Το
Παρίσι, το Άμστερνταμ και το Λονδίνο προικίστηκαν ύστερα από το 1700 με ένα
διαφορετικό σεξουαλικό πρότυπο, το οποίο έμελλε να διατηρηθεί μέχρι τη δεκαετία
του 1960, ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη, στον Νότο ιδίως, παρέμεινε για μεγάλο χρονικό
διάστημα διαποτισμένη από την αγροτική παράδοση των τριών ομάδων. Το νέο αυτό
πρότυπο βασιζόταν σε μια εντελώς καινούργια αναπαράσταση για τον ανδρισμό η
οποία οδηγούσε στην προώθηση της γαμήλιας ένωσης των συζύγων στο πλαίσιο της αστικής
εστίας, καθώς και στον μετασχηματισμό των σχέσεων εξουσίας και των ανταλλαγών
μεταξύ ανθρώπων.
Οι
πιο δυναμικές ευρωπαϊκές κοινωνίες απαγόρευσαν την κλασική ομοφυλόφιλη επιθυμία
στον αιώνα των Φώτων. Μέχρι τότε την αντιμετώπιζαν με μια σχετική κατανόηση,
διότι κανένας δεν αμφισβητούσε την αρρενωπότητα όποιου θα επιδείκνυε συμπάθεια
για κάποιον νεαρό ή για έναν παθητικό άνδρα. Στο Λονδίνο όμως αυτό έπαψε πια να
ισχύει όταν θριάμβευσε η απόλυτη απαγόρευση κάθε αισθησιακής επαφής με μια
μειονότητα εκθηλυμένων ενηλίκων, οι οποίοι χαρακτηρίζονταν περιφρονητικά mollies, «μαλακοί», συναθροίζονταν σε
συγκεκριμένα μέρη και αυτοπαρουσιάζονταν ως αληθινά τρίτο «κοινωνικό φύλο» σοδομιτών. Την εποχή αυτή, ο ορισμός και
οι αντιλήψεις για το ισχυρό φύλο διαταράχθηκαν έντονα από το αυξανόμενο άγχος
για το ζήτημα, πράγμα που συντέλεσε στην τροποποίησης των σχέσεων ανάμεσα στα
μέλη, ιδίως στο θέμα της φιλίας. Ο ιδεώδης ανδρισμός, ο οποίος σημαδεύτηκε επίσης
από την απόρριψη του μοναχικού βίτσιου, απέκλειε κάθε αμφίσημη πρακτική και
επαναπροσανατολίστηκε προς τις συχνές χωρίς συμπλέγματα επισκέψεις στα πορνεία
και στις ιερόδουλες.
Τα
θεαματικότερα αποτελέσματα αυτών των μεταλλαγών, εκτός από την πρώιμη εμφάνιση
μιας ιδιαίτερα ορατής μειονότητας ομοφυλοφίλων –την οποία ο Φουκώ και αρκετοί ιστορικοί
χρονολογούσαν μόνον στον επόμενο αιώνα-, σχετίζονταν με την αλματώδη αύξηση των
αφροδισίων νοσημάτων, καθώς επίσης και με την αύξηση της νοθογένειας και των
εξωσυζυγικών πρακτικών. Το Παρίσι κατά την ίδια χρονική στιγμή γνώρισε
πανομοιότυπη εξέλιξη, όπως μαρτυρούν οι αστυνομικές περίπολοι κατά της παιδεραστίας
και η θεαματική αύξηση της πορνείας.
Robert Muchembled: Ο Οργασμός και η Δύση (Μεταίχμιο)
2 σχόλια:
Η ιστορία του οργασμού είναι η ιστορία του σώματος που κρύβεται, των απαγορευμένων πόθων, της σάρκας που σφίγγεται στον κορσέ των ταμπού και των ηθών.
Το βιβλίο του Robert Muchembled αποτελεί απόσταγμα συναρπαστικών ιστορικών πηγών που μας καλούν να δούμε με νέα ματιά ένα παρελθόν το οποίο συχνά παρουσιάζεται αποστεωμένο από τις επιλεκτικές σεμνοπρεπείς προσεγγίσεις του.
Για τον συγγραφέα, αν η Αγγλία και η Γαλλία ακολούθησαν παράλληλες διαδρομές στο ζήτημα της ηδονής, οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν τη βαθιά σφραγίδα αυτού του κοινού καταπιεστικού προτύπου, το οποίο στα πρόσφατα χρόνια η ηδονιστική Ευρώπη εγκατέλειψε προς όφελος μιας πιο εύπλαστης σεξουαλικότητας από την οποία επωφελούνται πρωτίστως οι γυναίκες.
Ο Robert Muchembled διδάσκει Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, όπου διευθύνει ένα διεθνές ερευνητικό πρόγραμμα σχετικά με τις πολιτισμικές μεταφορές στην Ευρώπη κατά την περίοδο 1400-1700. Έχει δημοσιεύσει, μεταξύ άλλων, μονογραφίες σχετικές με την ιστορία της μαγείας.
Δημοσίευση σχολίου