Δευτέρα, Ιουνίου 06, 2005

No 41

Η επόμενη εικόνα ήταν μπερδεμένη. Ακούω τον ήχο του στρατιωτικού ελικοπτέρου που με παραλαμβάνει και την αναφορά για την ανάρμοστη συμπεριφορά μου : «...σεξουαλική παρενόχληση...αναγκαστική άμυνα των υπόλοιπων φαντάρων...επίθεση εν βρασμώ ψυχής».Κι ύστερα οι λευκοί τοίχοι του νοσοκομείου και οι άγαρμπες κινήσεις της νοσοκόμας που ψάχνει φλέβα για να πάρει αίμα.
Κι εσύ, αγαπημένη μου μαμά, να κάθεσαι δίπλα μου και να ρωτάς : «Φίλιππε, πώς μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό;» Πώς μπόρεσα να κάνω τι; Ας μου απαντήσει κάποιος. Ας μου πει γιατί θα πρέπει να ντρέπομαι. Ναι είμαι διαφορετικός αλλά δεν πόνεσα και δεν πλήγωσα κανέναν. Έδωσα μονάχα αγάπη και φροντίδα. Ζητιάνεψα το ενδιαφέρον και την προσοχή. Τελικά έλαβα εκδίκηση και εξευτελισμό.
Κανείς δεν ξέρει ότι αυτοί οι άνθρωποι πρώτα γλέντησαν και μετά με πάτησαν σα σκουλήκι στο χώμα. Φέρθηκαν με το χειρότερο τρόπο και παρόλα αυτά θεωρούνται «πραγματικοί άντρες». Έ, λοιπόν αν είναι έτσι χαίρομαι που δεν είμαι σαν κι αυτούς. Και δε με νοιάζει που δε συμφωνείς.

Ελένη Ζαχαριάδου : Γλυκά του κουταλιού (Το Ροδακιό)

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Βύσσινο, πορτοκάλι, κυδώνι, καρύδι και περγαμόντο μας προσφέρει η Ελένη Ζαχαριάδου σ' αυτό το βιβλίο της. O Φίλιππος είναι ο ήρωας του τελευταίου από τα έξι "Γλυκά του κουταλιού", του "Περγαμόντου".

~~~~~~~~~~~~

Η περιγραφή του βιβλίου, από το site του Ελευθερουδάκη:

Πέντε ξεχωριστές ιστορίες. Οι ήρωες μονολογούν χωρίς αναστολές και αφηγούνται τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής τους. Κοινό σημείο αναφοράς αποτελεί σε κάθε ιστορία ένα διαφορετικό γλυκό του κουταλιού.
[...]
Στο "Περγαμόντο" ο Φίλιππος υπερασπίζεται την ερωτική κλίση του και συγκρούεται με την κυριαρχική προσωπικότητα της μητέρας του.Ανεκπλήρωτα όνειρα, προδομένοι έρωτες, η νομοτέλεια του συμφέροντος και η σκιά του θανάτου βουλιάζουν στο παχύρευστο σιρόπι. Γεύσεις αναμειγνύονται και αφήνουν μια αίσθηση γλυκόπικρη. Η δύναμη της ρεαλιστικής αφήγησης κρατά τα κείμενα μετέωρα ανάμεσα στο καλό και στο κακό που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος, μακριά από ζυγαριά και αποτίμηση. Όλοι οι ήρωες είναι παιδιά του Δημιουργού.

~~~~~~~~~~~~

Η Ελένη Ζαχαριάδου είναι νέα συγγραφέας - γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1970 - και τα "Γλυκά του Κουταλιού" είναι το δεύτερο βιβλίο της.

Ανώνυμος είπε...

Από την εφημερίδα ΠΡΙΝ – 1η Αυγούστου 2004:

Όψεις προσωπικής δυστυχίας
Του Παναγιώτη Φραντζή

Kαι γιατί ξέρω πως η Αγάπη
κρατάει πάντα ένα μικρό κρυφό μαχαίρι
που το μπήγει αργά ως μέσα
βαθιά στην καρδιά…

Έτσι είναι, όπως το λεν οι παραπάνω στίχοι του Θανάση Κωσταβάρα από την τελευταία του ποιητική συλλογή. Η αγάπη ή αυτό που καταχρηστικά ονομάζουμε αγάπη, έχει και μια άλλη όψη ύπουλη που τρέφεται από τις κομματιασμένες αρτηρίες της ελευθερίας του καθενός μέσα στα ορισμένα πλαίσια των εκμεταλλευτικών σχέσεων. Είναι οι πολλαπλές μορφές καταπίεσης πλάι στην οικονομική και πολιτική καταδυνάστευση που γεννά η ίδια μήτρα. Με πόση δύναμη και πόση θέληση μπορεί να εκβιάσει κανείς την τύχη του σε μια πραγματικότητα που τη διέπει η οικονομική βία των δυνατών απέναντι στους αδύναμους; Πού σταματάει η αντοχή και πού αρχίζει ο ηρωισμός όταν οι δυνάμεις λιγοστεύουν; Τι υπάρχει πέρα από τα προσωπικά αδιέξοδα; Ο υπεράνθρωπος ή ο κλόουν; Και πώς συγγενεύει η λύτρωση με τη συντριβή; Όπως και να ‘χει, η λογοτεχνία είναι ίσως η πιο ανεξάντλητη κουζίνα ερωτημάτων.

Χαρακτηρίστηκε ακόμα και ως «έκπληξη της χρονιάς». Είναι τα Γλυκά του Κουταλιού, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Το Ροδακιό.
[...]
Η Ελένη Γ. Ζαχαριάδου στο δεύτερο βιβλίο της βάζει το δάχτυλο στο βαζάκι με το σπιτικό γλυκό για να σερβίρει πέντε γεύσεις καταπίεσης με τις ισάριθμες νουβέλες. Οι συνταγές περνούν από γενιά σε γενιά, όπως οι μορφές υποταγής και τυραννίας. Γλυκά που πνίγουν απίστευτες ιστορίες πίκρας, γίνονται δηλητήριο ή ακόμη και φονικό εργαλείο. Δεν πρόκειται για συνταγή επιτυχίας αλλά μάλλον για δοκίμιο ευαισθησίας με μπόλικη δόση κυνικότητας.
Η Ε. Ζαχαριάδου πυροβολεί στο σκοτάδι φωτίζοντας όψεις της προσωπικής δυστυχίας.
Οι χάρτινοι ήρωες αυτού του τόμου ζωντανεύουν ανθρώπινες πτυχές σε ένα απάνθρωπο σύμπαν κοινωνικών σχέσεων. Τα αφηγηματικά πρόσωπα και στις πέντε περιπτώσεις ιστορούν τα πάθη του ταλαίπωρου βίου τους.
[...]
Προκαλεί εντύπωση ο επιδέξιος χειρισμός και η απεικόνιση τόσο διαφορετικών προσώπων αρσενικού γένους στα τρία τελευταία κείμενα όπου το λόγο έχουν τα ερωτικά και συζυγικά πάθη.
[...]
Στο αποκορύφωμα, το Περγαμόντο, ο Φίλιππος, μια συγχυσμένη ύπαρξη, καταλήγει να απενοχοποιηθεί για την ομοφυλοφιλία του, αλλά η κύρια μορφή καταπίεσης που υφίσταται αφορά στη σχέση του με τη διάσημη μητέρα του. Αντίθετα, στις πρώτες ιστορίες που ανάγονται σε περασμένους χρόνους, η μορφή του καταπιεζόμενου είναι τυπικά θηλυκή.

Πυκνό στυλ, περιγραφική ωμότητα, ένταση και απίστευτη εναλλαγή συναισθημάτων, κινηματογραφική πλοκή (το τελευταίο της συλλογής θυμίζει έντονα ταινία του Αλμοδόβαρ) συνθέτουν μια αξιοπρόσεκτη έκδοση. Ωστόσο υπάρχει κάτι το προβοκατόρικα κυνικό και οιονεί εξεζητημένο σε κάποια σημεία. Αυτό όμως όχι σε τέτοια δόση που να αδυνατίζει τις αρετές τους. Το Κυδώνι και το Περγαμόντο είναι τα πιο άρτια, τα πιο δεμένα.
...

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.