Gengoroh Tagame (Ιαπωνία)Πράγματι, η καταγραφή και διάσωση της όποιας ανθρώπινης εμπειρίας, και της παραμικρής, έχει πάντα αξία για τους επερχόμενους. Πόσο μάλλον που ο Ταχτσής δεν υπήρξε η όποια περίπτωση ζωής, αλλά σπάνιο δείγμα αναμφισβήτητα αυθεντικού καλλιτέχνη και αναγνωρισμένα ταλαντούχου διανοούμενου, που πέρασε κυριολεκτικά δια πυρός και σιδήρου, που, αν δεν διάλεξε, ενεδύθη, πάντως τον μανδύα του μαρτυρίου και κατρακύλησε, ενίοτε με ηδονή, όσο πιο κάτω γινόταν «στου Κακού τη σκάλα». Βάδισε στα χνάρια των μεγάλων κολασμένων, του Ζαν Ζενέ, «Άγιου και Μάρτυρα» κατά τον Ζαν Πωλ Σαρτρ, του Αρθούρου Ρεμπώ (κατεχόταν ασφαλώς από αυτό που έχω ονομάσει «σύνδρομο Ρεμπώ» στη νεοελληνική λογοτεχνία, της σιωπής και της φυγής σε άλλες ηπείρους…), του τριαντεξάχρονου, που βιάστηκε να γράψει «ΤΕΛΟΣ», Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, του Πιερ Πάολο Παζολίνι, πιο πολύ, που κι αυτόν τον έλιωσε ο έσχατος «εραστής»…
ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ
Από το επίμετρο του
Κώστας Ταχτσής: Το τρίτο στεφάνι από τη μεριά της Νίνας (Καστανιώτης)
Δραματουργική επεξεργασία: Θανάσης Θ. Νιάρχος – Νίκος Καραγεώργος
1 σχόλιο:
Από τα Νέα της 21ης Μαΐου του 2005
Γράφει ο Ευριπίδης Γαραντούδης
O Kώστας Σταματίου, ως κυματοθραύστης στη νεοελληνική καφρίλα
Οι δύο τόμοι με τις 1.100 βιβλιοκρισίες του Κώστα Σταματίου, που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα «TA NEA» και στο περιοδικό «Ταχυδρόμος» την περίοδο 1979-1991, φέρνουν στο προσκήνιο έναν από τους αξιολογότερους και μάλλον υποτιμημένους λογοτεχνικούς κριτικούς της μεταπολίτευσης.
Πέρα από τον εντυπωσιακά μεγάλο αριθμό των κρινόμενων βιβλίων που επιλέχθηκαν από τον Θ. Νιάρχο και την B. Κυριαζάκου, αυτό που καταπλήσσει τον σημερινό αναγνώστη των βιβλιοκρισιών του Σταματίου είναι το τεράστιο εύρος που αυτά τα βιβλία καλύπτουν.
[…]
Δεν προφασιζόταν τον νηφάλιο κριτικό, ο Κώστας Σταματίου και συχνά παθιαζόταν καθώς έβλεπε την κριτική σαν κοινωνικό λειτούργημα
H κύρια όμως αξία των βιβλιοκρισιών του Σταματίου εντοπίζεται σε σκόρπιες παρατηρήσεις του που φανερώνουν το μεγάλο εύρος των γνώσεών του, τη συνδυαστική ικανότητα και την οξύνοια της κριτικής του σκέψης.
Με αφορμή τον Ταχτσή έγραψε «Οι "άντρες" της Συγγρού»
Ίσως το πιο απογοητευτικό, όχι για τη λογοτεχνική κριτική αλλά για το επίπεδο του πολιτισμού μας, είναι ότι ακόμη και τα πολύ συχνά σχόλια κοινωνικής κριτικής τού Σταματίου, εκείνο δηλαδή το μέρος των κειμένων του που θα θεωρούσε κανείς σήμερα ξεπερασμένο, δυστυχώς διατηρούν την απρόσμενη αλλά και θλιβερή επικαιρότητά τους. Π.χ. με αφορμή την αυτοβιογραφία τού Κώστα Ταχτσή, «Το φοβερό βήμα», το 1990, ο Σταματίου κάνει το εξής πικρόχολο σχόλιο: «Οι άγνοιές μας: οι "άντρες" που κατηφορίζουν με τις κούρσες τη Συγγρού και που συνευρίσκονται με άλλους άντρες που φοράνε ταγιέρ και περούκες, καταλαβαίνουν, άραγε, ότι είναι και αυτοί ομοφυλόφιλοι; Ή μήπως νομίζουν πως έτσι είναι "περισσότερο άντρες";» (τ. B', σ. 1416-1417). Άραγε δεν είναι επίκαιρο αυτό το σχόλιο, όταν εδώ, στην καθ' ημάς Ανατολή των ελληνοκάφρων (όπως θα έγραφε ο Σταματίου), η υποκριτική κοινωνία και ο παραμορφωτικός τηλεοπτικός καθρέφτης της εξακολουθούν να βαυκαλίζονται με πλαστά διλήμματα του τύπου είστε υπέρ των «ανήθικων» ομοφυλόφιλων ή των «ευυπόληπτων οικογενειαρχών»;
Δημοσίευση σχολίου