Δευτέρα, Ιουνίου 20, 2005

Νο 97

Λίγες μέρες μετά την έκδοση της "Εποχής των ισχνών αγελάδων", με κάλεσε ο Φραγκόπουλος στο γραφείο του, ο οποίος αν και με συμπαθούσε, δεν το έδειχνε ποτέ. Μου διάβασε λοιπόν ένα χαρτί, όπου είχε σημειώσει εννέα θανάσιμα αμαρτήματα που διέπραξα με την έκδοση της ποιητικής μου συλλογής. Τώρα δεν τα θυμούμαι ακριβώς, πάντως θυμούμαι ότι ήταν η ομοφυλοφιλία και η ωμή της έκφραση, το πρόστυχο λεξιλόγιο, ο σκανδαλισμός των αδελφών μου, καθώς και το ότι δεν ντράπηκα να προαβάλλω την ιερότητα των αγίων και των μαρτύρων, βάζοντας την Αγία Αγνή να ερωτεύεται τον Άγιο Σεβαστιανό κλπ. ήταν τόσο θανάσιμα αυτά τα αμαρτήματα, ώστε θα το σκεφτόταν τι ποινή θα μου επέβαλλε. Και η ποινή ήλθε πολύ γρήγορα : με έπαψαν από κατηχητή (...) Μου φέρονταν πολύ απαίσια, μεγάλοι και μικροί με απέφευγαν σα να είχα χολέρα, οι κατηχητικές συναδέλφισσές μου στο πανεπιστήμιο με έβλεπαν και γύριζαν με βδελυγμία το πρόσωπο τους απ' την άλλη μεριά. Τότε κατάλαβα τι δύσκολο πράγμα είναι να τα βάλεις με έναν ολόκληρο κόσμο και με ολόκληρη κοινωνία.

Ντίνος Χριστιανόπουλος : Θεσσαλονίκην ου μ' εθέσπισεν... (Ιανός)

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Από ΤΑ ΝΕΑ - 26/11/1999
Γράφει η Βίκυ Χαρισοπούλου:

Ιχνογράφημα ταύτισης

«Θεσσαλονίκην, ου μ' εθέσπισεν» («Θεσσαλονίκη, όπου με έριξε η μοίρα μου»). Τον τίτλο τον «έκλεψε» από τον Ευριπίδη (ο στίχος «Κύπρον ου μ' εθέσπισεν» περιέχεται στον Τεύκρο) […], από τον οποίο τον είχε δανειστεί στα 1955 ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης, προκειμένου να τιτλοφορήσει σειρά ποιημάτων.

«Επανέρχομαι υπαινικτικά με τον ίδιο αυτό τίτλο τον οποίο βρίσκω ευστοχότατο. Λειτουργεί σε πολλά επίπεδα. Από τη μια περιγράφει τη σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη κι απ' την άλλη είναι σα να λέει, εσύ κύριε Σεφέρη έβαλες το "Κύπρον" για να κάνεις το κομμάτι σου, αλλά πρόδωσες την Κύπρον (πολλά λένε οι κακές γλώσσες για τις πιέσεις που δέχτηκε εξ Αγγλίας ο αργότερα νομπελίστας ποιητής), εγώ όμως το αντικαθιστώ με "Θεσσαλονίκην", την οποία τιμώ. Το βιβλίο είναι τελικά ένα ιχνογράφημα της Θεσσαλονίκης. Με εξώθησε η ίδια μου η ζωή και η απόλυτη ταύτιση με την πόλη να το γράψω», δηλώνει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος.
~~~~~~~~~~~~

Στο ίδιο τεύχος δημοσιεύεται ένα κεφάλαιο του βιβλίου.

«Συνοικισμός Χιρς»

«Δεν αρκεί το προσωπικό βίωμα όταν δεν δένεται με την ιστορία του τόπου (είναι κι αυτό ένα από τα διδάγματα που οφείλουμε στον Πεντζίκη). Επ' αυτού θα σου πω ένα παράδειγμα. Για πολλά χρόνια σύχναζα σε μια κακόφημη περιοχή, τα Παραβαρδάρια. Εγώ τη βάφτισα έτσι και μ' αυτό το όνομα εννοούσα δυο συνοικισμούς: τη Ραμόνα (μεταξύ Βαρδάρι και νέου σιδηροδρομικού σταθμού) και το συνοικισμό Χιρς (μεταξύ Βαρδάρι και παλιού σταθμού). Αμέσως μετά τον πόλεμο, ο συνοικισμός Χιρς άρχισε να παίζει σημαντικό ρόλο στην κακόφημη Θεσσαλονίκη, και μάλιστα επί πολλές δεκαετίες. Μόλις τώρα τελευταία άρχισε ν' αποχρωματίζεται κι αυτός. Ο συνοικισμός Χιρς, λοιπόν, ταυτίστηκε και για μένα με το νυχτερινό και αγοραίο έρωτα. Ενώ όμως για τους πιο πολλούς αυτή η περιοχή δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα μέρος που τους βόλευε για ψουνιστήρι, εμένα με έκαιγε γιατί μου θύμιζε διαρκώς τα μαρτύρια των Εβραίων. Γιατί, όπως ξέρεις, οι Γερμανοί είχαν κάνει εδώ, το 1943, ένα φριχτό γκέτο για τους φουκαράδες τους Εβραίους κι από δω τους φόρτωσαν στα απαίσια βαγόνια του θανάτου. Εδώ λοιπόν, γράφτηκε η τελευταία σελίδα του δράματος των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Σκηνές απίθανες εξευτελισμού και μαρτυρίου. Δεν τα ζήσαμε βέβαια, τα διαβάσαμε (εγώ πρόλαβα να δω τα ατελεύτητα καραβάνια των Εβραίων στην Εγνατία), πάντως είναι εύκολο να καταλάβει κανείς την τραγωδία που ξετυλίχθηκε σ' αυτή τη γειτονιά.

Σ' αυτή λοιπόν, τη γειτονιά του μαρτυρίου ενός ολόκληρου λαού πήγαινα εγώ για να ψουνίσω έρωτα και να ψουνιστώ. Και μη μου πεις ότι αυτός ο έρωτας δε γίνονταν να μην έχει μια γεύση από το μαρτύριο αυτό, αφού κι αυτός ο έρωτας μαρτύριο ήταν. Κι ακριβώς γιατί ο έρωτάς μου ήταν ένα μαρτύριο, με βοηθούσε να ζήσω και να νιώσω ακόμη περισσότερο το μαρτύριο των συνανθρώπων μου».

Ανώνυμος είπε...

Η περιγραφή του βιβλίου

-από το site του «Παρατηρητή»:

Πρώτη φορά ο Ντίνος Χριστιανόπουλος αποφασίζει να μιλήσει για τον εαυτό του και παρουσιάζει 34 αυτοβιογραφικά κείμενα (συνεντεύξεις, εκπομπές, διαλέξεις κ.ά.). Τα πιο πολλά προέρχονται από αυτοσχεδιασμούς που απομαγνητοφωνήθηκαν και υπέστησαν εκ των υστέρων επεξεργασία. Υπάρχει συνειδητή προσπάθεια εκ μέρους του συγγραφέα για μια "δίδυμη" βιογραφία: μιλώντας για τον εαυτό του μιλάει για τη Θεσσαλονίκη και μιλώντας για τη Θεσσαλονίκη μιλάει για τον εαυτό του. Και πάντοτε, με τέχνη και με πάθος.

- από το Βήμα (28/11/1999)

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος παρουσιάζει για πρώτη φορά αυτοβιογραφικά κείμενά του σε ένα δίδυμο βιβλίο όπου μιλώντας για τον εαυτό του μιλάει και για τη Θεσσαλονίκη με φρεσκάδα και αποκαλυπτική διάθεση. […] Πρόκειται για 34 μεγάλα και μικρά κείμενα που αναφέρονται στη ζωή ή στις σχέσεις του ποιητή με την πόλη, σχέσεις που ο ίδιος τις ορίζει πνευματικές, ερωτικές και αγωνιστικές.