No 811

Άλαν Χόλινγκχερστ: «Έχω την αίσθηση ότι στάθηκα τυχερός, αφού τα βιβλία μου έπαιξαν τελικά τον ρόλο που ήθελαν να παίξουν. Να μην είναι, δηλαδή, βιβλία που να απευθύνονται μονάχα στο ομοφυλόφιλο αναγνωστικό κοινό. Έχει υπάρξει μια ολόκληρη λογοτεχνία από ομοφυλόφιλους συγγραφείς για ομοφυλόφιλους αναγνώστες. Τα βιβλία αυτά πουλιόντουσαν συνήθως αποκλειστικά σε βιβλιοπωλεία με γκέι θεματολογία. Εγώ ήθελα κάτι περισσότερο. Ειδικά με την Γραμμή της ομορφιάς είχα στα χέρια μου ένα θέμα που πίστευα ότι όλοι θα ενδιαφέροντα να διαβάσουν. Κι είχα δίκιο, αφού πήγε πολύ καλύτερα από όλα τα βιβλία μου ήδη πριν μπει στη βραχεία λίστα του Μπούκερ. Νομίζω, άλλωστε, ότι έχουν επέλθει μεγάλες αλλαγές στην κοινωνία. Στην εικοσαετία που έχει περάσει από τη έκδοση του πρώτου μου  βιβλίου, άλλαξε και η στάση του κόσμου απέναντι στην ομοφυλοφιλία. Αυτό οφείλεται και στην κρίση του AIDS, η οποία, παρόλο που έφερε στην επιφάνεια τις γνωστές εχθρικές τάσεις προς τις σεξουαλικές μειονότητες, μακροπρόθεσμα λειτούργησε θετικά, αφού όλοι ξαφνικά ανακάλυψαν πως όλο και κάποιον γνώριζαν που είχε προσβληθεί από την αρρώστια. Οι νέοι σήμερα είναι πολύ πιο χαλαροί. Έχουν γκέι φίλους. Κι αυτό δεν αποτελεί πλέον ζήτημα όπως παλιά».

[…]

Ο Χόλινγκχερστ χρειάστηκε εφτά χρόνια για να γράψει το επόμενο βιβλίο του, το Παιδί του ξένου. Το βιβλίο ήδη τον απασχολούσε από τον καιρό που τον επισκεφθήκαμε στο σπίτι του, στο Χάμστεντ. Ήθελε, μας είχε πει τότε, να γράψει ένα βιβλίο που δεν θα είχε καμιά σχέση με την ομοφυλοφιλία.

Το μυθιστόρημα κυκλοφόρησε τελικά το 2011 και γνώρισε από την αρχή μεγάλη επιτυχία μολονότι, προς μεγάλη έκπληξη δεν πήρε το βραβείο (το θεωρούσα οι πάντες σίγουρο) αλλά δεν τον έβαλαν ούτε καν στη βραχεία λίστα του βραβείο. Το γεγονός μάλιστα πυροδότησε άφθονες συζητήσεις και πολεμικές για τον τρόπο που επιλέγονται οι κριτικές επιτροπές και για την «εμπορική» πορεία που έχει πάρει τα τελευταία τρία ή τέσσερα χρόνια του Μπούκερ. Ό ίδιος πάντως κέρδισε το στοίχημά του. Μονάχα ένας αμφιφυλόφιλος υπάρχει στο νέο του μυθιστόρημα. Τώρα τον φαντάζομαι να κάθεται στο μικρό καθιστικό του λιγότερο αγχωμένος, α κοιτάζει το πράσινο του πάρκου που κυκλώνει το σπίτι του, να ακούει Βάγκνερ και να ανοίγει το σημειωματάριο που μόλις αγόρασε για να γράψει – το τι, θα το μάθουμε σε λίγα χρόνια.

Ανταίος Χρυσοστομίδης: Οι κεραίες της εποχής μου. Ταξιδεύοντας με 33 διάσημους συγγραφείς σ’ ένα δωμάτιο (Καστανιώτης)