No 612

Walter Nobbe(Ολλανδία)

.
Όλοι λέγανε τότε πως το υπερβολικό ενδιαφέρον του για μένα δεν ήτανε τίποτε άλλο παρά ένα παιχνίδι που έπαιζε ώστε να κάνει τον Αλαίν Ντελόν να ζηλέψει, μια και η φιλική τους σχέση τότε ήταν τεταμένη και καθόλου ειρηνική. Συνέχεια τσακώνονταν σαν το σκύλο με τη γάτα. Πάντα ο Λουκίνο τον παρατηρούσε για τον απότομο τρόπο που φερόταν γενικά. Ειδικά στη Ρόμυ Σνάιντερ, με την οποία ο δεσμός τους περνούσε μια περίοδο πλήξης και όλα έδειχναν πως ο μακρόχρονος αρραβώνας τους θα διαλυόταν. (…)
Το παιχνίδι, όμως, του Λουκίνο δεν έπιασε καθόλου γιατί ο Ντελόν, όπως ήταν έξυπνος και πονηρός, το κατάλαβε αμέσως. Έτσι άρχισε να με παίρνει μαζί του όπου πήγαινε και μου ζητούσε να καθόμαστε σε ξεχωριστό τραπέζι από τους άλλους στα εστιατόρια. Με τον καιρό κατάλαβα πως παιζόταν μεταξύ τους ένα ανταγωνιστικό παιχνίδι ζήλιας και υπεροχής κι εγώ ήμουν το μπαλάκι τους.
(…) Το χειρότερο εκείνης της βραδιάς ήταν πως, αφού ζήτησα απ’ τον Αλαίν να φύγουμε, μετά από αρκετή ώρα, όρμησε κυριολεκτικά πάνω μου, με άρπαξε από τους ώμους και μ’ όλη του τη δύναμη μ’ έβγαλε έξω από το κλαμπ. Μ’ έβαλε μέσα στο αυτοκίνητό του και, αφήνοντας τη Ρόμυ μόνη, οδήγησε με ιλιγγιώδη ταχύτητα και φτάσαμε στην κορυφή του Μόντε Λούκο. Εκεί μείναμε μέχρι που ξημέρωσε και, μετά απ’ τη δική μου επιμονή και τα παρακάλια, επιστρέψαμε στο Σπολέτο, όπου βρήκαμε τη Ρόμυ να κάθεται μόνη της έξω από μια καφετέρια. Τι επακολούθησε μεταξύ τους δεν ξέρω, γιατί τους καληνύχτισα ή μάλλον τους καλημέρισα, και έφυγα να πάω για ύπνο.
Την ίδια μέρα ο Λουκίνο ήταν έξω φρενών και ρωτούσε να μάθει τι ακριβώς είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ, ώστε να αναγκαστεί η Ρόμυ να κλειδωθεί στο δωμάτιό της και να μη θέλει να δει άνθρωπο.

Νικηφόρος Νανέρης: Πριν τα σβήσει ο χρόνος (Καστανιώτης)

Νο 611

Μονάχα, ύστερα’ από κάμποσην ώρα, σαν άρχεψε όξου ο ουρανός να γαλατώνει, βρόμικα ασπρουλιάρικα νησάκια σ’ ένα πέλαγο μελάνη μακριά, πέρα απ’ το τζάμι του παραθύρου, κι άρχεψε ο λεκές στο ταβάνι σιγά σιγά να χλομαίνει, μονάχα τότες αναστέναξε βαριά η Θελιξινόη, κι ύστερα γύρισε και τ’ αγκάλιασε εκείνο το τρελό, τη Λέλα.
Σίμωσε το στόμα της στ’ αυτί του, σα για να της πει κάποιο μεγάλο μυστικό, όμως μυστικό που βάσταξεν ώρα, γιατί άρχεψε να τις φέρνει η τρεμούλα και τις δυο. Και των δυονών τα κατακλείδια τρίζανερ, και μπερδεμένα σκόνταψαν τα γόνατά τους, το ‘να πάνου στ’ άλλο.
…Και σμίξανε τα τσίτσιδα τα κρέατα, κουβάρι και τα δυο κορμιά, αλλού κεφάλια, κι αλλού τα πόδια, και τα χέρια αλλού, άμα σωριάστηκαν οι ζωντανές οι σάρκες, μες στα ποθοπλαντάσματα, και στις βαριές ανάσες, που όλο ανέβαιναν κι ακόμα ανέβαιναν απ’ του κρεβατιού το λάκκο σα για να φτάξουν στο ταβάνι, στο λεκέ…
μα μες’ απ’ τον παραδαρμό, κι από τον ίδρο μέσα, νοσταλγικό φτερούγισμα προς μιαν άγνωστη κι ανείπωτην αγάπη, οι κολασμένες οι ψυχές, αλαφροϊσκιωτες, ανέβαιναν στριφογυρίζοντας κι αυτές στην αντηλιά της λιγοθυμισμένης φλόγας που ξεψυχούσε μπρος στα εικονίσματα… Κι η Παναγιά μεγαλόχαρη με το θεϊκό παιδί στην αγκαλιά της, όλο χαμογελούσε.

Πέτρος Πικρός: Σα θα γίνουμε άνθρωποι (Άγρα)

No 610

Ύστερα από τόσο γλέντι κι από τόση κούραση, ξαπλωμένη μες στο κρεβάτι, ξαναθυμότανε η Ζιζέλ τις συγκινήσεις τις βραδιάς. Πάει κι απόψε.
Αύριο να δούμε. Βλέποντας την υπηρέτριά της να σιάζει τις βελούδινες κουρτίνες πήγε κάπου ο νους της. Στριμώχτηκε μέσα στο κρεβάτι, έγινε ένα κουβαράκι κι άφησε τα λεπτά χεράκια της να τρέχουν πάνω στο κορμί της. Έλεγες και χαϊδευότανε η ίδια. Μια μπερδεμένη εικόνα παρουσιάστηκε στο μυαλό της, μόλις έκλεισε τα μάτια της… Οι αλήτες… ο Τζούλιο… Αλήθεια νά’ ταν εδώ τώρα ο Τζούλιο…
- Μαρή-Ροζ, αχ! Αλήθεια, σε καμάρωνα τώρα δα, έτσι που στεκόσουνα… Όμορφο στήθος κι οι γλουτοί αλήθεια!... Να, εκεί μέσα, Μαρή-Ροζ, πάρε κι ένα για σένα… δεν πειράζει… είναι από κείνα που ξέρεις…. Δεν καπνίζεις; Να! Κουτή… Σου το επιτρέπω… Για σκύψε να σου πω… Τι; Έβαψες τα χείλια σου; Μη φοβάσαι… Άκου δω… έρχεσαι απόψε να… Λίγο ακόμα και θα ξεχνιότανε η κυρία Φουρνιέ…
Με τη Μαρή-Ροζ; Την υπηρέτρια; Να το διαλαλήσει καλέ στον κόσμο… αυτά τα άθλια πλάσματα!... Μήπως, τι; Αν δεν την είχε στην υπηρεσία της, δε θά ‘ταν κι αυτή εκεί στο υπόγειο;…
Ξέσπασε στα γέλια η Ζιζέλ κι άφησε να πέσει απότομα το κεφάλι της υπηρέτριας που το κρατούσε με τα δυο της χέρια…
- Πού να σ’ τα λέω καημένη… Δεν ξέρεις τι μου θύμισες, έτσι δα, σαν έπεφτε το κεφάλι σου… Για πες μου, Μαρή-Ροζ, αν δεν σε είχα στην υπηρεσία μου… Καλέ, μου έγινες κοκέτα. Βάζεις και μυρουδιές!... κάπνισε κι εσύ! Αχ! Έλα!... Μαρή-Ροζ…γλυκό μου κορίτσι!...Θέλεις να μείνουμε απόψε; Αχ! Θέλεις;… Ναι απόψε...

Πέτρος Πικρός: Χαμένα κορμιά (Άγρα)

No 609

Καντέρμπουρι
680 π.Χ.
.
«Θεόδωρε!»

Ήταν ο Ανδριανός. Μπαίνοντας άφησε την πόρτα ανοιχτή, επιτρέποντας στο λαμπερό φως της αυλής να πλημμυρίσει το δωμάτιο. Ανασηκώθηκα τρίβοντας τα μάτια μου.

«Είσαι ξύπνιος;» ρώτησε. Τα λόγια του Ανδριανού ή ίσως ο τόνος του μου θύμισαν τον καιρό που κοιμηθήκαμε πρώτη φορά μαζί, σχεδόν τριάντα χρόνια πριν, με την πρόφαση, όχι εντελώς ανυπόστατη, ότι μελετούσαμε το Συμπόσιο του Πλάτωνα.
«Φυσικά και είμαι ξύπνιος», είπα. «Μπορεί να είμαι γέρος. Αλλά δεν κοιμάμαι όλη μέρα. Σκεπτόμουν».
«Στο σκοτάδι; Με τα μάτια κλειστά;» Στεκόταν λίγο πιο μέσα από το άνοιγμα της πόρτας.
«Νομίζω πως βοηθάει».
Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου κι έκανα μερικά προσεκτικά βήματα προς το μέρος του. Πέρα από το άνοιγμα της πόρτας έβλεπα το ραγισμένο λιθόστρωτο, με κηλίδες από ξερά βρύα και λειχήνες. Ο απογευματινός ήλιος έριχνε βαριές σκιές ανάμεσα στους κίονες που πλαισίωναν την άδεια αυλή. Κάπου αλλού, σε δροσερά δωμάτια, άλλοι δίδασκαν και άλλοι διάβαζαν ή αντέγραφαν βιβλία. Ίσως μερικοί από τους μοναχούς, όπως εγώ, να κοιμόνταν ήρεμα ανάμεσα σε προσευχές. Όμως, θα ξυπνούσαν και η δουλειά ια γινόταν. Δεν υπήρχε λόγος για σκληρή πειθαρχία ή αυτοταπείνωση. Αρκετή βαρβαρότητα υπήρχε έξω. Το μοναστήρι ήταν ένας μικρός, περίκλειστος χώρος, τον οποίο ο Ανδριανός είχε κάνει πολιτισμένο, δίνοντάς μας ένα καταφύγιο από το οποίο αυτός μπορούσε να διαδώσει τη μάθηση κι εγώ να κυβερνήσω την Εκκλησία. Ήταν επί δεκαπέντε χρόνια το σπίτι μας.

Christopher Harris: Το Χειρόγραφο του Αιρετικού (Ενάλιος)

Νο 608

Galina Borisenko (Ουκρανία)

(Χτυπάει το κινητό)
Ποιος; - Ναι, εγώ – Στη Χρυσή Ευκαιρία. – Εσύ ποιος είσαι; - Αλέξης, είκοσι χρονώ. – Ναι ξηγιέμαι αντρικά, εσύ; - Εβδομήντα. Και με το ταξί πληρωμένο. – Από πού είμαι; - Αλβανός. Έκλεισε ο πούστης. Άντε γαμήσου, μωρέ. Δεν τραβάνε οι αγγελίες. Παίρνει ο καθένας και ρωτάει ό,τι του κατέβει, πόσους πόντους την έχεις. Ρεζίλι πράγματα. Άι στο διάολο, μωρέ! (…)
(Χτυπάει το κινητό)
Ναι Ποιος; Ναι, εγώ έβαλα την αγγελία. Ψηλός. – Καστανός. Άντρας, ναι. – Πόσα; - Πενήντα; Ξέχνα το. – Αποκλείεται σου λέω. – Άντε. (Κλέινει το τηλέφωνο) Τι να μου κάνουν πενήντα ευρώ. Εδώ λείπουν τετρακόσια. Και τι κάνουμε τώρα! Να πάω οικοδομή; Με τι μούτρα; Τους το ‘σκασα μία, τους το’ σκασα δύο. Δίκιο έχουν οι πούστηδες.

Μένης Κουμανταρέας: Αλτίν (Κέδρος)

Νο 607

Hans von Marées (Γερμανία)

Οι πελάτες τρελαίνονται για κουβέντα. Ορισμένοι θα σ’ τα πρήξουν όλο το βράδυ και μετά θα σου πούνε πόσο χαρήκανε για τη γνωριμία, ίσως να τα ξαναπείτε κάποια άλλη στιγμή. Αν όμως σε γουστάρουν και κλείσει η δουλειά μπορεί και να σε καλέσουν έξω για φαγητό και ακόμα περισσότερη πάρλα, πράγμα που κάπου σε βολεύει, ιδίως όταν δεν έχεις φάει, γιατί έτσι γλυτώνεις και φράγκα, άσε που μπορεί να είναι κι ενδιαφέρων ο τύπος. Βέβαια, έχεις όλο το χρόνο να δεις τι ακριβώς θα πρέπει να πηδήξεις μετά το φαγητό, ενώ χτυπάς μια υπερβολική δόση από την προσωπική ιστορία του πελάτη. Θα πρέπει να έχω ακούσει εδώ κι εκεί ίσαμε ένα εκατομμύριο ιστορίες πελατών κι ακόμη άλλο ένα εκατομμύριο των rent boys. Και το συμπέρασμα, άπαξ και ξεκαθαρίσεις τις παπάρες, είναι ότι η ιστορία του πελάτη τελειώνει πάντα με το «Νιώθω μοναξιά» και αυτή των rent boys με το «Μεγάλωσα σε δύσκολο οικογενειακό περιβάλλον». Έχει πολύ χαβαλέ ο τρόπος με τον οποίο ορισμένα από τα rent boys κάνουν τους πελάτες να τους συμπονέσουν, ιδίως όταν ξεροβήχουν σαν φτάνουν στο θέμα των βίαιων γονιών. Οι πελάτες έχουν ξανακούσει την ίδια ιστορία, αλλά οι περισσότεροι καλλιεργούν το ίματζ του μπαμπά, του φιλόστοργου μεγάλου’ υποθέτω ότι τους βοηθάει να εξανθρωπίσουν την όλη φάση.
(…) σε χαλαρώνει λιγάκι όταν οι γαμιάδες είναι δύο, γιατί υπερέχεις αριθμητικώς του πελάτη, σωστά; Και είναι πιο δύσκολο να σου παραπονεθεί ότι δεν τον ικανοποιείς (όχι δηλαδή πως το κάνουν και πολλοί!). Για να μην υπολογίσουμε το γεγονός ότι μπορεί να ‘ναι και λίγο φοβισμένος. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, τι μας σταματάει από του να του χώσουμε μια μαξιλαροθήκη στο στόμα και να πάρουμε μερικά σουβενίρ από το κυριλέ του διαμέρισμα; Είναι αδύνατο να ξέρεις από την άλλη άκρη της γραμμής σε ποιον θα πέσεις, ιδίως όταν απαντάς σε αγγελία. Έχω πέσει σε τύπους τελείως βαρεμένους που σε κάνουν να νιώθεις σαν απόπατος και σου θυμίζουν με σαράντα εφτά τρόπους ότι είσαι απλά ένα πέος γιαπώληση,κυρίως επειδή νιώθουν ενοχές με την όλη φάση. Σίγουρα λέει πολλά γι’ αυτούς το γεγονός ότι πρέπει να πληρώσουν για να κάνουν έρωτα. Τέτοιοι τύποι βέβαια είναι η μειοψηφία. Περιέργως, οι περισσότεροι από τους πελάτες που απαντούν στην αγγελία είναι πάνω κάτω της ηλικίας μου, ίσως λίγο μεγαλύτεροι, και πολλοί δεν θα ήταν αναγκασμένοι να πληρώσουν, αν έκαναν καμιά τσαρκούλα στα μπαρ. Συνήθως δεν είναι και άσχημοι. Μερικές φορές στο μέσο όρο. Προσωπικά νομίζω ότι δε θέλουν να εμπλακούν σε συναισθηματικό επίπεδο. Δε θέλουν τον μπελά να έχεις να κάνεις μ’ ένα σωρό μπερδεμένα συναισθήματα.

Gary Indiana: Ο κύκλος της Μέδουσας. Rent boy. Μυθιστορηματική Βιογραφία (Περίπλους)

Νο 606

Θα σας αναφέρω τα ονόματα παλαιότερων και γνωστών σε σας ανθρώπων, ηλικιωμένων, νέων και αγοριών, μερικοί από τους οποίους είχαν πολλούς εραστές χάρη στην ομορφιά τους –κάποιοι μάλιστα, όντας στα νιάτα τους, έχουν ακόμα- από τους οποίους κανείς δεν βρέθηκε στην ίδια θέση με τον Τίμαρχο. Μετά θα σας αναφέρω κατ’ αντιπαράθεση ονόματα ανθρώπων που εκπορνεύτηκαν επονείδιστα και φανερά, για να θυμηθείτε και να τοποθετήσετε τον Τίμαρχο εκεί που ανήκει.

Πρώτα θα κατονομάσω όσους έζησαν ελεύθεροι και τιμημένοι. Γνωρίζετε, Αθηναίοι, τον Κρίτωνα, τον γιο του Αστυόχου, τον Περικλείδη, τον Περιθίδη, τον Πολεμαγένη, Τον Πανταλέοντα, γιο του Κλεαγόρα, και τον Τιμησίθεο τον δρομέα, άνδρες πανέμορφους, όχι μόνο σε σύγκριση με τους συμπολίτες τους, αλλά και στο πανελλήνιο, άντρες που έχουν να επιδείξουν πάρα πολλούς και πολύ συνετούς εραστές. Ωστόσο κανείς δεν τους κατέκρινε ποτέ.
Όσο για τους ομοϊδεάτες του Τιμάρχου, για να αποφύγω την απέχθειά τους, θα αναφέρω μόνο όσους μου είναι τελείως αδιάφοροι. Ποιος από σας αγνοεί τον Διόφαντο, τον αποκαλούμενο ορφανό, που συνέλαβε κι έφερε τον ξένο μπροστά στον άρχοντα, του οποίου πάρεδρος ήταν ο Αριστοφών από την Αζηνία; Ο διόφαντος κατηγόρησε τον ξένο ότι του είχε στερήσει τέσσερις δραχμές για την πράξη αυτή και δήλωσε ότι οι νόμοι υποχρεώνουν τον άρχοντα να προστατεύει τα ορφανά, όταν ο ίδιος είχε παραβιάσει τους νόμους που αφορούν την αξιοπρέπεια. Ποιος Αθηναίος δεν αγανάκτησε με τον Κηφισίδωρο, τον αποκαλούμενο γιο του Μόλωνα, που κατέστρεψε την εκθαμβωτική ομορφιά του με την έκλυτη ζωή; Η τον Μνησίθεο, τον γνωστό σαν γιο του μαγείρου; Ή τόσους άλλους, των οποίων τα ονόματα προτιμώ να ξεχάσω;

Αισχίνης: Κατά Τιμάρχου (Κάκτος)

No 605

Η αντρική ομοφυλοφιλία μαρτυρείται από εικονογραφήσεις και κείμενα. Η γυναικεία υπονοείται σε εικόνες, προπάντων στο πλαίσιο επίσημων ή και τελετουργικών αναπαραστάσεων και επίσης στον ιδιωτικό χώρο της οικοδέσποινας.
Την αντρική ομοφυλοφιλία την έβλεπαν με μισό μάτι αλλά την ανέχονταν και προφανώς ήταν αρκετά εξαπλωμένη. (…)
Τυχαίες αρχαιολογικές ανακαλύψεις μάς έχουν παραδώσει ένα πολύ γευστικό κομμάτι λογοτεχνίας πάνω στην αντρική ομοφυλοφιλία. Ένας υπηρέτης του ανακτόρου αντιλαμβάνεται συμπτωματικά ότι ο βασιλιάς Νεφερκαρά λείπει από τα διαμερίσματά του τη νύχτα, μόνος, για να κάνει περίπατο. Η περιέργειά του ξυπνάει, ο υπηρέτης ακολουθεί διακριτικά την Αυτού Μεγαλειότητα και με έκπληξη διαπιστώνει ότι ο βασιλιάς κάνει επίσκεψη στην κατοικία του στρατηγού του Σισενέ. Τρεις ώρες αργότερα, ο φαραώ εξέρχεται της κατοικίας και γυρίζει στο παλάτι με βήμα αβέβαιο. Το τέχνασμα επαναλαμβάνεται πολλές νύχτες στη σειρά και εντωμεταξύ όλος ο κόσμος το μαθαίνει: τι τρομερό σκάνδαλο! Ο σοφός Φθα-χοτέπ συμβούλευε από παλιά (διδαχή 32): «Να μη συνουσιασθείς με έφηβο θηλυπρεπή, διότι ξέρεις ότι έτσι έρχεσαι αντιμέτωπος με το νερό που έχει στην καρδιά του (το σπέρμα)… διότι ποτέ πια δεν θα μπορέσεις να ηρεμήσεις αυτό που έχει μέσα στην κοιλιά του! Να μην επιτρέψεις να περάσει τη νύχτα κάνοντας αυτό που είναι απαγορευμένο,έτσι θα ηρεμήσει μόνος του, αφού θα έχει ξεγελάσει την επιθυμία του…» (…)
Τα ντοκουμέντα τα αφορούντα την ομοφυλοφιλία, τόσο αντρική όσο και γυναικεία, αρχίζουν να γίνονται πολυάριθμα την πτολεμαϊκή εποχή, πράγμα που δεν εκπλήσσει κανέναν. Η πόλη την οποία ίδρυσε ο μεγάλος Μακεδόνας κατακτητής ήταν ιδιαιτέρως γνωστή για τις πρακτικές αυτές, αν πιστέψουμε τον Κλήμεντα τον Αλεξανδρέα. Όμως αυτές λάμβαναν χώρα σε όλες τις πόλεις: στις Θήβες ακόμα και στο ναό του Άμμωνα ανακαλύφθηκε ένα τοιχογράφημα του δεύτερου π.Χ. αιώνα ιδιαίτερα υβριστικό για έναν Πτολεμαίο. Τα ήθη αυτά είχαν πάρει τόση έκταση ώστε βλέπουμε τον ενάγοντα να καταδιώκει ένα δικαστή επειδή δεν ασχολειόταν με τη δουλειά του και πήγαινε παντού συνοδευόμενος από το νεαρό εραστή του, τον οποίο γέμιζε με διάφορα ακριβά δώρα και τον χάιδευε δημόσια. Έχουμε φθάσει εδώ δε μια μορφή αντρικής πορνείας. Εξάλλου, η συνήθεια της επαμφοτερίζουσας αντρικής σεξουαλικής στάσης μοιάζει τόσο διαδεδομένη ώστε στα συμβόλαια του γάμου θεσπίζονταν περιορισμοί για το σύζυγο ως προς αυτό το θέμα.

Ruth Schumann-Antelme, Stéphane Rossini: Ο έρωτας στην αρχαία Αίγυπτο (Περίπλους)