Γιάννης Τσαρούχης
Το γλυκό
Τον ήθελα και με ήθελε. Γι’ αυτό όταν ο λόχος μας ορίστηκε, σαν ο πιο
παλιός, να μλενει σε αντίσκηνα, κοιτάξαμε με κάθε τρόπο να βρεθούμε μαζί. Κι έτσι
πλαγιάζαμε, βράδυ και μεσημέρι, πλάι πλάι. Το αίσθημά μας φούντωνε, μα ήμασταν
κι οι δυο αναποφάσιστοι και δεν τολμούσαμε να κάνουμε αρχή.
Μια νύχτα θεοσκότεινη, μετά το σιωπητήριο, καθώς δεν έλεγα να κλείσω μάτι,
ακούω τονμ Τάκη να μου λέει: «Η μάνα μού έστειλε γλυκό απ’ το νησί. Θέλεις λιγάκι;»
Μες στο σκοτάδι άπλωσε το χέρι του και από κάπου ξετρύπωσε ένα βάζο. Ύστερα βρήκε
ένα κουταλάκι. Άνοιξε το βαζάκι, πήρε μια κουταλιά γλυκό και ψαχουλεύοντας το
έβαλε στο στόμα μου. Ήταν τριαντάφυλλο βανίλια. Λιγώθηκα από τη γλύκα. «Αν με
φιλήσει τώρα», έλεγα από μέσα μου, «δε θα αντέξω».
Ντίνος Χριστιανόπουλος: Οι ρεμπέτες του ντουνιά (Ιανός, 2011)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου