No 500

Irene Hardwicke Olivieri

Η Πρωτοχρονιά παραπαίει προς το τελείωμα. Το πάρτι αδειάζει, τα άτομα γύρω μου με παρακινούν να φύγουμε. Κλάμπ, ρέιβ, ολόκληρος ο κόσμος περιμένει. Το πάρτι είναι γεμάτο φαντάσματα, όλα αναγνωρίσιμα, πρόσωπα από τα σύνορα του δικού μου κόσμου. (…)
Καθόμαστε και παρακολουθούμε τον κόσμο, εκείνη καπνίζει. Η γκόμενα της χορεύει με κάποια άγνωστη. Παρακολουθώ το βλέμμα της Χάνα. Είναι γεμάτο θυμό και ζήλια, παρακολουθεί τις γυναίκες να στροβιλίζονται. Αφήνει το χέρι μου.
- Τσαντίστηκες με την Τίνα;
- Όχι, βέβαια. Μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, δεν είμαστε παντρεμένες.
Μακάρι να μπορούσα να πω αυτό που πίστευα ότι έπρεπε να ειπωθεί. Που είναι κάτι σε στυλ, όχι δεν είστε παντρεμένες και ούτε θέλετε κάτι τέτοιο. Αλλά την αγαπάς και είναι εδώ, σε ένα πάρτι, με κάποια άλλη που την πηδάει, κι αυτό σε καίει πολύ.
Όταν η Χάνα έφυγε απ’ το σπίτι της, είπε στον πατέρα της ότι ήταν λεσβία κι εκείνος την έκανε μαύρη στο ξύλο, στις κλοτσιές. Την επισκέφθηκα στο νοσοκομείο και το πρόσωπό της ήταν τυλιγμένο με επιδέσμους. Η Τίνα ήταν δίπλα της, της κρατούσε το χέρι.

Χρήστος Τσιόλκας: Ο άνθρωπος του Ιησού (οξύ)

No 499

Shela Nye

Το γκέι πιόνι αντιμετώπιζε τη Λευκή Βασίλισσα. Η υπόθεση «Βασίλισσα εναντίον Τιούρινγκ και Μάρεϊ» εκδικάσθηκε στις 31 Μαρτίου 1952 στην πόλη Νατσφορντ του Τσεσάιρ. Δικαστής ήταν ο κύριος Τζ. Φρέιζερ Χάρισον. Συνήγορος του Άλαν ήταν ο κύριος Τζ. Λιντ-Σμιθ, και του Άρνολντ ο κύριος Έμλιν Χούζον. Ως πολιτική αγωγή εναντίον και των δυο παρίστατο ο κύριος Ρόμπιν Ντέιβιντ. Οι κατηγορίες τώρα είχαν ανέλθει σε δώδεκα τον αριθμό. Το κατηγορητήριο άρχιζε ως εξής:
Ο Άλαν Μάθισον Τιούρινγκ
1. Την 17ην ημέραν του Δεκεμβρίου 1951, εν Ουίλμσλοου, άρρην ων, διέπραξε ασέλγειαν μετά του Άρνολντ ΜάρεΪ, άρρενος όντος.
2. Την 17ην ημέραν του Δεκεμβρίου 1951, εν Ουίλμσλοου, άρρην ων, ,ετέσχε εις διάπραξιν ασέλγειας μετά του Άρνολντ ΜάρεΪ, άρρενος όντος.
και ούτω καθεξής, για καθεμία από τις άλλες δύο νύχτες. Στη συνέχεια, εφόσον επρόκειτο για συμμετρικά εγκλήματα – κατοπτρική συμμετρία! – απαγγέλθηκε κατά του Άρνολντ το ίδιο ακριβώς κατηγορητήριο, που κατέληγε ως εξής:
12. Την 2αν ημέραν του Φεβρουαρίου, 1952, εν Ουίλμσλοου, άρρην ων, μετέσχεν εις διάπραξιν ασέλγειας μετά του Άλαν Μάθισον Τιούρινγκ, αρρενος όντος.
Και οι δυο δήλωσαν «ένοχοι» για όλες τις κατηγορίες, αν και ο Άλαν ήταν ένοχος για κάτι για το οποίο δεν έδειχνε καμία ενοχή. Ο δημόσιος κατήγορος στην αγόρευσή του επισήμανε τις παρατηρήσεις του Άλαν, που μαρτυρούσαν παντελή έλλειψη μεταμέλειας.

Andrew Hodges: Άλαν Τιούρινγκ. Το αίνιγμα (Τραυλός)

No 498

Ο Ρομπέρ Ντρέυφους αναγνωρίζει ότι ο (σχετικός) εξοστρακισμός του Μαρσέλ από την τάξη οφειλόταν κατά μεγάλο μέρος στην ομοφυλοφιλία του, η οποία έκανε τους συμμαθητές του να αισθάνονται άβολα. Σπρωξιές, σαρκασμοί και καραντίνα είναι το αντιστάθμισμα του πραγματικού θαυμασμού γι’ αυτό το τόσο διαφορετικό αγόρι, του οποίου ωστόσο αναγνωρίζουν τις ιδιαίτερες ικανότητες.
«Εκεί που στεκόμαστε στο προαύλιο του σχολείου», θα γράψει αργότερα ο Ντανιέλ Αλεβύ στο Pays parisiens, «τρία τέσσερα εύρωστα αγόρια, ο Ζακ Μπιζέ, ο Φερνάν Γκρεγκ, ο Ρομπέρ ντα Φλερ, μαντεύουμε ξαφνικά μια παρουσία, αισθανόμαστε κοντά μας μια ανάσα, ένα ελαφρό άγγιγμα στον ώμο. Ήταν ο Μαρσέλ Προυστ, που είχε πλησιάσει αθόρυβα, σαν φάντασμα’ αυτός με τα μάτια της Ανατολίτισσας, το μεγάλο λευκό κολάρο και τη φαρδιά γραβάτα. Υπήρχε κάτι πάνω του που δεν μας άρσες και του απαντούσαμε απότομα ή κάναμε πως θα τον απωθήσουμε. Δεν το κάναμε όμως ποτέ: ήταν αδύνατο να σπρώξεις τον Προυστ, αλλά τελοσπάντων καμωνόμασταν κι αυτό έφτανε για να τον πληγώσει. Οπωσδήποτε, ήταν ελάχιστα αγόρι για εμάς, και τις καλοσύνες, τις τρυφερές φροντίδες και τα χάδια του […] τα χαρακτηρίζαμε συχνά νάζια και πόζες, και κάποιες φορές του το λέγαμε κατάμουτρα: τότε τα μάτια του γίνονταν πιο θλιμμένα. Τίποτε, ωστόσο, δεν τον αποθάρρυνε από τα είναι ευγενικός».

Εβελύν Μπλοχ-Ντανό: Η κυρία Προυστ (Εστία)

No 497

Φαίνεται ότι ο Αλή εκδήλωσε ερωτικές διαθέσεις προς τον πανέμορφο νεαρό λόρδο, όπως διαπίστωσε και ο Χομπχάους. Το ίδιο συνέβη και με τον γιο του–τον Βελή πασά– όταν τον επισκέφτηκε ο Ποιητής, τον επόμενο χρόνο, στην Τριπολιτσά. Είχαν ίσως πληροφορηθεί τις αμφισεξουαλικές επιδόσεις του Μπάυρον.

Άλλωστε ούτε ο ίδιος τις έκρυβε. Το αντίθετο μάλιστα. Η πρώτη του ομοφυλοφιλική σχέση ανάγεται στην εποχή του Καίμπριτζ, όταν ερωτεύτηκε παράφορα ένα αγόρι της χορωδίας, τον Τζων Έντλεστον, «το μόνο ανθρώπινο πλάσμα που με αγάπησε τόσο αληθινά και ολοκληρωτικά», όπως έγραψε αργότερα –το 1812– στον Φράνσις Χόντζον. Eκεί στο φημισμένο κολλέγιο της αγγλικής αριστοκρατίας είχε ερωτικές σχέσεις και με άλλους βλαστούς ευγενικής καταγωγής, που αργότερα εξελίχτηκαν σε επιφανείς προσωπικότητες της βρετανικής κοινωνίας: τους κατοπινούς 4ο δούκα του Nτόρσετ (4th Duke of Dorset), 5oλόρδο Nτελαγουάρ (5th Earl Delawarr) και 2ο κόμη Kλαιρ (2nd Earl of Clare). Ακολούθησαν ο Ρόμπερτ Ράστον, ένας μικρός χωρικός που τον εγκατέστησε στο Νιούστεντ και τον πήρε μαζί του το 1809 φεύγοντας για την Ελλάδα, αλλά από το Γιβραλτάρ τον έστειλε πίσω, «για να μηνπέσει το όμορφο αγόρι στα χέρια των Τούρκων...» και ο Τζων Κάουαλ(John Cowell), ένα όμορφο αγόρι 14 ετών που έμοιαζε καταπληκτικά με τον Έλντεστον.

Αλλά και στην Ελλάδα, το 1810, συνδέθηκε με τον Ευστράτιο Γεωργίου, «την αγαπημένη ψυχή με τις αμβρόσιες μπούκλες, που έπεφταν στη λατρεμένη του πλάτη», όπως τον περιγράφει σε επιστολή του προς τον Χομπχάους (29. 7.1810). Στην Αθήνα αγάπησετον Νικόλα Ζιρώ (Nicoló Giraud), τον μικρό αδελφό της γυναίκας του αρχικατεδαφιστή του Παρθενώνα, ζωγράφου και αρχιτέκτονα Λουζιέρι (Gio­vanni Batista Lusieri) και τον υπηρέτη του Δημήτριο Zωγράφο, τον οποίο και πήρε μαζί του γυρνώντας στην Aγγλία. Το 1811 δημιούργησε έναν ακόμα δεσμό με τον Γουίλλιαμ Χάρνες (Revd WilliamHarness), παλιό συμμαθητή του στο Χάρροου, ενώ το 1823, στην Κεφαλλονιά, ερωτεύτηκε τον δεκαπεντάχρονο Έλληνα Λουκά Χαλανδριτσάνο (1809-1832).
.
Αναστάσιος Ι. Παπασταύρου: Λόρδος Μπάυρον. Από τα Γιάννενα στην Αθανασία (Οδυσσέας)

No 496

Ψηλός, κομψός, με μονόκλ, μαύρα μαλλιά με χωρίστρα από τη μια πλευρά, ο αγγλόφιλος Άλβαρο ντε Κάμπος, πτυχιούχος στη Γλασκώβη και απράγμων δανδής στη Λισσαβώνα, είναι, μεταξύ των επινοημένων προσώπων του Πεσσόα, εκείνος που είχε την πιο αληθινή ζωή. (…)
Τοέργο του είναι ταυτόχρονα και μια βιογραφία, και για να κατανοήσει κανείς το πρόσωπο είναι αναπόφευκτο να το μελετήσει και από τη βιογραφική του σκοπιά. Ακόμα και η «παρουσία» του όμως έχει την πυκνότητα αληθινής ζωής’ στις ψυχολογικές του αιτιάσεις το πλάσμα Κάμπος μάς εκπλήσσει και μας αποπροσανατολίζει γιατί είναι εκείνος, ανάμεσα σε όλους τους ετερώνυμους, που περισσότερο διασταύρωσε τη φτιαχτή ζωή του με την αληθινή ζωή του δημιουργού του, και μερικές φορές επιβλήθηκε σε αυτήν, υφαίνοντας έναν καμβά γεμάτο παραπομπές, υποκαταστάσεις, εναλλαγές ρόλων. Για παράδειγμα, μάθαμε πρόσφατα από την ιδιωτική αλληλογραφία του Πεσσόα ότι ο Κάμπος παρενέβη δραστικά στη σχέση ανάμεσα στον Πεσσόα και την Οφέλια Κεϊρός’ κι ότι, ακόμα και αν δεν υπήρξε η αιτία, υπήρξε κατά κάποιον τρόπο το όργανο που συνέβαλε στη διάλυση του αρραβώνα: ήταν αυτός που, έπειτα από επαναλαμβανόμενες «οχλήσεις», ανέλαβε την ευθύνη να γράψει στην Οφέλια και να την πείσει, έστω με όχι σοβαρά επιχειρήματα, να πάψει να σκέφτεται πλέον τον Φερνάντο (επιστολή της 25.9.1929).
Αν στη συνέχεια βγάλουμε τα απαραίτητα συμπεράσματα από την (πειστικότατη) υπόθεση που έχει διατυπώσει ο Ζόρζε ντε Σένα, ότι δηλαδή ο Κάμπος επιλέχτηκε από τον Πεσσόα ως οχληρό στοιχείο ακριβώς επειδή ήταν ομοφυλόφιλος, τότε ο ρόλος του στην ερωτική ιστορία γίνεται ακόμα πιο ασυνήθιστος, αφού έρχεται να συγκροτήσει, έστω και με ασυνήθιστο τρόπο, την Τρίτη πλευρά του κλασσικού τριγώνου.

Antonio Tabucchi: Η νοσταλγία του πιθανού. Γραπτά για τον Φερνάντο Πεσσόα (Άγρα)

No 495

Γιάννης Τσαρούχης

Η αρχαιότης βοά
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ομοφυλόφιλη τέχνη. Υπάρχουν καλά ή κακά ποιήματα. Καλά ή κακά έργα. Αυτό που κομίζουν οι καλλιτέχνες είναι το αντικείμενο τους, το έργο τους, και όχι οι σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Ο Καβάφης πρωτίστως είναι μεγάλος ποιητής. Όταν κάποτε ρώτησαν τον Τσαρούχη αν είναι ομοφυλόφιλος απάντησε: «όχι περισσότερο από τους άλλους Έλληνες». Και μόνο ότι είσαι Έλλην, είσαι ελεύθερος να είσαι ό,τι θέλεις. Τα αντίθετα δεν έχουν νόημα. Η αρχαιότης βοά. Κανενός είδους σεξουαλικότητα δεν σε κάνει καλύτερο. Ίσως κυκλοφορεί ο μύθος ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι περισσότερο ευαίσθητα άτομα. Αυτό ισχύει για όλους. Η Σαπφώ όταν έγραψε τα ποιήματά για τις φίλες της έκανε όπως αισθανόταν. Δεν απολογούνταν. Αλλιώς, θα της είχαν στήσει δικαστήριο οι εξουσίες της εποχής. Ούτε ο Καβάφης απολογείται. Άλλωστε και ο Καβάφης και ο Χριστιανόπουλος και ο Ασλάνογλου, όπως και τα ποιήματά μου, διαβάζονται περισσότερο από γυναίκες, μανάδες.
Τώρα, αν κάποιοι βρίζουν, αυτό δεν είναι παράξενο. Όπως βρίζουν και τους χοντρούς και τους κοντούς και αυτούς που έχουν λάδια στο πουκάμισό τους. Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι κατηγορούν αυτό που στην πραγματικότητα θέλουν να κάνουν οι ίδιοι.

Γιώργος Χρονάς: Τα κοκόρια της οδού Αισχύλου (Οδός Πανός)

No 494

Patrick Angus (ΗΠΑ)

Τα ίδια και χειρότερα συνέβησαν στο «Πίκολο», αν το θυμάστε, το μοναδικό τσοντάδικο της Αθήνας εκτός Ομονοίας. Στις αρχές της Συγγρού βρισκόταν, δίπλα στις εταιρείες ενοικιάσεως αυτοκινήτων. Ένα βαθύ υπόγειο, δυο πατώματα σκάλες κατέβαινες για να το βρεις. Τώρα πια έχει κλείσει’ στα μέσα της δεκαετίας του ’90 από το πρωί έμπαιναν μέσα άντρες από τη γύρω περιοχή και βαρούσαν καμιά μαλακία. Ύστερα πλάκωναν και οι αδελφές κι έγινε ψιλο-στέκι. Ένα βράδυ, λίγο πριν κλείσει το σινεμά, δύο τύποι κλείστηκαν στις τουαλέτες και τα έδωσαν όλα. Και, όταν έσβησαν τα φώτα και άδειασε το σινεμά, αυτοί ούτε που το κατάλαβαν. Ο μοναδικός υπάλληλος, που έριξε μια ματιά στην αίθουσα σφυρίζοντας προειδοποιητικά, δεν πέρασε καν από τα ουρητήρια, που βρίσκονταν μακριά από τη σάλα. Η καθαρίστρια θα πήγαινε την άλλη μέρα το πρωί.

Θεόδωρος Γρηγοριάδης: Χάρτες (Πατάκης)

No 493

Steve Walker (Καναδάς)

Ο Ερμής άκουσε ξαφνικά ένα μέρος του νερού να έρχεται σε αντίθεση με τον γενικό ρυθμό των κυμάτων, άνοιξε τα μάτια εναντίον στον κάθετο ήλιο: κάποιος ξενέριζε. Άντρας. Νέος. Άγνωστος. Βγήκε στον βράχο, είδε τον Ερμή, καλημέρα, είπε. Επιτρέπεται;
- Ελεύθερα.
- Είπα να ‘ρθω κολυμπώντας από τον μώλο, η παρέα μου βαρέθηκε ν’ ακολουθήσει. Κοίταξε γύρω. Μόνοι μας είμαστε, είπε. Πειράζει να – και χωρίς να περιμένει άδεια έβγαλε το μαγιό, ξάπλωσε λίγο πιο πέρα από τον Ερμή ανάσκελα. Το πόδι του ακούμπησε ελάχιστα στο πόδι του Ερμή, είπε συγγνώμη αλλά δεν το τράβηξε.

Παύλος Μάτεσις: Αλδεβαράν (Καστανιώτης)

No 492

Georgie Jessup

.

Δεν μπορώ να διακρίνω πού βρισκόμαστε. Το σπίτι του μοιάζει με μεγάλο τροχόσπιτο φυτεμένο στη μέση του πουθενά. Όταν με σφίγγει μέσα στην αγκαλιά του, όταν παραδέρνουμε πάνω στο τεράστιο νερόστρωμά του, νιώθω την απόλαυση να πλημμυρίζει κάθε γωνιά του σώματός μου. Με χαϊδεύει τρυφερά, η αποπλάνησή του έχει γλύκα. Η διαφορά με τον Τζον και την αποτελεσματική του σκληρότητα είναι αβυσσαλέα. Τα κορμιά μας δονούνται στον ίδιο ρυθμό, παίζουν τις ίδιες νότες.
Το πρωί με ξυπνάει η μυρωδιά του καφέ.
«Μέχρι να κάνεις ένα ντους, θα έχω σερβίρει το πρωινό» μου λέει περνώντς βιαστικά από την πόρτα.
Μετά από λίγο μου φέρνει μια κούπα καυτό καφέ. Με φροντίζει ακριβώς όπως θα έκανε ένας άντρας σε μια γυναίκα. Είναι πολύ τρυφερός. Με εκπλήσσει, εγώ νόμιζα ότι η ιστορία μας θα τελείωνε με την ανατολή της ημέρας, με ένα ταξί που θα έπαιρνα βιαστικά για να γυρίσω πίσω. Στο Ντάλλας, μπροστά από το ξενοδοχείο μου, ανταλλάσσουμε τα στοιχεία μας και φιλιόμαστε αρκετή ώρα.
Δεν έχω ακόμα καλά καλά πατήσει το πόδι μου στη Νέα Υόρκη, όταν το τηλέφωνο χτυπάει. Αυτός είναι. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει δυνατά.
«Θέλω να σε ξαναδώ. Είμαι ερωτευμένος μαζί σου».
Δαγκώνω τα χείλη μου. Παρότι με δυσκολία καταλαβαίνω την τεξανή προφορά του, δε χρειάζεται αυτή τη φορά να πει τη φράση του δυο φορές.
«Κι εγώ».
Τόσο απλή είναι λοιπόν η αγάπη;

Τζιν Σινγκ: Το τανγκό της Σαγκάης (Εμπειρία Εκδοτική)

No 491

Audrey Breed
.
Σκιές

Από απλησίαστες για μένα γειτονιές
σκιές κατεβαίνουν
αγόρια εραστές
μεγαλωμένα με επίθεση και πόθο
Σκιές με όνειρα απραγματοποίητα
με μάτια που με τρομάζουν
γεμάτα ψέμα και αυθορμητισμό
Απ το μυαλό τους ξεπηδάνε μηχανές λαμπερές
γκόμενες ξεσκισμένες
και μοναξιές θανάσιμες
Σκιές που πλαγιάζω μαζί τους
που με ποθούν
μόνο εκείνη τη στιγμή
μεσ από μύθους κάγκελα
κι από σαλταρισμένες εμπειρίες
Μοναχικές σκιές
που πεθαίνουν στα εικοσιπέντε τους
Από απλησίαστες για μένα γειτονιές
σκιές κατεβαίνουν

Πάολα: Σαλτάρισμα (Οδός Πανός)

No 490

(Η αυγή στα όρια)

H αυγή στα όρια των Άρκτων...
Κάτω από τα θολωτά κλαδιά
Σε λίγο θα δρέψουν τα μήλα
Δυο γυναίκες αγαπιούνται,
Γυναίκες λησμονημένες-αγνοημένες
Από το Νόμο. Η μια ξαπλωμένη
Η άλλη φαύνα, ή, μήπως,
Λυρική τρέλα του δάσους.

Pierrette Micheloud / Ελβετία
Σύγχρονοι ποιητές της γαλλόφωνης Ελβετίας (Νεφέλη)

Μετάφραση: Βικτωρία Θεοδώρου

No 489

Jeanne Mammen (Γερμανία)

Δεν ήταν στον τύπο της να κουνιέται, άφηνε να της ξεφεύγουν μερικοί σύντομοι αναστεναγμοί, τόσο απαλοί όσο και όλα πάνω της. Ακούγονταν ειλικρινείς κι εγώ αντλούσα τρομερό ενθουσιασμό. Τι ωραία που καταπιανόμουν να πιπιλάω το μικρό γορμπαλάκι από σάρκα που προεξείχε, πώς αφηνόμουν ν’ αφουγκράζομαι αυτή την έκσταση! Όταν ξαναντυθήκαμε όλοι, μες στην ευθυμία και στην αναστάτωση που επικρατούσε στα αποδυτήρια ενός κλαμπ για σπορ, ο Πολ, που έλεγε τα πράγματα πιο καθαρά απ’ όλους τους άλλους, απευθύνθηκε σ’ εκείνη: Λοιπόν, ήταν καλά έτσι δεν είναι; Άξιζε τον κόπο που ενέδωσε! Απάντησε, χαμηλώνοντας τα μάτια και τονίζοντας την πρώτη συλλαβή, ότι ένα άτομο της είχε κάνει εντύπωση. Σκέφτηκα: «Θεέ μου, κάνε να ‘μαι εγώ!»

Κατρίν Μιγιέ : Η σεξουαλική ζωή της Κατρίν Μ. (Κέδρος)

No 488

Nebojsa Zdravkivic (Σερβία)

Για μένα το μποξ είναι απλώς ένας τρόπος να σκοτώνω το χρόνο μου μέχρι να ξεκινήσω ειδικότητα. Ο κόσμος του μποξ νιώθει προδομένος από την εμφανή έλλειψη πάθους μου, αλλά ο Τύπος με λατρεύει. Είναι τρισευτυχισμένοι επειδή είμαι λευκός, και όταν γράφουν για μένα μπορούν να εκφράσουν τις φυλετικές ανησυχίες τους ενώ προσποιούνται το αντίθετο. Άνθρωποι που κανονικά δεν αντέχουν την ιδέα της βίας είναι ξαφνικά πρόθυμοι να κάνουν μια εξαίρεση. Ακόμη και οι Άιμις βάζουν στοιχήματα και γράφονται σε συνδρομητικά κανάλια.
Ο αγώνας που θα κρίνει τον πρωταθλητή απέχει πέντε μέρες όταν το κοινό ανακαλύπτει ότι έχω φίλο, ο οποίος μπορεί να μην μοιάζει με το Χιού, αλλά σίγουρα μαγειρεύει το ίδιο. Δεν έχω πει ποτέ ψέματα ούτε προσπάθησα να αποφύγω το θέμα, απλώς κανείς δεν είχε ρωτήσει. Δεν το είχα θεωρήσει ποτέ κάτι σημαντικό, αλλά η είδηση μοιάζει να αλλάζει τα πάντα. Όσοι με αγαπούσαν επειδή είμαι λευκός νιώθουν τώρα προδομένοι. Με είχαν επιλέξει να τους εκπροσωπήσω. Υποτίθεται ότι τις έριχνα σε κάποιον μαύρο για λογαριασμό τους, αλλά τώρα δεν είναι πια σίγουροι για το ποιον υποστηρίζουν. Τι είναι πιο σημαντικό, το χρώμα μου ή οι σεξουαλικές μου προτιμήσεις;
Η απάντηση έρχεται όταν αρχίζουν να καταφθάνουν βουνά ολόκληρα από σύκα και γράμματα μίσους στην αίθουσα που προπονούμαι, στο ησυχαστήριό μου (…)

David Sedaris: Εγκώ μιλήσει καλά κάποια μέρα (Μελάνι)

No 487

Etienne Benassi (Κροατία)

ΑΛΕΞΗΣ: Μα δεν είπες ότι είναι εδώ κοντά το ιδιαίτερο;
ΣΤΑΘΗΣ: Ε, κοντά είναι το Μαρούσι. Δεν είναι μακριά.
ΑΛΕΞΗΣ: Στάθη, έχεις κάτι;
ΣΤΑΘΗΣ: Ναι. Όχι.
ΑΛΕΞΗΣ: Έχεις ή δεν έχεις;
ΣΤΑΘΗΣ: Ιδιαίτερο;
ΑΛΕΞΗΣ: Όχι,πρόβλημα.
ΣΤΑΘΗΣ: Όχι … πρόβλημα…Δηλαδή, δεν έχω ιδιαίτερο.
ΑΛΕΞΗΣ: Ιδιαίτερο πρόβλημα ή ιδιαίτερο μάθημα;
ΣΤΑΘΗΣ (ξαφνικά υψώνει τον τόνο της φωνής): Δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα. Και δεν έχω ιδιαίτερο μάθημα στο Μαρούσι. Έχω εδώ κιντά…
ΑΛΕΞΗΣ: Πρόβλημα;
ΣΤΑΘΗΣ: Όχι, μάθημα.
ΑΛΕΞΗΣ: Συγγνώμη, γιατί έχω καταμπερδευτεί.
ΣΤΑΘΗΣ: Καλύτερα να φύγω να πάω στο ιδιαίτερο. Μη με ρωτήσεις, δεν είναι στο Μαρούσι, είναι εδώ κοντά.
ΑΛΕΞΗΣ.:Το μάθημα.
ΣΤΑΘΗΣ: Ναι.
ΑΛΕΞΗΣ: Το πρόβλημα δεν βλέπω πού είναι.
ΣΤΑΘΗΣ: Αλέξη, σου είπα ψέμματα. Δεν έχω ιδιαίτερο μάθημα.
ΑΛΕΞΗΣ: Έχεις όμως ιδιαίτερο πρόβλημα. Μη μου πεις «όχι». Αυτό το βλέπω.
ΣΤΑΘΗΣ: Αλέξη, θέλω να κάνουμε έρωτα.

Θανάση Παπαθανασίου-Μιχάλη Ρέππα: Safe Sex. Το σενάριο της ταινίας (Μοντέρνοι καιροί)

No 486

Gillian Palmer (Ν. Ζηλανδία)

Εκείνη σ’ ένα καναπέ με το κέντημά της, εγώ ξαπλωμένος τεμπέλικα σε μια πολυθρόνα χωρίς να κάνω τίποτα. Ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμαστε τελείως μόνοι.
«Τον αγαπάς πολύ τον Σεμπάστιαν;»
«Μα, βέβαια».
«Τις ξέρω καλά αυτές τις ρομαντικές φιλίες των Εγγλέζων και των Γερμανών. Δεν είναι Λατίνοι. Δεν κάνουν κανένα κακό όταν διαρκούν λίγο».
Ήταν τόσο ατάραχη όταν πρόφερε αυτά τα λόγια που δεν μπορεί να την είχα παρεξηγήσει. Παρ’ όλα αυτά δεν κατάφερα να βρω μια απάντηση, ούτε κι εκείνη περίμενε να της απαντήσω γιατί συνέχισε να κεντάει σταματώντας μόνο που και που για να ταιριάξει τις μεταξωτές κλωστές και τα χρώματα.
«Είναι ένα είδος αγάπης που κατέχει τα παιδιά πριν γνωρίσουν ακόμα τη σημασία της. Στην Αγγλία συμβαίνει όταν σχεδόν έχετε γίνει άντρες. Το προτιμώ έτσι. Καλύτερα να αισθάνεσαι μια τέτοια αγάπη για ένα αγόρι παρά για ένα κορίτσι».

Έβελιν Βω: Επιστροφή στο Μπράιντσχεντ (Κάκτος)

No 485

Tascha (ΗΠΑ)

.
1706

.

Σήμερα ή αυτό το μεσημέρι

Στάθηκε τόσο κοντά

Σχεδόν την άγγιξα

Απόψε θα τη βρεις

Πέρα απ' τη γειτονιά

Πέρα απ' τους κλώνους και τα καμπαναριά

Τώρα πέρα απ' το μάντεμα

.

Ε. Ντίκινσον: "44 ποιήματα και 4 γράμματα" (Το Ροδακιό)

Mετάφραση: Ερρίκου Σοφρά

No 484

(Ισημερινός)

Ο ήλιος, όση ώρα μιλούσε η Τζούλια,έπαιχε κρυφτό μ’ένα σύννεφο. Μόλις έλαμψε, σκέπασε τα μάτια και πάλι όπως είχε κάνει και πριν, σήκωσε ως και το βιβλίο’ ο ήλιος έγινε εκτυφλωτικός και για μια στιγμή σώπασε, έκλεισε τα μάτια τελείως κι έγειρε το κεφάλι προς τα πίσω.
Είναι υπέροχη! συλλογίστηκε η Έλεν, ξυπνώντας απότομα από την ιστορία με τη γριούλα’ γιατί ο ήλιος φώτιζε την Τζούλια σαν προβολέας θεάτρου, και το μπλε της φόρμας και του μπουφάν τόνιζαν το μαυρισμένο της δέρμα, τις σκούες βλεφαρίδες και τα καθαρά, ολόισια φρύδια’ κι επειδή τα μαλλιά της ήταν μαζεμένα με το τιρμπάν, ξεχώριζαν ακόμα πιο καθαρά οι πανέμορφες γραμμές του προσώπου και του λαιμού. Είχε μισανοίξει τα χείλη. Το στόμα της ήταν σαρκώδες, τα δόντια ελαφρώς καβαλητά, όχι τελείως ίσια. Όμως ακόμα κι αυτό ήταν υπέροχο: ένα από αυτά τα ψεγάδια στην εμφάνιση που μυστηριωδώς κάνουν ένα ωραίο πρόσωπο ακόμα πιο ωραίο απ’ ό,τι αν ήταν αψεγάδιαστο.

.
Σάρα Ουότερς: Ξαγρυπνώντας (Καστανιώτης)

No 483

Nelly Kahloun (Τυνησία)

Τα μάτια της κατηφόρισαν στη βελούδινη ρόμπα της. Μετά από τόσα χρόνια καταναγκαστικής εξιδανίκευσης, ήταν παράξενο που ξαφνικά μπορούσε να κοιτάζει την Έλκε με σάρκα και οστά, σαν κάτοχο ενός σώματος που μερικές φορές λαχταράει να ζεστάνουν και να το χαϊδέψουν.
«Επιτέλους» είπε η Κλέα, απλώνοντας το χέρι για να της λύσει τη ζώνη της ρόμπας.
«Σα στο σπίτι σου» είπε η Έλκε, τυλίγοντας τα χείλη τους στην ένωση.

Λίζα Άλθερ: Βράχος (γράμματα)

No 482

Τα αισθήματά της για μένα ήταν στο πιο πρώιμο, το πιο τρυφερό και ευαίσθητο στάδιο, και το να αναγκαστεί να τα καταπιέσει τόσες ώρες παρακολουθώντας ανήμπορη τον Μωρίς να ασκεί όλα του τα συνηθισμένα δικαιώματα πάνω μου – να μου πιάνει το χέρι, να με φιλάει και τα λοιπά – θα πρέπει να ήταν τρομερό για εκείνη. Όταν, λίγο αργότερα, είπαμε αντίο, κοντά στο Άλμπερτ Μεμόριαλ, κατέβηκε σχεδόν τρέχοντας την Κουίνσγκεϊτ χωρίς να κοιτάξει πίσω της. Θυμάμαι πως ήθελα να τρέξω ξοπίσω της και θυμάμαι το χέρι του Μωρίς στο μπράτσο μου, να με κρατάει. Ίσως τότε πια να είχε συνειδητοποιήσει πως είχε εμπλακεί σε μια μάχη ισχύος, μολονότι σίγουρα δεν τη θεωρούσε και πολύ σοβαρή. Προφανώς, ήταν βέβαιος πως οι πιθανότητες ήταν με το μέρος του. Θα διαισθανόταν πως η νίκη ήταν δική του – ή μάλλον πίστευε πως του ανήκε δικαιωματικά.
Ε λοιπόν, δυστυχώς, ο Μωρίς έκανε λάθος.

Τζόναθαν Κόου: Σαν τη βροχή πριν πέσει (Πόλις)

No 481

Andy Warhall(ΗΠΑ)

* Ο Τρούμαν Καπότε μου είπε μια φορά ότι ορισμένα είδη σεξ είναι στο σύνολό τους τέλειες εκδηλώσεις νοσταλγίας, και νομίζω ότι αυτό αληθεύει. Άλλα είδη σεξ έχουν μέσα τους νοσταλγία σε βαθμό που ποικίλλει, από λίγη ως πολλή, νομίζω όμως ότι θα μπορούσε να πει κανείς με σιγουριά πως το σεξ στο μεγαλύτερο ποσοστό του έχει κάτι να κάνει με κάποια μορφή νοσταλγίας για κάτι.
Το σεξ είναι, μερικές φορές, η νοσταλγία για την εποχή που το θέλατε.
Το σεξ είναι η νοσταλγία του σεξ.

* Οι φαντασιώσεις είναι που δημιουργούν προβλήματα στους ανθρώπους. Αν δεν είχατε φαντασιώσεις δε θα είχατε προβλήματα, γιατί απλά θα παίρνατε ό,τι υπήρχε. Τότε όμως δε θα είχατε και ειδύλλια, γιατί το ειδύλλιο είναι να βρεις τη φαντασίωσή σου σε κάποιον που δεν την έχει. Ένας φίλος μου λέει: «Αγαπούν σ’ εμένα τον άντρα που δεν είμαι».

Η φιλοσοφία του Αντυ Γουώρχολ. Από το Α στο Β και πάλι απ’ την αρχή (σέλας)

No 480

Katsushika Hokusai (Ιαπωνία)

Η Φαίηθ βγήκε από το ντους. Σκούπισε τον αχνό απ’ τον καθρέφτη με την πετσέτα της κι έριξε μια ικανοποιημένη ματιά στον εαυτό της. Το σώμα της ήταν κρουστό, οι μηροί της σφιχτοί κι όλα της ήταν σαν μια φόρμα πλασμένη από σοφά χέρια. Αν ήταν εκεί η Λουσίλ, θα είχε χτενίσει τα υγρά μαλλιά τής Φαίηθ. Θα τα είχε μαζέψει απαλά πίσω από τ’ αφτιά της Φαίηθ για να την κάνει να δείχνει αντράκι κι αν δεν είχαν να πάνε πουθενά, η Φαίηθ θα την είχε αφήσει να τους βάλει ζελέ για να εξαφανιστούν οι μπούκλες. Η Λουσίλ θα κούμπωνε ένα μαύρο γιλέκο πάνω από το γυμνό στήθος της Φαίηθ. Θα γονάτιζε μπροστά στα πόδια της Φαίηθ και θα την έβαζε να φορέσει ένα εφαρμοστό παντελόνι από μαύρο δέρμα,που θ’ ανέβαζε πάνω από τα γυμνά οπίσθια της. Θα έκανε τη Φαίηθ να νιώσει μεταμορφωμένη. Θα πήγαιναν σε κάποιο άλλο δωμάτιο του διαμερίσματος, στην κουζίνα πες, να ετοιμάσουν φαγητό και στην πορεία θα έπεφταν μαζί στον καναπέ κι η Λουσίλ θα την έγδυνε με την ίδια αργή προσοχή.

Μέγκαν Στάφφελ: Το σημειωματάριο των χαμένων πραγμάτων(Αστάρτη)

No 479

Όταν η Άννα ήρθε για πρώτη φορά στο ψυχρό, άδειο σπίτι μου, είπε: «Δεν τολμώ. Το σκέφτηκα πολύ καιρό, το φαντασιώθηκα. Σου αρέσει να πηγαίνεις μόνο με γυναίκες;»
«Μάλλον».
Χαχάνισε. «Τι σόι απάντηση είναι τώρα αυτή;»
«Μου αρέσει να πηγαίνω μόνο με …» Κράτησα την ανάσα μου. Είπα: «…μ’ εσένα».
Γδύσαμε η μια την άλλη. Έτρεμε. Πολύ αργά το σκέφθηκα ότι έπρεπε να είχα ανάψει το τζάκι. Τώρα δεν με έβλεπα με γυμνό τον κώλο να κουβαλάω καυσόξυλα.
«Τι θέλεις να πιεις; Υπάρχει σέρι, πόρτο». Ακούστηκα σαν γυναικοκατακτητής σε κατασκήνωση γυμνιστών.
«Τίποτα», είπε η Άννα. «Θέλω να έχω το μυαλό μου εδώ. Πουθενά αλλού. Πρέπει να μου δείξεις, να μου μάθεις».

Ούγκο Κλάους: Ο πειρασμός (Καστανιώτης)

No 478

David Wojnarowicz (ΗΠΑ)

«(…) Θυμάσαι τότε που γνωριστήκαμε στο Coppelia; Εκείνη τη μέρα, σου φέρθηκα ανέντιμα. Τίποτα δεν ήταν τυχαίο. Περπατούσαμε με τον Χερμάν, και μόλις σε είδαμε βάλαμε στοίχημα πως θα σ’ έφερνα στο Άντρο και θα σ’ έριχνα στο κρεβάτι. Το στοίχημα ήταν σε συνάλλαγμα’ το δέχτηκα ώστε να πάρω θάρρος και να σε προσεγγίσω’ βλέπεις, μου ενέπνεες πάντα ένα σεβασμό που με παρέλυε. Το γάλα που έριξα πάνω σου, ήταν μέρος του σχεδίου. Το πουκάμισο δίπλα στο σάλι της Μανίλας, απλωμένα στο μπαλκόνι, ήταν σημάδια του θριάμβου. Φυσικά, ο Χέρμαν το έχει κάνει τούμπανο τριγύρω, πολλώ δε μάλλον τώρα που με μισεί. Σε μερικούς κύκλους, μάλιστα, ειδικά τελευταία που ασχολούμαι μόνο μαζί σου, κάποιοι με φωνάζουν Κομμουναδερφάρα κι είναι και κάτι άλλοι που πιστεύουν ότι η ιδέα μου αυτή δεν είναι παρά στάχτη στα μάτια κι ότι, στην πραγματικότητα, είμαι κατάσκοπος που τον στέλνουν στη Δύση. Μη το παίρνεις πολύ στα σοβαρά… όλη αυτή η αμφιβολία που πλανάται γύρω από έναν άντρα, όχι μόνο δεν τον βλάπτει, αλλά και του προσδίδει έναν αέρα μυστηρίου, άσε που ένα σωρό γυναίκες πέφτουν στην αγκαλιά του γιατί τις ελκύει η ιδέα να τον επαναφέρουν στον σωστό δρόμο. Θα με συγχωρέσεις;» Έμεινα σιωπηλός, γεγονός που εκείνος ερμήνευσε ως ναι: θα τον συγχωρούσα

(…) θέλησα να κλείσω το κεφάλαιο ευχαριστώντας κατά κάποιον τρόπο τον Διέγο για όλα όσα είχε κάνει για μένα, και το ‘κανα προσερχόμενος στο Coppelia και παραγγέλλοντας ένα παγωτό όπως τούτο εδώ’ γιατί, αν και είχε σοκολάτα, εγώ πήρα φράουλα.

.

Senel Paz: Ο λύκος, το δάσος και ο νέος άνθρωπος

στο Βίκτωρ Ιβάνοβιτς (επιμ.): Φράουλα και Σοκολάτα. Εννέα αφηγήματα δέκα ισπανόφωνων αφηγητών (Ύψιλον)

No 477

David Wojnarowicz (ΗΠΑ)

Είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι του Νιλ και η κορυφή του κεφαλιού μου χτυπάει στο κεφαλάρι, επειδή ο πούτσος του βρίσκεται ανεξήγητα μέσα στο λαιμό μου. (…) Ο αέρας μπαίνει στα ρουθούνια μου σε διαστήματα ανάλογα των ωθήσεων των γοφών του. Ο Νιλ σπρώχνει’ εισπνέω αέρα. Ο αέρας βγαίνει από το στόμα μου, σπρώχνει γύρω από το καβλί του.
Το τριχωτό τρίγωνο έρχεται κατά πάνω μου, απομακρύνεται, έρχεται, φεύγει, έρχεται φεύγει, έρχεται, φεύγει.
«Γαμιόλη», λέει ο Μπούκμαν, δαγκώνοντας τη ξέλη στον αλερα, σαν να κόβει με τα δόντια του ένα κομμάτι κρέας.
Μυρίζει παράξενα. Σχεδόν μοιάζει με φαγητό, λες και θα μπορούσες να φας αυτή τη μυρωδιά. Μμμ, υποθέτω ότι όντως τρώω τη μυρωδιά. Αλλά δε μοιάζει με κανένα φαγητό που έχω φάει. Είναι κάπως σαν τυρί, ίσως; Αλλά πιο σκούρα, πιο ζεστή, πιο γλυκερή.
Το κεφάλι μου με πεθαίνει στο πόνο. Συνεχίζει να χτρυπάει, να χτυπάει πάνω στο κεφαλάρι. Και το κεφαλάρι χτυπάει στον τοίχο. Κάνουμε πολύ θόρυβο.
Τα μάτια μου έχουν βουρκώσει.
Ποτέ πριν δεν είχα ανοίξει τόσο πολύ το στόμα μου. Είναι εξευτελιστικό. Αναρωτιέμαι πώς φαίνομαι με το στόμα έτσι ορθάνοιχτο και τα μάτια γεμάτα δάκρυα. Νιώθω τα σάλια μου να τρέχουν στο λαιμό μου και θέλω να τα σκουπίσω, αλλά δεν μπορώ να κουνήσω τα χέρια μου, τα μπράτσα μου. (…)
Και τότε το μαύρο τρίγωνο συνθλίβεται στο πρόσωπό μου. Δεν μπορώ καθόλου να αναπνεύσω από τη μύτη. Βλέπω μόνο μαύρο.
Ο λαιμός μου γεμίζει με υγρό.

Augusten Burroughs: Οικογένεια της συμφοράς (IntroBooks)

No 476

Carl Stewart

Όταν με πλησίασε τόσο που ανακατεύτηκαν οι ανάσες μας, σταμάτησε, παθητικός, περιμένοντας. Αισθάνθηκα την έξαψή του, ένιωσα τους παλμούς της καρδιάς του να αυξάνονται. Το αίμα κύλησε πιο γρήγορα στις φλέβες μου, η αναπνοή έγινε κοφτή, τα αρχίδια σφίχτηκαν. Στάθηκα ακίνητος, παίζοντας τον αφέντη, αναγκάζοντάς τον να κάνει την πρώτη κίνηση. Έγειρε το κεφάλι, γυαλιστερά γαλάζια μάτια συνάντησαν τα δικά μου, μετά έχωσε ένα ζεστό, χαλαρό χέρι μέσα στο σακάκι μου, απαλά δάχτυλα διέτρεξαν με ανάλαφρο χάδι το θώρακα μου από πάνω ως κάτω, ξεκουμπώνοντας το λευκό μου πουκάμισο, η γλώσσα του έγλειψε τις μαύρες τρίχες στο στήθος μου, πίνοντας τον αρμυρό ιδρώτα του κορμιού μου, περνώντας σα μαλακά από τον ώμο, έσφιξα τη λαβή μου αργά, ανάγκασα να γείρει πίσω το κεφάλι. Το σώμα του νεαρού σφίχτηκε, πλημμύρισε πανικό από την αλλαγή του τέμπου. Ο φόβος του λειτούργησε πάνω μου σαν δυναμωτικό. Τον ένιωσα να τρέμει στη λαβή μου και το καβλί μου σκλήρυνε.

Louise Welsh: Το τελευταίο καρέ (Αλεξάνδρεια)

No 475

Douglas Jonsonson

Βράδυ ή πρωί

Άρχισε ξανά η βροντή του καλοριφέρ.
Τα στενάχωρα διαμερίσματα των πολυκατοικιών, οι μισοσκότεινοι
δρόμοι, οι στοές,
έγιναν πάλι τόποι μυστικών συναντήσεων, εκμυστηρεύσεων,
......επαφών.
Οι φωτισμένοι ανελκυστήρες δεν πηγαίνουν πια στα τυφλά
σκοντάφτοντας σε κατώφλια μισανθρώπων και ενοίκων.
Μια πνοή από θερμές εκρήξεις εξατμιζομένων λιθανθράκων
γεμίζει τα γραφεία, τ' αμάξια.
Οι τόποι των ραντεβού μας έχουν χρωματιστεί από κάτι
που οι αραχνιασμένες μέρες δεν μέτραγαν -
από αναμονή κι ελπίδα.
Δεν απευχόμαστε πια το άγγιγμα
λυμφατικών σωμάτων κι ασπριδερών λαιμών.
Μπορεί μάλιστα να πει κανείς πως τα σταχτιά μαλλιά
κι οι κρύες πέψεις των αναπνοών
δεν μυρίζουν πια λίπος και σεξ.

Χάρης Μεγαλυνός: Καλοκαίρια και ενιαυτοί (Οδός Πανός)

Νο 474

Η ανάρτηση αποσύρθηκε κατόπιν επιθυμίας του συγγραφέα.

Νο 473

Thomas Plageman

Ροζ γραμμή

Ξημερώματα στη γνωστή γραμμή του τηλεφώνου
τα πρόστυχα λόγια μου δεν ταιριάξανε’
ακούστηκες σπασμένη φωνή με λαχτάρα για χάδι.
Ντράπηκα μετά τους σπασμούς
αμέσως πρότεινα για την επόμενη ταβέρνα στο χωριό.

Η μέρα φαγώθηκε με αγωνία’ η μορφή του ασυναρμολόγητη
να παλεύει στην καρδιά μου να βρει φουρίκι
τα λόγια που ειπώθηκαν να μπλέκονται συνέχεια
μέσα μου σαν καλώδια μελλοθανάτου να παραλύουν κάθε φαντασία,

μια ανατριχίλα-

Βασίλης Δημητράκος: Το χρώμα της φωνής του (το ΟΚΤΑΣΕΛΙΔΟ του Μπιλιέτου, 21)

No 472

Toktam Baghdadi - Tayefeh (Ιράν)

Στην καλύβα άναψα όλα τα κεριά, μετά ξάπλωσες στο πάτωμα και φύσηξες στη σόμπα. Έκοβες λαχανικά και μου διηγιόσουν μια μέρα στη Ταϊλάνδη, που είχες δει χελώνες να εκκολάπτονται στην άμμο. Οι περισσότερες από αυτές δεν τα καταφέρνουν να φτάσουν μέχρι τη θάλασσα, και αν φτάσουν τις περιμένουν οι καρχαρίες. Με παρόμοιο τρόπο χάνονται και καταβροχθίζονται οι μέρες, οι μέρες, όμως, που τα καταφέρνουν, επιπλέουν και επιστρέφουν σε σένα για το υπόλοιπο υης ζωής σου.
Σε ευχαριστώ που με έκανες ευτυχισμένη.
Στεκόμασταν όρθιες στο μισοσκόταδο. Είχα τα χέρια μου πάνω στους γοφούς σου, τα δικά σου ήταν πάνω στους ώμους μου. Όταν φιληθήκαμε, στάθηκα στα δάχτυλα των ποδιών μου. Είσαι πολύ ωφέλιμη για τις γάμπες μου.
Μου έβγαλες το πουκάμισό μου, και άρχισες να αγγίζεις το στήθος μου μέσα από το σουτιέν, που είναι απαλό και σφιχτό στις ρόγες μου. Κάτι είπες για το κρεβάτι και ξαπλώσαμε, εσύ κλοτσώντας τα λυτά σου παπούτσια και το λινό παντελόνι σου, τα πόδια σου μαυρισμένα και γυμνά.
Για αρκετή ώρα σταθήκαμε δίπλα δίπλα, χαϊδεύοντας η μία την άλλη χωρίς να μιλάμε, και μετά πέρασες το δείκτη σου πάνω από τη μύτη μου, και τον έφερες στο στόμα μου. Με έσπρωξες κάτω από σένα, φιλώντας με, βρίσκοντας την είσοδο του κορμιού μου, βρίσκοντας με μουσκεμένη.

Τζάνετ Γουίντερσον: Πες μου μια ιστορία (Μελάνι)

No 471

Nelly Kahloun(Τυνησία)

Καθώς βαδίζαμε στο διάδρομο προς το δωμάτιό της, μου είπε πόσο χαιρόταν που είχε φτάσει η νύχτα. Δεν ρώτησα γιατί. Χαιρόμουνα κι εγώ. Έμοιαζε σαν ένα μυστικό που μοιραζόμασταν οι δυο μας. Έτσι, μπήκα μαζί της στο δωμάτιο για να ξεκουμπώσω εκείνες τις ενοχλητικές κόπιτσες. Άναψε ένα μικρό κερί σ’ ένα εμαγιέ κηροπήγιο. Το ασθενικό φως του έκανε πιο ορατό το σκοτάδι στο δωμάτιο. Γλίστρησε μέσα απ’ το φουστάνι της σαν ένα νυσταγμένο παιδί κι ύστερα γύρισε ξαφνικά προς το μέρος μου και τύλιξε τα χέρια της γύρω απ’ το λαιμό μου.
Όλα τα πουλιά πάνω στην ανάγλυφη μπορντούρα ξέσπασαν σ’ ένα γλυκό κελάηδισμα. Κάθε μπουμπούκι πάνω στην κουρελιασμένη ταπετσαρία άνθησε και μεταμορφώθηκε σε ένα κόκκινο ρόδο. Ναι, ακόμη και τα πράσινα κλήματα που κοσμούσαν τις κουρτίνες του κρεβατιού πλέχτηκαν μεταξύ τους και σχημάτισαν παράξενα στεφάνια και γιρλάντες, τυλίχτηκαν γύρω μας σαν μια πυκνόφυλλη αγκαλιά και μας κρατούσαν ενωμένες μέσα στα χιλιάδες σφιγμένα κλαράκια τους

Κάθριν Μάνσφιλντ: Τρυφεροί έρωτες

Τότε θα κάνεις πως ξυπνάς! Κι εγώ θα μπορέσω να βρω καταφύγιο σ’ εσένα, μ’ ένα ταραγμένο και άδικο παράπονο, εκνευρισμένους αναστεναγμούς, με τις γροθιές σφιγμένες να καταριέμαι το φως της μέρας που ήρθε τόσο γρήγορα, τη νύχτα που τελείωσε τόσο σύντομα, το θόρυβο απ’ το δρόμο… Γιατί γνωρίζω πολύ καλά πως τότε εσύ θα σφίξεις τα δυο σου χέρια γύρω μου, κι αν το λίκνο της αγκαλιάς σου δεν καταφέρει να με ησυχάσει, το φιλί σου θα γίνει πιο λάβρο, τα χέρια σου πιο ερωτικά και ξέρω πως θα μου προσφέρεις τη σαρκική ηδονή, που είναι πεμπτουσία της αγάπης, σαν ένα λυτρωτικό εξορκισμό που θα αποτάξει από το σώμα μου τους δαίμονες του πυρετού, της οργής και της ταραχής… Θα μου προσφέρεις τη σαρκική απόλαυση, γέρνοντας πάνω μου φιλήδονα και μητρικά, εσύ που αναζητείς στη φλογερή σου ερωμένη το παιδί που δεν απόχτησες ποτέ.

Κολέτ: Λευκές νύχτες

στο Δήμητρα Τουλάτου (επιμ): Έρωτες Γυναικών (Εκδ. της Γαίας)

No 470

Brian Mehieu

.

ΕΝΤΙ: Θέλει να ‘ρθει με μένα.
ΚΑΘΥ: Άφησέ τον ν’ αποφασίσει μονάχος του.
ΕΝΤΙ: Έχει προβλήματα. Χρειάζεται αντρικό χέρι στον ώμο του.
ΚΑΘΥ: Φοβάμαι ότι τον επηρεάζεις απρεπώς.
(…)
ΚΑΘΥ: Ενώ εσύ τι θα του χαρίσεις;
ΕΝΤΙ:Τον κόσμο ολόκληρο.
ΚΑΘΥ: (πάει στη βαλίτσα). Ορίστε χάλια. Κύριε Σλόαν, παιδί μου, εσείς ούτε βαλίτσα δεν είστε σε θέση να φτιάξετε. Βλέπεις πόσο μ’ έχει ανάγκη και στα παραμικρότερα; Δεν τα βγάζει πέρα δίχως γυναίκα.
ΕΝΤΙ: Άφησέ τον να δοκιμάσει.
ΚΑΘΥ: Οι γυναίκες είναι απαραίτητες.
ΕΝΤΙ: Το παραδέχομαι.
ΚΑΘΥ: Τότε, πού έχεις αντίρρηση;
ΕΝΤΙ: Αλλά σε πολύ μικρές δόσεις.
ΚΑΘΥ: Είσαι ανόητος, Έντι, ανόητος.
ΕΝΤΙ: Άφησέ τον να διαλέξει. Μίλα ξεκάθαρα, νεαρέ.
ΣΛΟΑΝ: Θα πάω με τον Έντι.

Τζο Όρτον: Τα γούστα του κυρίου Σλόαν (Αστέρι)

No 469

José Luis Nievas

.

-Με τους άντρες; Σου αρέσουν;
Ήταν ειλικρινής και ωμή. Αυτός κούνησε το κεφάλι του σοβαρός.
- Ναι.
- Από πότε;
- Δεν ξέρω. Τι σημασία έχει;
Εκείνη τον αγκάλιασε κι αυτός άρχισε να μιλάει σαν να ήταν μόνος. Η κοπέλα άρχισε τώρα να τρίβει το χασίσι μέσα σε μια πίπα, πολύ λεπτή, πολύ μακριά, από καλάμι, με στρογγυλό κύπελλο όπου το ναρκωτικό καιγόταν και τσιτσίριζε.
Ήταν σαν αρρώστια, έβγαινε τη νύχτα, σαν αλήτης, να αναζητήσει την ταπείνωση και την ηδονή.
- Βαριέμαι, είπε ο Μπέμπης. Εσύ δεν βαριέσαι; Μου αρέσουν οι άντρες, με πιάνει τρέλα πότε πότε, όταν έχω πολύ καιρό να βγω αρχίζω να βαριέμαι. Είμαι παντρεμένος, η γυναίκα μου είναι δασκάλα, ζούμε στο Λινιές, έχω δυο παιδιά.
Το ψέμα τον βοηθούσε να μιλάει και έβλεπε το πρόσωπο της κοπέλας φωτισμένο από το ναρκωτικό και μετά ένιωθε τη χλιαρότητα της πίπας στο χέρι του και τον καπνό που κατέβαινε μέσα από τα πνευμόνια του και ένιωθε αρκετά ευτυχισμένος.
- Αλλά δε με ενδιαφέρει η οικογενειακή ζωή. Η γυναίκα μου είναι μια αγία, τα παιδιά μου είναι αληθινά κουκλάκια. Μόνο με τον αδερφό μου συνεννοούμαι, έχω ένα δίδυμο αδερφό. Σου μίλησα γι’ αυτόν; Τον φωνάζουν Γκάουτσο, γιατί έζησε πολύ καιρό στην ύπαιθρο, Ντολόρες… έχει νευρολογικά προβλήματα, είναι πολύ σιωπηλός και ακούει φωνές που του μιλάνε. Εγώ τον φροντίζω και τον αγαπώ περισσότερο απ’ τη γυναίκα και τα παιδιά μου. Έχει τίποτα κακό αυτό;

Ρικάρντο Πίλια: Καμένα λεφτά (Καστανιώτης)

No 468

Gonzalo Bénard (Ισπανία)

.

Σ’ αυτό το ναό των ομοφυλόφιλων με είχε σύρει η Γερτρούδη. Μια από τις φίλες της την είχε συμβουλέψει να ποντάρει σ’ αυτή τη διφορούμενη κατάσταση για να μεγιστοποιήσει τις ευκαιρίες της. Τα μέρη αυτά στην πραγματικότητα ήταν γεμάτα από κορίτσια που είχαν έρθει για να διασκεδάσουν χωρίς να νοιάζονται ποιον θα διπλαρώσουν. Εκεί αισθάνονταν απόλυτα ήρεμες, δε διακινδύνευαν τίποτα, και υπήρχαν στιγμές που ήταν χρήσιμο να υψώνει κανείς λευκή σημαία.
Ήταν όμορφα τα κορίτσια για τους πούστηδες. Κι επειδή ήταν όμορφα, οι πούστηδες τα λάτρευαν, τελικά όλοι έβρισκαν εκεί αυτό που ζητούσαν
(…)γύρισα να κοιτάξω τον Ζιλιέν. Και τότε δεν κατάλαβα καλά. Είδα το Ζιλιέν να γυρίζει το κεφάλι την ίδια στιγμή προς το μέρος μου. Χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλο και εντελώς αυθόρμητα ενώσαμε τα χείλη μας. Και συνεχίσαμε να τα κρατάμε ενωμένα και ν΄ανταλλάσσουμε βαθιά φιλιά, μέχρι που αισθάνθηκα να πνίγομαι.
(…) Δεν μπορούσα να συνέλθω απ’ αυτή τη συνάντηση που θα ταίριαζε γάντι στα όνειρά μου. Μόνο που το πράγμα στράβωσε, και μάλιστα πολύ γρήγορα.

Pascale Clark: Όλος ο κόσμος ερωτεύεται (Λιβάνης)

No 467

Bob Carlos Clarke (Ιρλανδία)

.
Αγαπώ τα γυναικεία αιδοία. Αγαπώ και τις γυναίκες. δεν τα ξεχωρίζω. Οι γυναίκες με πληρώνουν, για να τις εξουσιάζω, να τις ερεθίζω, να τις κάνω να τελειώνουν. Βέβαια δεν ξεκίνησα την καριέρα μου με αυτό τον τρόπο. Αντίθετα, ξεκίνησα την επαγγελματική μου σταδιοδρομία ως δικηγόρος, αλλά όταν κόντευα 40, με έπιασε μια εμμονή να κάνω τις γυναίκες ευτυχισμένες. Υπήρχαν πολλές ανικανοποίητες, οι οποίες δεν ήξεραν τον δρόμο προς τη σεξουαλική ευχαρίστηση.
Όλα ξεκίνησαν από μια μάλλον τυχαία αποστολή, με την οποία αργότερα ασχολήθηκα συστηματικά και πάνω στην οποία βελτιώθηκα και στη συνέχεια αρίστευσα. Έγινε η τέχνη μου κι άρχισα να πληρώνομαι γι’ αυτό. Ένιωσα, σα να βρήκα τον προορισμό μου στη ζωή και μετά απ’ αυτό, το φορολογικό δίκαιο με το οποίο ασχολιόμουν, έμοιαζε τελείως βαρετό κι ασήμαντο.
Στη δουλειά μου φοράω εξωφρενικά ρούχα την ώρα που εξουσιάζω τις γυναίκες (δαντέλα, μετάξι και δέρμα) και χρησιμοποιώ διάφορα σύνεργα, όπως μαστίγια, χειροπέδες, σχοινιά, δονητές, όλα αντικείμενα που δεν …περιλαμβάνονται στο φορολογικό δίκαιο. Δεν υπήρχαν σεξουαλικά βοηθήματα, δεν υπήρχε διέγερση κι αντιπαθούσα τα μπλε κουστούμια των ανώτερων στελεχών, αν και τώρα τα φοράω που και που στην καινούργια μου δουλειά, όπου μου χρησιμεύουν αφάνταστα. Τα συνοδευτικά είναι το παν στην υπόθεση. Δεν υπήρχαν σεξουαλικά βοηθήματα και στολές στο φορολογικό δίκαιο. Δεν υπήρχαν υγρά. Δεν υπήρχαν σκοτεινά και μυστηριώδη προκαταρκτικά, ούτε ορθωμένες θηλές. Δεν υπήρχαν λαχταριστά χείλη και κυρίως δεν υπήρχαν βογκητά. Τουλάχιστον, όχι το είδος που προτιμώ. Αυτό ήταν και το κλειδί της υπόθεσης, τώρα το καταλαβαίνω’ τα βογκητά ήταν αυτό που τελικά με σαγήνευσε και μ’ έκανε να θέλω σαν τρελή να δίνω χαρά στις γυναίκες.

.
Ηβ Ένσλερ: Αιδοίων μονόλογοι (Νίκη)

No 466

Tara Hutton (ΗΠΑ)

.
«Η Ντολόρες μ’ εγκατέλειψε», της είπα.
«Άσε με να μαντέψω», μου είπε με ύφος βαθυστόχαστο. ¨Σε πλήγωσε πολύ βαθιά και το μόνο που χρειάζεσαι τώρα, είναι κάποιον να σε πάει σπίτι και να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα».
«Δεν είπα τίποτα τέτοιο».
«Δεν χρειαζόταν να το πεις». Χτυπούσε παλαμάκια με τα χέρια της, παίζοντας με το χιόνι. «Είμαι γλυκιά και χαριτωμένη και αρκετές γυναίκες μού έχουν πει ότι μόνο αυτό έχουν ανάγκη, και τώρα πια ξέρω σίγουρα ότι μόνο αυτό χρειάζονται όλες από μένα». (…) «Θέλεις να σου πω τη γνώμη μου;»
«Μα και βέβαια». Η φωνή μου ακούστηκε σαν ταγγισμένο βούτυρο.
«Ωραία, λοιπόν’ αυτή είναι η φιλοσοφία της Πρισίλα Πρίσλεϊ για τον λεσβιακό έρωτα: πρώτον, οι γκόμενες είναι μια χαρά, αλλά μετά από λίγο καιρό παραγνωριζόμαστε και υπάρχει φόβος να συγκαούμε. Τότε, κάποια από τις δυο μας περισσεύει. Δεύτερον, όταν χωρίζεις με κάποια που έχεις δεσμό, πρέπει να την ξεγράψεις για πάντα. Τρίτον, ο καθένας μας χρειάζεται κάποιο χρονικό διάστημα ερωτικής αποχής ανάμεσα στους ερωτικούς δεσμούς του, για να ξαναβρεί τον εαυτό του. Α;ν θέλεις η ζωή σου μπορεί να είναι εύκολη και ωραία».

Sarah Schulman: Χωρίς την Ντολόρες (Aquarius)

No 465

Ανέκαθεν η εξουσία επέτρεπε την αναπαραγωγική σεξουαλική δραστηριότητα με σκοπό τη διαιώνιση του είδους. Όταν δεν καταστέλλει τις αποκλίνουσες σεξουαλικές συμπεριφορές, τις ανέχεται και τις ρυθμίζει – αλλά δεν τις εγκρίνει ηθικά, δηλαδή κοινωνικά. Η ιστορία των σπουδών δεν γνωρίζει μια αλλά πολλές και αντιφατικές βιογραφίες της Σαπφώς. Αυτό συνέβη επειδή η ίδια η ιστορία γνώρισε πολυάριθμες ταυτότητες της Σαπφώς. Ταυτότητες σεξουαλικές, που κατά καιρούς περιόρισαν την ερμηνεία του έργου μέσα σε έναν κύκλο κλειστό ανάμεσα σε βιογραφία και ποιητική παραγωγή. Στη Σαπφώ αποδόθηκε ταυτότητα ομοφυλοφιλική, κατόπιν ετεροφυλοφιλική ή αμφιφυλοφιλική – αλλά και η συγκρότηση αυτών των ταυτοτήτων πρέπει να ιδωθεί σε διαχρονική βάση. Η εικόνα της ομοφυλόφιλης Σαπφώς εξομαλύνεται με κατεύθυνση ετεροφυλοφιλική μέσα στο περιβάλλον της κωμωδίας – τον 5ο – 40 αιώνα π.Χ. – όταν την παρουσιάζουν σύγχρονη άλλων ποιητών και της αποδίδουν συχνά ερωτικές σχέσεις μαζί τους, και όταν εισάγονται η μορφή του Φάωνα και το μοτίβο της αυτοκτονίας στη Λευκάδα (Δίφιλος, αποσπ. 71Κ.-Α. Μένανδρος, αποσπ. 258 Κ.-Τ.). η ιστορία των βιογραφιών της Σαπφώς είναι ακριβώς η ιστορία μιας ταλάντωσης ανάμεσα στην ομοφυλοφιλική εικόνα – εικόνα πάντοτε και σε κάθε περίπτωση σκανδαλώδη – και την απόπειρα να διορθωθεί στρεφόμενη προς την ετεροφυλοφιλική κατεύθυνση η παράδοση για μια κλασική συγγραφέα που την έχουν διαβάσει και εκτιμήσει. Αλλά οι δυνατότητες βιογραφικών ανασυνθέσεων – που είναι τόσο ποικίλες και βασανιστικές – συνδέονταν, ακριβώς, με την πρόσληψη του ποιητικού έργου, που ποικίλει στις διάφορες εποχές.

Annalisa Paradiso: Σαπφώ, η ποιήτρια στο Nicole Loraux (επιμ.): Αρχαία Ελλάδα γένους θηλυκού (Μεταίχμιο)

No 464

Τι να συμπεράνει, λοιπόν κανείς για μια κουλτούρα, οι νόμοι της οποίας εξέφραζαν μια βαθιά ριζωμένη ανησυχία για την παιδεραστία, ενώ δεν την απαγόρευαν ξεκάθαρα; Μια κουλτούρα στην οποία οι διαθέσεις και οι αξίες γύρω από την παιδεραστία κυμαίνονταν από τους διάφορους βαθμούς επιδοκιμασίας, όπως, για παράδειγμα, στο Συμπόσιον του Πλάτωνα, έως το στυγνό ρεαλισμό του Αριστοφάνη και την άποψη του Αριστοτέλη ότι το να νιώθει ένας άνδρας ηδονή σ’ έναν παθητικό σεξουαλικό ρόλο είναι μια παθολογική, νοσηρή κατάσταση η οποία αποκτάται με τη συνήθεια και συγκρίνεται με το να μασάει κανείς τα νυχια του ή να τρώει χώμα ή στάχτες; Μια κουλτούρα δεν είναι μια ομοιογενής ενότητα’ δεν υπήρχε μια και μοναδική στάση των Αθηναίων απέναντι στην ομοφυλοφιλία. Η μεγάλη ποικιλία των διαθέσεων και τα αλληλοσυγκρουόμενα πρότυπα και πρακτικές που διαπιστώσαμε, αντιπροσωπεύουν τις διαφωνίες, τις αντιφάσεις και τις ανησυχίες οι οποίες συνιστούν το εύτακτο χάος ενός σύνθετου πολιτισμού. Δε θα έπρεπε να τις αποφεύγουμε με ορθολογικές εξηγήσεις. Εάν τις μετατρέπαμε σε ένα τακτοποιημένο, συνεκτικό και με εσωτερική συνέπεια σύστημα, θα μειώναμε απλώς το βαθμό κατανόησης της ποικίλης φύσης της αθηναϊκής ομοφυλοφιλίας.

David Cohen: Νόμος, Σεξουαλικότητα και Κοινωνία. Η επιβολή της ηθικής στην κλασική Αθήνα. (ΙΣΤΟΡΗΤΗΣ/κάτοπτρο)

No 463

Ο Τίμαρχος, ένας πολιτικός που κατηγόρησε ο Αισχίνης το 346 π.Χ. σε ένα λόγο που έμεινε ονομαστός, μπαίνει το ίδιο πρόωρα με τον Αλκιβιάδη το νεότερο στη σκηνή. Περίεργη προσωπικότητα, που έγινε συνώνυμη του εκδιδόμενου της χειρότερης υποστάθμης, καλού τόσο όσο να περάσει τη ζωή του σε έναν οίκο ανοχής. (…)
Η σταδιοδρομία του Τίμαρχου ξεκινά στο σπίτι ενός γιατρού, μέρος που στην Ελλάδα ευνοεί την ανδρική πορνεία, όπως η παλαίστρα ή τα λουτρά. Τα ιατρεία έχουν, δίκαι ή άδικα, αποκτήσει για τα καλά τη φήμη της ακολασίας. Τα πήγαιν’- έλα με διάφορες προφάσεις, για παράδειγμα τις ιατρικές σπουδές, η παρουσία «ασθενών» λίγο πολύ ξεγυμνωμένων, τι πιο ευνοϊκό για συναντήσεις, «εμπορικές» συναλλαγές, διακανονισμούς συνευρέσεων ή πρελούδια σχέσεων μεγαλύτερης διάρκειας; Επιπλέον το σπίτι του Ευθύδικου που βρίσκεται στον Πειραιά αποτελεί ένα επιλεγμένο μέρος για να συναντήσει κανείς τους ξένους εμπόρους που αποβιβάζονται στο λιμάνι και αναζητούν περίεργες περιπέτειες.
Ό,τι καταδικάζουν ο Αισχίνης και οι συμπατριώτες του στη συμπεριφορά του Τίμαρχου, Αθηναίου πολίτη, είναι ότι ανταλλάσσει με χρήμα την ομορφιά του όπως οι πόρνες που τριγυρνούν στους δρόμους του Κεραμεικού ή του Πειραιά, αντί να παραμένει στις σχέσεις ανάμεσα σε εραστές και ερωμένους που είναι πλήρως αποδεκτές απ’ όλους. Όμως ο Τίμαρχος που έχει ήδη καταληφθεί απ’ τη μανία των απολαύσεων θέλει να αποσπάσει από την ομορφιά του κάθε πιθανή ωφέλεια και μετά από κάποιες εφήμερες περιπέτειες αφήνεται στον πειρασμό μιας πιο στέρεης σχέσης με έναν Αθηναίο, το Μισγόλα, περίπου είκοσι χρονών.

Catherine Slles: Η άλλη όψη της Αρχαιότητας. Ο υπόκοσμος. (Παπαδήμας)

No 462

Ο μόνος αληθινός έρωτας ήταν ο έρωτας προς τα αγόρια. Ο έρωτας αυτός ήταν εκείνη η μοναδική σεξουαλική σχέση, για την οποία ήταν απολύτως αναγκαίος ο πνευματικός και ψυχικός δεσμός, ενώ η σεξουαλική επαφή παρέμενε δευτερεύουσα και κατά τις περιστάσεις περιοριζόταν σε πολύ λεπτές εκδηλώσεις αισθησιακής επιθυμίας και ερωτικής προσέγγισης. (…) ο Αθηναίος μπορούσε να είναι ερώμενος, μόνον κατά τη διάρκεια ενός χρονικού διαστήματος των ετών κατά τα οποία ήταν «παις» δηλαδή κατά την εφηβεία του, όταν ακόμη από την παιδική ηλικία βρισκόταν στο κατώφλι προς την ωριμότητα. Σε ηλικία 12 ετών ένα αγόρι είλκυε ήδη το ενδιαφέρον των ενηλίκων ανδρών, που αυξανόταν διαρκώς μέχρις ότου γίνει 18 ετών, οπότε δεν ήταν πλέον παις. (…) Η ουσιαστική έννοια και η αξία της παιδεραστίας βρισκόταν προφανώς στην παιδαγωγική της λειτουργία. Η ερωτική έλξη του άνδρα από το αγόρι ήταν στην περίπτωση αυτή η κύρια κινητήρια δύναμη, ο «παιδαγωγικός έρωτας», ενώ η σεξουαλική επαφή, στη καλύτερη περίπτωση, ήταν συμπληρωματική επίδρασή του. (…) Το ότι η σεξουαλικότητα μέσα στη παιδεραστία έπαιζε αποφασιστικό ρόλο και δεν πηγάζει από την κολασμένη φαντασία μερικών επιστημόνων, αυτό γίνεται σαφές για κάθε απροκάλυπτο παρατηρητή, όταν βλέπει τις εικόνες των αρχαϊκών αγγείων, στις οποίες ένας άνδρας, ο εραστής, πιάνει τα γεννητικά όργανα του νεαρού, του ερωμένου. (…) Το ότι γινόταν γενετήσια επικοινωνία μέσα στην παιδεραστία κάθε εποχής, αυτό προκύπτει με σαφήνεια από τη γραμματεία. (…) Ο προβληματισμός της παιδεραστικής σεξουαλικής ζωής προέρχεται από μια διπλή κοινωνική ηθική, η οποία για τον έναν ερωτικό σύντροφο παρεξηγούσε ό,τι αποδεχόταν για τον άλλον. (…) Το ότι η παιδεραστία ήταν μια ακροβασία μεταξύ νόμιμο και παράνομου έρωτα και όπως θεμελιώθηκε ανάλογα η τάση ήταν να μη καταλήξει σε δυσφήμηση για πορνεία, αυτό το δείχνει η δίκη εναντίον του Τιμάρχου, τον οποίον η μομφή της πορνείας τον καταβαράθρωσε.

Carola Reinsberg: Γάμος, Εταίρες και Παιδεραστία στην αρχαία Ελλάδα (Παπαδήμας)

No 461

(…) ο έρωτας είναι μια φυσική ενέργεια που ρέει από τους ανθρώπους προς κάθε αντικείμενο, είτε αυτό είναι ομόφυλος ερωμένος, παιδί συγγενής ή κτήνος, όπως αποδεικνύεται και από αποδεικνύεται από τους πολλούς ελληνικούς μύθους που αναφέρονται σε αιμομιξία και σε κτηνοβασία. Ποιοτικώς δεν υπάρχουν ξεχωριστές κατηγορίες για «ομοφυλόφιλους» ή « ετεροφυλόφιλους», αφού ο έρωτας εξ ορισμού δεν κάνει διακρίσεις. Έτσι ένας Έλληνας δεν θα χαρακτήριζε «ομοφυλόφιλο» έναν άνδρα που είχε σοδομήσει κάποιον άλλον. Οι οποιοιδήποτε περιορισμοί του έρωτα δεν εγείρονται από την εγγενή φύση της ερωτικής δραστηριότητας η οποία αυτοκαυευθύνεται προς τον ένα ή προς το άλλο αντικείμενο, αλλά από κυριολεκτικά αφύσικους κώδικες, νόμους, συνήθειες και θεσμούς της κοινωνίας οι οποίοι καθορίζουν τα κατάλληλα και ακατάλληλα αντικείμενα και περιπτώσεις σεξουαλικής δραστηριότητας. (…) Η αμφισημία και η πολυπλοκότητα της στάσης των αρχαίων Ελλήνων απέναντι στην ομοφυλοφιλία μπορεί να θεωρηθεί αρχική μέσα από τις διάφορες εικασίες για την προέλευσή της, η οποία ταλαντεύεται μεταξύ των δυο πόλων του πολιτισμού και της φύσης. (…) Στα τέλη του 4ου π.Χ. αιώνα, η διαμάχη πολιτισμού και φύσης που παρέχει το πλαίσιο των εικασιών για την προέλευση της ομοφυλοφιλίας οδήγησε σε μια φιλοσοφία «επιστροφής στη φύση», η οποία συνηγορούσε υπέρ της απόρριψης των τεχνητών κοινωνικών συμβάσεων. (…)

Bruce S. Thornton: Έρως. Ο μύθος της σεξουαλικότητας στην αρχαία Ελλάδα (Οξύ Ιστάρ)

No 460

Jack Vettriano

Μπλέ

Θυμάμαι τις τρελές αγάπες μου
όλες πνιγμένες μέσα στο κόκκινο κρασί.
Θυμάμαι τη βρώμα τους στα πεζοδρόμια,
μέσα σε ομηγύρεις, σε σταθμούς,
θυμάμαι τις τρελές αγάπες μου
που δεν υπήρξαν.
Κάποτε τις έβρισκα σε ακρογιαλιές
κάποτε τις περίμενα σε εγωιστικές σελίδες
κάποτε, που δεν τις γύρευα
και πίστευα πως ήσαν αλλού,
μες στην καταστροφή κάποιου
που πριν χαθεί τις αποδοκίμαζε.
Κι αν έκλαιγα γι’ αυτές
ποιος θα με πίστευε;
Α οι τρελλές αγάπες μου
που πνίγηκαν στην έρημο
μέσα στην άμμο της μηδαμινότητας
πάνω στην έρημο του κόκκινου κρασιού.
Δεν ήμουν εγώ που σκότωσαν αυτές,
μες στη καταστροφή κάποιου άλλου
δεν ήμουν εγώ που ευχήθηκα να υπάρξουν.

Χάρης Μεγαλυνός: Το μήλον της έριδος (Οδός Πανός)

No 459

Γιάννης Τσαρούχης
.
ΔΕΝ Θ’ ΑΝΤΑΜΩΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ

Η ομορφιά σου είναι μέσα μου
Γι’ αυτό όταν σε βλέπω παθαίνω μεταλλάξεις
Όμως σε λίγο αλίμονό σου
Μέσα μου είναι και ο μαθητής
Που αναζητάει τον δάσκαλο
Μα τι να με διδάξεις
Μαθητευόμενε μάγε
Ωραίε σαν άγαλμα ελληνικό

Γι’ αυτό όταν κατεβάζεις το φερμουάρ
Για να γδυθείς την αριστοτεχνική σου σάρκα
Δεν μένει τίποτα
Όταν γδύνεσαι την πέτρα που σμιλεύτηκες
Δεν είσαι τίποτα
Γι’ αυτό δεν θ’ ανταμώσουμε ποτέ
Άγαλμα νέο-ελληνικό μου
Τίποτα

Δημήτρης Ποταμίτης: Ποιήματα 1964-2003 (Καστανιώτης)

No 458

Aiu

- Να το διατυπώσω διαφορετικά. Πιστεύετε πως ο Ρενέ Καλιμάρ είχε συνείδηση ορισμένων… εε… ιδιαίτερων πλευρών της σχέσης που είχατε μαζί του; Ας πούμε… του ότι ήσασταν… Άντρας;
Το πρόσωπο του Σινγκ ζωντάνεψε, να ένα θέμα που το έβρισκε ενδιαφέρον. Λογάριαζε να δώσει όλο του τον εαυτό σ’ αυτήν τη σκηνή.
- Λοιπόν… Δε με είδε ποτέ γυμνό. Ούτε μια φορά.
- Θα πρέπει όμως… οπωσδήποτε …τέλος πάντων, πώς να το πούμε αυτό…
- Να το πείτε όπως θέλετε, κύριε δικηγόρε. Δεν είμαι σεμνότυφος. Όλα αυτά τα χρόνια που περάσαμε μαζί, ο Ρενέ δεν εξερεύνησε ποτέ το σώμα μου. Για να το πω καθαρά, δεν μπήκε ποτέ μέσα μου, έστω κι αν εγώ έκανα όλες τις απαραίτητες κινήσεις ώστε να έχει απόλυτα πεισθεί ότι το είχε κάνει.(…)
- Κύριε Σονγκ, σας παρακαλώ, θέλετε δηλαδή να πιστέψουμε ότι όλα αυτά τα χρόνια, δεν σας…;
- Για τον Ρενέ, κύριε, το σεξ ήταν ένα είδος αφηρημένου ιδεώδους, μια άσαρκη έννοια – ίσως μάλιστα κάτι που προσέγγιζε το θείο έρωτα. Έτσι, εντελώς φυσικά, και χωρίς καν να χρειαστεί να μεταχειριστώ κάποια ιδιαίτερα περίτεχνα στρατηγήματα, δέχτηκε ως αυτονόητους τους κανόνες της «αρχαίας τέχνης της κρεβατοκάμαρας». Διευκρινίζω ότι οι κανόνες αυτοί και το τυπικό τους ήταν καρπός της φαντασίας μου. Τους είχα επινοήσει εγώ, εκατό τοις εκατό – ειδικά για την περίπτωση του. Ο Ρενέ, όπως όλοι οι Γάλλοι, είναι πεπεισμένος πως είναι θαυμάσιος εραστής. (…) Κατά τη γνώμη μου, δεν ήταν πολύ έμπειρος όταν τον συνάντησα. Ανέλαβα τη μόρφωση του …κατά κάποιον τρόπο. Κι αν κάτι του φάνηκε παράδοξο, δεν τόλμησε πάντως ποτέ να μου το πει.(…)
- Δεν απαντήσατε στο ερώτημά: Ο Καλιμάρ ήξερε ότι ήσασταν άντρας;
- Ξέρετε, κύριε πρόεδρε… Δεν τον ρώτησα ποτέ.

.
Serge Gruenberg: Μ. Μπατερφλάι (Το κλειδί)

No 457

Και πραγματικά όταν πια νύχτωσε για τα καλά, ο Σωτήρης άρχισε τη μεταμόρφωση. Αφού πρώτα ξεμπέρδεψε με τα γένια, βάλθηκε να ξυρίσει κι ολόκληρο το κορμί του. Όταν με τη βοήθεια του Ορέστη τελείωσε και με την πλάτη, κοίταξε με υπεροψία στον καθρέφτη δίνοντας την εκκίνηση.
- Λοιπόν, η ιεροτελεστία αρχίζει, έλα να βλέπεις για να μαθαίνεις.
Ο Ορέστης ακούμπησε τον ώμο του στην πόρτα του μπάνιου και κοίταζε με το στόμα ανοιχτό. Μια γερή στρώση μέικαπ ήταν το πρώτο στάδιο. Αφού στέγνωσε, το πασπάλισε με μια σκουρόχρωμη πούδρα και το πρόσωπο έγινε σαν μια μάσκα θεάτρου. Η παλέτα κάτω από τον καθρέφτη του μπάνιου είχε ό,τι χρειαζόταν το έμπειρο χέρι του καλλιτέχνη, που αριστοτεχνικά δούλευε πάνω στα αδρά χαρακτηριστικά του προσώπου. Ψεύτικες βλεφαρίδες, ρουζ, μάσκαρα, σκιές, πολύχρωμα μολύβια και κραγιόν. Σε λίγο ο πίνακας που λεγόταν Μίνα ήταν έτοιμος για να εκτεθεί ακόμα και στα πιο απαιτητικά βλέμματα.
- Τι έπαθες, μωρό μου, τα ‘χασες; Κι ακόμα δεν είδες τίποτα.
Η Μίνα κοιτάχτηκε ξανά στον καθρέφτη κάνοντας έναν τελευταίο έλεγχο.
- Μπορώ να πω ότι τέλειωσα, έκανε με αυτοπεποίθηση. Και τώρα θα γίνει η στέψη.
Πήρε την ξανθιά περούκα κι αφού έγειρε ολόκληρο το σώμα της προς τα μπρος, τη φόρεσε. Όταν ξανασηκώθηκε, ήταν πλέον ένας άλλος άνθρωπος.

Χριστίνα Μπαλτζή: Το ποτάμι γύρισε πίσω (Χ.Χ. Μπαλτζή)

No 456

Tom di Salvo

.

Από το πρωί, προσπαθούσε να τους δώσει σχήμα, βάζοντάς τους κομπρέσες από στυπτηρία, κάνοντάς τους διαδοχικά ζεστά και κρύα μπάνια. Τα ‘σφιξε δυνατά. Προσπάθησε να τα δαμάσει με μηχανικά μέσα. Τους έφτιαξε νάρθηκες από παλιοσίδερα που έκοψε τις κόγχες τους και τις γύρισε με πένσες’ αφού τα’ άλειψε με αραβικό κόμμι, τα ‘δεσε.
Έγιναν μούμιες, ομοιώματα φλωρεντινών παιδιών.
Δοκίμασε να τα μικρύνει με αποξέσεις.
Κατέφυγε στη μαγεία.
Κατέληξε στον ορθοπεδικό ντετερμινισμό.

Κόμπρα: - Θε μου – στο πικάπ βέβαια ο Jonny Rollins – γιατί να γεννηθώ αν όχι για να ‘μια απόλυτα θεία;

Σεβέρο Σαρδουί: Κόμπρα (Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος)

No 455

Allen Jones

Στους κανονικούς πολέμους υπάρχει ένας νικητής και ένας ηττημένος. Μέσα μου είναι αλλιώς. Κανένας δεν έχασε, αλλά και κανένας δε νίκησε. Μάταια περιμέναμε οι γονείς μου κι εγώ: δεν υπάρχει ούτε έκβαση στον πόλεμο ούτε εκεχυρία. Την εχθρά μου τη φέρω, φαίνεται, μέσα μου για πάντα. Αδύνατον να τη νικήσω κατά κράτος, πόσο μάλλον να τη σκοτώσω, εκτός κι αν σκοτωθώ μαζί της, αφού λέγεται Ντενίζ, και η Ντενίζ είμαι εγώ.
Να τι μας είπε ο καινούργιος γιατρός, που είχε ύφος το ίδιο έκπληκτο με το δικό μας, και ήταν πολύ καλός μαζί μου: στο εξής, οι ενέσεις είναι άχρηστες.
Στο δρόμο της επιστροφής, κανένας μας δε μίλησε. Είχαμε και οι τρεις ανάγκη από σιωπή, ανάγκη να μείνουμε ο καθένας με τις σκέψεις του. (…)
Εκείνο το βράδυ ένας πατέρας και μια μητέρα έκαναν κάτι αλησμόνητο, που κανένας γονιός δεν είχε κάνει ποτέ προηγουμένως: ζήτησαν απ’ το παιδί τους να διαλέξει το φύλο του, ελεύθερα, για όλη του τη ζωή.
Εκείνο το βράδυ, η Ντενίζ, ετών δώδεκα, θήλυ αλλά και άρρεν, διάλεξε, επίσημα και για όλη της τη ζωή, με την ευλογία της οικογένειας, να θυσιάσει τη Ντενίζ.

Νοέλ Σατλέ: Με σκυμμένο κεφάλι (ελληνικά γράμματα)

No 454

Ο πραγματικός ερμαφροδιτισμός είναι πολύ σπάνιος. Εμφανίζεται μόνο στα άτομα που έχουν πλήρη τα δυο όργανα ή τουλάχιστον το ένα πλήρως ανεπτυγμένο μαζί με χαρακτηριστικά του άλλου φύλου. Αυτό που οι Αρχαίοι χαρακτήριζαν ανδρογυνία, είναι ο εμφανής ερμαφροδιτισμός ή αλλιώς υποσπαδίας, όπου μόνο τα εξωτερικά όργανα είναι ελαττωματικά. Ένα αγόρι υποσπαδίας μπορεί να καταγραφεί ως κορίτσι, ενώ η εσφαλμένη εκτίμηση θα φανεί κατά την εφηβεία. Αντιθέτως, υπάρχουν κοπέλες με εξωτερικά γεννητικά όργανα όμοια με εκείνα των αγοριών. Έτσι λοιπόν μια παιδίσκη με τέτοια διάπλαση δεν διακρίνεται εύκολα από έναν υποσπαδία νέο. Όταν οι Αρχαίοι (καθώς και οι σύγχρονοι) αναφέρονται σε μια αλλαγή φύλου, απλώς περιγράφουν τη στιγμή της αποκάλυψης τού πραγματικού φύλου, που παρουσιάζει δυσπλασία κατά γέννηση. Τα δυο φαινόμενα, το σεξουαλικό διφορούμενο και η μετάβαση μιας εμφάνισης σε μιαν άλλη, είναι ένα και το αυτό, αλλά και το κάθε ένα χωριστά θεωρείται κατάρα. (…)
Η λατρεία του θεού Ερμαφρόδιτου πιθανό να οβέλισε σταδιακά τον αρχέγονο φόβο για τον υποχθόνιο ανδρόγυνο. (…) Μέσα σε αυτό το σύνθετο όνομα που αναφέρεται σε μια τόσο παράδοξη κληρονομιά, η παρουσία τής Αφροδίτης δικαιολογείται απόλυτα. Βέβαια, του Ερμή είναι πιο αινιγματική. Ο μύθος που θέλει τον Ερμαφρόδιτο το παιδί δυο θεοτήτων επινοήθηκε αργότερα και για να ερμηνευθεί το όνομά του. Ο αμφίβολος νεαρός θεός, αδελφός του Έρωτα, μοιάζει στη μητέρα ρου και λιγότερο στον υποτιθέμενο πατέρα, που οι αρχαίοι αναπαριστούν ρωμαλέο, γενειοφόρο και από τους πιο ανδροπρεπείς.

Marie Decourt: Ο Ερμαφρόδιτος. Μύθοι στης αμφιφυλοφιλίας στην Αρχαία Ελλάδα (Δαίδαλος)

No 453

Pablo Suárez (Αργεντινή)

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ (1962)
Επειδή υπάρχω
Σ’ αυτή τη μοναξιά
Όπου άλλοι τρέμουν την ανυπαρξία
Επειδή ξεχνώ να ζω
Κυνηγημένος από το φόβο του σκανδάλου
Προσπαθώντας να αποφύγω
Ο κάθε καλοπροαίρετος τύπος ν’ αντιληφθεί
Τον αγώνα μου για ύπαρξη
Δεν τολμώ μήτε να φάω μήτε να πιω,
Μήτε να παρακαθίσω στους χορούς τους
Επειδή ζω
Με τη σχεδόν άγνωστη στολή
Μιας λεγεώνας των ξένων
Επειδή παίρνω το ύφος
Που δεν είναι ύφος
Επειδή εκστασιάζομαι στις παγίδες μου
Επειδή πιστεύω
Αν θέλουν να δουν τα χαρτιά μου
Ότι είμαι τελειωμένος
Δηλαδή κάνοντας δήθεν
Πως είμαι μαζί τους εγώ ο κλέφτης
Με τις σιωπηλές σόλες
Επειδή τους πληρώνω με το ίδιο νόμισμα
Και παίρνοντας τη σκιά των αγγέλων
Για τη σκιά του καμπούρη
Και βαραίνοντας το σκάφανδρό μου
Με έργα όλο και πιο ύποπτα
Στη βάρκα με τους ωραίους κωπηλάτες
Επειδή ακολουθώ τις σκιές
Φαντασμάτων χωρίς κάστρα
Στυξ στις έρημες όχθες σου
Δίχως να ‘χω ζήσει πεθαίνω
.
Μετάφραση : Δημήτρης Τ. Άναλις
.
Γ. Κονταξόπουλος (επιμ): Ζαν Κοκτώ. Ο πολύτροπος ποιητής (Εξάντας – Οδός Πανός)

No 452

Keith Vaughan (ΗΠΑ)

Η σχέση με τον Μπιμπέσκο και τον Φενελόν ήταν από τις πιο τραγικές στη ζωή του Προυστ. Ήξερε ότι δεν μπορούσε να ζητήσει τον έρωτά τους: ενώ η Αν και ο Λισιέν Ντοντέ ήταν ομοφυλόφιλοι, ο Μπιμπέσκο και ο Φενελόν αγαπούσαν όχι μόνο με θέρμη αλλά και επιδεικτικά τις γυναίκες, αν και αργότερα το ανεξέλεγκτο κουτσομπολιό θα έριχνε μια σκιά πάνω στον αποκλειστικό ανδρισμό του Φενελόν. Σε πολλά γράμματα ο Προυστ προσπαθούσε αγωνιωδώς να απομακρύνει από τον εαυτό του κάθε υποψία ομοφυλόφιλης κλίσης: ήθελε μονάχα φιλία. Όμως τη φιλία έτσι όπως την εννοούσε αυτός, προϊόν πάθους, συμπάθειας και γνώσης, όπως ο Βάγκνερ την είχε παραστήσει στον «Πάρσιφαλ». Ήθελε να βγει από τον εαυτό του, να γίνει ένα μαζί τους, να βυθιστεί μέσα τους, να χαθεί μέσα τους. Προς το τέλος της φιλίας του με τον Μπιμπέσκο, του έγραψε ότι, αφού τον γνώρισε, είχε αλλάξει και είχε αποκτήσει τη συνήθεια να μη ζει πλέον μονάχα για τον εαυτό του, αλλά να διευρύνει τους ορίζοντες της ζωής του μέχρι τα όρια μιας άλλης ύπαρξης, σπέρνοντας σ’ αυτή την τεράστια διέυρυνση του εγώ του ό, τι λαμπερό κι ό,τι αισχρό του προμήθευε η ζωή του. Ωστόσος δεν υπήρξε καμιά ένωση, κανένας συγκερασμός των ψυχών τους, ο Μπιμπέσκο και ο Φενελόν τον συμπαθούσαν και τον εκτιμούσαν – τίποτα περισσότερο. Έτσι, ο Προυστ-Ανδρομέδα παρέμενε αλυσοδεμένος στον βράχο, δίχως ο ελευθερωτής να φαίνεται πουθενά, πέρα από το μακρινό γαλάζιο της θάλασσας’ οδηγούσε όλες τις εμπειρίες του στην ανυπόφορη ένταση της τραγωδίας. «Ξέρω», έλεγε σε μια φίλη, «ότι υπάρχουν έρωτες που γνωρίζουν την ανταπόκριση, αλλά εγώ, αλίμονο, αγνοώ αυτό το μυστικό».

.
Πιέτρο Τσιτάτι: Το πληγωμένο περιστέρι. Ο Μαρσέλ Προυστ και η Αναζήτηση (Ωκεανίδα)

No 451

Lorenzo Tornabuoni(Ιταλία)

Ένας από τους πρώτους δηλωμένους γάλλους ομοφυλόφιλους του δέκατου ένατου αιώνα ήταν ο Άστολφ ντε Κουστίν (…). Σωστός grand seigneur ( και κατά πάσα πιθανότητα ένα από τα μοντέλα για τον αλαζόνα Ντε Σαρλί του Προυστ) ο Κουστίν ζούσε ανοιχτά σε ένα ménage a trois με δυο άλλους άντρες. Ο ένας από τους εραστές του ήταν ο Εδουάρδος Σεντ-Μπαρμπ, ένα αδέκαρος Εγγλέζος, και ο άλλος ο Ιγνάτιος Γκουρόφσκι, ένας εντυπωσιακός και εξίσου αδέκαρος Πολωνός που αργότερα παντρεύτηκε μια κόρη ισπανού μονάρχη, μια από τις απογόνους του Λουδοβίκου ΙΔ’. (…) Ο Κουστίν ήταν εξίσου διάσημος για τον τρόπο ζωής του όσο και για το συγγραφικό του έργο (…)

Ένα από τα μεγάλα παράδοξα είναι ότι η Γαλλία – η χώρα που ανέθρψε μερικούς από τους πλέον περίφημους πρωτοπόρους ομοφυλόφιλους συγγραφείς αυτού του αιώνα ( Μαρσέλ Προυστ, Αντρέ Ζιντ, Ζαν Ζενέ, Ζαν Κοκτό και Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, για να αναφέρω μόνο μερικούς) – είναι απίσης η χώρα που σήμερα απορρίπτει σθεναρά την ίδια την ιδέα της γκέι λογοτεχνίας. Όπως επισήμανε ο Ντιντιέ Εριμπόν, ο συγγραφέας μιας σημαντικής βιογραφίας του Μισέλ Φουκό, αυτή η αντίδραση πάει πακέτο με μια γενικότερη απόρριψη στη Γαλλία για οτιδήποτε έχει την παραμικρή χροιά πολιτικής που βασίζεται στις μειονότητες ή στη νομιμοποίηση του φεμινισμού.

Έντμουντ Ουάιτ: Παρίσι (Μεταίχμιο)

No 450

Charles Demouth

.

Ο Εντ με οδήγησε σ’ ένα μακρύ παράδρομο προς την ανατολική άκρη του Τσέρι Γκρόουβ και μετά μια μικρή απόσταση προς την πλευρά του κόλπου. Με έβαλε να τον ακολουθώ από πολύ κοντά και μετά πήδησε από την άκρη του ξύλινου μονοπατιού σ’ ένα πυκνό, σκοτεινό δάσος.

Nel mezzo del cammin di nostra vita

Mi ritrovai per una selva oscura

απήγγειλα, παραθέτοντας τους δυο πρώτους στίχους από την Κόλαση του Δάντη.

«Είναι όντως πολύ σκοτεινά» συμφώνησε ο Εντ. «Αλλά κοίτα!» Μου έδειξε ένα σημείο όπου κάποιος είχε βάψει άσπρες γραμμές σε ορισμένα δέντρα: ένα μονοπάτι. Μου έπιασε το χέρι και μ’ έσυρε βαθύτερα μέσα στο δάσος. Προσπεράσαμε μοναχικές φιγούρες ακουμπισμένες πάνω στα δέντρα, άλλες φιγούρες ζευγαρωμένες. Μια ομάδα πέντε ανθρώπων έμοιαζε να παρακολουθεί δυο αγκαλιασμένους άντρες. Καθώς προχωρούσαμε, διάφορα χέρια απλώνονταν προς το μέρος μας κι έξαφνα ο Εντ σταμάτησε και με έσπρωξε μέσα σε μια ομάδα.

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα με είχαν περικυκλώσει. Αναρίθμητα χέρια με χάιδευαν, μου σήκωναν το πουκάμισο, ξεκούμπωναν τα κουμπιά του τζιν μου, μου κατέβαζαν το παντελόνι, ανέβαζαν το μπλουζάκι μου γύρω από το λαιμό. Προσπάθησα να δω πού ήταν ο Εντ. Μετά κάποιος μου φίλησε το λαιμό, κάποιος μου πιπίλαγε τις ρώγες, ένας άλλος είχε γονατίσει μπροστά μου, κάποιος άλλος είχε γονατίσει πίσω μου, καθώς άλλα χέρια έρχονταν από το πουθενά για ν’ αγγίξουν τα μπράτσα μου, τα μπούτια, το στήθος, τη μέση μου. Ήταν μια απίθανη αίσθηση, ένας καταιγισμός από υπέροχες αισθήσεις. Αλλά πού ήταν ο Εντ;

Ένα κενό άνοιξε μπροστά μου. Ούτε μισό μέτρο μακριά, το ίδιο γδυτός όπως εγώ, το ίδιο τριγυρισμένος από άντρες, στο κέντρο των δικών του υπηρετών της ηδονής του, φάνηκε ο Εντ. Άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε το πρόσωπό μου, μετά κατάφερε να ‘ρθει πιο κοντά μου για να μπορούμε να φιλιόμαστε, αποτελώντας έτσι τον πυρήνα οχτώ περίπου ανδρών που ήταν αποφασισμένοι να μας χαρίσουν ηδονή. Σε λίγο, πρώτος εγώ και μετά ο Εντ, φτάσαμε σε οργασμό, με τα χείλη μας ενωμένα και τις γλώσσες μας να παίζουν μεταξύ τους.

Ένα λεπτό αργότερα είχαμε μείνει μόνοι μας. Οι άλλοι εξαφανίστηκαν σαν να ήταν δασόβιες θεότητες, με το χάρισμα να μεταμορφώνονται σε φύλλα και κλωνιά δέντρων. Μονάχα τα κουνούπια απέμειναν, βουίζοντας γύρω μας πεινασμένα. Ντυθήκαμε και παραπατώντας σε ολοένα πιο δύσβατα μονοπάτια, καταφέραμε να βγούμε από το δάσος και να πάρουμε το ξύλινο μονοπάτι.

Φτάσαμε στην παραλία και ξαπλώσαμε κατάκοποι στην άμμο.

«Καλωσόρισες το Φάιρ Άιλαντ» είπε ο Εντ γελώντας.

«Έτσι γίνεται πάντα εκεί;» ρώτησα.

«Όσο εσύ είσαι νέος κι εγώ όμορφος».

Felicé Picano: Ένα σπίτι στον ωκεανό Ένα σπίτι στην παραλία (Πολύχρωμος Πλανήτης)