Χώρος όπου ευδοκίμησε πρωτίστως η ομοφυλοφιλική έκφραση είναι βαβαίως ο υψηλός της ποιήσεως χώρος (…)
Με τον ηδονιστικό και φιλοσοφικό Καβάφη, εκπρόσωπο της αντικειμενικής, πλαστικής, κλασικής τάσης μέσα σε νεωτερικό ποιητικό πλαίσιο και τον, τολμηρότατο μουσικά, σπρωγμένο ως τα όρια του τραγουδιού και αδιάλλακτο ως προς αυτό Λαπαθιώτη (επίσης ηδονιστικό αλλά και, στην εξέλιξή του, δραματικό ποιητή), το πράγμα, καθώς φαίνεται, δεν μπορούσε να πάει πιο μακριά, να γίνει από άγριο ξεκάθαρο:
Μες στην ορφάνια και την ερημιά μου,
κι εγώ ζητώντας κάποιο γιατρικό,
βγάζοντας το κουτί με τα τσιγάρα,
του πρόσφερα με τρόπο φιλικό.
Με κοίταξε παράξενα και πήρε,
συλλογισμένο κι αινιγματικό…
………
Γύρισε μόνο σιωπηλά τα μάτια
που μάντευα μιαν άρρητη ομορφιά
και τα ‘μπηξε έτσι μέσα στα δικά μου,
μ’ επιμονή και θλίψη σαν καρφιά,
που πια δεν βάσταξα άλλο, και του λέω:
- Πώς έτσι μόνος, δίχως συντροφιά;
(Ν. ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ, Ο έρως του απολύτου)
Στα επόμενα μεταπολεμικά χρόνια, κυρίαρχη φυσιογνωμία στην ομοφυλοφιλική ποίησή μας αναδείχθηκε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (…) Άλλοτε με δραματικότητα, συχνά με χιούμορ ή ενδιαφέρουσες κοινωνικές προεκτάσεις, τραγουδάει σε ποικίλες ποιητικές φόρμες (ακόμη και λαϊκό έμμετρο στίχο αλά μανιέρ των ρεμπέτικων) την ερωτική αγωνία, όπως κι ο ίδιος λέει, σε όλες της τις εκφράσεις: ανικανοποίητα αισθήματα, τσαλαπατήματα, τύψεις, απελπισίες κλπ, εξαντλώντας τα θέματά του σε βαθμό τέτοιο που ν’ αποτελεί τον κυρίαρχο ουράνιο θόλο που μόνο σαν περαστικές αστραπές σκίζουν άλλοι ποιητές της γενιάς του, με λίγο πολύ παρόμοια θεματολογία: ο Θεοδωρακόπουλος, ο Ιωάννου, ο Ασλάνογλου, ο Ταχτσής, ο Τσιριμπίνος ή ακόμη και νεότεροι ποιητές, όπως ο Αγγελάκης, η Θ. Ντάκου κλπ.(…)
Το κλίμα αλλάζει κα΄πως με κάποιους ποιητές της λεγόμενης «γενιάς του 70». Αναφέρομαι στον πρώτο Χρονά και στον παραγνωρισμένο και σχεδόν τελείως άγνωστο Χάρη Μεαγαλυνό (…)
Τάκης Σπετσιώτης: Τριανδρίες και Σία (Άγρα)
Με τον ηδονιστικό και φιλοσοφικό Καβάφη, εκπρόσωπο της αντικειμενικής, πλαστικής, κλασικής τάσης μέσα σε νεωτερικό ποιητικό πλαίσιο και τον, τολμηρότατο μουσικά, σπρωγμένο ως τα όρια του τραγουδιού και αδιάλλακτο ως προς αυτό Λαπαθιώτη (επίσης ηδονιστικό αλλά και, στην εξέλιξή του, δραματικό ποιητή), το πράγμα, καθώς φαίνεται, δεν μπορούσε να πάει πιο μακριά, να γίνει από άγριο ξεκάθαρο:
Μες στην ορφάνια και την ερημιά μου,
κι εγώ ζητώντας κάποιο γιατρικό,
βγάζοντας το κουτί με τα τσιγάρα,
του πρόσφερα με τρόπο φιλικό.
Με κοίταξε παράξενα και πήρε,
συλλογισμένο κι αινιγματικό…
………
Γύρισε μόνο σιωπηλά τα μάτια
που μάντευα μιαν άρρητη ομορφιά
και τα ‘μπηξε έτσι μέσα στα δικά μου,
μ’ επιμονή και θλίψη σαν καρφιά,
που πια δεν βάσταξα άλλο, και του λέω:
- Πώς έτσι μόνος, δίχως συντροφιά;
(Ν. ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ, Ο έρως του απολύτου)
Στα επόμενα μεταπολεμικά χρόνια, κυρίαρχη φυσιογνωμία στην ομοφυλοφιλική ποίησή μας αναδείχθηκε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (…) Άλλοτε με δραματικότητα, συχνά με χιούμορ ή ενδιαφέρουσες κοινωνικές προεκτάσεις, τραγουδάει σε ποικίλες ποιητικές φόρμες (ακόμη και λαϊκό έμμετρο στίχο αλά μανιέρ των ρεμπέτικων) την ερωτική αγωνία, όπως κι ο ίδιος λέει, σε όλες της τις εκφράσεις: ανικανοποίητα αισθήματα, τσαλαπατήματα, τύψεις, απελπισίες κλπ, εξαντλώντας τα θέματά του σε βαθμό τέτοιο που ν’ αποτελεί τον κυρίαρχο ουράνιο θόλο που μόνο σαν περαστικές αστραπές σκίζουν άλλοι ποιητές της γενιάς του, με λίγο πολύ παρόμοια θεματολογία: ο Θεοδωρακόπουλος, ο Ιωάννου, ο Ασλάνογλου, ο Ταχτσής, ο Τσιριμπίνος ή ακόμη και νεότεροι ποιητές, όπως ο Αγγελάκης, η Θ. Ντάκου κλπ.(…)
Το κλίμα αλλάζει κα΄πως με κάποιους ποιητές της λεγόμενης «γενιάς του 70». Αναφέρομαι στον πρώτο Χρονά και στον παραγνωρισμένο και σχεδόν τελείως άγνωστο Χάρη Μεαγαλυνό (…)
Τάκης Σπετσιώτης: Τριανδρίες και Σία (Άγρα)
