Eileen Doman (HΠΑ).
.
«Ο Δράκος…» ψέλλισε η Βέρα.
Η φωνή της ήταν βραχνή απ΄ τον φόβο. Κράτησε την αναπνοή κι ύστερα άρχισε να παίρνει κοφτές, βιαστικές ανάσες, που έκαναν το στήθος της ν’ ανεβοκατεβαίνει πάνω στο στήθος της Άννας. Εκείνη δεν φοβόταν καθόλου. Αν ήταν ο Δράκος, είχε προσπεράσει το σπίτι. Η τρομοκρατημένη αναπνοή της Βέρας της προκάλεσε ένα δυνατό, συναρπαστικό, ανεξέλεγκτο συναίσθημα – εντελώς πρωτόφαντο, κάτι σαν λυσσασμένη ορμητικότητα θυμού, που θυμός όμως δεν ήταν. Σφίγγοντας τους μηρούς της γύρω από τον μηρό της Βέρας, την άδραξε απ’ τον ώμο, απολαμβάνοντας την αίσθηση του σκοινιού που μπηγόταν στον καρπό της σαν να ήταν ευχαρίστηση κι όχι πόνος. Σφίχτηκε ακόμη πιο δυνατά, βυθίζοντας τα νύχια στη σάρκα της Βέρας. Όλο το κορμί της αναρίγησε.
«Φύγε από πάνω μου», φώναξε η Βέρα, απόλυτα αγέλαστη ξαφνικά. «Φύγε από πάνω μου, είπα».
Κοιτούσε την Άννα με τρόμο και απέχθεια. Την κοίταζε σαν να ήταν ένα έντομο που σιχαινόταν και να το πατήσει.
Ειρήνη Σπανίδου : Φόβος (Ωκεανίδα)
Η φωνή της ήταν βραχνή απ΄ τον φόβο. Κράτησε την αναπνοή κι ύστερα άρχισε να παίρνει κοφτές, βιαστικές ανάσες, που έκαναν το στήθος της ν’ ανεβοκατεβαίνει πάνω στο στήθος της Άννας. Εκείνη δεν φοβόταν καθόλου. Αν ήταν ο Δράκος, είχε προσπεράσει το σπίτι. Η τρομοκρατημένη αναπνοή της Βέρας της προκάλεσε ένα δυνατό, συναρπαστικό, ανεξέλεγκτο συναίσθημα – εντελώς πρωτόφαντο, κάτι σαν λυσσασμένη ορμητικότητα θυμού, που θυμός όμως δεν ήταν. Σφίγγοντας τους μηρούς της γύρω από τον μηρό της Βέρας, την άδραξε απ’ τον ώμο, απολαμβάνοντας την αίσθηση του σκοινιού που μπηγόταν στον καρπό της σαν να ήταν ευχαρίστηση κι όχι πόνος. Σφίχτηκε ακόμη πιο δυνατά, βυθίζοντας τα νύχια στη σάρκα της Βέρας. Όλο το κορμί της αναρίγησε.
«Φύγε από πάνω μου», φώναξε η Βέρα, απόλυτα αγέλαστη ξαφνικά. «Φύγε από πάνω μου, είπα».
Κοιτούσε την Άννα με τρόμο και απέχθεια. Την κοίταζε σαν να ήταν ένα έντομο που σιχαινόταν και να το πατήσει.
Ειρήνη Σπανίδου : Φόβος (Ωκεανίδα)
3 σχόλια:
H περιγραφή του βιβλίου από το site της Ωκεανίδας:
Σκληραγωγημένη από τον στρατιωτικό πατέρα της, η 'Αννα Καρυστινού περνάει μια πολύ μοναχική παιδική ηλικία, μαθαίνει να είναι δυνατή και αυτάρκης και καταχωνιάζει μέσα της όλους τους φόβους της. Τώρα, όμως, η οικογένειά της εγκαθίσταται στη Θεσσαλονίκη -την ίδια εποχή που ένας μανιακός δολοφόνος νέων γυναικών, γνωστός από την ιστορία ως "δράκος του Σέιχ-Σου", σπέρνει τον τρόμο, διεγείροντας συγχρόνως και τη φαντασία της πρωταγωνίστριας του βιβλίου. Κι ενώ η 'Αννα κλείνει τα δεκατρία, το καλοστημένο οικοδόμημα της ύπαρξής της μοιάζει να κλονίζεται από την εμφάνιση μιας άλλης κοπέλας, της Βέρας, για την οποία νιώθει μιαν ανεξήγητη έλξη, την ίδια στιγμή που αισθάνεται και τα πρώτα ερεθίσματα του εφηβικού της ερωτισμού.
H Eιρήνη Σπανίδου είναι μόνιμα εγκατεστημένη στην Νέα Υόρκη, από το 1964, που έφυγε από την Eλλάδα για να σπουδάσει στις ΗΠΑ. Ο «Φόβος» είναι το δεύτερο μυθιστόρημά της και όπως η ποιήτρια Όλγα Μπρούμας, έτσι και η Ειρήνη Σπανίδου, είναι μια ελληνίδα που διαπρέπει, στην Αμερική, γράφοντας στην αγγλική γλώσσα.
Σε συνέντευξη που παρεχώρησε, στην Μαρία Παπαγιαννίδου τον Φεβρουάριο του 2000, για ΤΟ ΒΗΜΑ, ερωτώμενη αν τα βιβλία της είναι αυτοβιογραφικά απάντησε:
«Είναι εν μέρει. Το δεύτερο βιβλίο (σημ: “Ο Φόβος”) είναι μάλλον ψυχολογικά αυτοβιογραφικό, δηλαδή οι ψυχολογικές καταστάσεις που δείχνει είναι από προσωπικά βιώματα. Τα γεγονότα είναι επινοημένα. Θα μου φαινόταν αδιανόητο να γράψω τις ίδιες ιστορίες και να τις τοποθετήσω στην Αμερική. Ο μόνος λόγος που θα το είχα κάνει θα ήταν εμπορικός. Είμαι βέβαιη ότι αν και το πρώτο και το δεύτερο βιβλίο με τα ίδια θέματα και σχετικά το ίδιο γράψιμο ήταν τοποθετημένα στην Αμερική την ίδια χρονική περίοδο θα είχαν πολύ μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία. Αλλά ήθελα να εκφράσω μια αλήθεια που ήταν μέσα μου και, αν την τοποθετούσα στην Αμερική, θα παραβίαζα αυτή την αλήθεια. Αφού η έμπνευση και στα δύο βιβλία ήταν οι προσωπικές εμπειρίες που είχα ως παιδί και έφηβη στην Ελλάδα, αν τις ενέτασσα στο περιβάλλον και στην κουλτούρα της Αμερικής, θα ήταν σαν να έλεγα ένα ψέμα».
Χωρίς φόβο, με πάθος
της Μαίρης Παπαγιαννίδου
Ο θαυμαστός κόσμος της δεκάχρονης Άννας Καρυστινού που μεγάλωνε με σιδερένια πειθαρχία σε στρατιωτική οικογένεια της Ελλάδας τη δεκαετία του '50 ήταν το θέμα με το οποίο εμφανίστηκε στο λογοτεχνικό προσκήνιο της Νέας Υόρκης η συγγραφέας Ειρήνη Σπανίδου το 1986. Φαινόταν ήδη να γνωρίζει καλά τις στρατηγικές της αφήγησης. Το βιβλίο της Το φίδι του Θεού απέσπασε τότε ομοβροντία επαίνων από την αμερικανική κριτική, ενώ στα ελληνικά μεταφράστηκε την επόμενη χρονιά από τις εκδόσεις Κέδρος. Τώρα εμφανίζεται σε ελληνική μετάφραση το δεύτερο βιβλίο της, ο Φόβος, που κυκλοφόρησε στον εκδοτικό οίκο Alfred Knopf το 1998, δώδεκα χρόνια μετά το πρώτο μυθιστόρημα. Νέα θερμή υποδοχή από τον αμερικανικό Τύπο. Ηρωίδα του βιβλίου και πάλι η Άννα Καρυστινού, η οποία ενηλικιώνεται στη Θεσσαλονίκη, τόπο μετάθεσης του στρατιωτικού πατέρα της, τη χρονιά μάλιστα που δρα εκεί ο περίφημος «Δράκος του Σέιχ Σου». Ο φόβος, τον οποίο η Άννα έχει μάθει να αψηφά με σκληρές ασκήσεις πειθαρχίας, είναι διάχυτος στο βιβλίο και ο Δράκος θα είναι τελικά ο μόνος τον οποίο δεν φοβάται. Το βιβλίο επαινέθηκε και πάλι για την εξαιρετική διαύγεια στην αποτύπωση της ψυχολογίας της Άννας μέσα στη φορτισμένη ατμόσφαιρα της ελληνικής κοινωνίας εκείνης της εποχής.
ΤΟ ΒΗΜΑ (Βιβλία) 6/2/2000
Δημοσίευση σχολίου