No 507

Peter Samuelson

Λέω στο Μαρτού ότι σκέφτομαι να χωρίσω με τη σύζυγό μου. Δεν το δέχεται με τίποτα. Λέει, «Αν πρόκειται να χωρίσεις για μένα, ξέγραψέ με από τώρα, δεν υπάρχω, δε θα μπορέσω να αντέξω ένα τέτοιο αίσθημα ενοχής».
«Μα ούτε κι εγώ μπορώ να ζω με το αίσθημα της ενοχής, πρέπει να βρω μια λύση.»
«Είμαι πολύ νέος για σένα, εσύ κοντεύεις να κλείσεις τη μέση ηλικία, θα ‘ρθει μια μέρα που θα τελειώσει ό,τι υπάρχει μεταξύ μας. Τι θα γίνεις τότε; Θα μείνεις ολομόναχος. Μπορεί τα παιδιά κι η γυναίκα σου να τα ‘χουν μάθει όλα και να μη γυρίσουν κοντά σου. Αν θελήσεις να χωρίσεις απ’ αυτούς θα χάσεις κι εμένα, αυτό χώνεψέ το. Εγώ δεν έχω κανένα παράπονο, είμαι ευχαριστημένος έτσι όως έχουν τα πράγματα, ας πάει μέχρι εκεί που πάει.»
.

Ντουιγκού Ασένα: Σμπαράλια (Πολύχρωμος Πλανήτης)

No 506

Nebojsa Zdravkovic

«Δεν είμαι καλλιτέχνης ούτε δημιουργός. Δεν με απασχολούν αυτά. Συμβαίνει όμως να είμαι πατέρας τριών γιων. Έκανα την απρονοησία να σπείρω τρεις ζωές προτού βεβαιωθώ για τη δική μου. Πολλές φορές μού ερχόταν…» Κομπιάζει, δεν μπορεί να συνεχίσει.
«Να τους παρατήσετε σύξυλους και να φύγετε. Αυτό δεν θέλετε να πείτε; Πείτε μου, το επιχειρήσατε ποτές»
«Έφτασα στο πάρα πέντε. Μια φορά έκανα τις βαλίτσες μου για να πάω στο Άγιον Όρος να γίνω μοναχός.»
«Δεν σας ταίριαζε πολύ.»
«Κι άλλη μια φορά σκέφτηκα να πάω σ’ ένα ξενοδοχείο, να μείνω εκεί με ψεύτικο όνομα, να μη με ξέρει κανείς. Σκέφτηκα ακόμα…»
«Να αυτοχειριαστείτε.»
«Ναι, αυτό, αλλά δεν είχα το θάρρος. Ξέρετε. Αυτό που μου φαινόταν αδιανόητο, και που μου φαίνεται ακόμα, είναι το γεγονός ότι μπορεί να κοιμόμουν με άτομα συνομήλικα με τους γιους μου, και πιο πολύ με το μικρότερο μου γιο, τον Ιάφεθ.»
«Και του ιδίου φύλου.»
«Εννοείται.»
.

Μένης Κουμανταρέας: Νώε (Κέδρος)

No 505

Andrew Potter

Πιστεύω,
στην υγρασία της Νύχτας
στ’ αγάλματα που ταξιδεύουν μέρα-νύχτα, μες σε δαπανηρές συσκευασίες
και στα κλειστά παράθυρα, εργοστασίων που απεργούν.
Πιστεύω,
στην λιτανεία των αυτοκινήτων
στα νευρικά σφυρίγματα ενός εγκαταλελειμμένου αστυφύλακα
και στην οσμή από σελίδες των σχολικών βιβλίων.
Πιστεύω,
στις ποιητικές ανθολογίες
στις διαφημίσεις ταυρομαχιών του ‘35
και στα σημάδια του κορμιού σου, που φανερώνουν έρωτα. Τέλος.
Πιστεύω,
στον θάνατο της μνήμης
και στην ανάσταση των επιθυμιών, εν μέσω ρόδων, γιασεμιών και υακίνθων
Και τούτο εγένετο,
Αμήν.

Μάνος Χατζιδάκις: Τα σχόλια του Τρίτου (εξάντας)

No 504

Michael Tsakountakis

Παθιασμένος με τα γράμματα δεν υπήρξα ποτέ. Ούτε με την τέχνη γενικά. Η τέχνη και τα γράμματα ήταν για μένα ο περίγυρός μου, ο απαραίτητος περίγυρός μου για να κινούμαι. Κι όπως αγαπώ ένα ακριβό αντικείμενο, ή ένα ακριβό γραφείο, ή έναν ακριβό πίνακα να με τριγυρίζει, έτσι αγαπούσα να ζω με την ακριβή τέχνη. Στο να μπορέσω να οδηγηθώ στην πραγματική τέχνη με βοήθησαν οι φίλοι μου και η τάση μου γι’ αυτήν. Είχα από ένστικτο μια τάση μα ξεχωρίζω το ακριβό από το εφήμερο και το φτηνό. Λοιπόν, η ανάγκη ενός χώρου μεσ’ τον οποίο θα κινιόμουν με οδήγησε και όχι το πάθος μου για την ποίηση ή την τέχνη. Άλλωστε όσους γνώριζα παθιασμένους για την τέχνη ήσαν πολύ λίγο ενδιαφέροντες άνθρωποι που δεν μου ενέπνεαν εμπιστοσύνη. Το πάθος, γενικά, μου δημιουργεί ερωτήματα. Αγαπώ τον έρωτα, δεν είμαι παθιασμένος για τον έρωτα. Αλλά πολύ περισσότερο όταν η τέχνη γίνεται πάθος οδηγεί σε παραμορφώσεις του ατόμου και όχι σε διαμόρφωση ενός ατόμου. Λοιπόν, έχω μεγάλη μανία να ζω σωστά και ακριβά μέσα στο χώρο μου. Αυτό με οδήγησε σε όλες μου τις σχέσεις, και φυσικά, και στη μουσική μου.
.

Μάνος Χατζιδάκις: Ο καθρέφτης και το μαχαίρι (Ίκαρος)

No 503

……………(η πρώτη συνάντηση)

Τον είδα
Μου μίλησε, του μίλησα
Και είναι βέβαιον
Πως ό,τι συνέβη μεταξύ μας
Υπήρξεν κέραιον, ακραίον
Και ωραίον

ΤΕΛΟΣ!
.
Μάνος Χατζιδάκις: Μυθολογία και Μυθολογία Δεύτερη (Άγρα)

No 502

David Ligare (ΗΠΑ)

ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟ ΧΘΕΣ
Όταν ρόδιζαν τ’ αγριοκέρασα και τα βατόμουρα,
στα πράσινα φυλλώματα του κάμπου.
Όταν οι πεταλούδες άρχιζαν
το τρελό χαριτωμένο τους πέταγμα,
σαν πιτσιλιές χρωμάτων μοιάζοντας
στο γαλάζιο καμβά τ’ ουρανού.
Όταν άνθιζαν τα πρώτα κρίνα,
κι οι πρώτοι ντροπαλοί νάρκισσοι,
στην άκρη της λίμνης.
Όταν τ’ αγιόκλημα νωχελικά,
απλώνονταν χαδιάρικα στον φράχτη,
κι αγκάλιαζε τρυφερά την αυλόπορτα.
Όταν ανοίγανε τα νούφαρα στη λίμνη,
κι οι κύκνοι ερωτοτροπούσαν,
με απλωμένες φτερούγες,
στην απεραντοσύνη του σύμπαντος.
Όταν κελαηδούσαν τα πουλιά,
γλυκά, παθιασμένα, μεθυστικά,
στα κλαδιά της αγράμπελης,
ύψωνα τα χέρια ψηλά προς τον Ήλιο,
σαν αρχαίος αιγύπτιος,
να υμνήσω την ύπαρξή του,
να υμνήσω το σφρίγος, του οργασμού,
της ζωής γύρω μου.
Τώρα κλείνω τα μάτια να μη βλέπω.
Δεν έχω ορίζοντες,
θάλασσες μακρινές και κάμπους,
ν' αγναντέψω.
Τοίχους και πάλι τοίχους,
μάντρες συρματοπλέγματα και κάγκελα,
την όραση μου εγκλωβίζουν.Κλείνω τ’ αυτιά για δεν ακούω,
Θροΐσματα των φύλλων,
Κελαηδίσματα πουλιών,
μόνο κραυγές βοηθείας,
και πόνου ουρλιαχτά ακούγονται.
Κλείνω τα μάτια για να 'ρθει το χθες.
Κλείνω τ’ αυτιά ν’ αφουγκραστώ ήμερους ήχους.
ότι εικόνες ζωής μειναν του χθες,
να θυμηθώ ξανά πριν στάχτη γίνουν,
απ’ τη φωτιά τον κουρνιαχτό του σήμερα,
και τέφρα γίνουν,
να με σκεπάσουν σαν ταφόπλακα,
σαν την αρχαία πόλη,
των ηδονών και του έρωτα η λάβα του Βεζούβιου.
.
Χρήστος Ρούσσος: Ποιητικές αποδράσεις (Πολύχρωμος Πλανήτης)

No 501

John Blaker

H EΠΙΣΚΕΨΗ
Χτύπησε το κουδούνι της πόρτας.
Με καρδιά προβαρισμένη για τον ήχο,
βάδισα μέσα από πέπλα μνήμης
και άνοιξα την πόρτα σ’ έναν τέταρτο αιώνα
απουσίας, είκοσι-πέντε χρόνια ανακωχής
με πλάτη και μήκη.
Δακρυσμένοι πέσαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.
Φιληθήκαμε, λες και φιλούσαμε εικόνα.
Σταθήκαμε μετά λίγο πίσω να δούμε πόσο νωχελικά
μεγάλωσαν τα χρόνια προς το τώρα.
Αυτό ήταν πράξη πρώτη. Πράξη δεύτερη θα μπορούσε να ’ταν
μια πρόβα τζενεράλε γδυσίματος, εάν το ρόλο που κάποτε παίζαμε
δεν τον σερβίραμε ως κρασί στα ποτήρια μας.
.
Γιάννης Γκούμας: Τα πορτρέτα της ωριμότητας (Heteron)