No 532

Raphael Perez (Ισραήλ)

Ο Δημήτρης

Στις παραμονές αυτής της μεγάλης γιορτής
ο αμνός ακόμα επιθυμεί να γίνει θυσίασμα.
Το θύμα περιμένει τον Θεό, η βροχή περιμένει τη γη.

Στην απέναντι αυλή ο γιος των γειτόνων σκαλίζει τη φωτιά
κάτω από τις σούβλες του.
Τα πόδια του είναι λάσπη, η μαγεία του χόρτα πικρά.

Και ιδού: στις αίθουσες αναμονής του μέλλοντος
ο έρωτάς μου έγινε, λες, βορειοδυτικός άνεμος
κι όπως πέρασε η ζωή και το όνειρο
έτσι κι εσύ διαρκώς απομακρύνεσαι.

Ράμι Σάαρι: Κάτω από τις πατούσες της βροχής (Οξύ)
Μετάφραση: Χρυσούλα Παπαδοπούλου

No 531

Jaime Bellechasse (Κούβα)

Το φάντασμά μου να 'ρχεται το νιώθω

Το φάντασμά μου να 'ρχεται το νιώθω
κάτω απ' το σάρκινο κοστούμι όπου μένω,
ποτέ δεν ήξερα αν ζω ή αν πεθαίνω,
αν έχω του ίσκιου ή του σώματος τον πόθο.

Την πόλη περπατώ, την ξαναχτίζω
με ματαιότητας το βλέμμα κάθε μέρα'
άλλοτε εκείνη χάνεται, άλλοτε φεύγω πέρα,
άοπλος το όνειρό μου προασπίζω.

Κι εμέ συναπαντώ, μ' αναγνωρίζω
όλο θάνατο, από σκιά φτιαγμένο'
κι άλλο δεν είμαι τίποτα, ρωτώ, όμως γνωρίζω

μόνο ότι δεν έκλαψα το κλάμα το θλιμμένο
γι' αυτόν το μελλοθάνατο που κομίζω
κάτω απ' το σάρκινο κουστούμι όπου μένω.

Γκαστόν Μπακέρο: Λέξεις γραμμένες στην άμμο από έναν αθώο (Μικρή Άρκτος)
Μετάφραση: Ελένη Χαρατσή

No 530

Eugéne Fredrik Jansson (Σουηδία)

ΜΕΡΗ
Στα αποδυτήρια του γυμναστηρίου, πίσω από το μπάνιο,
Ανάμεσα στους ατμούς του ζεστού νερού και τη μυρωδιά
Των καθαρών σωμάτων των γυμνών νεαρών,
Απολαμβάνει την ωφέλιμη κούραση των μελών
Στεγνώνοντας τα πόδια αργά, μεθοδικά,
Κουρασμένος από τα ουρητήρια και τους δημόσιους κήπους.
.
José António Almeida / Πορτογαλία
Ανθολογία Πορτογαλικής Ποίησης (Ροές)
Μετάφραση: Γιάννης Σουλιώτης

No 529

Pavel W. Jach (Πολωνία)

Περπατώντας έφτασα μέχρι την πλατεία με τους ευκάλυπτους. Κάθησα σε ένα παγκάκι, τυλίχτηκα στο μπουφάν για να προστατευτώ από την υγρασία, αρνούμενος να γυρίσω σπίτι. Απέναντί μου όλη αυτή την ώρα ήταν η τεράστια αυτή αφίσα με τη βρύση και τη σταγόνα του νερού που η θέα της μου φέρνει το γνωστό πια κόμπο θλίψης και αναστάτωσης, όπως κάθε φορά που σκέφτομαι πως στην Αθήνα έχει να βρέξει από πέρσι τον Μάρτη και τώρα είναι Φλεβάρης του άλλου χρόνου και ο Μαραθώνας άδειασε, οι θάμνοι στο πάρκο ξεράθηκαν και οι ευκάλυπτοι στην πλατεία πια δεν έχουν το άρωμα που είχαν, αυτό που κόλλαγε στα ρούχα και το κουβάλαγα πάνω μου σαν ταυτότητα. Είχα πολύ καιρό να μείνω έξω νύχτα. Ίσως να φταίει η τελευταία μου επίσκεψη σε σένα. Ίσως και το πέρασμά μου από το πορνό σινεμά. Ότι και να ήταν όμως ένιωθα την νύχτα κρύα και αφιλόξενη. Παλιότερα την ένιωθα σαν το βασίλειό μου. Νόμιζα πως την είχα κατακτήσει. Μέσα από το σκοτάδι της πλατείας, την ξυνισμένη μυρωδιά των ουρητηρίων, τους χαμηλούς φωτισμούς των μπαρ, στην Ομόνοια, στο Ζάππειο και το Πεδίο του Άρεως, την Πλατεία Κουμουνδούρου, με σώματα ανδρικά και γυναικεία, δεκάδες, εκατοντάδες σε μια καινούργια κούρσα ταχύτητας που νόμιζα πως θα παραμείνω πάντα νικητής, πάντα νέος, όμορφος και ποθητός, διαθέσιμος στον έρωτα και στο μοίρασμα.

.

Χρήστος Δήμας: Ανάσα (Πολύχρωμος Πλανήτης)

No 528

Victor Gadino

«Από μια έμφυτη κλίση που είχα για τον κόσμο των παραμυθιών», γράφει ο Ζενέ στο Ημερολόγιο ενός κλέφτη, «ήμουν έτοιμος να πράξω όχι σύμφωνα με τους νόμους της ήθικής, αλλά σύμφωνα με ορισμένους νόμους μιας μυθιστορηματικής αισθητικής». Το κριτήριο για να κρίνει κανείς μια πράξη ή έναν άνθρωπο δεν είναι το αγαθό που αυτός παράγει αλλά το ωραίο για το οποίο είναι αυτουργός, «το άσμα που ξεσηκώνει μέσα μου και το οποίο μεταφράζω σε λέξεις έτσι ώστε να μπορώ να σας το μεταδώσω». Στο έργο του Ζενέ «η αισθητική είναι αυτή που θεμελιώνει την ηθική», συνοψίζει ο Μισέλ Κορβέν χωρίς να έχει καμία συνέπεια αυτή του η διαίσθηση, η κατά τα άλλα απολύτως ακριβής’ διότι η υποταγή της ηθικής στην αισθητική είναι μια από τις θεμελιώδεις αρχές του λογοτεχνικού φασισμού από τον Ντ’ Ανούντσιο ως τον Μπαλζάκ.
Το ωραίο δένετια με τις πράξεις και με τους ανθρώπους που κατευθύνονται από το κακό. Η εξύμνηση της ομορφιάς του κακού, ή μάλλον της ομορφιάς της ηθικής υπέρβασης προς το κακό, ανήκει σε μια πολύ ισχυρή λογοτεχνική παράδοση της Ευρώπης από τον 19ο αιώνα και τη συναντάμε, με διάφορες μορφές, στον Μποντλέρ και στον Λοτρεαμόν, όπως ακριβώς βλέπουμε να πληθαίνουν στα τέλη του αιώνα οι δανδήδες οι οποίοι ισχυρίζονται πως κατευθύνουν τη ζωή τους όχι σύμφωνα με την τρέχουσα ηθική αλλά βασιζόμενοι στην αισθητική (…)
Ο Ζενέ υμνεί το μεγαλείο του εγκλήματος. Αυτή η ριζοσπαστική αναγωγή του εγκλήματος και του εγκληματία σε κάτι ποιητικό εντυπωσίασε τους συγχρόνους του, τον Κοκτό πρώτα απ’ όλους και στη συνέχεια τον Σάρτρ, οποίος αγορεύει με όρους του Καντ πάνω στο έγκλημα σαν άσκοπο στόχο, σαν μια «αισθητική πράξη».

Ιβάν Γιαμπλόνκα: Ζαν Ζενέ. Οι ανομολόγητες αλήθειες (Καστανιώτης)

No 527

Kyril Fadeev (Ουκρανία)

Καθώς συγκέντρωνε πληροφορίες για τις ομοφυλοφιλικές σκηνές, ο Προυστ ξαναθυμήθηκε πόσο είχε συγκλονισθεί μαθαίνοντας τη βαριά καταδίκη του Ουάιλντ, που τον κατακεραύνωσε όχι μόνο λόγω της σκληρότητας και της αδικίας, αλλά και εξαιτίας της υποκρισίας της, ο ίδιος γνώριζε ένα σωρό επιφανείς Παριζιάνους που πλήρωναν εκδιδόμενους άντρες, όπως ακριβώς είχε κάνει και ο Ουάιλντ. Στη Γαλλία, όπως και στη Βρετανία, οι εύποροι απασχολούσαν μια κουστωδία υπηρετών. Οι ομοφυλόφιλοι προσελάμβαναν συχνά βαλέδες και οδηγούς με κριτήριο το παρουσιαστικό και την προθυμία τους να παρέχουν υπηρεσίες πολύ πιο διαφορετικές από τις συνηθισμένες απαιτήσεις της δουλειάς τους. Οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι κατανοούσαν την ανάγκη διακριτικότητας, και Οι Αρχές ήταν πρόθυμες να κάνουν τα στραβά μάτια. Μια δίκη όμοια με εκείνη που είχε καταστρέψει τον Ουάιλντ ήταν αδιανόητη για τα δεδομένα του Παρισιού, όπου, όπως είδαμε, δεν υπήρχαν νόμοι που να ποινικοποιούν την ομοφυλοφιλία. Αν κάποιος αμφισβητούσε τον ανδρισμό ενός κυρίου, η τιμή του τελευταίου μπορούσε να ικανοποιηθεί στα γρήγορα με μια μονομαχία. Ο Προυστ, που είχε αρχίσει να γράφει για τον ομοφυλοφιλικό έρωτα σε διηγήματα όπως το «Πριν νυχτώσει», θα έκανε την άδικη κοινωνική μεταχείρηση των ομοφυλόφιλων κύριο θέμα του μυθιστορήματός του.

Ουίλιαμ Κάρτερ: Ο ερωτευμένος Προυστ (Μεταίχμιο)