Παρασκευή, Ιουλίου 07, 2006

No 320

«Για ποια αλήθεια μού μιλάς; Σ’ αγαπάει σαν τρελλός…Τον αγαπάς… είναι άδικο να βασανίζεται και να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει»
«Από την αρχή κιόλας ήταν αργά γι’ αυτόν και για μένα. Από την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε. Όσο κι αν τον ήθελα, η σκέψη της Μαρίας με απέτρεπε από οποιαδήποτε διεκδίκηση. Ακόμα και τις στιγμές που μπήκα στον πειρασμό να ονειρευτώ γι’ αυτόν και για μένα – γιατί, ομολογώ, το έκανα συχνά – με παρέλυαν οι ενοχές. Δε θα μπορέσεις ποτέ να φανταστείς πόσο δύσκολο ήταν ν’ αντισταθώ στην πρόκληση… Πότέ οι επιθυμίες μου δεν είχαν να παλέψουν τόσες αντιξοότητες… Αλλά από την πρώτη φορά, όταν ήρθε να με βρει στο Λονδίνο, του εξήγησα ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Κι όταν μου ανακοίνωσε τι σκόπευε να κάνει, ήμουν κατηγορηματικός ότι ήταν λάθος να χωρίσει τη Μαρία προσβλέποντας ότι θα είμαστε μαζί…Αλλά το έκανε!»

Μανώλης Χαρινός: Η επίδραση του Κρόνου (Μοντέρνοι καιροί)

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Από την παρουσίαση του βιβλίου στο site του Ελευθερουδάκη:

Άραγε, υπάρχει μόνο τόσος χρόνος για να διαπιστώσουμε ότι δεν υπάρχει χρόνος; Κι ο θάνατος πώς συνδέεται με τον έρωτα; Οι σκέψεις αυτές παγώνουν στις φλέβες μου. Η ομορφιά και η γνησιότητα της αλήθειας με θαμπώνουν και, ξαφνικά, βρίσκομαι πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, αδέξιος ακροβάτης, προσπαθώντας να ισορροπήσω ανάμεσα στον εαυτό που βλέπει καθαρά και στον εαυτό που εθελοτυφλεί. Στα χτεσινά μου μάτια, η πίστη στο όνειρο φαινόταν αβάσταχτη...

...Έστω κι αν ζήσαμε την τελευταία μας ανατολή, υπάρχει χρόνος για να κοιτάξουμε εκεί όπου σε λίγο ξημερώνει, αφού η ελπίδα πεθαίνει μόνο και ταυτόχρονα με τη ζωή...
~~~~~~~~~~~~

Aπό τον ίδιο εκδοτικό οίκο κυκλοφορεί ένα ακόμα βιβλίο του Μανώλη Χαρινού: "Κι ο Μότσαρτ; -Πέθανε τα ξημερώματα..." (βλ. καταχώρηση Νο. 91)