόλυτα άνετα. Ήμουν ένας νεοφερμένος, ένας άγνωστος, κάποιος σε διακοπές, ίσως ένας ντροπαλός πρωτοεμφανιζόμενος. Μερικά κεφάλια στράφηκαν προς το μέρος μου και μου φάνηκε ότι έγιναν και κάποια σχόλια. Όμως καθώς πήρα το μπουκάλι μου με την ακριβή μπύρα της μόδας και άρχισα να τριγυρίζω, ήξερα ότι δεν είχα προκαλέσει αίσθηση. Κάτι δυνατό και περήφανο μέσα μου ήθελε να λάμψω, η σεμνότητα και η μετριοφροσύνη μου όμως ανακουφίστηκαν που δε συνέβη κάτι τέτοιο. Και, φυσικά, οι τακτικοί πελάτες δεν ψάχνουν όλοι τους για κάτι καινούργιο! Μπορεί να ήθελαν να γοητέψουν κάποια ξένη αγγελική ομορφιά, αλλά ξέρουν ότι εκείνος ο οδηγός της νταλίκας με τα καφέ δόντια και τη διάσημη ψωλή θα τους προσφέρει ό,τι πρόσμεναν όλη την εβδομάδα. Οι μεγαλύτεροι άντρες στη γωνία κοιτάζουν με φθόνο τους νεότερους, αλλά και με κάποιο είδος συναίσθησης της προσωρινότητας των πάντων.

Άλαν Χόλινγκχερστ: Τα σκοτεινά μονοπάτια του έρωτα (Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος)

No 234

Lucian Freud (Γερμανία-Μ.Βρετανία)

.

Κατέβηκα τα πλακόστρωτα σκαλοπάτια ανάμεσα στους επενδυμένους με πλακάκια τοίχους και με τύλιξε η παράξενη και γλυκιά μυρωδιά του αντισηπτικού. Ήταν όλα πεντακάθαρα. Σε μερικούς ουρητήρες κάτω από τις γυαλιστερές χάλκινες βρύσες (που τους αξίζει κάθε τιμή) στέκονταν κάποιοι, καλύπτοντας με τα αδιάβροχά τους από τον ανυποψίαστο επισκέπτη ή τους φιλύποπτους αστυφύλακες τα επί ώρες βρώμικα ξεροσταλιάσματα τους. Ένιωσα αηδία. Όχι αποδοκιμασία, μόνο φόβο μήπως κάποια μέρα τους μοιάσω. Τα κεφάλια τους, γκρίζα και απωθητικά, γύρισαν αυτόματα προς το μέρος μου με προσδοκία. Πόσες μακροχρόνιες επενδύσεις με μηδαμινά οφέλη!… άραγε έγνεφαν ο ένας στον άλλο με τα γέρικα χέρια τους, καθώς τη μια μέρα μετά την άλλη έπαιρναν τις θέσεις τους δίπλα δίπλα στον κύκλο των υπόγειων δημόσιων ουρητηρίων; Συνέβη ποτέ κάτι; Μήπως κάποτε, απελπισμένοι από την άκαρπη αναζήτησή τους, που σίγουρα ποτέ δεν ήταν μόνο για σεξ, αλλά περισσότερο για μια φευγαλέα ματιά σε κάτι άξιο να μείνει στη μνήμη, στράφηκαν ο ένας στον άλλο; Είχα τη σίγουρη αίσθηση ότι δεν το έκαναν. Είχαν σιωπηλά συμφωνήσει να ζητούν αέναα αλλού αυτό που ποτέ δεν μπορούσαν να έχουν. Δεν ήμουν ντροπαλός, αλλά ήμουν πολύ υπερήφανος και σεμνός για να πάρω θέση ανάμεσα τους και μόνο μια στιγμή δίστασα πριν πάρω την απόφαση μου.

.
Άλαν Χόλινγκχερστ : Η βιβλιοθήκη της πισίνας (Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος)

No 233

Μιχαήλ Άγγελος (Ιταλία)

.

Ακόμη και πριν από την υιοθέτηση του Ναπολεόντειου Κώδικα η Φλωρεντία επιδείκνυε μια εξαιρετικά ανεκτική συμπεριφορά στην ομοφυλοφιλία. Ο σοδομισμός, αν όχι η ομοφυλοφιλία με τη σύγχρονή της έννοια, είχε υπάρξει χαρακτηριστικό στοιχείο του βίου της πόλης τουλάχιστον από τον δέκατο τέταρτο αιώνα, όταν οι ερωτικές σχέσεις μεταξύ ανδρών και αγοριών είχαν επικρατήσει σε τέτοια έκταση, ώστε χρειάστηκε να συγκροτηθεί ένα ειδικό δικαστικό σώμα, το επονομαζόμενο «Συμβούλιο της Νύχτας» για να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Στο σύγγραμμα Forbidden Friendships: Homosexuality and Male Culture in Renaissance Florence, ο ιστορικός Μάικλ Ροκ περιγράφει μια κοινωνία, όπου η συνουσία μεταξύ ανδρών και αγοριών ήταν ανεκτή στο βαθμό που ο παθητικός ερωτικός σύντροφος ήταν κάτω των δεκαοκτώ ετών. Από την άλλη πλευρά, άνδρες μεγαλύτερης ηλικίας που απολάμβαναν παθητικό ρόλο αντιμετωπίζονταν σαν πλάσματα τερατώδη, και συχνά τους περίμενε δημόσια εκτέλεση ή ακρωτηρισμός των αυτιών ή της μύτης. Η γέφυρα Πόντε Βέκιο, που αποτελούσε για την εποχή την αποκλειστική επικράτεια των χασάπηδων (τώρα είναι αποκλειστική επικράτεια των κοσμηματοπωλών), ήταν ένα είδος σεξουαλικής ζώνη σύρραξης, ένας διάδρομος τον οποίο κανένα αγόρι δεν αποτολμούσε να διασχίσει από φόβο μην «κλαπεί ο σκούφος του».(…) Το διπλό καθεστώς της πόλης, ως πρωτεύουσας της υψηλής τέχνης και παραδείσου ανεκτικότητας κάθε ερωτικής συμπεριφοράς, την καθιστούσε ιδιαίτερα ελκυστικό προορισμό για τους ομοφυλόφιλους καλλιτέχνες και λογίους.

Ντέιβιντ Λίβιτ: Φλωρεντία (Μεταίχμιο)

No 232

Antonio Bazzi (Il Sodoma) (Ιταλία)

.

... η Αναγέννηση, που αποτέλεσε επανάσταση στην ιστορία της τέχνης, ήταν έργο μεγάλων ομοφυλόφιλων καλλιτεχνών, ανθρώπων αναγνωρισμένων και αξιοσέβαστων, όπως ο Μποτιτσέλι και ο Ραφαήλ. Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, σε νεαρή ηλικία, είχε εμπλακεί σε μια υπόθεση παιδεραστίας, ενώ ο Τζοβάνι Αντόνιο Μπάτσι, γνωστός ως Σοδομιστής (Il Sodoma), έφερε υπερηφάνως το παρατσούκλι του. Ο Καραβάτζιο έχασε περιουσίες ολόκληρες και μπαινόβγαινε στις φυλακές, γιατί αδυνατώντας να τιθασεύσει τις ορμές του, βίαζε τους εφήβους που ζωγράφιζε, ακόμη και αν ήσανευγενείς. Την ίδια εποχή, ο Σαίξπηρ ΄ργραφε τα ερωτικά σονέτα του για έναν νεαρό από το φιλικό του περιβάλλον, και ο Μιχαήλ Άγγελος έντυνε την οροφή της Καπέλα Σιξτίνα με τα Ignudi του, που είχαν ακάλυπτο το ανδρικό μόριο.

Giles Néret: Ομοερωτική Τέχνη (Taschen)

No 231

Λεονάρντο ντα Βίντσι (Ιταλία)

Ενδεικτικό της στάσης που τηρούσαν οι Φλωρεντινοί τού 15ου αιώνα απέναντι στην ομοφυλοφιλία είναι το γεγονός ότι κατά τη δεκαετία τού 1470 η κοινή γερμανική λέξη για τον ομοφυλόφιλο ήταν Florenzer. Επίσης, η ομοφυλοφιλία ήταν περισσότερο αποδεκτή σε ελευθερόφρονες ανθρώπους – καλλιτέχνες, συγγραφείς και μουσικούς – που όλο και περισσότεροι συνέρρεαν στη Φλωρεντία. Ως γνωστόν, ο Βερόκιο ήταν ομοφυλόφιλος και ζούσε κάτω από την ίδια στέγη με τους βοηθούς και τους μαθητές του. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, και με τόσους νεαρούς άνδρες – μέχρι και δώδεκα – να ζουν σε ένα μικρό δωμάτιο, ήταν δύσκολο να αποφευχθεί η ομοφυλοφιλία.
Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε ότι ο νεαρός Λεονάρντο ήταν αρκετά εξοικειωμένος με την ιδέα της ομοφυλοφιλίας και ίσως είχε από πολύ νωρίς τη σχετική προδιάθεση. Ωστόσο, στην αρχή κιόλας της σταδιοδρομίας του ως απελευθερωμένου καλλιτέχνη, η όποια σεξουαλική ελευθερία που ίσως απολάμβανε αμαυρώθηκε αμετάκλητα από ένα δυσάρεστο γεγονός. Ακριβώς στα είκοσι τρία του, κατηγορήθηκε για σοδομία.

Michael White : Λεονάρντο ντα Βίντσι. Ο πρώτος επιστήμονας (κάτοπτρο)

No 230

George Dudley

.

Το φθινόπωρο του 1982, ένας καινούργιος άντρας - νέος, σέξι, ζωντανός - μπήκε στη ζωή του Ροκ. Ο Μάρκ Κρίστιαν Μακ Γκίνις ήταν ψηλός ένα κι ογδόντα, ξανθός, γαλανομάτης, μυστακοφόρος και καλοφτιαγμένος - η τέλεια ενσάρκωση του αθλητή σέρφερ από τη Νότια Καρολίνα. Είχε ένα ακαταμάχητο χαμόγελο και ήταν εύστροφος και δηκτικός. Φορούσε καλοξεβαμμένα τζηνς, σπορ παπούτσια, πουκάμισα με ανοιχτό γιακά, και λευκα παπούτσια του τένις - ο τέλειος παίδαρος.(...)

Σύμφωνα πάντα με τον Κρίστιαν, αυτός και ο Χάτσον έκαναν για πρώτη φορά έρωτα την άνοιξη του 1983, κάπου έξι μήνες μετά το πρώτο τους ραντεβού στο διαμέρισμα του. «Είχαμε βγει να φάμε στο Μέλανα Δρυμό (ένα γερμανικό εστιατόριο που άρεσε στον Ροκ) και μετά δεν ήθελε να γυρίσει σπίτι του», θυμάται ο Κρίστιαν. «Θα μείνω εδώ, στο Βάλευ. Δε θέλω να γυρίσω σπίτι. Θα βρω ένα δωμάτιο γι’ απόψε. Μου ζήτησε να μείνω μαζί του. Είπα ναι. Πήγαμε σε ένα μοτέλ». Έκαναν έρωτα εκείνη τη νύχτα. Ο Ροκ είχε έναν εκνευρισμό, κατά τα λεγόμενα του Κριστιάν.(…)
Ο Ροκ δεν ανησυχούσε όταν έβγαινε δημοσίως με τον Κριστιάν. «Έλεγε ότι δεν τον ενδιέφερε τι έλεγε και τι δεν έλεγε ο κόσμος. ''Δεν πρόκειται να βγω και να το κοινοποιήσω ότι είμαι ομοφυλόφιλος'' έλεγε. ''Αν το ξέρουν, το ξέρουν. Αν δεν το ξέρουν, δεν το ξέρουν. Ποιος τους γαμεί!'' Έτσι κι αλλιώς, τις περισσότερες φορές πήγαιναν σε μπαρ και ρεστοράν για ομοφυλόφιλους.

Τζέρι Οπενχάιμερ – Τζακ Βίτεκ: Ροκ Χάτσον. Η ζωή του (Αστάρτη)

No 229

Robert C. Rore

.

Όμως, οι βραδιές του νεαρού καλλιτέχνη δεν είναι μόνο θεατρικές. Καμιά φορά περιφέρεται στα μπαρ της 3ης Λεωφόρου που είναι ανοιχτά όλο το βράδυ, και στα τούρκικα χαμάμ που αφθονούν στα στενά και προσελκύουν τους ομοφυλόφιλους. Ένας ναύτης χτυπιέται πάνω από έναν κουλοχέρη και ο Τζίμυ αρχίζει να χάνει την υπομονή του γιατί θέλει να παίξει προτού πάει να κοιμηθεί. Το μηχάνημα μπλοκάρει. Ο ηθοποιός προθυμοποιείται να το φτιάξει. Ο ναύτης τον ευχαριστεί και πίνουν μια μπύρα μαζί. Το τέλος της νύχτας τούς βρίσκει στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του άγνωστου άντρα και την επομένη πηγαίνουν για μπάνιο στο Φάιερ Άιλαντ, την κατεξοχήν γκέι παραλία της Νέας Υόρκης.
.
Β. Meyer-Stabley: James Dean.Ο έκπτωτος άγγελος (Ηλέκτρα)

No 228

J. Hass

«Σχεδόν δεν τον αναγνώριζα πια τον μαζεμένο και εσωστρεφή αφηγητή της πρώτης βραδιάς στο Γκαίτε. Ήταν τώρα ένας άνθρωπος που κρατούσε κατάστιχα και ξερνούσε χολή. Θυμάμαι πως είχα προσπαθήσει να τον αναχαιτίσω – και δεν ήμουν ο μόνος – θυμίζοντάς του πόσο δραστικά είχε λειτουργήσει ο υπαινιγμός στα πρώτα του βιβλία, μα εκείνος ήταν αμετάπειστος. Έβλεπε παντού εχθρούς και ήταν μουλαρωμένος. Πρόσφυγας, προλετάριος, από πατέρα σιδηροδρομικό, περασμένος από τη στέρηση των κατηχητικών και την οικονομική ανέχεια, ξεσπούσε τώρα σε καταγγελίες». Αυτό το απόσπασμα από το κείμενο του Μένη Κουμανταρέα «Σκέφτομαι τον Ιωάννου» απαντάει σε μεγάλο βαθμό στις παραπάνω ερωτήσεις. Να προσθέσουμε και την έλλειψη μιας ουσιαστικής αγάπης, μιας σχέσης σε διάρκεια, χωρίς προφάσεις και κρυψίματα. Όμως δεν το τόλμησε, άλλωστε οι εποχές από τις οποίες προερχόταν κάθε άλλο παρά αποδεκτές έκαναν τέτοιες σχέσεις, ούτε φυσικά και η χώρα μας με όλα τα παραδοσιακά οικογενειακά πρότυπα εν ισχύ, τα οποία ουδέποτε κλονίσθηκαν. Ουσιαστικά, ουδέποτε απέβαλε το συναίσθημα του περιθωριοποιημένου, το οποίο γεννά η ομοφυλόφιλη ιδιαιτερότητα, αν προσθέσουμε μάλιστα και τα χριστιανικά συναισθήματα της ενοχής και της αμαρτίας, τότε φθάνουμε πάλι σ’ αυτό που ο Βρασίδας Καραλής αποκαλεί αμαρτωλότητα. Ένας τέτοιος ψυχισμός είναι εξαιρετικά ευαίσθητος ως προς τις εξωτερικές προσλαμβάνουσες και αντιδρά ανάλογα. « Ήταν υπερευαίσθητος για ό,τι τον αφορούσε και ζούσε κατάμονος. Περιστατικά που σ’ άλλους θα προκαλούσαν το χαμόγελο, ή έστω το πικρό σχόλιο, αυτόν τον αναστάτωναν. Όταν αισθανόταν ότι τον αδικούν θιγόταν και συμπεριφερόταν σαν να τον είχε βρεί μεγάλο κακό», σημειώνει ο Γιώργος Αράγης.

.
Έλενα Χουζούρη: Γιώργος Ιωάννου. «Σαν σπόρος αγκαθιού…» (Ηλέκτρα)

No 227

Η ερωτική ιδιαιτερότητα των προσώπων της πεζογραφίας του Ιωάννου, η λατρεία του ανδρικού σώματος, όπως πλάγια εκφράζεται από την καλλιτεχνική συγκίνηση των Βυζαντινών αγιογράφων στην "Παρέλαση των προσφύγων" είναι καταδικασμένη από την κοινωνία. Γι' αυτό ο έρωτας στο έργο του Ιωάννου είναι ένας έρωτας κυνηγημένος, ένας έρωτας υπό κατηγορίαν. Η ερωτική επιθυμία, λοιπόν, υποχρεώθηκε να εκφραστεί "εν παραβολαίς", όπως στους "Ψύλλους" ή στη "Λαζαρίνα", ή υπαινικτικά, όπως στα "Κελιά".

Όπως η επιθυμία που αναρριπίζει ο ερωτισμός, αναφέρεται σε έναν ολόκληρο κόσμο, σε έναν ατελείωτο φοβερό φετισχισμό. Φετιχισμό πραγμάτων και, φυσικά, λέξεων(....).Ο ερωτισμός του Ιωάννου "οργανώνει" τον κόσμο. Κατατάσσει τα πάντα όχι κατά το αισθησιακό, αλλά κατά το ενωτικό, τη σφοδρή του επιθυμία για ένωση με κάθε τι που τον έλκει.

Από αυτή την πλευρά ο ερωτισμός πλησιάζει τη θρησκευτική εμπειρία. Και η θρησκευτική εμπειρία συχνά βρίσκεται στα πεζογραφήματα του Ιωάννου δεμένη με την ερωτική εμπειρία.

.

Αρης Δρουκόπουλος: Γιώργος Ιωάννου. Ένας οδηγός για την ανάγνωση του έργου του (Ειρμός)

No 226

Fraser Diesel (Ν. Αφρική)

.

Βέβαια, το φαινόμενο που είναι περισσότερο συνδεδεμένο στη συνείδηση του κόσμου, με την Ομόνοια, είναι η ερωτική αναζήτηση, ιδίως η ομοφυλόφιλη ερωτική αναζήτηση. Όπου συχνάζουν φαντάροι, επαρχιώτες νέοι και υποψιασμένα κορμιά, είναι φυσικό να μαζεύονται και ομοφυλόφιλοι, εννοώ δηλαδή άνθρωποι πιο συνειδητοί σ' αυτού του είδους τον έρωτα. Και τι σημασία έχει αυτό; Γιατί θεωρείται τόσο αξιομνημόνευτο στις περιγραφές και στις συζητήσεις; Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους αυτούς δεν παρουσιάζουν καμιά διαφορά από τους άλλους. Η μόνη διαφορά τους - και μιλάμε για τα εξωτερικά στοιχεία που πιάνει ένα κοινό μάτι - ότι είναι εξαιρετικά φιλήσυχοι. (....)

Νιώθω απέραντη συμπάθεια για όλους αυτούς - για όλους, λέγω, αυτούς - καθώς τους βλέπω σταματημένους παράμερα στο πεζοδρόμιο να κοιτάνε ή ριζωμένους στη μέση στο πεζοδρόμιο να κοιτάνε και να συζητάνε ή στα τραπέζια μέσα καμαρωτοί και αγαλμάτινοι να κοιτάνε προς την τσαχπίνα, βρώμικη, σπαρταριστή ομορφιά, που συζητάει με την παρέα της στο βάθος δήθεν αμέριμνη για άρρητα αθέμιτα. Δεν τους θεωρώ ούτε τραγικα θύματα της ζωής ούτε μόνιμα χαρούμενες υπάρξεις ούτε καν πλάσματα που υφίστανται άγρια δήθεν οικονομική εκμετάλλευση για λόγους ερωτικής αδυναμίας.(...) Οι προσφερόμενοι για παρέα νέοι είναι, συνήθως, πολύ λογικοί στις απαιτήσεις τους και σταθεροί στις συναλλαγές τους. Αφήνω πως υπάρχουν και μερικές, σπανιότατες, έστω, περιπτώσεις τέλειας αφιλοκέρδειας.

.

Γιώργος Ιωάννου: Ομόνοια 1980 (Οδυσσέας)

.

(Βλ. και Νο 39, Νο 135)

No 225

(...)
Θα πλαγιάζω μαζί με τον έρωτα.
Το ξυπνητήρι θα βάζω του έρωτα.
Θα ψήνω καφέ, θα βάφω παπούτσια κατάμαυρα.
Υποχείριος θα 'μαι του έρωτα.
Ποτέ μονάχος πια'
δούλος ιερός του έρωτα.

Ομίχλης σύννεφο στο σπίτι ο έρωτας.
Με φώτα θα διέρχομαι τους διαδρόμους του.
Σαν μαξιλάρι πουπουλένιο ο έρωτας,
για πνίξιμο αθόρυβο κατάλληλος.
Αχ, μουλιασμένος με λαγνείας οράματα
περπατώ στης Αθήνας τα κράσπεδα

Γιώργος Ιωάννου: Τα χίλια δέντρα και άλλα ποιήματα(Κέδρος)

No 224

Douglas Simonson

.
Και αργότερα, όταν πια σαν έφηβο σε πολιορκούσαν μέρα νύχτα με τα βλέμματα, όχι γι’ αυτά που έκαμνες, αλλά γι’ αυτά που κόντευες να κάνεις, και που είχες αρχίσει να τα νιώθεις κάπως κι εσύ, να τα ονοματίζεις ή να τα λες, και σε μαστιγώνανε με τα βλέμματα και τα πικρά λόγια, είτε απευθείας είτε πλάγια είτε με τα μουρμουρίσματά τους, για να ακούς και να ζαρώνεις, να σιγολιώνεις μέσα σου, να μην ξεθαρρεύεσαι ποτέ σου και ένιωθες κλεισμένος από παντού, χωρίς καμιά διέξοδο και καμιά ελπίδα… Αργότερα, όταν οι εξάψεις σου τόλμησαν να προσδιορίσουν το ερωτικό αντικείμενο τους, να το ανακαλύψουν δηλαδή και να το πλάσουν εντός σου με κάθε επιθυμητή λεπτομέρεια, μια και βρέθηκαν έτοιμα τόσα υλικά, πήρες να προσηλώνεσαι σ’ αυτό που έχασες κάπως ή και πολύ, την επαφή σου με τον εαυτό σου. Τώρα μέσα σου βρίσκονταν άλλα είδωλα, πλασμένα ή πραγματικά, που τα αποτύπωνες κατευθείαν απ’ το δρόμο και που τα ‘χες για παρηγοριά σου και μέλλουσα διέξοδο. Κι έτσι έγινε πραγματι για χρόνια.

.
Γιώργος Ιωάννου: Καταπακτή (Κέδρος)

No 223

Όμως αυτή η ντροπή τού προκαλεί ηδονή. Ο Πενθέας φοράει ένα μακρύ φόρεμα με ουρά κι ένα παρδαλό ελαφοτόμαρο, καθώς και μια ανοιχτόξανθη περούκα με μακριές μπούκλες. Τραγουδάει και χορεύει κουνώντας το κεφάλι και τα χέρια του. Όταν ο ξένος τού διορθώνει την περούκα που έχει φύγει από τη θέση της από τα κουνήματα του χορού, ο Πενθέας τρέμει από ταραχή. «Έλα, συγύρισε με, γιατί στη διάθεση σου είμαι». Ο Διόνυσος οδηγεί τον Πενθέα έξω από τη Θήβα, όπως πιο πριν είχε οδηγήσει τις γυναίκες. Όταν φτάνουν στα φαράγγια του Κιθαιρώνα, ο θεός λυγίζει μέχρι το χώμα ένα πεύκο κι ύστερα αφήνει να σηκωθεί αργά αργά ο κορμός, το δένδρο ξανά στέκει όρθιο με τον Πενθέα να κρέμεται από την κορυφή του. Ο σεξουαλικός συμβολισμός αυτής της εικόνας είναι εκπληκτικός. Όμως ο Πενθέας για λίγο μόνο θ’ απολαύσει το θέαμα.
Οι μανιασμένες γυναίκες τον ανακαλύπτουνε. Δεν είναι πια θεατής, αλλά θύμα της ιεροτελεστίας…
Βγάζει την κατσαρή περούκα απ’ το κεφάλι του. Όμως η μητέρα του η Αγάυη δεν αναγνωρίζει το γιο της.
Εγώ, μάνα, είμαι ο γιος σου ο Πενθέας, που μ’ εγέννας…
Πρώτα η μητέρα του, του Βάκχου ιέρεια, έκανε αρχή του φόνου και πέφτει επάνω του…Τυφλωμένη πιστεύει ότι σκότωσε λιοντάρι, κι έφερε τρόπαιο στη σκηνή το κεφάλι του…

Γιαν Κοττ : Θεοφαγία (Εξαντας)

No 222

Μου είπαν ότι τον έχουν στο νεκροτομείο. Φυσικά ήμουν προετοιμασμένη γι’ αυτή τη στιγμή. Τι, ψέματα να πω; Το μαντάτο με βρήκε να καθαρίζω κάτι φρέσκα φασολάκια. Τα παράτησα όλα, έριξα κάτι επάνω μου, πήρα ταξί και πήγα. Μόλις μπήκα μέσα, τα έχασα. Ήτανε στο μάρμαρο, γυμνός. Φορούσε μόνο το σταυρό και το κολιέ. Έβαλα τα κλάματα. Του χάιδευα το χέρι. Τότε πλησίασε η γυναίκα που καθάριζε τα πτώματα και με ρώτησε γιατί κλαίω. Της εξήγησα:
«Το γιο μου!»
«Σε λάθος πτώμα κλαις, κυρά μου», μου είπε.
«Μα τι λες τώρα…»
«Ο γιος σου είναι εκεί πέρα, αυτή είναι γυναίκα αγνώστου ταυτότητος. Ρώτησε όποιον θέλεις, τα ίδια θα σου πεί».
Έκρινα σκόπιμο να κάνω γνωριμία μαζί της:
«Πώς σε λένε;»
«Λαμπρινή»
«Άκου, Λαμπρινή, εμένα με λένε Ανδριανή και αυτή που βλέπεις εδώ ντυμένη μόνο μ’ ένα κολιέ κι ένα σταυρό είναι ο γιος μου!»

Βασίλης Καββαθάς : Το δεύτερο φουστάνι (Καστανιώτης)

No 221

…ο Άρθουρ ήθελε να σκύψει και να βαρέσει μια γερή σ’ αυτή τη μακιγιαρισμένη μούρη, να ξεσκίσει το πόδι του και ν’ ακούσει τον πούστη τον αδερφό του να σκούζει…Ίσιωσε το κορμί του και στάθηκε για μια στιγμή στην άκρη του κρεβατιού μισακούγοντας τους λυγμούς και τις σκέψεις του αδερφού του, μετά προχώρησε δίπλα του και η ματιά του καρφώθηκε στο κυλοτάκι με την αστερόεσσα και το Ζ. Βρε βρωμιάρη, ανώμαλε. Έχεις το θράσος να κάθεσαι εκεί φορώντας αυτό το πράγμα μπροστά στη μάνα μου! Τινάχθηκε και χαστούκισε τη Ζωρζέτ άγρια, η μάνα παρακαλούσε, έκλαιγε, προσπαθώντας να τον ηρεμήσει, και η Ζωρζέτ κουλουριάστηκε και έκανε να γραπώσει το κυλοτάκι που είχε κατεβάσει ο Άρθουρ, η μάνα παρακαλούσε τον Άρθουρ ν’ αφήσει ήσυχο τον αδερφό του – ΑΔΕΡΦΟ; - εκείνος όμως το τραβούσε και ούρλιαζε σκεπάζοντας τις φωνές των άλλων δυο ώσπου στο τέλος το έβγαλε και το πέταξε στο διπλανό δωμάτιο. Πώς μπορείς και τον ανέχεσαι έτσι που είναι; Δεν είναι παρά μια πουστάρα. Θα ‘πρεπε να τον πετάξεις στο δρόμο. Είναι αδερφός σου, γιε μου. Πρέπει να τον βοηθήσεις. Είναι γιος μου ( είναι το μωρό μου. Το μωρό μου ) και τον αγαπώ και θα ‘πρεπε να τον αγαπάς κι εσύ.

Χούμπερτ Σέλμπυ Jr : Τελευταία στάση στο Μπρούκλιν (Οδυσσέας)

No 220

Tom Asad(ΗΠΑ)

.

Ο Μάικ αδυνατούσε να εξηγήσει αυτό που έβλεπε απέναντί του. Τώρα έβλεπε ένα ανδρικό πρόσωπο με ψεύτικες βλεφαρίδες, που κι αυτές ξεκόλλησαν με προσεκτικές κινήσεις. Το βαμβάκι περάστηκε γύρω από την περιοχή των ματιών, καθαρίζοντας τις μαύρες μολυβιές κάτω από τα μάτια. Η καστανόξανθη περούκα έμοιαζε αφύσικη πάνω στο ανδρικό πρόσωπο, που διατηρούσε όμως κάποια λεπτότητα στα χαρακτηριστικά του. Απέμεινε να βγει η περούκα και αυτό έγινε με μια απότομη κίνηση. (…)
Το Παρτάλι σηκώθηκε και πλησίασε την ντουλάπα, απ’ όπου τράβηξε ένα φόρεμα, ένα αυθεντικό κομμάτι. Πρώτα όμως έβγαλε τα γυναικεία από πάνω του. Το γδυτό σώμα του ήταν εντελώς αδύνατο. Κάποτε μπορεί και γεροδεμένο. Μια ελαφρά πλαδαρότητα απλωνόταν παντού. Τρίχωμα δεν υπήρχε πουθενά, εκτός από την ήβη, απ’ όπου κρεμόταν το πέος. Ξεγύμνωτος, ήρθε και στάθηκε μπροστά στον Μάικ. Η προκλητική επίδειξη του πέους άγγιζε τα όρια μιας χαλαρής στύσης. Ποιος θα τον έσωζε από εδώ μέσα πώς να έφευγε άτρωτος;

Θεόδωρος Γρηγοριάδης : Το Παρτάλι (Πατάκης)

No 219

ΛΗΣΤΕΣ – «ΑΔΕΛΦΕΣ»
(Ε, αυτό πια είναι, στην κυριολεξία, απ’ τα Άγραφα!)
Μεγάλη Παρασκευή οι ληστές θα ξεκινήσουν για τον Δομοκό και θ’ ανέβουν στα Άγραφα, όπου θα περάσουν τις άγιες ημέρες του Πάσχα διασκεδάζοντας, ενώ τα καταδιωκτικά αποσπάσματα θα τους αναζητούν στον Όλυμπο… Ο Μαμαλάκης, γράφει ο Γιώργος Ζαχαρίου, θα αφηγηθεί πως είχαν μαζί τους και δυο νεαρούς ληστές ωραιότατους, που ασχολούνταν πολύ με το χτένισμα και την περιποίηση τους. Θεωρούνταν, κατά τον Μαμαλάκη, μάλλον ως…δεσποινίδες και οι σύντροφοί τους τους φώναζαν …Στυλιανή και Νικολέτα!
Αναφέρω το γεγονός γιατί είναι η πρώτη φορά που γίνεται λόγος για ληστές με μια κάποια …διαφορετικότητα, που εκείνη τουλάχιστον την εποχή δεν ήταν και ιδιαίτερα κατανοητή και διαδεδομένη…
Βασίλης Τζανακάρης : Τα Παλληκάρια τα Καλά Συντρόφια τα σκοτώνουν (Καστανιώτης)
ΠΑΟΛΑ (ΠΑΥΛΟΣ ΡΕΒΕΝΙΩΤΗΣ)
«Έλα, ρε παίδαρε, να με κάνεις άρχοντα!» (Αφήγηση της στο περιοδικό «01» για κάποιο «κούκλο» που συνάντησε στην Καλαμάτα)
«Μέχρι τότε θα είμαι τραβεστί, δηλαδή ένα αρσενικό που ντύνεται γυναίκα και που είναι και τα δυο συγχρόνως. Θα με ποθείτε, θα αηδιάζετε και θα με φοβάστε συγχρόνως, ναι και τα δυο συγχρόνως, γιατί θα δείχνω στο αρσενικό πόσην θηλυκότητα κρύβει μέσα του και στις γυναίκες τι ψευτιά κρύβεται στον λεγόμενο «ανδρισμό». Θα με χτυπάτε στην πιάτσα, θα με κλέβετε, αλλά όμως θα έρχεστε το βράδυ να χαϊδέψετε τα γυναικεία μου στήθη και τ’ αρσενικά μου γεννητικά όργανα. Και θα γίνεστε κι εσείς μαζί μου άνδρας και γυναίκα ταυτοχρόνως. Δε θα τολμάτε όμως να το ομολογήσετε, γι’ αυτό κι εγώ μέχρι τότε θάμαι τραβεστί…»

.
Βασίλης Καββαθάς : Who is who. Ποιος είναι ποια. Άνδρες ντυμένοι γυναίκες (Ελληνικά γράμματα)

No 218

Άνοιξη του ’35. νωρίς τ’ απόγευμα στην παραλία του Αϊ Θανάση, έξω από τα Λεχαινά, οκτώ νέοι άντρες διασκεδάζουν χωρίς γυναίκες. Οι έξη απ’ αυτούς χορεύουνε κατά ζεύγη, οι άλλοι δυο κοιτάνε …μαζί τους έχουν ένα γραμμόφωνο που κλείνει και γίνεται βαλίτσα…
Το φως έπεσε κι άλλο. Η άμμος σκούρυνε. Η θάλασσα μαύρισε. Μέσα της σαλεύουν σκιές σαν φωτογραφία που έπεσε και μούλιασε κι έχασε το φως της. Ο Ηλίας κλείνει βιαστικά το γραμμόφωνο και το φορτώνεται στην πλάτη όπως οι λατερνατζήδες. Ακολουθούν μετρημένοι και σοβαροί ο Χαρίλαος με τον Άγγελο, ο Χρήστος με περασμένο το χέρι στους ώμους του Διονύση. Οι άλλοι χασομεράνε. Ο Ανδρέας με τον Γιώργο καλαμπουρίζουνε. « Του χρόνου να ντυθούμε γυναίκες», σκουντάει με τον αγκώνα ο Γιώργος τον Ανδρέα. « Αμ τι», αποκρίνεται εκείνος, «μόνο οι γυναίκες μας θα ντύνονται τις Απόκριες άντρες;»
Ο Χρήστος όλο κάτι θέλει να πει στον Διονύση – είναι ο μόνος συνομήλικος του…

Μένης Κουμανταρέας : Η μέρα είναι για τα γραπτά κι η νύχτα για το σώμα (Κέδρος)

No 217

Myro(ΗΠΑ)

.

Πέταξε την πέμπτη γόπα στο χιόνι και επέστρεψε στο πόστο του ερεθισμένος απ’ την περιέργεια. Τα πράγματα είχαν πάρει επικίνδυνη τροπή. Δεν τραγουδούσε πια ο Λαζάρου, αφού έδειχνε πεθαμένος στην αγκαλιά του Καραμανίδη, που συνέχιζε να κλαίει και να βηματίζει, ευτυχώς πάντα σε περίοπτο σημείο. Κρατούσε σφιχτά τον τηλεφωνητή, ώσπου αντιλήφθηκε ότι έσερνε το αναίσθητο σώμα του. Έντρομος άρχισε να τον φιλά με πάθος, χώνοντας τη γλώσσα του στο στόμα του Λαζάρου. Φιλούσε και φυσούσε ταυτόχρονα, ενώ με το αριστερό χέρι του ξεκούμπωνε όσα κουμπιά υπήρχαν στο τζάκετ και στο παντελόνι, και πάλι στόμα με στόμα. Και πάλι η πράσινη γλώσσα του αξιωματικού επίμονα διερευνητική και τα χέρια του να του μαλάζουν τους κροτάφους. Όταν αποείδε ότι τα φιλιά και τα χάδια δεν έφερναν αποτέλεσμα, τον πλάκωσε στα χαστούκια. Φιλιά και χαστούκια. Και διαταγές πνιχτά:
«Άνοιξε τα μάτια σου, αγόρι μου…Έλα, παλιομαλάκα Αθηναίε, άνοιξε τα μάτια σου…»

Γιάννης Ξανθούλης : Το τανγκό των Χριστουγέννων (Καστανιώτης)

No 216

David Haskins

.

Χωρίς ντροπή, έβγαλα όλα μου τα ρούχα κι έμεινα ολόγυμνος, στάθηκα μπροστά στη σόμπα που φούντωνε, γιατί την είχα στο φουλ, και με όση θερμότητα πήρα κολλημένος σχεδόν πάνω της μπήκα στο κρεβάτι, κάτω απ’ τα στρωσίδια, και τον αγκάλιασα νιώθοντας τα νεύρα του απειθάρχητα, τους μυς έτοιμους να εκραγούν, το στομάχι του ν’ ανεβοκατεβαίνει, το φύλο του ανύπαρκτο απ’ το άλγος.
Τον άγγιζα παντού, σαν κάτι εύθραυστο και πολύτιμο μαζί, ενώ οι πορτοκαλιές σκιές απ’ τις φλόγες πύρωναν την κάμαρα. Τον αγκάλιασα κι όλο μου ‘ρχόταν στο νου η Πιετά και οι γοτθικές αναπαραστάσεις της Αποκαθήλωσης. Πήρε να συνέρχεται, να ηρεμεί. Αμίλητοι κι οι δυο, κοντά κοντά, δυο γυμνά σώματα μείναμε έτσι ώρες.

Γιάννης Ξανθούλης : Ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας (Καστανιώτης)

No 215

Victor Gadino (ΗΠΑ)

.

Το καυτό νερό και οι ατμοί με συνέφεραν κάπως. Το χαμάμ, λόγω Μεγάλης Εβδομάδας, είχε ελάχιστους πελάτες. Κάτι γερόντια με άτριχα ποδάρια, με τα μάτια καρφωμένα στ’ αρχίδια μου, περιφέρονταν ένα γύρω όπως οι τρελοί στα άσυλα σε κάτι έργα τρόμου.
Ένας μαυριδερός τύπος, ίσως να ‘ταν και γύφτος, κοιμόταν μπρούμυτα στο άσπρο μάρμαρο καταμεσής στην αίθουσα και παραπέρα ο «τρίφτης» του «Ηφαίστου», υπέργηρος αλλά νταβραντισμένος, έτριβε μ’ ένα τρίχινο γάντι βουτηγμένο στη σαπουνάδα την πλάτη ενός ξασπρουλιάρη καχεκτικού, που σφάδαζε σε κάθε άγγιγμα από ευχαρίστηση.(…)
Σ’ ένα σπασμένο καθρέφτη είδα το πρόσωπο μου. Είχε ξαναβρεί το σωστό χρώμα. Η ένταση και η κακουχία είχαν φύγει. Εξάλλου αισθανόμουν ξεκούραστος. Άδειος ίσως, αλλά έτοιμος ν’ αναρριχηθώ στα βορινά προάστια, όπου αποφάσισα ότι ανήκω πια οριστικά και αμετάκλητα.

Γιάννης Ξανθούλης : ο ΣΟΟΥΜΑΝ δε θα ‘ρθει απόψε (Καστανιώτης)

No 214

Vasily Surikov(Ρωσία)
.
(…)
Ακούοντας τα βήματα
σταμάτησα.
Από τα εσωτερικά δωμάτια
μ’ εμπρός τον δούλο που κρατούσε τον πυρσό
εβγήκανε τρεις άντρες
στη μέση αυτός.

Ήταν χλωμός,
αλλά μου φάνηκε
ότι φωτίστηκε η αίθουσα
απ’ τη μορφή του περισσότερο παρά ‘πο τον πυρσό.
Καθώς με προσπερνούσε, μου έριξ’ ένα βλέμμα
και λέγοντας: «Κάπου σε είδα εσένα, φιλαράκο»
απομακρύνθηκε στο δώμα του αστρολόγου.
Από ώρα ο άσπρος του χιτώνας είχε χαθεί,
εχάθηκε και του πυρσού το φως,
όμως εγώ στεκόμουνα ακίνητος, κρατώντας την αναπνοή μου,
κι όταν μετά στην κλίνη του στρατώνα
αισθάνθηκα
τον πλαγιασμένο Μάρκιο
να μου ακουμπά το χέρι με τη συνηθισμένη μας χειρονομία,
επροσποιήθηκα πώς εκοιμόμουν…

Μιχαήλ Κουζμίν \ Ρωσία
Σόνια Ιλίνσκαγια : Ο Κ.Π. Καβάφης και η ρωσική ποίηση του «Αργυρού αιώνα» (Νάρκισσος