Πέμπτη, Απριλίου 10, 2008

No 526

Image Hosted by ImageShack.usJacob Collins (ΗΠΑ)
.
Δεκέμβριος ’91. πουστο-αφιέρωμα ΚΛΙΚ. Το περιοδικό της αστραφτερής επιφάνειας και του άψογου τίποτε, αποφασίζει, ελλείψει άλλων «καυτών» μοντέρνων θεμάτων, ν’ ασχοληθεί με τους ομοφυλόφιλους. Ώδινεν λοιπόν όρος και έτεκεν τι; Μαλακίες! Αυτός είναι ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός για το περιεχόμενο του «αφιερώματος» ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ, ΑΔΕΛΦΕΣ Ή GAY, που επιχείρησε το περιοδικό που υποτίθεται ότι κατ’ εξοχήν διαβάζει (ξεφυλλίζει μάλλον) η ελληνική νεολαία(για πόσον καιρό ακόμα;)
Μαλακίες, λοιπόν, ή μάλλον μαλακιούλες από ένα περιοδικό, στο οποίο – αλίμονο!- συνεργάζονται και ομοφυλόφιλοι, ένας τους μάλιστα είχε υπάρξει παλιότερα συντάκτης του ΑΜΦΙ και μέλος του ΑΚΟΕ! (τέτοια αναλγησία πια, Ουράνιε Λιβάδιε;)
Μα, θα απορήσετε όσοι δεν έχετε την τύχη να το διαβάσετε, τι διάολο έγραφαν μέσα; Υπήρχε κάποιο αντιομοφυλόφιλο άρθρο ή σχόλιο; Όχι, καθόλου! Όχι φανερά. Αντίθετα, οι τύποι που έγραφαν την έβγαιναν απελευθερωμένα, με αέρα. Στο cool τους αλλά με χάι διάθεση, πολύ fine! Όμως:
Ο αβασάνιστος, επιδερμικός, ανούσιος και κουτσομπολίστικος τρόπος με τον οποίο βλέπει τα πράγματα το εν λόγω έντυπο, δεν θα μπορούσε παρά να μας δώσει ένα ακόμη εύπεπτο και εξωραϊσμένο προϊόν, απέχον παρασάγκας από την καθημερινή πραγματικότητα του μέσου ομοφυλόφιλου κι απευθυνόμενο στα 200-300 fashion victims που παροικούν μονίμως τα μεγάλα gay bar και τα λοιπά «in» club της μοδός. Αλλά και στο παρελθόν, όποτε το περιοδικό αυτό αναφερόταν στους ομοφυλόφιλους ή την ομοφυλοφιλία, αυτούς εννοούσε λες και αντιπροσωπεύουν όλους τους υπόλοιπους! Και επειδή τελευταία κάποιος νέος κόσμος έχει αρχίσει να νομίζει ότι έτσι είναι όλοι οι ομοφυλόφιλοι, καιρός είναι να βάλουμε μερικά πράγματα στη θέση τους (…)
.
Πάολα και συνεργάτες. Το κράξιμο 1981 – 1993 (Γοργώ)

5 σχόλια:

ReyCorazón είπε...

Πολιτικοποιημένη σεξουαλικότητα
Γράφει ο Δημήτρης Παπανικολάου (ΤΑ ΝΕΑ, 27/9/2008)

ΤΕΥΧΟΣ ΠΡΩΤΟ, 1981, ΕDΙΤΟRΙΑL ΜΕ ΤΙΤΛΟ
«ΕΓΩ Η ΠΟΡΝΗ». ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΕ ΧΑΡΤΙ ΡΟΖ, ΜΕΛΑΝΙ
ΚΙ ΑΓΑΡΜΠΟ ΜΟΝΤΑΖ, ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ
ΦΑΝΖΙΝ ΚΑΙ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟ ΛΕΥΚΩΜΑ ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ·
ΤΟ ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ,
Ν΄ ΑΛΛΑΖΕΙ ΑΚΟΜΑ ΧΕΡΙΑ ΚΡΥΜΜΕΝΟ
ΣΕ ΑΣΧΕΤΑ ΒΙΒΛΙΑ, ΑΚΤΙΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ,
ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΩΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΥΛΗ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ.
ΑΧ, ΤΟ «ΚΡΑΞΙΜΟ»!
Για να καταλάβει κανείς την τραβεστί Πάολα και το θρυλικό περιοδικό της Το Κράξιμο, «περιοδικό επαναστατικής ομοφυλόφιλης έκφρασης», πρέπει να γνωρίζει καλά την ελληνική δεκαετία του ΄80. Ή ίσως το αντίθετο: για να κατανοήσει κανείς την ελληνική δεκαετία του ΄80, πρέπει να κάτσει να διαβάσει και τα κείμενα που δημοσιεύθηκαν κατά καιρούς στο Κράξιμο, όπως αναδημοσιεύονται σήμερα σε ένα αφιερωματικό λεύκωμα που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Γοργώ της Θεσσαλονίκης. Θα πρέπει να διαβάσει τα μανιφέστα για τη σεξουαλική επιθυμία και την αμφισβήτηση της ετεροκανονικότητας, τα άνισα σχόλια της Πάολας επί παντός επιστητού (με μόνιμη επωδό το «πολιτική είναι ο τρόπος που διαλέγεις να ζήσεις»), τις συνεντεύξεις: από τη Σπεράντζα Βρανά στη δικηγόρο Κατερίνα Ιατροπούλου, από τον Χριστιανόπουλο και τον Ταχτσή (τελευταία του, κλασική συνέντευξη) στον Βουτσινά, την Κάραλη και τον Δημήτρη Παπαϊωάννου. Και από τον συγγραφέα Μανουέλ Πούιγκ και τον πορνοσκηνοθέτη Καντινό, στον Φελίξ Γκουαταρί και τον Μιχάλη Ράπτη-Πάμπλο.

Θα πρέπει να δει το σκίτσο ένός φτερωτού έρωτα με το σύνθημα «Όσο γεννάτε θα υπάρχουμε», και υπογραφή «Πούστηδες». Κι εκείνο το καταπληκτικό ποίημα της Κατερίνας Γώγου, γραμμένο ειδικά για το περιοδικό. «Η αφίσσα του Καραμανλή/ τα μάτια σας καμμιά φωτογραφία/ κλωστές από κεντήματα/ περούκες καραφλές μελανιασμένες ρώγες/ εξώσεις

σφίγγουν τα μαλλιά και το λαιμό/ δένουνε χέρια και πόδια στα κρεβάτια/ εσάς κι εμάς μαζί/ ο τρόπος και η ταρίφα αλλάζει/ ο τόπος και το όνομα αλλάζει...».

Όταν «η εκδιδόμενη τραβεστί Πάολα», κατά κόσμον Παύλος Ρεβενιώτης, εξέδωσε το Κράξιμο, η εικόνα στην οποία ανταποκρινόταν ήταν ακριβώς αυτή που περιγράφει η Γώγου. Ήταν μια τραβεστί που εξέδιδε ένα « εφημεριοδικό αυτοέκφρασης και κοινωνικής κριτικής » για να κανιβαλίσει και να καρναβαλίσει τον λόγο της εξουσίας· που έμπλεκε την έκδοση του σώματος με την έκδοση της έκφρασής της, έτσι όπως από το περιοδικό της ήθελε να μπλέκεται η καταπίεση που αισθάνεται μια τραβεστί ή ένας ομοφυλόφιλος στην Αθήνα του ΄80, με κάθε κοινωνική καταπίεση, κάθε βία, υποτίμηση και περιθωριοποίηση. Δεν είναι τυχαίο ότι τα Εξάρχεια ήταν εξαρχής ο φυσικός χώρος κυ(κλ)οφορίας του περιοδικούόσο κι αν η σύμπραξη αυτή δεν λειτουργούσε και πάντα (σχόλιο σε ένα τεύχος: «Έδωσα τεύχη σε μερικούς που το παίζουν αντιεξουσιαστές, για να τα πουλήσουν, και φάγαν τα λεφτά. Ρε, εγώ το περιοδικό το βγάζω απ΄ τις βίζιτες που κάνω»).

Με προσωρινή διεύθυνση «σας παρακαλώ πάρα πολύ, μη με παίρνετε τηλέφωνο, εδώ δεν είναι γραφεία περιοδικού, είναι το σπίτι μου»). Με διακεκομμένη κυκλοφορία που κυμαινόταν στα 3.000-6.000 τεύχη (14 τεύχη όλα κι όλα, από το ΄81 ώς το ΄94), χωρίς ζωτικές διαφημίσεις, μόνιμο προσωπικό ή γραφεία, το Κράξιμο ήταν ένα φανζίν που έβγαινε από μια προσωπική τρέλα και τη στήριξη μιας μικρής ομάδας.

Όπως εξηγεί ο Θοδωρής Αντωνόπουλος, από τους βασικούς συνεργάτες τότε, και σήμερα από τους επιμελητές της επανέκδοσης: «Το περιοδικό είχε ένα ετερόκλητο κοινό. Επώνυμοι και μη αριστεροί, διανοούμενοι, φρικιά, λαϊκοί, περίεργοι, γκέι, τεκνά, αδερφές. Τα κέρδη, όποτε υπήρξαν, ήταν μηδαμινά. Δεν μας ενδιέφερε κιόλας τότε- άλλοι καιροί, άλλα ήθη...».

Η Πάολα
Η Πάολα κατάφερε να ξεπεράσει το απλοϊκό «εκφράζω τον βαθύτερο εαυτό μου» και να αναδείξει τον περίπλοκο συντονισμό που λέγεται σεξουαλικότητα: «Στην Ελλάδα το να είσαι τραβεστί μπορεί να αποτελεί μια διέξοδο, γιατί άτομα που δε θα μπορούσες να διανοηθείς ότι θα έρθουν μαζί σου, σε πλησιάζουν και σε θέλουν». Αυτό δεν σημαίνει απολύτως επιλογή. Σημαίνει αντίθετα ένα πολύπλοκο παιχνίδι μέσα από το οποίο αποφασίζει κανείς πώς «θέλει να βιώνει τον εαυτό του μετά από μια σειρά από ψυχολογικές διαδικασίες και ταυτίσεις με ρόλους που επιβάλλει η εξουσία». Σεξουαλικότητα, μοιάζει να λέει η Πάολα τεύχος με το τεύχος, είναι το παιχνίδι του πόθου που ξεκινάει όχι από έναν απελευθερωμένο εαυτό, αλλά από τον εαυτό (και το σώμα) που οι άλλοι σου επέβαλαν να κατοικήσεις και εσύ καταλήγεις να διαχειρίζεσαι και να υπερβαίνεις. Από εκεί, από τα δεσμά κι όχι τη ρήξη τους, ξεκινά η ριζοσπαστική και αχειραγώγητη του σώματος ηδονή.


Ταμπού της Αριστεράς η σεξουαλικότητα
Αν το Κράξιμο εξέφρασε μια πολιτική θέση, αυτή ήταν ότι η ουσιαστική σεξουαλική απελευθέρωση μπορεί, έστω και με καθυστέρηση, να γίνει κοινωνική δυναμική αντίστασης και ριζοσπαστικής σκέψης. Η ιδέα επανέρχεται στο περιοδικό, είτε στις απόψεις συνεργατών και συνεντευξιαζομένων, είτε στα αυτοσχόλια της Πάολας, που κάποια στιγμή καταλήγει να διακηρύσσει: «Τα μόνα πράγματα που ζήτησα στη ζωή μου είναι η ηδονή και ο έρωτας. Και κέρδισα. Μακάρι να κερδίσετε κι εσείς. Η υπόθεση έληξε». Τούτος είναι νομίζω και ο λόγος που υποστηρίχθηκε το περιοδικό ευρύτερα (όπως είχε νωρίτερα υποστηριχθεί και το πιο ομαδικό και «κουλτουριάρικο» Αμφί ). Πίσω από την εικόνα της εκδιδόμενης πλην και σκεπτόμενης τραβεστί, που παθιάζεται με το σεξουαλικό παιχνίδι και μισεί την καταστολή, οι προοδευτικοί της εποχής είδαν μια ακόμα ευκαιρία να ακουστεί ο διάφ ω νος λόγος της σεξουαλικότητας. Αυτός ο λόγος που απέφευγαν να προσεγγίσουν τα κόμματα και οι πολιτικές, αυτός ο λόγος τον οποίο είχε φοβηθεί, κατά τρόπο τυπικό, σχεδόν σύμπασα η Αριστερά από το ΄74 και δώθε.

Το Κράξιμο όμως, ανάμεσα στις γραμμές των κειμένων του, έλεγε και μια άλλη ιστορία, που μάλλον το καθιστά μοναδικό: στο επίπεδο που το περιοδικό ήταν μια επίμονη άσκηση αυτοέκφρασης μιας χαρισματικής αλλά και υπερβολικής Ελληνίδας τραβεστί, στόχος του ήταν σε μεγάλο βαθμό και η χαρτογράφηση και ταυτόχρονη αποδόμηση του παραδοσιακού ελληνικού συστήματος κοινωνικού φύλου. «Μια τραβεστί και μάλιστα συνειδητοποιημένη, είναι μια βόμβα που γκρεμίζει και διακωμωδεί τον ρόλο του άντρα-φαλλοκράτη, όπου στηρίζεται η ανδροκρατούμενη καταπιεστική κοινωνία».


Ο Δημήτρης Παπανικολάου είναι λέκτορας Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης

ReyCorazón είπε...

Κράξιμο: ένα... βλάσφημο περιοδικό

ΕΝΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΣΑΡΑΝΤΑ ΚΥΜΑΤΑ

Του Νίκου Λέκκα (Η Εποχή, 31.08.08)

Eμαθα για εκείνη από μια εκπομπή στο τηλεοπτικό σταθμό 7Χ, όταν μια ψηλόλιγνη τρανς - η Πάολα, με ξανθό μαλλί και βαριά φωνή μιλούσε για την ποιητική του Μπωντλαίρ. Ήμουν παιδί τότε.
Δεν είχα ιδέα για τον Μπωντλαίρ. Δεν γνώριζα την Πάολα. Δεν γνώριζα θεούς της πένας και του Σινεμά. Δεν είχα δει ποτέ ταινία του Φασπίντερ. Τα μόνα άνθη που ήξερα ήταν αυτά του κήπου. Όσο για το κακό, θεωρούσα τον κόσμο αγγελικά πλασμένο. Όλα από εκείνη τα έμαθα....
Το μόνο που καταλάβαινα ήταν να αφουγκράζομαι τη μιζέρια. Και εκείνη την περιέγραψε τόσο όμορφα. Χρυσές αλυσίδες, μπυροκοιλιές και παϊδάκια μετά τας οικογενείας στην Χασιά. Τι σχέση έχει η Πάολα με όλα αυτά;
Απολύτως καμία.
Ντύθηκε γυναίκα για να κάνει το κέφι της. Όπως εύστοχα έγραψε και ο Γρήγορης Βαλλιανάτος, αν ήταν μπύρα θα διαφημιζόταν με το σλόγκαν της πράσινης.
Καμιά σχέση με της άλλες. Συναναστροφές με την Μελίνα, τον Ταχτσή, τον Μάνο από την εφηβεία της. Ποιήτρια. Δεν νιώθει υπερήφανη για το παρελθόν, ζει το παρόν.
Έγραφε ποιήματα για το κυνηγητό της νύχτας, κόκκινη μέχρι τα μπούνια, ακτιβίστρια, κρατά με μαεστρία ευαίσθητες ισορροπίες σαν να περπατά σε μια νοητή διαχωριστική γραμμή που χωρίζει το "πέτυχα" από το "απέτυχα".
Θα εμφανιστεί και ως εκδότης. Κόντρα στα περιοδικά τύπου "Οικογενειακό θησαυρό", και "Ρομάντζο" θα κάνει την εμφάνισή του, το... βλάστημο περιοδικό της.
Το στήσιμο, όμοιο με το "Ιδεοδρόμιο" του Λεωνίδα Χρηστάκη, της τελευταίας περιόδου και το "Εκτός ελέγχου" του Βαγγέλη Λάμπου. Σε στυλ εφημερίδας το "Κράξιμο" θα κάνει το ντεμπούτο του, στις αρχές της δεκαετίας του 80. Τίτλος τσαμπουκάς για κάθε "ορθολογικό κοινωνικοποιημένο έντυπό), με υπότιτλο την ταυτότητα του έκδοτη της. "Εκδότης, η εκδιδόμενη τραβεστί Πάολα" έτσι έγραφε. Και προειδοποιούσε: "Περιοδικό επαναστατικής ομοφυλόφιλης έκφρασης". Παρόλα αυτά, αν λάβουμε υπ' όψιν και την τότε ομοφοβική εποχή, η Πάολα πετυχαίνει το ακατόρθωτο. Το τεύχος γίνεται ανάρπαστο και σήμερα είναι ένα από τα πλέον Cult συλλεκτικά περιοδικά.
"Το Κράξιμο" που πέρασε από 40 κύματα, χωρίς καμιά απολύτως επιχορήγηση από το κράτος, έχοντας ως μοναδικό αρωγό στα έξοδα τα λεφτά που έβαζε η εκδότης του, λεφτά προερχόμενα αποκλειστικά από βίζιτες της κυρίας Ρεβενιώτη, έχοντας για σλόγκαν την ρήση ότι "Κάθε επάγγελμα με σκοπό το κέρδος είναι πορνεία".
Συνεργάτες του περιοδικού (και στα 14 τεύχη) ετερόκλητοι άνθρωποι. Από την ποιήτρια Κατερίνα Θεοφίλη, από τον πρόωρα χαμένο σκηνοθέτη Αλέξη Μπίστικα, ενός ανθρώπου που με τα φοιτητικά του "Μάρμαρα" άνοιξε μια νέα σελίδα του ελληνικού σινεμά, από την δικηγόρο Κατερίνα Ιατροπούλου και άλλους-ες πολλούς-ες.
Φυσικά έγράφε και η ίδια η Πάολα. Κείμενά της όπως το "Κορίτσια ο Κατακουζινός" θα μείνουν στην ιστορία για το πώς ο σκηνοθέτης παρουσίασε με χυδαίο γλαφυρό τρόπο το έγκλημα πάθους που διέπραξε τη δεκαετία του 70, ο κατασκευαστής κοσμημάτων Χρήστος Ρούσος.
Η ζωή της Πάολας - όχι του Παύλου- είναι "Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι" νιώθοντας ότι ως τραβεστί, αλλά και άνθρωπος είναι πολύ τυχερή και προνομιούχα. Η Πάολα μετά το ναυτικό που βρέθηκε μικρό παιδάκι, γκέι ασφαλώς, αλλά όχι κουνιστό, (δεν υπήρξε ποτέ κουνιστό, ούτε ως αγόρι ούτε ως γυναίκα σύμβολο, κάτι που είναι σαφώς πιο εύκολο) έκανε τις επιλογές της χωρίς ποτέ να καταλάβει αν ήταν εύκολες ή όχι.
Σε σκληρές ερωτικές εποχές και δημιουργικές συνάμα, της δεκαετίας του 80 για την δολοφονία της Σόνιας γράφει "... την Σόνια δεν την στραγγάλισαν, η Σόνια γεννήθηκε στραγγαλισμένη..." η Πάολα δεν ένιωσε ποτέ έτσι για τον εαυτό της. Βλέπει τραβεστί που είναι πάμπλουτες και τις βλέπει κακομοίρες, αγράμματες και δυστυχισμένες αν και η ίδια έχει ζήσει και ευτυχισμένες τραβεστί.
Ανελέητα σκληρή η νύχτα. Δεν ένιωσε ποτέ ότι μαγεύεται και μαγεύει την νύχτα... Σημασία έχει ότι κάνεις αυτή την δουλειά. Το πεζοδρόμιο είναι το πιο αχάριστο επάγγελμα, δεν σε σέβονται αν και χιλιάδες αγόρια την σεβάστηκαν και σε χιλιάδες αγόρια θα μείνει στην μνήμη τους.
Η Πάολα έχει μια αιρετική άποψη για το τι είναι οικογένεια. Θεωρεί ότι οικογένειά της είναι οι άνθρώποι που είναι γύρω της, οι άνθρωποι που αγαπά, η σκυλίτσα της, η μητέρα της...
Όλες οι συμπεριφορές έχουν τους λόγους τους να υπάρχουν και έτσι δεν μπορεί να κρίνει κανέναν.
"Εσωτερικό πράγμα τα νιάτα", βλέπεις στο λεωφορείο ανθρώπους που είναι τριάντα χρονών και είναι κακομοίρηδες. "Συναισθηματικά νιώθω χορτασμένη, κάλυψα τις ανάγκες μου, όπως και το Κράξιμο ήταν μια ανάγκη, αν και στο θέμα 'Ερωτεύομαι' δεν λειτουργώ μικροαστικά, δεν θέλω το τεκνό ιδιοκτησία μου".
Ο άντρας της ζωής της Πάολας ήταν η Πάολα, όχι ο Παύλος βέβαια.
"Λεω όχι σε ότι μου δημιουργεί εξάρτηση, γι αυτό και δεν πίνω πρέζα αν και εγώ δεν την γνώρισα λογοτεχνικά, ήταν δίπλα μου, άσε που είχα και μια φίλη πρεζάκι και δεινοπάθησα μέσα από αυτή την σχέση..., αν νιώθω ότι μου δημιουργεί εξάρτηση και η σοκολάτα θα την κόψω και αυτή, και το χασίσι που πίνουμε τώρα δημιουργεί εξάρτηση αλλά είναι μια εξάρτηση που δεν σε καταστρέφει...".
"Εγώ δεν υπήρξα ποτέ περιθώριο, μου λεει και νιώθω ότι έτσι είναι". Η Πάολα ήταν για χρόνια και πιστεύω ότι εξακολουθεί να είναι στο επίκεντρο του ερωτικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος χιλιάδων αγοριών. Εξάλλου πάντα ήμουν ένα άτομο που φαινόταν είτε με το καλό είτε με το κακό τρόπο."
"Έχε υπ' όψιν σου ότι ο Ταχτσής που μου αναφέρεις ήταν ένας παρεξηγημένος άνθρωπος, ασφαλώς είχε τις κακίες του αλλά ήταν αξιαγάπητος"
"Εγώ Νικόλα μου έχω απομυθοποιήσει πολλούς σημαντικούς ανθρώπους. Για τον Αγγελάκη που με ρώτησες αν μου αρέσει αποφάσισα να μην διαβάσω τίποτα δικό του, παρά μόνο κάποια ποιήματα που είχα δημοσιεύει στο Κράξιμο γιατί κάποτε του είχα ζητήσει συνέντευξη και δεν μου έδωσε. Κόμπλαρε.
Τι είπατε; έπρεπε λεει να γράψω αποκλειστικά και μόνο για το κράξιμο και να αφήσω την Πάολα Ρεβενιώτη στην ησυχία της. Μα η Πάολα είναι το "Κράξιμο" και το "Κράξιμο" η Πάολα.

ReyCorazón είπε...

paola unedited
lifo, 14/9/2007

Γεννήθηκα στα Μανιάτικα του Πειραιά. Έζησα εκεί μέχρι 11 χρονών, μετά πήγαμε στο Κερατσίνι. Θυμάμαι έντονα και την Κέρκυρα, γιατί πέρναγα εκεί έξι μήνες το χρόνο. Είμαι Πειραιώτισσα αλλά αισθάνομαι Αθηναία, παρόλο που κρατάω λίγο το μάγκικο του Πειραιά.
Ήμουν το αποτέλεσμα ενός τυχαίου έρωτα της μάνας μου με κάποιον Μανιάτη όμορφο. Την πάντρεψε η γιαγιά μου με το ζόρι και μετά χωρίσανε. Έμεινα η μάνα μου κι εγώ. Όσο κι αν με αγάπαγε ήμουν πάντα ο διαφορετικός. Από μικρό παιδί ένοιωθα σαν τον Ξένο του Καμύ. Με τον εαυτό μου τα βρήκα μετά τα 16-17.
Απ’ τα 12 μέχρι τα 15 ήμουν ναύτης στο Πολεμικό ναυτικό. Χούντα, κι εγώ σε μια σχολή στρατιωτική. Με είχαν στείλει να κάνω το λύκειο και θα έβγαινα από κει υπαξιωματικός. Ήθελα από την αρχή να φύγω, αλλά δεν μπορούσα γιατί δεν υπογράφανε. Δεν άντεχα. Το ναυτικό τελείωσε λίγο βάρβαρα. Ευτυχώς, ήμουν τυχερή. Ένα βράδυ μου την πέφτει ένας υπαξιωματικός σμηνίτης. Θα ’τανε 22-23 χρονών, μόνιμος με πολιτικά, με πασπάτευε, βάζω εγώ τις φωνές, έρχεται το εκατό, μας πιάνει σε μια οικοδομή κι έγινε μπάχαλο. Έτσι με έδιωξαν από το ναυτικό.
Οι μικροαστικές οικογένειες αγαπάνε περισσότερο τα παιδιά τους. Η αλήθεια είναι αυτή. Σε μια μεγαλοαστική οικογένεια θα καίγονταν περισσότερο αν το παιδί τους ήταν τρανσέξουαλ. Έφυγα από το σπίτι μου μικρή, δεν μπορεί να μένεις στη γειτονιά και να κάνεις αυτή τη ζωή. Για πολλά χρόνια δεν είχα επαφή με τους δικούς μου. Τους ξαναείδα μετά τα 23-24 που είχε μεγαλώσει η μάνα μου τα άλλα δύο αδέλφια μου -από άλλο πατέρα. Η μάνα μου είχε και ακόμα έχει αδυναμία στα δυο μου αδέλφια, τα τακτοποίησε πρώτα κληρονομικά, αυτά που θα έκαναν παιδιά και οικογένεια, «εσένα θα στα φάει κανένας γκόμενος» ήταν το αιτιολογικό. Έχουν αυτή τη λογική και σε αφήνουν έτσι, δυστυχώς…Απ’ τη στιγμή που έφυγα από το σπίτι το ήξερα ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί, έτσι δεν με πείραξε. Τα θεωρούσα όλα πλέον δεδομένα. Όταν παίρνεις ένα σπαθί και κόβεις αυτό το σχοινί που σε συνδέει με τα καθώς πρέπει της κοινωνίας και βουτάς στα βαθιά, ξέρεις ότι θα υπάρχει και το τίμημα.
Τα πάντα στη ζωή μου το έκανα μόνη μου. Μετά τα 20 μου με βοήθησε η παρέα του Ταχτσή που γνώρισα εξαιτίας της υπόθεσης με την αποπομπή μου από το ναυτικό. Η παρέα αυτή με βοήθησε να αναπτυχθώ πνευματικά. Είχα γνωρίσει έναν αναρχικό πλούσιο νεαρό που ο πατέρας του ήταν πιλότος και με πήγε στα Εξάρχεια. Εκεί γνώρισα πολύ κόσμο. Φοιτητές, μορφωμένους ανθρώπους, αυτοί με βοήθησαν να μην γίνω ένα αγρίμι της Συγγρού. Αν δεν είχα κάποια παιδεία, μόρφωση και κάποιο επίπεδο θα είχα καταντήσει σαν τις περισσότερες της γενιάς μου: τρελαμένη, πρεζάκι, ή δεν θα υπήρχα απλά.
Το Κράξιμο βγήκε το 82-83 και κράτησε για 16 τεύχη, γραμμένο από μια πολύ σημαντική παρέα. Ο Παπαϊωάννου, ο Μπίστικας, κι άλλοι πολλοί συμμετείχαν, το στήναμε με πολύ κόπο και είχαμε συνεντεύξεις από πολύ σπουδαία πρόσωπα. Τα κείμενά μας τα αναδημοσίευαν κάθε φορά τα Νέα και η Ελευθεροτυπία. Με τα χρόνια καταλαβαίνω ότι έκανε πολύ καλή δουλειά το περιοδικό, όταν με συναντούν 40άρηδες και μου λένε ότι έχουν ακόμα το περιοδικό στη βιβλιοθήκη τους παίρνω μια ικανοποίηση. Σήμερα πήγα να πάρω μια τυρόπιτα στο μαγαζί απέναντι από το Πολυτεχνείο και ο νεαρός υπάλληλος που δουλεύει εκεί δεν μου πήρε λεφτά για την τυρόπιτα. «Έμαθα να σέβομαι μερικά πράγματα από το ‘Κράξιμο’», μου είπε και έμεινα κάγκελο. Συγκινήθηκα.
Στο Κράξιμο έβαζα φωτογραφίες από τα αγοράκια που έπαιρνα το βράδυ στο σπίτι μου. Κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ. Τότε υπήρχε μια αγνότητα. Ο Ταχτσής, ο Χριστιανόπουλος και ο Βουτσινάς απελευθερώνονταν και μιλούσαν σε μένα με άλλη λογική απ’ ότι σε κάποιον δημοσιογράφο. Γι’ αυτό έμειναν οι συνεντεύξεις μου.
Τη δεκαετία του 80 ήταν πιο καυλωτικά στην Αθήνα. Υπήρχε καύλα, που λείπει σήμερα. Τώρα μπορεί να είναι πιο ήσυχα, πιο αδιάφορα, υποτίθεται πιο απευθερωμένα, αλλά λείπει ο ερωτισμός. Δεν υπάρχει ένα σκοτεινό σημείο, μια γωνιά να πας να κάνεις μια πίπα ρε παιδί μου, τα ’χουν φωτίσει όλα. Φτιάχνουν και την Καβάλας, άστα. Υπήρχε μια γοητεία παλιότερα, γύρναγες το βράδυ στου Ψυρή και έβλεπες να κυκλοφορούν τα αγοράκια, κυκλοφορούσαν αδελφές, υπήρχε μια ζωντάνια που δεν υπάρχει πια. Ακόμα και τα στρατόπεδα έχουν χαλάσει. Πήγαινα στους αλεξιπτωτιστές στην Ελευσίνα κι έβγαιναν με τις στολές τους τα φανταράκια, τώρα βάλανε φώτα, πού να πας; Θα δώσεις ένα τηλέφωνο για όταν έρθει στην Αθήνα, παραμύθι…
Στο Ζάπειο δεν γίνεται το παλιό καλό ψωνιστήρι που ήταν στην κουλτούρα μας, είναι καθαρά γκέι πια, συναντιούνται κι έληξε η υπόθεση. Παλιότερα συμμετείχε όλος ο κόσμος, συμμετείχε ο αθλητής. Θα του έπιανε κουβέντα η κουνιστή αδελφούλα, θα του έκανε μια πίπα, θα είχε εμπειρίες. Τώρα δεν γίνονται αυτά. Πήγαιναν τα πιτσιρίκια μπουρδελότσαρκα, ήταν δυο αδελφές απ’ έξω, εξεοικειονόντουσαν. Τώρα υπάρχει το ίντερνετ. Δεν βγαίνει ο κόσμος. Πάει στα μαγαζιά μόνο για δημόσιες σχέσεις, για να δειχτεί.
Η Πλάκα πριν από τριάντα χρόνια είχε 16 γκέι μαγαζιά, τότε που στην Ευρώπη ζούσαν το gay liberation. Σήμερα έχουν ανοίξει ένα κάρο μαγαζιά στο Γκάζι και στα μισά δεν αφήνουν τραβεστί. Στα straight μαγαζιά στο Μπουρνάζι πας και σε κάνουν θεά. Το φαντάζεσαι; Στα γκέι μαγαζιά δεν αφήνουν τρανς. Είναι ρατσιστικό!
Η πρώτη βίζιτα έγινε για πλάκα. Δεν τρωγόμουν να γίνω τρανσέξουαλ, πάντα είχε γοητεία να με πλησιάζουν -με διάφορους τρόπους. Άλλες τις κλέβανε και τις βάραγαν, εμένα με είχαν θεά. Δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή δεν ήμουν το χυδαίο που περίμεναν. Τη γλίτωνα...
Από τον κόσμο τα ακούς φυσικά, τις χειρότερες εμπειρίες μου δεν τις είχα από straight ωστόσο, τις είχα από αδελφές. Πήγαινα στο Μεγάλο Πεύκο και δεν είχε βρεθεί ποτέ κανείς φαντάρος να μου πει κακή κουβέντα. Ακόμα κι αυτοί που δεν γούσταραν κολακεύονταν που τους έκανε κοπλιμέντο μια αδελφή. Η αδελφή όπως, πήγαινε έξω από το γήπεδο και μου πέταγε πέτρες.
Τον υπόλοιπο κόσμο τον αντιμετώπιζα πάντα με σνομπισμό. Ποιος είσαι εσύ που θα με πληγώσεις και θα με ταλαιπωρήσεις; Δεν αισθάνθηκα ποτέ ταπεινωμένη στη ζωή μου. Κι όταν αισθάνθηκα ταπεινωμένη τους το ανταπέδωσα. Μια φορά είχα πάει στην ΕΥΔΑΠ να πληρώσω το νερό και μια υπάλληλος κάτι μου είπε προσβλητικό. Δεν την άφησα έτσι. Την ξάπλωσα στο πάτωμα και περίμενα να έρθει η αστυνομία και ο διευθυντής. Της έκανα τη ζωή μαρτύριο.
Μην με ενοχλήσουν, καήκανε. Μερικές φορές αναγκάστηκα να γίνω κι εγώ αγρίμι. Αν δεν γίνεις αγρίμι δεν μπορείς να επιβιώσεις. Σε έφαγαν. Όχι από άγνοια ή από ρατσισμό. Αλλά από κακία και φθόνο.
Τον ρατσισμό στην Αμερική μπορώ να τον δικαιολογήσω γιατί είναι αστοιχείωτοι, είναι αγράμματοι, εδώ δεν τους δικαιολογώ. Κάποιος που κράζει μια αδελφή ή μια τραβεστί κράζει γιατί θέλει να κρύψει το δικό του κουσούρι. Ο straight δεν έχει διάθεση να σε κακολογήσει. Μόνο αν έχει πρόβλημα. Όποιος τα έχει καλά με τον πούτσο του δεν ασχολείται.
Σαν πουτάνα είμαι αποτυχημένη. Διότι για να ’σαι πουτάνα πρέπει να είσαι πατσαβούρα. Για χρόνια έκανα την κυρία, έπαιρνα τα πιτσιρίκια που γούσταρα μόνο, είχα όμως χρήμα. Τώρα κάνω και το κορόιδο μερικές φορές, την πάτησα. Μεγαλώνεις και αλλάζουν τα πράγματα.
Για να ’σαι πετυχημένη ως πουτάνα transexual πρέπει να γαμάς. Ασχέτως εμφάνισης. Όλος ο κόσμος τον παίρνει. Δεν μιλάω για τα αγοράκια που θα έρθουν μια φορά μαζί σου για την εμπειρία, για να ανοιχτούνε σεξουαλικά. Οι καθημερινοί πελάτες μας είναι αυτοί που θέλουν μια τραβεστί με μεγάλη πούτσα να τους γαμάει. Όποια δεν γαμάει πια είναι ξοφλημένη. Τέλειωσε. Το πρώτο που ρωτάνε είναι τι «προσόντα» έχεις.
Βάζω που και που αγγελίες. Παίρνω τρεις τέσσερις πελάτες στο σπίτι. Ζητάς 60 στην αγγελία, σου δίνουν 40 ευρώ, κάτι μένει. Τους κοροϊδεύω θα καυλώσουμε, θα κάνουμε, χέστηκα, τη σαμαρείτισσα θα κάνω; Αν γαμούσα θα έβγαζα 10 χιλιάρικα το μήνα, όποια δεν γαμάει βγάζει με το ζόρι 3000 ευρώ, ίσα για να επιβιώσει. Μόνο όσες έχουν μεγάλο πούτσο έχουν μπόλικα λεφτά και μόνιμη πελατεία.
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που ήταν πολιτικοποιημένη. Θυμάμαι τη μάνα μου από μικρό παιδάκι όποτε έβλεπε παπά ή δεξιό μούντζωνε, χωρίς να είναι αριστερή φανατισμένη. Ήταν θέμα παιδείας. Κι ένας λόγος που ξεκίνησα να διαβάζω ήταν που η μάνα μου είχε βιβλιοθήκη στο σπίτι μας. Παρόλο που ήταν λαϊκιά γυναίκα. Αριστερή, αλλά με άποψη ότι πρέπει να είσαι με τους αδύνατους. Όχι πολιτικοποιημένη κουμουνίστρια. Δεν ήταν ιδιαίτερα φτωχή, γιατί δεν μας έλειπε ποτέ τίποτα. Είχε Ντοστογιέφσκι, Λουντέμη, μου άνοιξαν τα μάτια.
Προσπάθησα να δουλέψω κάποτε σε περιοδικά. Δούλεψα στο Κλικ, με είχαν πληρώσει να γράψω ένα κείμενο για τον πούτσο. Το εγκώμιο της χαράς. Από τη στιγμή που αισθάνθηκαν ότι δεν είμαι μια τραβεστί ακτιβίστρια, αλλά μια σταρ με προσωπικότητα που ξέρω να γράφω και να παράγω πολιτισμό την πάτησα. Καταστράφηκα. Δεν σε ανέχονται. Οι συνεργάτες μου από το Κράξιμο βρήκαν δουλειά. Εμένα δεν με πήρε ποτέ κανείς να μου πει Πάολα θα σου δώσω μια στήλη να γράφεις, τους έπιανε φόβος. Είμαι ένα άτομο αθυρόστομο που δεν ανήκω σε κλίκες και αυτό που θέλω να πω θα το πω.
Έζησα δίπλα στον Ταχτσή 10-12 χρόνια. Τον έβλεπα καθημερινά. Ήταν ένας άνθρωπος πολύ αξιόλογος. Μπορεί να έλεγε πράγματα που ενοχλούσαν μερικούς, αλλά ήταν καλός άνθρωπος. Και δεν δολοφονήθηκε. Μαλακίες είναι αυτά που λένε, πέθανε επειδή δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Η αντίληψη ότι με τη ζωή που έκανε θα είχε κακό τέλος δημιούργησε αυτό το μύθο. Είχε πιει, θα είχε πάρει και κανένα βαρβιτουρικό και πάνω στην πράξη δεν μπόρεσε να ανασάνει. Τον βρήκε το επόμενο πρωί η αδελφή του νεκρό. Οι ίδιοι οι μπάτσοι είπαν ότι δεν δολοφονήθηκε. Δεν βρήκαν τραύματα, κλοπές.
Μια λούγκρα δεν γίνεται να μεγαλώσει παιδιά. Τέρμα. Εγώ, μια αδελφή, δεν θα ’θελα να αναθρέψω ένα αγοράκι. Το παιδί που είναι φίλος μου και έχουμε –υποτίθεται- ερωτική σχέση είναι 18 χρονών. Από δω μέσα του λέω θα φύγεις άντρας!
Δεν είμαι θρήσκα. Καμιά φορά βλέπω την Ακρόπολη και κάτι με πιάνει. Έχω μια παγανοχριστιανική αντίληψη για τη θρησκεία πιστεύω ότι είμαστε έξυπνοι πίθηκοι. Όσο μεγαλώνεις όμως έχεις την ανάγκη να έχεις μια πίστη, ό, τι κι αν είναι αυτή. Καμιά φορά που περνάω έξω απ’ το ναό της Αφροδίτης κάνω το σταυρό μου, λέω Αφροδίτη μου βοήθησέ με να περάσω καλά και σήμερα. Δεν έχω σχέση με τα θεία, αλλά έρχονται στιγμές που πρέπει να επικαλεστείς μια βοήθεια. Όταν αρχίζεις να κάνεις σταυρούς, να σκέφτεσαι ότι μεγαλώνεις.
Δεν τα φοβάμαι τα γηρατειά. Ξέρεις τι φοβάμαι; Το ότι δεν απόκτησα ποτέ πολλά λεφτά. Δεν πέρασα και άσχημα στη ζωή μου, θα τα φοβόμουν αν ήμουν κακογαμημένη. Ό,τι έκανα στη ζωή μου με ικανοποίησε, απόκτησα όλα όσα ήθελα, τόσο ερωτικά όσο και σαν προσωπικότητα.
Τη φοβάμαι τη μοναξιά. Πάντα μόνη μου ήμουν. Δυστυχώς. Έχω φίλους, αλλά μόνο από τα παλιά. Φίλοι μας είναι μόνο αυτοί που κάνουμε σαν παιδιά, μετά τα 30 κάνεις μόνο γνωριμίες. Οι περισσότεροι φίλοι μου πέθαναν από Aids, εξαφανίστηκαν ή πήγαν στο εξωτερικό. Είναι ελάχιστοι πια. Μια φορά που κινδύνεψα να πάω φυλακή και ήταν μεγάλο το ποσό έλπιζα ότι κάποια τραβεστί θα βάλει πενήντα ευρώ για να μείνει έξω η Πάολα. Δεν έχω πολλούς φίλους, αλλά με βοήθησαν…
Δεν μπορώ να λέω τι έκανα και να κλαίω τη μοίρα μου. Επιλογές μου ήταν και όπως στρώνεις θα κοιμηθείς. Έληξε η υπόθεση. Τι έτρεχες μωρή στα στρατόπεδα και δεν έβαλες λεφτά στην πάντα; Γιατί δεν κυνήγαγες να πας για δουλειά; Θα κάτσω τώρα να κλάψω; Σιγά…Είναι αχάριστο επάγγελμα. Αυτό που λέει και η Μπλανς Ντιμπουά: Πάντοτε στηριζόμουνα στην καλοσύνη των ξένων…
Ξέρεις τι με δίδαξε η ζωή; ότι η ευτυχία βρίσκεται κρυμμένη στα πιο απλά πράγματα. Να κάνεις πάντα αυτό που θες, αυτό σε συμβουλεύω. Να προσπαθήσεις κι ας μην πετύχει. Ένα ωραίο αγόρι, ένα ωραίο χαμόγελο, η θάλασσα, μια ωραία παρέα. Ευτυχισμένος είναι αυτός που μπορεί να απολαμβάνει τα απλά πράγματα της ζωής: τον έρωτα, τη φύση. Τα άλλα είναι μάταια. Τίποτα δεν μένει. Ούτε τα λεφτά, ούτε η φήμη.
Ερχόταν κάποιος παλιότερα που δεν πήγαινε μαζί μου αν δεν εξυπηρετούσα και το φίλο του [άσχημος εκείνος, χοντρός]. Οι straight άντρες της γενιάς μου έκαναν πιο σημαντικές φιλίες απ’ ότι τα σημερινά παιδιά. Μπορεί να τους έβριζα και να τους έδιωχνα, αλλά το εκτιμούσα αυτό ανάμεσα στ’ αγόρια. Σήμερα βλέπεις μόνο λυκοφιλίες.
Θα μπορούσα να έχω μετανιώσει για όσα έχω κάνει, γιατί δεν είμαι και ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω ότι έχω μετανιώσει. Ξέρεις γιατί; Ό,τι κι αν έκανα έγινε για να επιβιώσω. Δεν θα μπορούσα να ζήσω διαφορετικά. Έχω φερθεί σε ανθρώπους άσχημα, αλλά έπρεπε να το κάνω. Δεν σκότωσα, δεν αδίκησα, δεν κάρφωσα στην αστυνομία. Είσαι στη ζούγκλα. Πουστίτσες, ψεματάκια είναι μέσα στο πρόγραμμα, πώς αλλιώς θα επιβιώσεις; Δεν έχω κάνει ανήθικα πράγματα. Λέω ψέματα στους πελάτες, τάζω, αλλά να μην το πάρω το 60άρι; Πώς να ζήσω; Δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων.
Δεν έχει αυξηθεί ο αριθμός των γκέι, όχι. Απλά φαίνονται πιο πολύ. Έχει απελευθερωθεί κοινωνία. Πάντα η Ελλάδα η Τουρκία και η Ιταλία είχαν μια σεξουαλικότητα αμφί. Παίρνω τεκνάκια που είναι 22 χρονών και τα βλέπω την ημέρα να κυκλοφορούν με κούκλες. Έρχονται γιατί θέλουν κάτι το διαφορετικό. Έχει χαθεί το αντριλίκι. Όχι το μάτσο, το χυδαίο, αυτό το αποφασιστικό αντρικό, «θα στο δώσω και θα το ευχαριστηθώ κιόλας». Είναι πιο συντηρητικά τα νέα παιδιά και πιο πολύ της μαλακίας. Μεγαλώνει μια γενιά με τη μαλακία μέσα απ’ το ίντερνετ. Καυλώνουν εξ αποστάσεως και όχι εξ επαφής, πώς το λέει ο Χριστιανόπουλος; Είναι αποξενωμένοι.
Αν δεν ήταν κι οι μετανάστες θα είχαμε χαθεί. Ήταν το αλάτι. Ευτυχώς που οι Αλβανοί είναι καυλιάρηδες και έχουν αλλάξει την κατάσταση. Έρχονται και Ρουμάνοι. Αν έχω να διαλέξω μεταξύ ενός Έλληνα κι ενός Αλβανού, θα διάλεγα τον Αλβανό. Δεν μεγαλώσανε με χριστιανική ηθική ξέρεις. Αν δεν ήταν κι οι μετανάστες η Αθήνα θα ήταν έρημη.
Πάντα υπάρχει κίνδυνος όταν βγαίνεις απ’ το σπίτι σου. Από το να σου πετάξουν γιαούρτι, μέχρι να σου κάψουν το αυτοκίνητο. Όταν ζεις με αυτό δεν του δίνεις και μεγάλη σημασία. Το συνηθίζεις. Θα σου πουν πουστάρα πώς είσαι έτσι, θα βρεθεί παραπέρα το τεκνό να σου κάνει κοπλιμέντο όμως και τα ξεχνάς όλα. Ισοφαρίζει η κατάσταση.
Έγραψα ένα βιβλίο με ποιήματα που το ονόμασα Σαλτάρισμα. Κυκλοφόρησε πριν από χρόνια από την Οδό Πανός. Είναι πολύ επώδυνο το να γράφεις ποίηση. Είναι το ξεβράκωμα της ψυχής σου, πρέπει να υποφέρεις. Δεν το ξανάκανα. Βιώνεται μόνο με μοναξιά, λύπη και θάνατο. Χαρούμενη ποίηση δεν είναι δυνατό να υπάρξει. Δεν ξαναγράφω, Μιζέρια.
Μου αρέσει ο Καβάφης. Αυτός ο πονεμένος ερωτισμός μόνο από γκέι μπορεί να βγει. Οι straight όσο πάθος κι αν έχουν μεταξύ τους λειτουργεί το ένστικτο. Για τη συνέχιση της ζωής, τη γονιμοποίηση, τη διαιώνιση του είδους. Ενώ σε δυο άντρες ή δυο γυναίκες που αγαπιούνται δεν λειτουργεί το ένστικτο, αλλά το πάθος και η αγάπη του ενός προς τον άλλο. Μερικές φορές είναι πιο δυνατά. Η ομοφυλοφιία έχει την καταραμένη της πλευρά όμως: ο Φασμπίντερ, ο Παζολίνι, ο Ταχτσής, τραγικές ζωές, τις πλήρωσαν με άσχημο τέλος.
Δεν σου χαρίζεται η ζωή. Σε κανέναν. Η καταραμένη πλευρά της ομοφυλοφιλίας είναι πιο γοητευτική για κάποιους ανθρώπους απ’ ότι το να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά. Επαλήθευση της μοναξιάς, που λέει κι ο Χριστιανόπουλος.
Δεν υπάρχει πιστός άντρας. Ο άντρας είναι από τη φύση του κυνηγός. Δεν μπορεί να είσαι πιστός σε σχέση. Έληξε η υπόθεση. Μία σχέση είχα στη ζωή μου 5 χρόνια και την καταριέμαι. Παρόλο που πέρασα καλά. Σε ένα straight ζευγάρι μπαίνουν στη μέση συμπεθέροι, τα παιδιά, παραδόσεις, γι’ αυτό κρατάει η σχέση. Επενδύουν σ’ αυτή. Ερωτεύτηκα και έλεγα ''αχ δεν θα ξαναπάω με κανέναν'', τώρα μουντζώνομαι. Αν δεν την κυνηγήσεις τη ζωή και δεν τη ζήσεις όπως θέλεις τι ωφελεί; Τσάμπα πούστης;

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.