Τετάρτη, Ιουνίου 22, 2011

No 757


Ο Κλέμεντ αναρωτήθηκε αν ο Ραφίκ, όντας μουσουλμάνος, θα είχε αντίρρηση να βγάλει το εσώρουχό του. Η προθυμία του να δουλέψει σε μπαρ μαρτυρούσε ότι δεν ήταν θεοσεβούμενος, μπορεί όμως το γυμνό να παραήταν ταμπού γι’ αυτόν.
«Δεν ντρέπομαι για το σώμα μου», είπε ο Ράφικ. «Όταν ο Μάικ μού μιλάει για τη ζωγραφική σου, ξέρω τι πρεπει να περιμένω». Η απάντηση, παρότι έλυνε το άμεσο πρόβλημα, έβαλε τον Κλέμεντ σε υποψίες, αφού συνήθως ο φίλος του δεν έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα μοντέλα του, ειδικά όταν πόζαραν για τη μορφή του Χριστού. Ωστόσο, με το που ανέφερε ότι έψαχνε κάποιον καινούριο, ο Μάικ του πρότεινε χωρίς δεύτερη σκέψη τον Ραφίκ. Στην αρχή ήταν δισταχτικός. […]
«Εντάξει, λοιπόν…. Αν θέλεις, βγάλε τα ρούχα σου πίσω από το παραβάν». Ο Κλέμεντ, που αντιμετώπιζε τη γυμνότητα ως καλλιτεχνική δήλωση αλλά το γδύσιμο ως ερωτική ρουτίνα, ήθελε να δείξει στον Ραφίκ ότι γνώριζε τη διαφορά. […]
Ο Ραφίκ χαμογέλασε αμυδρά και έβγαλε το εσώρουχό του.

Michael Arditti: Ο εχθρός του καλού (Πόλις)

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Οι Γκράνβιλ είναι μια ασυνήθιστη οικογένεια. Ο Έντουιν, πρώην επίσκοπος, έχει χάσει την πίστη του. Η Μάρτα, μεγαλωμένη στο γκέτο της Βαρσοβίας, είναι μια αμφιλεγόμενη ανθρωπολόγος. Ο γιος τους, ο Κλέμεντ, είναι πασίγνωστος γκέι ζωγράφος, ο οποίος έχει σημαδευτεί από τον θάνατο του δίδυμου αδελφού του. Η κόρη τους, η Σουζάνα, που εργάζεται ως υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων, παλεύει να ξεπεράσει τον χωρισμό της από έναν δολοφόνο με τον οποίο διατηρούσε ερωτική σχέση.
Στη διάρκεια μιας τριετίας, γονείς και παιδιά βρίσκονται αντιμέτωποι με γεγονότα που τους υποχρεώνουν να αναθεωρήσουν τις σχέσεις, τις πεποιθήσεις και τις αξίες τους. Το έργο και η φήμη του Κλέμεντ αμφισβητούνται με βίαιο τρόπο, και η προσωπική του ζωή εκτίθεται στο φως της δημοσιότητας. Η Σουζάνα έρχεται σε επαφή με την Καββάλα και, μέσω αυτής, γνωρίζει τον περίκλειστο κόσμο του χασιδισμού αλλά και έναν φαινομενικά ανεκπλήρωτο έρωτα. Η ασθένεια του Έντουιν θα ξυπνήσει στη Μάρτα εφιαλτικές μνήμες από το παρελθόν της. Καθένας τους πρέπει να βρει έναν δρόμο διαφυγής από την άβυσσο.
Γραμμένο με ιδιαίτερη τόλμη, αυτό το μυθιστόρημα αναδεικνύει τη σύγκρουση ανάμεσα στις προοδευτικές αντιλήψεις και τον στείρο δογματισμό. Τούτο επιτυγχάνεται μέσα από μια σειρά αλησμόνητων χαρακτήρων, οι οποίοι σκιαγραφούνται με λεπτότητα πνεύματος, οξυδέρκεια και συναισθηματική δύναμη.

Ο Εχθρός του καλού είναι μια ανάγλυφη απεικόνιση της θρησκευτικής ζωής, όπως αυτή βιώνεται εν μέσω των συγκρούσεων και των συμβιβασμών που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη βρετανική κοινωνία. Διευρύνοντας και εμβαθύνοντας το οπτικό του πεδίο, ο Μάικλ Αρντίτι καταφέρνει να αναδείξει, με μοναδικό τρόπο, τις χαρές που προσφέρει και τις παγίδες που κρύβει η θρησκευτική πίστη σήμερα.

Philip Pullman

Πρόκειται για μια πυκνή, σφιχτοδεμένη ανάλυση μιας κοινωνίας και της δύσκολης σχέσης με τις διάφορες θρησκείες που συνυπάρχουν στο εσωτερικό της. Πρόκειται για ένα δυνατό και ειλικρινές μυθιστόρημα.

The Times

Η γραφή του Arditti παραπέμπει, ως προς τη δύναμη και το εύρος της, στο βικτωριανό μυθιστόρημα. Το βιβλίο Ο εχθρός του καλού είναι ένα μείζον, σοβαρό μυθιστόρημα, για μείζονα, σοβαρά ζητήματα. Είναι, επίσης, ένα βιβλίο που δύσκολα το αφήνεις από τα χέρια σου.

Literary Review

Ανώνυμος είπε...

Πόλεμος συνειδήσεων
Δημήτρης Μαστρογιαννίτης (Athens Voice)

«Γιατί για όλα αυτά φταίμε κι εσύ κι εγώ κι όλοι οι λαπάδες που μας κυβερνάνε. Δες τι γίνεται εδώ μέσα. Η ελευθερία της συνείδησης είναι δικαίωμα όλων μας, σωστά; Παρότι οι μισοί από τους κατάδικους εδώ μέσα δεν ξέρουν τι θα πει συνείδηση…» Το άνωθεν σταχυολογημένο απόσπασμα περιγράφει σε τρεις γραμμές το πρόβλημα των καιρών μας – την έλλειψη (ή τη μεγάλη ελαστικότητα) της συνείδησης. Μόνο που το βιβλίο δεν εξερευνά το συνειδησιακό πρόβλημα μέσα από πολιτικές/κοινωνικές συγκρούσεις, αλλά από συγκρούσεις μεταξύ φονταμεταλιστών και φιλελεύθερων (από σκεπτικιστές μέχρι προοδευτικούς θρησκευόμενους).

Τα πέντε μέλη της οικογένειας Γκράνβιλ δεν είναι αυτό που λέμε μια τυπική αγγλική οικογένεια. Ο πατέρας είναι ένας επίσκοπος που δεν έχει παραιτηθεί, παρόλο που η δημόσια δήλωσή του «Πιστεύω στον Θεό όχι επειδή έπλασε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα Του, αλλά επειδή ο άνθρωπος έπλασε τον Θεό κατά τη δική του εικόνα» έχει προκαλέσει το κοινό αίσθημα. Η σύζυγός του είναι μια ανθρωπολόγος που η επιστημονική εργασία της για μια φυλή της Ταγκανίκα έγινε σημαία σε κάθε διαδήλωση ή συναυλία τη δεκαετία του ’70. Ο γιος τους Μάικ κατέληξε στην Ινδία από ανθρωπιστικό ενδιαφέρον, όπου και πέθανε νέος από δηλητηρίαση. Ο δίδυμος αδελφός του Κλέμεντ ζωγραφίζει θρησκευτικά θέματα για εκκλησίες, με φιλελεύθερο και ανανεωτικό πνεύμα, προκαλώντας σκάνδαλα, που θα πάρουν τεράστιες διαστάσεις όταν ανακαλύψουν οι δημοσιογράφοι πως έχει σχέση μ’ έναν καθηγητή και πως είναι άρρωστος από AIDS. Τέλος, η αδελφή του Ζουζάνα, αν και επιτυχημένη υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων, φλερτάρει με την ιδέα να εισχωρήσει σε μια σκληροπυρηνική ομάδα χασιδιστών.
Νομίζω πως ο Aρντίτι μπορεί να χαρακτηρισθεί άξιος μαθητής της μεγάλης συγγραφέως Άιρις Μέρντοχ. Με εμμονικό τρόπο διαπραγματεύεται ένα θέμα «ηθικής» τάξεως δημιουργώντας επεισόδια και ήρωες που σαρκώνουν τους στοχασμούς του. Το μόνο πρόβλημα –όπως και στη Μέρντοχ– είναι η «αγγλικότητα» που το διακρίνει. Αν και οι ήρωες έχουν πάθη, αμφιβολίες, καύλες, προκρίνεται μια (σχεδόν) υπεράνω στάση, που για έναν Έλληνα αναγνώστη είναι δυσκολοχώνευτη. Παραμένει, όμως, ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο και πάνω απ’ όλα τίμιο στις προθέσεις του. Αν και δεν κάνει καμία παραχώρηση προκειμένου να «γλείψει» τους αγνωστικιστές αναγνώστες, πιστεύω πως αυτοί είναι που θα ενθουσιαστούν, αρκεί να μην έχουν αντικαταστήσει τη θρησκευτική πίστη με μιαν άλλη, ακραίας μάλιστα μορφής: «Θα μπορούσες, όμως, να την αμφισβητήσεις λιγάκι. Όπως ξέρεις, ανέκαθεν θεωρούσα ότι η πίστη στην απόλυτη αλήθεια είναι επικίνδυνη».

Υ.Γ. Είναι σοκαριστικό πως οι περισσότεροι ήρωες-εκπρόσωποι της παλιάς γενιάς είναι πιο φιλελεύθεροι από αυτούς της νεότερης γενιάς.

Ανώνυμος είπε...

Ο Μάικ του θύμισε ότι είχε κανονίσει να βγει για ποτό με τον Τζόνι Χάργκριβς. Ο Κλέμεντ έκρυψε με δυσκολία την ενόχλησή του. Απ’ όλους τους χωριστούς φίλους που είχαν, ο Τζόντι τού ήταν ο λιγότερο συμπαθής. Ήταν πενήντα τριών χρόνων, δημοσιογράφος σε μουσικά έντυπα, και ένας από τους τέσσερις αποφοίτους του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ με τους οποίους ο Μάικ είχε ιδρύσει ένα κοινόβιο στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Μολονότι άντεξε μόνο οκτώ χρόνια και είχε δέκα μέλη όλα κι όλα, απέκτησε θρυλική φήμη επειδή, εκτός των άλλων, όλοι κοιμούνταν με όλους –και, μάλιστα, βάσει εβδομαδιαίου προγράμματος.
Τελικά, η συνήθεια αυτή εγκαταλείφθηκε πολύ πριν διαλυθεί το κοινόβιο, ωστόσο, προς μεγάλη θλίψη του Κλέμεντ, άφησε ένα ανεξίτηλο σημάδι στον Μάικ, ο οποίος με το πρόσχημα του προοδευτικού κατάφερε να διαχωρίσει τις συναισθηματικές από τις σεξουαλικές του ανάγκες με επιδεξιότητα βικτωριανού μεγιστάνα.
«Δεν μπορείς να μάθεις καινούργια κόλπα σ’ ένα γέρικο σκυλί», είπε.
«Όχι, αλλά μπορείς να του βάλεις φίμωτρο», απάντησε ο Κλέμεντ.
Ο Μάικ επέμενε ότι ο πόθος του Κλέμεντ για αποκλειστικές σχέσεις ήταν απλώς ένα παιδικό κατάλοιπο και ότι είχε και εκείνος το δικαίωμα –ή ακόμη και την υποχρέωση , όπως άφηνε να εννοηθεί κάποιες φορές- να απολαύσει μια παρόμοια ελευθερία. Ο Κλέμεντ δεν μπορούσε να χωνέψει ότι ο Μάικ αισθανόταν την ανάγκη να κοιμάται με άλλους άνδρες και κατηγορούσε τον εαυτό του για τη μειωμένη σεξουαλική του επιθυμία, παρότι την απέδιδε, κατά μεγάλο μέρος, στη φαρμακευτική αγωγή του. Παρατηρώντας τον Μάικ να φοράει ένα δερμάτινο σακάκι που έδειχνε υπερβολικά νεανικό πάνω του, σκέφτηκε ότι το τέλειο ζευγάρι μπορούσε να βρεθεί μονάχα μέσα στη μήτρα.
«Έχετε κανονίσει κάτι ιδιαίτερο;»
«Απ’ τον Τζόνι εξαρτάται. Σε κάποιο κλαμπ για καμιά μπίρα και μετά βλέπουμε».
«Δηλαδή μπορεί και να μη γυρίσεις σπίτι;»
«Αν δεν γυρίσω, υπόσχομαι ότι θα σου τηλεφωνήσω».
Έπειτα, με ένα φιλί τόσο τρυφερό, σαν προοίμιο ερωτικής επαφής, ο Μάικ έφυγε από το σπίτι. Ξαφνικά, ο Κλέμεντ ένιωσε καταβεβλημένος. Ανήμπορος να αποφασίσει τι απ’ όλα έφταιγε –η νυχτερινή έξοδος του Μάικ, το άγχος της νέας παραγγελίας, ή οι τοξικές ουσίες που κυκλοφορούσαν στο αίμα του-, παράτησε το βιβλίο του, ανέβηκε στο υπνοδωμάτιο και μέτρησε ένα προς ένα τα χάπια του.

Michael Arditi: Ο εχθρός του καλού (Πόλις, 2011)