No 768

Robert Bliss (ΗΠΑ)

Μία από τας συχνοτέρας και φοβερωτέρας δια το άτομον και το κοινωνικόν σύνολον διαστροφάς είναι η ομοφυλοφιλία. Έκατομμύρια ανθρώπων εις όλον τον κόσμον, πάσης φυλής και παντός φύλου και ηλικίας, βασανίζονται από την φοβεράν αυτήν διαστροφικήν μάστιγα, η οπόια καταστρέφει την ζωήν, το μέλλον και την εξέλιξιν των ανθρώπων. Όταν εκδηλωθή και ενσκήψη εις την νεότητα, τα όνειρα αρχίζουν να περνούν, αι ελπίδες να σβύνουν, οι πόθοι να χάνονται, και οι θρήνοι και τα δάκρυα είναι οι πιστοί και αχώριστοι σύντροφοι της ζωής. Πένθη και δάκρυα είναι οι μαύροι συνοδοιπόροι της ασκόπου ζωής, οι θλιβεροί συνοδοί της σβυσμένης ορμής, δια την σεξουαλικήν ζωήν των ομαλών, υγιών και ευτυχισμένων ανθρώπων. Το όραμα της οικογενείας απομακρύνεται, ο πόθος και η επιθυμία των παιδιών εξαφανίζονται, και η ζωή εις πολλούς από τους δυστυχείς αυτούς ανθρώπους καθίστανται μαρτυρική, βαρετή και ανουσία, χωρίς σκοπόν και χωρίς περιεχόμενον.

Γεωργίου Κ. Ζουράρι: Η σεξουαλική συμπεριφορά των ανθρώπων. Η ελληνική επιστήμη απαντά εις τον Κίνσεϋ (Μέλισσα)

Νο 767

Pedro Filipe Carreira Rodrigues (Πορτογαλία)

Κάθε άνδρας ή γυναίκα είναι μέχρι ενός σημείου σεξουαλικά αμφίρροπος. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι είναι οπωσδήποτε ικανοί να φέρωνται ως διεστραμμένοι. Παραμένουν ολοκληρωτικά «φυσιολογικοί» σεξουαλικά, είναι όμως οπωσδήποτε σεξουαλικά αμφίρροποι. Ο όρος «δισεξουαλισμός» περιβάλλεται από αντιφατικές και συγκεχυμένες πληροφορίες, διότι, καθώς βεβαίως γνωρίζομε, υπάρχουν μόνο δυο φύλα και η «φυσιολογική» σεξουαλική πράξη απαιτεί τη σύμπραξη ενός άνδρα και μιας γυναίκας.. οποιοσδήποτε άλλος συνδυασμός των φύλων, π.χ. άνδρας με άνδρα, γυναίκα με γυναίκα θεωρείται βεβαίως διαστροφή.
Αυτή όμως, παρ’ όλη την αλήθειά της, είναι μια αρκετά απλοϊκή άποψη για το σεξ και το όλο πρόβλημα της σεξουαλικής εκφράσεως και ίσως έχει τόσο κύρος, γιατί είναι περισσότερο βολική παρά ακριβής.

Ομοφυλοφιλία και λεσβιακοί έρωτες (Μορφωμένοι άνθρωποι)

No 766

Paul Cadmus

Η ανδρική ομοφυλοφιλία είναι ως επί το πλείστον κληρονομική. Η γνώμη κατά την οποία αιτία της διαστροφής αυτής είναι ένας άτυχος έρωτας ή η κακή διαγωγή μιας γυναικός είναι λανθασμένη. Γιατί, το πολύ πολύ, η απιστία μιας γυναικός θα προκαλούσε σ’ ένα φυσιολογικό άνδρα, το μίσος κατά των γυναικών, όχι όμως και τον έρωτα προς τους άνδρες. Εκείνο που μπορεί να παίξη πράγματι αποφασιστικό ρόλο στην εκδήλωσι της διαστροφής αυτής, πάντοτε όμως όταν υπάρχει η κληρονομική προδιάθεσι, είναι το παράδειγμα ενός άλλου ομοφυλοφίλου.
Οι ομοφυλόφιλοι με γυναικείο χαρακτήρα, ή άλλως παθητικοί ομοφυλόφιλοι, ζητούν να έρθουν σε επαφή με ομοφυλόφιλους που παρουσιάζουν ανδρικό χαρακτήρα, ή άλλως ενεργητικούς. Στα ζεύγη που απαρτίζονται με τον τρόπο αυτόν, ο ένας παίζει τον ρόλο της γυναικός και ο άλλος τον ρόλο του ανδρός. Πολλές φορές φθάνουν μέχρι της επιτελέσεως συνουσίας από του πρωκτου φυσικά. Συνήθως όμως οι μέχρι του σημείου αυτού προχωρημένες σχέσεις είναι σπάνιες. Και φαίνεται ότι ο Χάβελλοκ Έλλις ανεβάζοντας το ποσοστό τους σε 25% υπερβάλλει. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι άνδρες αρκούνται σε θωπείες και φιλιά, και σε αμοιβαίον αυνανισμό.

Α. Κοστλέρ – Α. Ουίλλυ. : Η μεγάλη σεξουαλική εγκυκλοπαίδεια (Δαρεμάς)

Νο 765

Raphael Perez (Ισραήλ)

Η πόλη απλωνόταν σαν μελάνωμα πάνω στη γη, μεγάλη, γκρίζα και άναρχη. Σε μια πιθαμή αυτής της θορυβώδους πόλης, σ’ ένα γερασμένο διαμέρισμα με μεγάλα καθαρά παράθυρα και υπομονετικά παρκέ, ζούσε μια οικογένεια. Ήταν μια οικογένεια από αυτές που δε δείχνονται σε χαμογελαστές διαφημίσεις γάλατος ή ασφαλειών ζωής, μα που υπάρχουν σε πείσμα του κακού κοινωνικού καιρού. Ο μπαμπάς λεγόταν Μέλης και είχε βλέμμα μαλακό σαν αναπαυτικό καναπέ για να κουρνιάσεις και να ζεσταθείς. Η αγκαλιά του ήταν σαν φρεσκοψημένο ψωμάκι και το στόμα του εύκολα σκάλωνε σε απλόχερα χαμόγελα. Μονάχα το αυλακωμένο μέτωπό του πρόδιδε τις καταιγίδες που μαίνονταν στο νου του. Τις καταιγίδες τις σήκωνε ο βοριάς των ευθυνών που φυσούσε στη μεγάλη εταιρεία όπου δούλευε. Ο ψυχρός αέρας τού απίθωνε κάθε μέρα καινούριες ασήκωτες ευθύνες, κουβάδες ανταγωνισμού και ματσάκια πισώπλατων μαχαιρωμάτων.
Ο άλλος μπαμπάς, ο Άρης, είχε στα μάτια του τη θάλασσα που ποτέ δεν ημερεύει. Φούντωνε από φαντασία, και οι ιδέες και τα πειράγματα ξεχείλιζαν από τις παραγεμισμένες τσέπες του μυαλού του. Ο Άρης δούλευε στο απάγκιο του σπιτιού· έπαιρνε κείμενα, τα έτρωγε και τα ξαναγεννούσε σε άλλες γλώσσες. Έλαμπε από αγάπη για το σύντροφό του, και τα γαλανά του μάτια άναβαν σαν χιλιόφωτα αστεράκια κάθε φορά που τ’ ακουμπούσε στον Μέλη. Είχαν οι δυο τους πλέξει αγάπη με ύφανση ανθεκτική στον προδότη χρόνο και στα πειραχτικά βλέμματα που έψαχναν να βρουν ρωγμές για να χωθούν και να στάξουν δηλητήριο.
Ο Άρης και Μέλης είχαν δυο παιδιά. Κι αν σας γαργαλούν τη γλώσσα τα πώς και τα γιατί, κι η περιέργειά σας ξύνει το χαρτί για να βγάλει ζουμάκι, θα σας πω πώς τα απέκτησαν, μα έχει λίγη σημασία. Για τον Άλκισσο και τη Νιαγέν, τα δυο παιδιά τους, αυτό που είχε σημασία ήταν ότι κολυμπούσαν σ’ ένα πέλαγος αγάπης, τρώγανε όσες μερίδες φροντίδας τράβαγε η ψυχή τους κι είχαν θαλπερές αγκαλίτσες για να χωθούν, ήρεμες φωνές που δε χαράκωναν τ’ αυτιά ή τις καρδιές τους. Τι κι αν ο παροιμιώδης πελαργός έκανε υπερωρίες ως το Βιετνάμ για να φέρει την ορφανή Νιαγέν… Τι κι αν ο Άλκισσος είχε έρθει στον κόσμο με κάτι λιγότερο στο σώμα από τ’ άλλα τα παιδάκια… Άλλο το καλούπι του, όμως ποιος θα τολμούσε να ’λεγε άλλη καρδιά και ανάγκες;
Η ευτυχία, λιτή και μαζεμένη, άφηνε καθημερινά στο κατώφλι της οικογένειας μικρές μερίδες φαγητού.

Λύο Καλοβυρνάς: Aνάμεσα στο τικ και το τακ (Τετράγωνο)

No 764

Διάλογοι θεών. Διός και Γανυμήδους.
[…]
Γανυμήδης: Και αν θέλω να παίξω, με ποιον ια παίξω; Εις την Ίδης ήμεθα πολλά παιδιά.
Ζευς: Έχεις και εώ δια να παίζεις τον Έρωτα αυτόν και αστραγάλους όσους θέλεις. Να μην ανησυχής μόνον, να είσαι χαρούμενος και να μην επιθυμής τίποτε από τον κόσμον κάτω […]
Γανυμήδης: Και την νύκτα πού θα κοιμούμαι; Μαζί με τον συνομήλικκόν μου τον Έρωτα;
Ζευς: Όχι, εγώ σε ήρπασα δια να κοιμώμεθα ομού.
Γανυμήδης: Πώς, δεν μπορείς να κοιμάσαι μόνος σου, αλλά σου είνε πλέον ευχάριστον να κοιμάσαι μαζί μ’ εμένα;
Ζευς: Ναι, με ένα παιδί όπως είσαι εσύ, Γανυμήδη, τόσον ωραίο.
Γανυμήδης: Και τι θα σε ωφελήση εις τον ύπνον η ωμορφιά;
Ζευς: Έχει κάτι τι γλυκύ και φέρει τον ύπνον πλέον ευχάριστον
Γανυμήδης: Και όμως ο πατέρας δεν με ήθελε να κοιμούμαι μαζύ του και το πρωί έλεγεν ότι δεν τον άφηκα να κοιμηθή, διότι εστριφογύριζα και ελάκτιζα και επαραμιλούσα στον ύπνον μου. Δι’ αυτό τις περισσότερες φορές με έστελλε να κοιμούμαι με την μητέρα. Αν με πήρες λοιπόν γι’ αυτό, ως λέγεις, καλά θα κάμης να με γυρίσης εις την γην κάτω, διότι δεν θα σ’ αφήνω να κοιμηθής μμε τας ενοχλήσεις μου, έτσι που θα στριφογυρίζω στο κρεββάτι.
Ζευς: Αυτό θα μου είνε το πλέον ευχάριστον, ν’ αγρυπνώ μαζί σου, να σε φιλώ και να σε αγκαλιάζω.
Γανυμήδης: Εσύ ξέρεις’ εγώ ια κοιμούμαι και συ φίλα με.
Ζευς: Καλά, αυτά θα διορθωθούν, θα ίδωμεν τότε τι θα γίνη. Τώρα δε παράλαβέ τον, ω Ερμή, και αφού του δώσης να πίη την αθανασίαν, φέρε τον να μας κάμη τον οινοχόον αφού πρότερον τον διδάξης πώς πρέπει να προσφέρη το ποτήρι.

Λουκιανού: Εκλογαί εκ των απάντων (Ελευθερουδάκης)

Νο 763

Dawn Rosendahl

Τρείς ή τέσσερις ημέρες αφότου έφτασε στη Λουάντα, ένα μεσημέρι, καθισμένος σε ένα τραπέζι στο παλιό Καφέ Παρί, έριχνε μια ματιά σε μια παλιά εφημερίδα της Λιασαβόνας, όταν αντιλήφθηκε στο δρόμο, απέναντι, πολλούς ημίγυμνους ιθαγενείς να κατεβάζουν ένα μεγάλο καλάθι γεμάτο μπάλες κάποιου γεωργικού προϊόντος –ίσως να ήταν βαμβάκι. Ένας από αυτούς, ο νεότερος, ήταν πολύ όμορφος. Είχε ψιλόλιγνο και αθλητικό σώμα, με μύες που διακρίνονταν στην πλάτη, στα πόδια και τα χέρια, από την προσπάθεια που έκανε. Το σκούρο δέρμα του, κάπως γαλαζωπό, έλαμπε από τον ιδρώτα. Με τις κινήσεις που έκανε καθώς μετέφερε το φορτίο από το βαγόνι στην αποθήκη, το ελαφρύ κομμάτι ύφασμα που είχε τυλιγμένο γύρω από τα ισχία του άνοιγε και άφηνε να φανεί το φύλο του, κοκκινωπό και κρεμασμένο, και μεγαλύτερο από το κανονικό. Ο Ρότζερ αισθάνθηκε ένα ζεστό κύμα και μια πιεστική επιθυμία να φωτογραφίσει τον όμορφο φορτωτή. Είχε να του συμβεί μήνες. Μια ενθαρρυντική σκέψη πέρασε από το μυαλό του: «Ξαναβρίσκω τον εαυτό μου». Στο μικρό ημερολόγιο, που είχε πάντα μαζί του, σημείωσε: «Πολύ όμορφο και τεράστιο. Τον ακολούθησα και τον έπεισα. Φιληθήκαμε κρυμμένοι πίσω από τις τεράστιες φτέρες ενός ξέφωτου. Έγινε δικός μου, έγινα δικός του. Ούρλιαξα». Ανάσανε βαθιά, φλεγόμενος.

Μάριο Βάργκας Λιόσα: Το όνειρο του Κέλτη (Καστανιώτης)