Τρίτη, Ιουλίου 31, 2007

No 458

Image Hosted by ImageShack.usAiu

- Να το διατυπώσω διαφορετικά. Πιστεύετε πως ο Ρενέ Καλιμάρ είχε συνείδηση ορισμένων… εε… ιδιαίτερων πλευρών της σχέσης που είχατε μαζί του; Ας πούμε… του ότι ήσασταν… Άντρας;
Το πρόσωπο του Σινγκ ζωντάνεψε, να ένα θέμα που το έβρισκε ενδιαφέρον. Λογάριαζε να δώσει όλο του τον εαυτό σ’ αυτήν τη σκηνή.
- Λοιπόν… Δε με είδε ποτέ γυμνό. Ούτε μια φορά.
- Θα πρέπει όμως… οπωσδήποτε …τέλος πάντων, πώς να το πούμε αυτό…
- Να το πείτε όπως θέλετε, κύριε δικηγόρε. Δεν είμαι σεμνότυφος. Όλα αυτά τα χρόνια που περάσαμε μαζί, ο Ρενέ δεν εξερεύνησε ποτέ το σώμα μου. Για να το πω καθαρά, δεν μπήκε ποτέ μέσα μου, έστω κι αν εγώ έκανα όλες τις απαραίτητες κινήσεις ώστε να έχει απόλυτα πεισθεί ότι το είχε κάνει.(…)
- Κύριε Σονγκ, σας παρακαλώ, θέλετε δηλαδή να πιστέψουμε ότι όλα αυτά τα χρόνια, δεν σας…;
- Για τον Ρενέ, κύριε, το σεξ ήταν ένα είδος αφηρημένου ιδεώδους, μια άσαρκη έννοια – ίσως μάλιστα κάτι που προσέγγιζε το θείο έρωτα. Έτσι, εντελώς φυσικά, και χωρίς καν να χρειαστεί να μεταχειριστώ κάποια ιδιαίτερα περίτεχνα στρατηγήματα, δέχτηκε ως αυτονόητους τους κανόνες της «αρχαίας τέχνης της κρεβατοκάμαρας». Διευκρινίζω ότι οι κανόνες αυτοί και το τυπικό τους ήταν καρπός της φαντασίας μου. Τους είχα επινοήσει εγώ, εκατό τοις εκατό – ειδικά για την περίπτωση του. Ο Ρενέ, όπως όλοι οι Γάλλοι, είναι πεπεισμένος πως είναι θαυμάσιος εραστής. (…) Κατά τη γνώμη μου, δεν ήταν πολύ έμπειρος όταν τον συνάντησα. Ανέλαβα τη μόρφωση του …κατά κάποιον τρόπο. Κι αν κάτι του φάνηκε παράδοξο, δεν τόλμησε πάντως ποτέ να μου το πει.(…)
- Δεν απαντήσατε στο ερώτημά: Ο Καλιμάρ ήξερε ότι ήσασταν άντρας;
- Ξέρετε, κύριε πρόεδρε… Δεν τον ρώτησα ποτέ.
.
Serge Gruenberg: Μ. Μπατερφλάι (Το κλειδί)

Δευτέρα, Ιουλίου 30, 2007

No 457

Image Hosted by ImageShack.us
Και πραγματικά όταν πια νύχτωσε για τα καλά, ο Σωτήρης άρχισε τη μεταμόρφωση. Αφού πρώτα ξεμπέρδεψε με τα γένια, βάλθηκε να ξυρίσει κι ολόκληρο το κορμί του. Όταν με τη βοήθεια του Ορέστη τελείωσε και με την πλάτη, κοίταξε με υπεροψία στον καθρέφτη δίνοντας την εκκίνηση.
- Λοιπόν, η ιεροτελεστία αρχίζει, έλα να βλέπεις για να μαθαίνεις.
Ο Ορέστης ακούμπησε τον ώμο του στην πόρτα του μπάνιου και κοίταζε με το στόμα ανοιχτό. Μια γερή στρώση μέικαπ ήταν το πρώτο στάδιο. Αφού στέγνωσε, το πασπάλισε με μια σκουρόχρωμη πούδρα και το πρόσωπο έγινε σαν μια μάσκα θεάτρου. Η παλέτα κάτω από τον καθρέφτη του μπάνιου είχε ό,τι χρειαζόταν το έμπειρο χέρι του καλλιτέχνη, που αριστοτεχνικά δούλευε πάνω στα αδρά χαρακτηριστικά του προσώπου. Ψεύτικες βλεφαρίδες, ρουζ, μάσκαρα, σκιές, πολύχρωμα μολύβια και κραγιόν. Σε λίγο ο πίνακας που λεγόταν Μίνα ήταν έτοιμος για να εκτεθεί ακόμα και στα πιο απαιτητικά βλέμματα.
- Τι έπαθες, μωρό μου, τα ‘χασες; Κι ακόμα δεν είδες τίποτα.
Η Μίνα κοιτάχτηκε ξανά στον καθρέφτη κάνοντας έναν τελευταίο έλεγχο.
- Μπορώ να πω ότι τέλειωσα, έκανε με αυτοπεποίθηση. Και τώρα θα γίνει η στέψη.
Πήρε την ξανθιά περούκα κι αφού έγειρε ολόκληρο το σώμα της προς τα μπρος, τη φόρεσε. Όταν ξανασηκώθηκε, ήταν πλέον ένας άλλος άνθρωπος.

Χριστίνα Μπαλτζή: Το ποτάμι γύρισε πίσω (Χ.Χ. Μπαλτζή)

Κυριακή, Ιουλίου 29, 2007

No 456

Image Hosted by ImageShack.usTom di Salvo
.
Από το πρωί, προσπαθούσε να τους δώσει σχήμα, βάζοντάς τους κομπρέσες από στυπτηρία, κάνοντάς τους διαδοχικά ζεστά και κρύα μπάνια. Τα ‘σφιξε δυνατά. Προσπάθησε να τα δαμάσει με μηχανικά μέσα. Τους έφτιαξε νάρθηκες από παλιοσίδερα που έκοψε τις κόγχες τους και τις γύρισε με πένσες’ αφού τα’ άλειψε με αραβικό κόμμι, τα ‘δεσε.
Έγιναν μούμιες, ομοιώματα φλωρεντινών παιδιών.
Δοκίμασε να τα μικρύνει με αποξέσεις.
Κατέφυγε στη μαγεία.
Κατέληξε στον ορθοπεδικό ντετερμινισμό.

Κόμπρα: - Θε μου – στο πικάπ βέβαια ο Jonny Rollins – γιατί να γεννηθώ αν όχι για να ‘μια απόλυτα θεία;

Σεβέρο Σαρδουί: Κόμπρα (Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος)

Τρίτη, Ιουλίου 24, 2007

No 455

Image Hosted by ImageShack.usAllen Jones

Στους κανονικούς πολέμους υπάρχει ένας νικητής και ένας ηττημένος. Μέσα μου είναι αλλιώς. Κανένας δεν έχασε, αλλά και κανένας δε νίκησε. Μάταια περιμέναμε οι γονείς μου κι εγώ: δεν υπάρχει ούτε έκβαση στον πόλεμο ούτε εκεχυρία. Την εχθρά μου τη φέρω, φαίνεται, μέσα μου για πάντα. Αδύνατον να τη νικήσω κατά κράτος, πόσο μάλλον να τη σκοτώσω, εκτός κι αν σκοτωθώ μαζί της, αφού λέγεται Ντενίζ, και η Ντενίζ είμαι εγώ.
Να τι μας είπε ο καινούργιος γιατρός, που είχε ύφος το ίδιο έκπληκτο με το δικό μας, και ήταν πολύ καλός μαζί μου: στο εξής, οι ενέσεις είναι άχρηστες.
Στο δρόμο της επιστροφής, κανένας μας δε μίλησε. Είχαμε και οι τρεις ανάγκη από σιωπή, ανάγκη να μείνουμε ο καθένας με τις σκέψεις του. (…)
Εκείνο το βράδυ ένας πατέρας και μια μητέρα έκαναν κάτι αλησμόνητο, που κανένας γονιός δεν είχε κάνει ποτέ προηγουμένως: ζήτησαν απ’ το παιδί τους να διαλέξει το φύλο του, ελεύθερα, για όλη του τη ζωή.
Εκείνο το βράδυ, η Ντενίζ, ετών δώδεκα, θήλυ αλλά και άρρεν, διάλεξε, επίσημα και για όλη της τη ζωή, με την ευλογία της οικογένειας, να θυσιάσει τη Ντενίζ.

Νοέλ Σατλέ: Με σκυμμένο κεφάλι (ελληνικά γράμματα)

Δευτέρα, Ιουλίου 23, 2007

No 454

Image Hosted by ImageShack.us
Ο πραγματικός ερμαφροδιτισμός είναι πολύ σπάνιος. Εμφανίζεται μόνο στα άτομα που έχουν πλήρη τα δυο όργανα ή τουλάχιστον το ένα πλήρως ανεπτυγμένο μαζί με χαρακτηριστικά του άλλου φύλου. Αυτό που οι Αρχαίοι χαρακτήριζαν ανδρογυνία, είναι ο εμφανής ερμαφροδιτισμός ή αλλιώς υποσπαδίας, όπου μόνο τα εξωτερικά όργανα είναι ελαττωματικά. Ένα αγόρι υποσπαδίας μπορεί να καταγραφεί ως κορίτσι, ενώ η εσφαλμένη εκτίμηση θα φανεί κατά την εφηβεία. Αντιθέτως, υπάρχουν κοπέλες με εξωτερικά γεννητικά όργανα όμοια με εκείνα των αγοριών. Έτσι λοιπόν μια παιδίσκη με τέτοια διάπλαση δεν διακρίνεται εύκολα από έναν υποσπαδία νέο. Όταν οι Αρχαίοι (καθώς και οι σύγχρονοι) αναφέρονται σε μια αλλαγή φύλου, απλώς περιγράφουν τη στιγμή της αποκάλυψης τού πραγματικού φύλου, που παρουσιάζει δυσπλασία κατά γέννηση. Τα δυο φαινόμενα, το σεξουαλικό διφορούμενο και η μετάβαση μιας εμφάνισης σε μιαν άλλη, είναι ένα και το αυτό, αλλά και το κάθε ένα χωριστά θεωρείται κατάρα. (…)
Η λατρεία του θεού Ερμαφρόδιτου πιθανό να οβέλισε σταδιακά τον αρχέγονο φόβο για τον υποχθόνιο ανδρόγυνο. (…) Μέσα σε αυτό το σύνθετο όνομα που αναφέρεται σε μια τόσο παράδοξη κληρονομιά, η παρουσία τής Αφροδίτης δικαιολογείται απόλυτα. Βέβαια, του Ερμή είναι πιο αινιγματική. Ο μύθος που θέλει τον Ερμαφρόδιτο το παιδί δυο θεοτήτων επινοήθηκε αργότερα και για να ερμηνευθεί το όνομά του. Ο αμφίβολος νεαρός θεός, αδελφός του Έρωτα, μοιάζει στη μητέρα ρου και λιγότερο στον υποτιθέμενο πατέρα, που οι αρχαίοι αναπαριστούν ρωμαλέο, γενειοφόρο και από τους πιο ανδροπρεπείς.

Marie Decourt: Ο Ερμαφρόδιτος. Μύθοι στης αμφιφυλοφιλίας στην Αρχαία Ελλάδα (Δαίδαλος)

Τετάρτη, Ιουλίου 18, 2007

No 453

Image Hosted by ImageShack.usPablo Suárez (Αργεντινή)

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ (1962)
Επειδή υπάρχω
Σ’ αυτή τη μοναξιά
Όπου άλλοι τρέμουν την ανυπαρξία
Επειδή ξεχνώ να ζω
Κυνηγημένος από το φόβο του σκανδάλου
Προσπαθώντας να αποφύγω
Ο κάθε καλοπροαίρετος τύπος ν’ αντιληφθεί
Τον αγώνα μου για ύπαρξη
Δεν τολμώ μήτε να φάω μήτε να πιω,
Μήτε να παρακαθίσω στους χορούς τους
Επειδή ζω
Με τη σχεδόν άγνωστη στολή
Μιας λεγεώνας των ξένων
Επειδή παίρνω το ύφος
Που δεν είναι ύφος
Επειδή εκστασιάζομαι στις παγίδες μου
Επειδή πιστεύω
Αν θέλουν να δουν τα χαρτιά μου
Ότι είμαι τελειωμένος
Δηλαδή κάνοντας δήθεν
Πως είμαι μαζί τους εγώ ο κλέφτης
Με τις σιωπηλές σόλες
Επειδή τους πληρώνω με το ίδιο νόμισμα
Και παίρνοντας τη σκιά των αγγέλων
Για τη σκιά του καμπούρη
Και βαραίνοντας το σκάφανδρό μου
Με έργα όλο και πιο ύποπτα
Στη βάρκα με τους ωραίους κωπηλάτες
Επειδή ακολουθώ τις σκιές
Φαντασμάτων χωρίς κάστρα
Στυξ στις έρημες όχθες σου
Δίχως να ‘χω ζήσει πεθαίνω
.
Μετάφραση : Δημήτρης Τ. Άναλις
.
Γ. Κονταξόπουλος (επιμ): Ζαν Κοκτώ. Ο πολύτροπος ποιητής (Εξάντας – Οδός Πανός)

Τρίτη, Ιουλίου 17, 2007

No 452

Image Hosted by ImageShack.usKeith Vaughan (ΗΠΑ)

Η σχέση με τον Μπιμπέσκο και τον Φενελόν ήταν από τις πιο τραγικές στη ζωή του Προυστ. Ήξερε ότι δεν μπορούσε να ζητήσει τον έρωτά τους: ενώ η Αν και ο Λισιέν Ντοντέ ήταν ομοφυλόφιλοι, ο Μπιμπέσκο και ο Φενελόν αγαπούσαν όχι μόνο με θέρμη αλλά και επιδεικτικά τις γυναίκες, αν και αργότερα το ανεξέλεγκτο κουτσομπολιό θα έριχνε μια σκιά πάνω στον αποκλειστικό ανδρισμό του Φενελόν. Σε πολλά γράμματα ο Προυστ προσπαθούσε αγωνιωδώς να απομακρύνει από τον εαυτό του κάθε υποψία ομοφυλόφιλης κλίσης: ήθελε μονάχα φιλία. Όμως τη φιλία έτσι όπως την εννοούσε αυτός, προϊόν πάθους, συμπάθειας και γνώσης, όπως ο Βάγκνερ την είχε παραστήσει στον «Πάρσιφαλ». Ήθελε να βγει από τον εαυτό του, να γίνει ένα μαζί τους, να βυθιστεί μέσα τους, να χαθεί μέσα τους. Προς το τέλος της φιλίας του με τον Μπιμπέσκο, του έγραψε ότι, αφού τον γνώρισε, είχε αλλάξει και είχε αποκτήσει τη συνήθεια να μη ζει πλέον μονάχα για τον εαυτό του, αλλά να διευρύνει τους ορίζοντες της ζωής του μέχρι τα όρια μιας άλλης ύπαρξης, σπέρνοντας σ’ αυτή την τεράστια διέυρυνση του εγώ του ό, τι λαμπερό κι ό,τι αισχρό του προμήθευε η ζωή του. Ωστόσος δεν υπήρξε καμιά ένωση, κανένας συγκερασμός των ψυχών τους, ο Μπιμπέσκο και ο Φενελόν τον συμπαθούσαν και τον εκτιμούσαν – τίποτα περισσότερο. Έτσι, ο Προυστ-Ανδρομέδα παρέμενε αλυσοδεμένος στον βράχο, δίχως ο ελευθερωτής να φαίνεται πουθενά, πέρα από το μακρινό γαλάζιο της θάλασσας’ οδηγούσε όλες τις εμπειρίες του στην ανυπόφορη ένταση της τραγωδίας. «Ξέρω», έλεγε σε μια φίλη, «ότι υπάρχουν έρωτες που γνωρίζουν την ανταπόκριση, αλλά εγώ, αλίμονο, αγνοώ αυτό το μυστικό».
.
Πιέτρο Τσιτάτι: Το πληγωμένο περιστέρι. Ο Μαρσέλ Προυστ και η Αναζήτηση (Ωκεανίδα)

Δευτέρα, Ιουλίου 16, 2007

No 451

Image Hosted by ImageShack.usLorenzo Tornabuoni(Ιταλία)

Ένας από τους πρώτους δηλωμένους γάλλους ομοφυλόφιλους του δέκατου ένατου αιώνα ήταν ο Άστολφ ντε Κουστίν (…). Σωστός grand seigneur ( και κατά πάσα πιθανότητα ένα από τα μοντέλα για τον αλαζόνα Ντε Σαρλί του Προυστ) ο Κουστίν ζούσε ανοιχτά σε ένα ménage a trois με δυο άλλους άντρες. Ο ένας από τους εραστές του ήταν ο Εδουάρδος Σεντ-Μπαρμπ, ένα αδέκαρος Εγγλέζος, και ο άλλος ο Ιγνάτιος Γκουρόφσκι, ένας εντυπωσιακός και εξίσου αδέκαρος Πολωνός που αργότερα παντρεύτηκε μια κόρη ισπανού μονάρχη, μια από τις απογόνους του Λουδοβίκου ΙΔ’. (…) Ο Κουστίν ήταν εξίσου διάσημος για τον τρόπο ζωής του όσο και για το συγγραφικό του έργο (…)

Ένα από τα μεγάλα παράδοξα είναι ότι η Γαλλία – η χώρα που ανέθρψε μερικούς από τους πλέον περίφημους πρωτοπόρους ομοφυλόφιλους συγγραφείς αυτού του αιώνα ( Μαρσέλ Προυστ, Αντρέ Ζιντ, Ζαν Ζενέ, Ζαν Κοκτό και Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, για να αναφέρω μόνο μερικούς) – είναι απίσης η χώρα που σήμερα απορρίπτει σθεναρά την ίδια την ιδέα της γκέι λογοτεχνίας. Όπως επισήμανε ο Ντιντιέ Εριμπόν, ο συγγραφέας μιας σημαντικής βιογραφίας του Μισέλ Φουκό, αυτή η αντίδραση πάει πακέτο με μια γενικότερη απόρριψη στη Γαλλία για οτιδήποτε έχει την παραμικρή χροιά πολιτικής που βασίζεται στις μειονότητες ή στη νομιμοποίηση του φεμινισμού.

Έντμουντ Ουάιτ: Παρίσι (Μεταίχμιο)

Παρασκευή, Ιουλίου 13, 2007

No 450

Image Hosted by ImageShack.usCharles Demouth
.
Ο Εντ με οδήγησε σ’ ένα μακρύ παράδρομο προς την ανατολική άκρη του Τσέρι Γκρόουβ και μετά μια μικρή απόσταση προς την πλευρά του κόλπου. Με έβαλε να τον ακολουθώ από πολύ κοντά και μετά πήδησε από την άκρη του ξύλινου μονοπατιού σ’ ένα πυκνό, σκοτεινό δάσος.
Nel mezzo del cammin di nostra vita
Mi ritrovai per una selva oscura
απήγγειλα, παραθέτοντας τους δυο πρώτους στίχους από την Κόλαση του Δάντη.
«Είναι όντως πολύ σκοτεινά» συμφώνησε ο Εντ. «Αλλά κοίτα!» Μου έδειξε ένα σημείο όπου κάποιος είχε βάψει άσπρες γραμμές σε ορισμένα δέντρα: ένα μονοπάτι. Μου έπιασε το χέρι και μ’ έσυρε βαθύτερα μέσα στο δάσος. Προσπεράσαμε μοναχικές φιγούρες ακουμπισμένες πάνω στα δέντρα, άλλες φιγούρες ζευγαρωμένες. Μια ομάδα πέντε ανθρώπων έμοιαζε να παρακολουθεί δυο αγκαλιασμένους άντρες. Καθώς προχωρούσαμε, διάφορα χέρια απλώνονταν προς το μέρος μας κι έξαφνα ο Εντ σταμάτησε και με έσπρωξε μέσα σε μια ομάδα.
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα με είχαν περικυκλώσει. Αναρίθμητα χέρια με χάιδευαν, μου σήκωναν το πουκάμισο, ξεκούμπωναν τα κουμπιά του τζιν μου, μου κατέβαζαν το παντελόνι, ανέβαζαν το μπλουζάκι μου γύρω από το λαιμό. Προσπάθησα να δω πού ήταν ο Εντ. Μετά κάποιος μου φίλησε το λαιμό, κάποιος μου πιπίλαγε τις ρώγες, ένας άλλος είχε γονατίσει μπροστά μου, κάποιος άλλος είχε γονατίσει πίσω μου, καθώς άλλα χέρια έρχονταν από το πουθενά για ν’ αγγίξουν τα μπράτσα μου, τα μπούτια, το στήθος, τη μέση μου. Ήταν μια απίθανη αίσθηση, ένας καταιγισμός από υπέροχες αισθήσεις. Αλλά πού ήταν ο Εντ;
Ένα κενό άνοιξε μπροστά μου. Ούτε μισό μέτρο μακριά, το ίδιο γδυτός όπως εγώ, το ίδιο τριγυρισμένος από άντρες, στο κέντρο των δικών του υπηρετών της ηδονής του, φάνηκε ο Εντ. Άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε το πρόσωπό μου, μετά κατάφερε να ‘ρθει πιο κοντά μου για να μπορούμε να φιλιόμαστε, αποτελώντας έτσι τον πυρήνα οχτώ περίπου ανδρών που ήταν αποφασισμένοι να μας χαρίσουν ηδονή. Σε λίγο, πρώτος εγώ και μετά ο Εντ, φτάσαμε σε οργασμό, με τα χείλη μας ενωμένα και τις γλώσσες μας να παίζουν μεταξύ τους.
Ένα λεπτό αργότερα είχαμε μείνει μόνοι μας. Οι άλλοι εξαφανίστηκαν σαν να ήταν δασόβιες θεότητες, με το χάρισμα να μεταμορφώνονται σε φύλλα και κλωνιά δέντρων. Μονάχα τα κουνούπια απέμειναν, βουίζοντας γύρω μας πεινασμένα. Ντυθήκαμε και παραπατώντας σε ολοένα πιο δύσβατα μονοπάτια, καταφέραμε να βγούμε από το δάσος και να πάρουμε το ξύλινο μονοπάτι.
Φτάσαμε στην παραλία και ξαπλώσαμε κατάκοποι στην άμμο.
«Καλωσόρισες το Φάιρ Άιλαντ» είπε ο Εντ γελώντας.
«Έτσι γίνεται πάντα εκεί;» ρώτησα.
«Όσο εσύ είσαι νέος κι εγώ όμορφος».

Felicé Picano: Ένα σπίτι στον ωκεανό Ένα σπίτι στην παραλία (Πολύχρωμος Πλανήτης)

Πέμπτη, Ιουλίου 12, 2007

No 449

Image Hosted by ImageShack.usMaurice Heerdink (Ολλανδία)

(…) θρασύτατος, καμιά φορά έλεγα πως βιαζόμουν γιατί έπρεπε να βγω, χωρίς να διευκρινίζω τον προορισμό μου. Άκουγα τον δυστυχή Δημήτρη να μαραίνεται αυτοστιγμεί, δεν τολμούσε να με ρωτήσει, αλλά η υποψία και μόνο τον καταρράκωνε. Όπως ακριβώς ήθελα να συμβεί. Γιατί αν υπέθετε πως κάθε νύχτα απέρριπτα εν ψυχρώ το αβρό τηλεφωνικό του φλερτ για να βγω στο κυνήγι ανώνυμων κωλομπαράδων, μοιραία η φλόγα θα έσβηνε μέσα του, αργά ή γρήγορα. Ο εγωισμός και των πλέον ερωτοχτυπημένων ανθρώπων είναι θνητός, όπως και οι ίδιοι οι άνθρωποι, το έχω διαπιστώσει. Μπορεί η αντοχή του να ποικίλει, όμως κάποτε εξαντλείται και τότε ο έρωτας παύει. Αυτό περίμενα κι απ’ τον Δημήτρη.

Αύγουστος Κορτώ: Ο δαιμονιστής (Καστανιώτης)

Τετάρτη, Ιουλίου 11, 2007

No 448

Image Hosted by ImageShack.usTaner Ceylan (Τουρκία)

Οι συναντήσεις τους είχαν πια εξελιχθεί σε πάλη. Όλα είχαν μπει στο περιθώριο. Με πρόσχημα την αγάπη, δηλητηρίαζαν τη σχέση τους που ήταν τόσο πολύτιμη και, ίσως επειδή ωρίμασε τόσο γρήγορα και βάθυνε τόσο εύκολα, έφτασε έτσι γρήγορα στην πληγή που οι περισσότεροι δεν ανακαλύπτουν παρά μετά από χρόνια. Όσο επέμενε ο Πάβελ, τόσο πιο δραματικά εγκλωβισμένος αισθανόταν ο Φίλιππος, γιατί ήξερε πως ο Πάβελ είχε μαζί του το δίκιο που δίνει η αγνή λαχτάρα για τον άλλο, και δεν μπορούσε να τον ψέξει σε τίποτα, γιατί ο αφοσιωμένος έρωτας δεν έχει νόμο, κι ο Φίλιππος έψαχνε απεγνωσμένα μια διέξοδο. (…) ήταν για τον Πάβελ όσο πιο τρυφερός μπορούσε και επινοητικός, ήθελε μαζί να του δώσει ηδονή, μα και τη διαβεβαίωση, την υπόσχεση που δίνουν τα χάδια. Ήλπισε πως ίσως έτσι ο Πάβελ ξεχάσει ή παραιτηθεί. Και δεν ήθελε να παραδεχτεί πως στο κρεβάτι η μνήμη δεν αμβλύνεται, μα ίσα ίσα γίνεται οξεία και λεπτομερειακή και είναι δύσκολο εκεί να βρεις χώρο για να κρύψεις ή χρόνο για να ξεχάσεις. (…)Γιατί εκείνος πια ήξερε πως ο Φίλιππος κρύβεται, κι αυτό είναι ανυπόφορο για τον ερωμένο, κι άλλες φορές τρομάζει.

Χρήστος Χρυσόπουλος: Ο μανικιουρίστας (Οδυσσέας)

Τρίτη, Ιουλίου 10, 2007

No 447

Image Hosted by ImageShack.usGo Hirano (Ιαπωνία)

Η ώρα θα ήταν περίπου 5 το πρωί. Ο Άλκης δεν κοιμόταν, ούτως ή άλλως έκανε πολύ ζέστη. Ο Μάνος κοιμόταν κυριολεκτικά ξερός με μια πρωτοφανή άνεση, πάνω σε ένα ξένο κρεβάτι, τελείως γυμνός και χαλαρωμένος. Ο Άλκης είχε την ευκαιρία να θαυμάσει ένα υπέροχο αντρικό δεμένο κορμί που ακόμα και οι τριχοφυία του ήταν τοποθετημένη με τέτοιο τρόπο ώστε να προσθέτει ακόμη περισσότερη ομορφιά και αρρενωπότητα. Το κορμί του θύμιζε αρχαίο Ελληνικό άγαλμα και το πρόσωπό του ήρεμο μέσα στον βαθύ ύπνο του έδινε την αίσθηση ενός ευτυχισμένου και ικανοποιημένου άνδρα.
Μπήκε στην κουζίνα, άνοιξε το ψυγείο και άρχισε να καθαρίζει σαν τρελός φρούτα, μήλα, πορτοκάλια, φράουλες και αχλάδια, οδηγώντας τα κομματάκια μέσα στο θαυματουργό Multi Mulinette, το οποίο με την σειρά του πολτοποίησε μεταμορφώνοντάς τα σε έναν δροσερό φυσικό χυμό με μηδέν λιπαρά. Ο θόρυβος αυτής της μαγικής οικιακής συσκευής ήξερε ότι θα ξυπνούσε τον Μάνο και έτσι προνοητικά σκεπτόμενος είχε ετοιμάσει δυο ποτήρια που ήπιαν απολαυστικά καθισμένοι, γυμνοί και χαλαρωμένοι πάνω στο κρεβάτι του Άλκη.

Αίας Συμεωνίδης: Ο άνδρας της διπλανής πόρτας (Αρχιπέλαγος)

Πέμπτη, Ιουλίου 05, 2007

No 446

Image Hosted by ImageShack.usTaner Ceylan(Τουρκία)

Αν η Αιωνιότητα έδειχνε κάποια επιείκεια για μας, θα μας το είχε πει εδώ και πολύ καιρό. Όμως ποτέ δεν είχε την παραμικρή καλοσύνη, εκτός του ότι έφερε τον ένα στο δρόμο του άλλου. Χωρίς το έργο μας, χωρίς την καταπληκτική επιρροή μας στην πορεία των γεγονότων – γιατί εμείς προσανατολίσαμε την παγκόσμια πορεία των γεγονότων – το ξέρεις αυτό -, τι θα έμενε από εμάς; Τίποτα, ούτε καν ένας απόγονος, μονάχα η ιστορία δυο παλιοπούστηδων από το Νότο, οι οποίοι στραγγαλίστηκαν από την ντροπή ενός κακού που ούτε θέλησαν ούτε άξιζαν. Κάναμε περισσότερα από οποιονδήποτε για την ηθική, τόσα που ξεχάσαμε πόσο μας είχε κουράσει, που ξεχάσαμε ότι μας είχε εγκαταλείψει από την παιδική μας ηλικία, ότι μας είχε διώξει από τη ζεστασιά που κινεί μια νόμιμη επιθυμία. Μιλάω σοβαρά, Κλάιντ, εμείς κάναμε πιο πολλά για το Θεό απ’ όσα έκανε εκείνος για μας, πολύ περισσότερ.
Όπως έχω ξαναπεί, κανείς δεν μπόρεσε να διακόψει τον Έντγκαρ. Τον άφησα να ολοκληρώσει και, όταν διάβασα στο βλέμμα του ότι είχε τελειώσει, τόλμησα να τον ρωτήσω:
- Έντγκαρ, θα μπορούσες να μου πεις τώρα για ποιες φωτογραφίες μιλούσες;
Τότε χαράχτηκε στα χείλη του εκείνο το αχνό χαμόγελο, που τον έκανε να μοιάζει με Θεό και διάβολο ταυτόχρονα, και τα μάτια του πετάρισαν.
Ο χρόνος που πήρε μέχρι να μου απαντήσει, μου φάνηκε ατελείωτος. Έπειτα ύγρανε τα χείλη του, σταύρωσε τα χέρια του κρατώντας τα ανοιχτά, και, κοιτάζοντας τον τοίχο πίσω μου, άρχισε να μιλάει:
- Είναι μια φωτογραφία μ’ εμάς τους δύο, Κλάιντ. Στο La Joya, στη βεράντα του δωματίου μας. Ήσουν ξαπλωμένος, λάγνος, γυμνός, πάνω σε μια πάνινη σεζλογκ. Ήμουν από πάνω σου, γυμνός κι εγώ, με ένα κοντό κρεμ παντελόνι. Είχα το χέρι μου στην πλάτη σου και τα χείλη μου κολλημένα στα δικά σου.
Από αυτήν τη συζήτηση, που έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μου με μια σχεδόν απίθανη ακρίβεια, δεν πήρα κανένα δίδαγμα τότε. Όταν όμως πέρασαν τα χρόνια και ο Έντγκαρ έφυγε, τα λόγια του άρχισαν να μου φαίνονται πιο ξεκάθαρα, όπως το σκοτεινό περίγραμμα ενός τρούλου μέσ’ από την πρωινή ομίχλη. Κατάλαβα τη λογική της ανωτερότητάς του, την ακούραστη επιθυμία του ν’ απωθεί ακόμα και το καλύτερα κρυμμένο μυστικό. Είχε ένα ισχυρό κίνητρο το οποίο δε μοιραζόμασταν, εκείνο της ντροπής για την ιδιαιτερότητά μας που τον ζωντάνευε, μια τρελή φυγή στην οποία εκείνος ήταν επιβεβλημένο να δώσει κάποιο νόημα.

Μαρκ Ντουγκέν: Η κατάρα του Έντγκαρ. Το μυθιστόρημα για τον αρχηγό του FBI. (Κέδρος)