Ήθελα στ’ αλήθεια να σε παντρευτώ. Σου το γράφω στα ελληνικά, διότι σ’ αυτή τη γλώσσα ακούγεται υστερικά γελοίο. Εδώ όλα βασίζονται στη «διακριτικότητα». Οι λεσβίες σαν κι εμάς, με ξεκάθαρα και ανοιχτά σχέδια για κοινή ζωή σε κοινή θέα, δεν υφίστανται. Κρύβονται, ποιος ξέρει. Δεν παντρεύονται πάντως. Αν και θα γίνει κι αυτό, είναι θέμα χρόνου. Γνώρισα επιτέλους ένα ζευγάρι. Έψαξα στο internet, υπάρχει ένα αρκετά αξιοπρεπές site. Τις γνώρισα σε μια προβολή κινηματογραφική, αναγκάστηκα να ζητήσω τσιγάρο για να πιάσω κουβέντα. Στον έξω κόσμο συμπεριφέρονται ως φίλες. Φίλες σε στυλ δεκάτου ενάτου αιώνα. Φίλες σε στυλ Playboy. Εξαρτάται από το περιβάλλον. Όπως δηλαδή κι εμείς μπροστά στον πατέρα μου και στους ομοίους του. Αν δεν σου το έχω πει έως σήμερα καθαρά, σου το λέω τώρα: χαίρομαι που του το είπες. Σα να σε βλέπω μπροστά μου (πάντα θα σε βλέπω μπροστά μου να κάνεις αυτό) να σηκώνεσαι απ’ το τραπέζι με τις τιράντες πεσμένες, με το ένα κοτσιδάκι λυτό απ’ τη μανία, να εξηγείς στον πατέρα μου ότι δεν είσαι ανώμαλη, ότι υπάρχουν ομοφυλόφιλα ζώα (δε θυμάμαι όμως, ποιο ζώο είχες αναφέρει;). Δεν ήξερες ότι ο πατέρας μου είναι αυτής της γενιάς η οποία αρέσκεται να χαρακτηρίζει διάφορα πράγματα «ανώμαλα»; Ο δικός σου σού έκανε τη χάρη και πέθανε. Η Ελένη είχε πει «καλύτερα να πεθαίνουν νωρίς οι πατεράδες, ιδιαίτερα οι πατεράδες κοριτσιών». Το σκέφτομαι από το 1995 που το είπε και πλέον συμφωνώ: ο θάνατος ενός πατέρα μειώνει την καταπίεση μιας νέας γυναίκας κατά 60%. Μιας νέας λεσβίας κατά 80%.
Άντζελα Δημητρακάκη: Μέσα σ’ ένα κορίτσι σαν κι εσένα (Εστία)
